εξομολόγηση

Κάποιες φορές,  έχω πάρει απαντήσεις χωρίς να κάνω συγκεκριμένες ερωτήσεις.
Άλλες φορές πάλι ρωτάω,  ρωτάω,  ρωτάω κι απάντηση δεν παίρνω.
Στην ερώτηση ο άλλος κουμπώνεται,  μαζεύεται,  αμύνεται.
Όλα είναι αντίδραση έτσι κι αλλιώς!

Κάπως έτσι γυρνάω και ξαναγυρνάω το μαχαίρι στην πληγή,  γυρεύοντας συγκεκριμένες αντιδράσεις.  Πιστεύοντας πως θα πιάσω τη στιγμή στο μπούκωμα του άλλου,  εκεί που εξαντλείται η υπομονή και αφήνεις να ξεχυθούν συναισθήματα που πιέζουν το εσωτερικό σύστημα σου.

Είναι σπάνιο αυτό,  αλλά συμβαίνει.  Και μοιάζει με εξομολόγηση,  ό,τι κι αν βγάζει, πίκρα,  θυμό,  αγανάκτηση,  απελπισία,  πάθος,  έρωτα,  αγάπη,  νοσταλγία είναι εκ βαθέων εξομολόγηση.

Αν έχει νόημα όλο αυτό;
Όχι,  δεν έχει!

πείσμα;

Σας έχει τύχει να σας λέει κάποιος πως δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό και να πεισμώνετε;  Να σας κρεμάει (άθελα του) μια ταμπελίτσα που δεν την εγκρίνετε για τον εαυτό σας;
Και μετά να σας πιάνει το πείσμα και να σας ενεργοποιεί;
Και να καταπιάνεστε με το είναι σας με μια κατάσταση μόνο και μόνο γιατί είναι ο κρίκος που θα σας οδηγήσει στο να καταρρίψετε ακριβώς αυτή την ταμπελίτσα που σας φόρτωσαν;
Και κάπως έτσι να ανοίγετε ένα νέο παράθυρο,  μια νέα χωρητικότητα μέσα σας;
Και να νιώθετε παράξενα αλλά παρ'  όλα αυτά κάτι να σας ηρεμεί από ικανοποίηση;

διαφορετικοί αλλά ''μαζί''

Όσο ''ζαχαρωτή'' κι αν δείχνει μια κατάσταση για να πεις το ''ναι'' στον εαυτό σου θα πρέπει να μπορείς να την στηρίξεις, να βάλεις καρδιά και να την κουβαλήσεις στις πλάτες σου.
Η δύναμη της ''καρδιάς'' ωχριά μπροστά στην ''αδυναμία του σώματος''. Όπως και το να είναι ευνοικές οι τρέχουσες συνθήκες.
Επίσης, εκτός όλων των παραπάνω, θα πρέπει με τον χί άνθρωπο, να μπορείς να στρώσεις έστω μια κουβεντοκατάσταση. Να μπορείς να συνενοηθείς. Να νιώθεις πως σε καταλαβαίνει και τον καταλαβαίνεις. Να επικοινωνούν οι κεραίες σας. Να υπάρχει χημεία, φυσική κι όλα αυτά..

Είναι πολύ σημαντικό να επικοινωνείς με τον άλλον. Να τον αποδέχεσαι όπως είναι και όχι όπως θα ήθελες εσύ να είναι. Και η φωτιά είναι πολύ σημαντική. Κάποιες φορές αποδεδειγμένα υπάρχει. Π.χ. όταν μας συμβαίνει κάτι που δεν μας είχε συμβεί ποτέ άλλη φορά, γιατί οι προηγούμενες φωτιές δεν ήταν τόσο δυνατές. Αλλά το πιο σημαντικό από όλα είναι να σέβεσαι τον άνθρωπό σου. Όχι να του συμπεριφέρεσαι σαν κακομαθημένο υστερικό που το μόνο που τον νοιάζει είναι πως θα τον καπελώσει. Ο έρωτας δεν είναι κανιβαλισμός. Ο έρωτας σε κάνει να θες να γίνεις καλύτερος. Ο έρωτας σε κάνει να θες να στηρίζεις τον άνθρωπό σου. Να τον βλέπεις δυνατό και να τον εμπνέεις να γίνει και εκείνος καλύτερος. Όταν είσαι πραγματικά ερωτευμένος η δική του ευτυχία είναι σημαντικότερη από την δική σου. Χωρίς αλληλοσεβασμό μπορεί να υπάρχει "χημεία", "φυσική" και "φωτιά", αλλά οι δυνάμεις να είναι αντίρροπες. Στα μαθηματικά όταν έχουμε τις "ίδιες" δυνάμεις αλλά με διαφορετικό πρόσημο από μπροστά το αποτέλεσμα είναι μηδέν. Φαντάσου, επίσης να έχουμε έναν αριθμό π.χ -100 και να τον προσθέσουμε με το +1, για το αποτέλεσμα do the math. Σε μια σχέση δεν χρειάζεται οι δυνάμεις να είναι "ολόιδιες". Απλά το αποτέλεσμα της πρόσθεσης να έχει θετικό πρόσημο. 

*ένα δικό μου κείμενο και ένα σχόλιου αγνώστου σε μια παλιότερη μου ανάρτηση :)

Εκτός του ότι αδυνατώ να εκφραστώ με μαθηματικά,  ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο έρωτας σε κάνει να θέλεις να γίνεις καλύτερος μια που αυτό προυποθέτει πως μέχρι τώρα ήσουν κακός!
Επίσης δεν καταλαβαίνω πώς, όταν είσαι ερωτευμένος η ευτυχία του άλλου είναι σημαντικότερη από την δική σου.  Ενίσταμαι!

Για μένα ο έρωτας εκφράζεται μέσα από το κοινό ''μαζί'',  όσο διαφορετικοί κι αν είμαστε,  αν αυτό δεν συμβαίνει,  τότε δεν υφίσταται τίποτα από όλα τα υπόλοιπα,  όχι;

ολομόναχοι μαζί

Ωστόσο πάντα μετά τη γιορτή,  ό,τι κι αν είναι γιορτή για σένα,  υπάρχουν οι στιγμές που μόνη σου θα βρεθείς μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή σου,  μόνη σου θα διαβάσεις το βιβλίο σου ή μόνη σου θα πιείς τον καφέ σου σε μια γωνιά του μεγάλου τραπεζιού που λίγο πριν ήταν στρωμένο με διάφορα πιατικά αλλά και πολλά γέλια.

Και στην αγάπη,  κυρίως σ'  αυτή ολομόναχοι είμαστε.
Παλεύουμε να το εκφράσουμε,  ή νομίζουμε πως το κάνουμε έχοντας τον αγαπημένο μας στην άλλη άκρη του ακουστικού μα τί από όλα αυτά που ελπίζουμε φτάνει στα αυτιά και στην σκέψη του άλλου;  Κι από κοντά ίσως ακόμη χειρότερα,  υπάρχουν άνθρωποι που χρόνια βαδίζουν παράλληλα και δεν συναντιούνται πουθενά ακόμη κι αν όταν το κουβεντιάσεις μαζί τους υπερασπίζονται την αγάπη τους.

Αυτό που μένει τελικά είναι τα βασικά πράγματα,  ας πούμε η επιτυχία στην εργασία,  ή η δημιουργία μιας οικογένειας,  η δημιουργία απογόνων,  η σχέση με τους γονείς όσο αυτοί υπάρχουν.
Αα!  και τα ταξίδια για όσους μπορούν συχνά να τα κάνουν.   Πάντα με βασική προυπόθεση την υγεία!

Τα άλλα όλα είναι αεράκι κοπανιστό,  να γεμίζουμε τον μπόλικο χρόνο που έχουμε ξεχειλίζοντας από συναισθήματα που δεν οδηγούν πουθενά.   Ή μάλλον,  όλα οδηγούν στην έτσι κι αλλιώς προσωπική μοναξιά.

''μένουμε σπίτι''

Η αλήθεια είναι πως αυτό το ''μένουμε σπίτι''  των τόσων ημερών,  έχει λίγο χαλαρώσει από την άποψη πως αρχίσαμε τα ψώνια να τα κάνουμε εμείς στο σούπερ μάρκετ,  στο μανάβικο της γειτονιάς και η βόλτα είναι λίγο πιο συχνή.

Χθες κατά τις 12.30 στην παραλία υπήρχε συνωστισμός είναι γεγονός.  Βέβαια ο χώρος είναι μεγάλος και ανοιχτός,  και οι περιπατητές κρατούν την επιτρεπόμενη απόσταση,  υπάρχουν όμως σημεία που θέλει πολύ προσοχή και πολύ υπομονή και πολύ διακριτικότητα για να μην πέσεις επάνω στον άλλον και φυσικά τόσο μεγάλη ενσυναίσθηση δεν υπάρχει.

Το ίδιο συμβαίνει και στους κεντρικούς δρόμους.  Στα σημεία που τα πεζοδρόμια στενεύουν πρέπει να κατέβεις στον δρόμο ταχείας κυκλοφορίας για να μην συγχρωτιστείς.  Κι αν αυτό είναι κάπως εφικτό τώρα που δεν έχει πολύ κίνηση,  σε λίγες μέρες που θα ανοίξουν τα μαγαζιά τί θα γίνει;
Αλήθεια,  φαντάζεται κανείς πόσο δύσκολα θα γίνει αυτό το άνοιγμα των καταστημάτων;

Οι βιτρίνες έχουν ακόμη τα ρούχα του Μάρτη,  ελαφριά χειμωνιάτικα δηλαδή.  Η ανοιξιάτικη σεζόν χάθηκε.  Και για το καλοκαίρι ποιός θα έχει διάθεση να ψωνίσει;
Αναρωτιέμαι πόσα από αυτά τα μαγαζιά δεν θα ξανά ανοίξουν!
Αν και δεν το βρίσκω καθόλου απίθανο να δούμε ξαφνικά τα καλοκαιρινά ανηρτημένα στις βιτρίνες και τον κόσμο χαρούμενο να λαχταρά να αγοράσει.  Τί;  Όχι;

το σπουργίτι και η μάσκα

Το παράθυρο της κουζίνας μου βλέπει τρεις τέσσερις πολυκατοικίες,  μα μόνο το πλαινό μιας από αυτές,  που είναι ένας εξαώροφος τοίχος,  ό,τι πιο άσχημο μπορεί να αντικρύσει κανείς,  χωρίς μπαλκόνια,  χωρίς παράθυρα,  χωρίς εσοχές ή εξοχές.
Εκεί,  ανάμεσα στα τούβλα και στο μπετόν,  υπάρχουν τρύπες,  που δεν μπορεί να τις διακρίνει κανείς παρά μόνο όταν βλέπει τα σπουργίτια,  που έχουν κάνει φωλιές,  να χώνονται μέσα.
Μια μέρα από τις τελευταίες,  βλέπω ένα σπουργίτι να πετάει κοντά στην φωλιά του στο ύψος του πέμπτου ορόφου και κάτι μεγάλο να κουβαλάει.  Μου φάνηκε αρχικά κάτι σαν αποξηραμένο ελαφρύ κλαδάκι,  όμως κοιτάζοντας προσεκτικότερα κατάλαβα πως ήταν μια μάσκα.
Ναι,  μια κάτασπρη,  πάνινη μάσκα που τα δεσίματα της ήταν μακριά κορδόνια,  από τις γνωστές πλέον μάσκες που κάποιοι φοράμε την εποχή  αυτή του κορονοιού.
Το σπουργίτι,  έχωσε με την μυτούλα του την άκρη της μάσκας,  όσο μπόρεσε μέσα στη φωλιά του και για κάποια λεπτά,  ποιός ξέρει σε τί του φαινόταν χρήσιμο όλο αυτό το ύφασμα,  η μάσκα μαζί με τα κορδόνια της κρεμόταν απ' έξω,  σε μια εικόνα πρωτόγνωρη,  παράξενη και ελαφρώς σουρεαλιστική.
Ήταν μια εικόνα που με τον δικό της τρόπο απεικόνιζε την εποχή.

Η υπερπροσπάθεια του πουλιού να κρατήσει ολόκληρη την μάσκα στην φωλιά του απέτυχε,  μια που μετά από μιά δυό απόπειρες,  η μάσκα του ξέφυγε και άρχισε να αιωρείται και να αιωρείται μέχρι που φαντάζομαι έπεσε κάτω.

υ.γ.  στη φωτογραφία ένας κούκλος μάλλον κοκκινολαίμης από το χρωματάκι στο λαιμουδάκι του :)
 

''υπέροχο''

 Ίσως αν μπορούσαμε να βρεθούμε ''εκεί'',  η μέρα σήμερα να γινόταν πιο ελπιδοφόρα και πιο ελαφριά,  κι εμείς θα χαζεύαμε αυτό το ''υπέροχο''  τοπίο γύρω μας,  που γινόταν υπέροχο ακριβώς επειδή εμείς,  οι δυό μας,  μαζί,  βρισκόμασταν σε εκείνο το συγκεκριμμένο τόπο και χρόνο,  που αυτό ακριβώς θα θέλαμε να αποφύγουμε,  να συνειδητοποιήσουμε την αλυσίδα,  πως όλα εκείνα ήταν εκεί για μας ακριβώς επειδή είμασταν κι εμείς εκεί για αυτά κι έτσι θα κάναμε κάπως αδιάφορα πως δίνουμε την προσοχή μας στους ερωδιούς,  να κοίτα,  θα λέγαμε,  πόσο περήφανος από ομορφιά είναι και πώς βουτάει το κεφάλι του μέσα στο νερό,  ή πω πω δες πόσο άσπρα είναι τα φτερά ενός γλάρου που θα περνούσε ξιστά πάνω από τα κεφάλια μας βουτώντας αστραπιαία για λίγο φαγητό, ωω θα λέγαμε κοίτα εδώ ο ήλιος δύει χαρίζοντας υπέροχες αντανακλάσεις και χρώματα και σχήματα στο περιβάλλον,  ακόμη και για τον χωματόδρομο,  θα λέγαμε μα είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμη δρόμοι που δεν ασφαλτοστρώθηκαν μέσα στο 2020,  και να περνούν τα αυτοκίνητα και να σηκώνουν σκόνη αλλά εμείς να ρουφάμε επίμονα την δύση,  τον γλάρο,  τον ερωδιό,  τη θάλασσα σα να μην υπάρχει αύριο και να μοιραζόμαστε γουλιές καφέ,  με ζάχαρη,  χωρίς ζάχαρη,  χαρούμενοι αλλά και λυπημένοι με εκείνη τη χαρά και τη λύπη που αυθόρμητα πηγάζουν καθώς περισσεύει το μέσα μας,  που όμως δεν χωράει στον άλλον,  και τί να το κάνεις τόσο περίσσευμα,  πού και πώς να το κλειδώσεις,  πού και πώς να το κρύψεις και εν τέλει πες μου ένα μέρος που να μπορείς να το σκοτώσεις,  περισσεύει μα κλειδώνεται;  κρύβεται;  σκοτώνεται η αγάπη ε;

λουλούδια

Θέλω να σε δω,  θέλω απίστευτα να σε δω,  θέλω τόσο πολύ που αυτό το πολύ κάνει τα μάτια μου να τσούζουν και να δακρύζουν,  γιατί σαν τί να σε δω,  με ποιά ιδιότητα που εσύ για μένα είσαι λουλούδια,  και χρώματα είσαι και σπίτι και τραπέζι και ένα μεγάλο πιάτο με φρούτα εποχής και παράθυρο είσαι να τόοοσο μεγάλο,  ορθάνοιχτο στην εξοχή,  κι όλο αυτό που έχω μέσα μου και είσαι εσύ, πονάει την καρδιά μου και υγραίνει τα μάτια μου και δεν υπάρχουν γωνιές για να ησυχάσω,  ούτε κρεββάτι να ξεκουραστώ,  κι ούτε μυαλό έχω πια να σκεφτώ λογικά. 

αεράκι

Αυτό που γνώριζε ήταν πως τα πάντα εξαρτιόταν από τον εαυτό της,  πως τίποτα δεν ήταν δεδομένο και πως κανένας δρόμος δεν ήταν εξ αρχής στρωμένος με ροδοπέταλα.  Κανένα κόκκινο χαλί δεν στρώθηκε για του λόγου της και πουθενά μα πουθενά δεν μπορούσε να ακουμπήσει ζητώντας βοήθεια.
Ακόμη και σ' αυτή,  την τελευταία κρίση στη ζωή της, αυτή την περίοδο του ''μένουμε σπίτι'',  της μάσκας,  των απολυμαντικών,  των κρουσμάτων και των θανάτων,  την προσωπική της δύναμη επικαλούσε και ήξερε πάρα πολύ καλά πως όσο δύσκολα κι αν ήταν,   πολύ γρήγορα όλα θα έμοιαζαν με το παράξενο όνειρο ενός χαμογελαστού ανοιξιάτικου πρωινού.

Θα ξεχαστεί κι αυτό,  σκέφτηκε όπως και τόσα άλλα.  Η ζωή πάει μπροστά!
Ένα αεράκι σαν ψίθυρος επιβεβαίωσε τις σκέψεις της κάνοντας τις κουρτίνες από το παράθυρο της να ανεμίζουν απαλά.


Το κείμενο το έγραψα για την φωτογραφική σκυτάλη 
που διοργανώνει η Γήινη Ματιά

την φωτογραφία μου την παρέδωσε η Μαρία Καννελάκη από το Απάγκιο 

με τη σειρά δίνω μια ακόμη φωτογραφία

 μαζί με την λέξη ''εμπιστοσύνη''

στην k.verigka από το Pause Blog 

καλή συνέχεια σε όλους

και τώρα τί; (ημέρα 39η)

Κάπως έτσι,  κι αυτή η πασχαλιά έφτασε στο τέλος της,  αφού μάθαμε πως το να γίνει λουκούμι το κατσικάκι,  θέλει τρόπο και όχι κόπο,  μια που πάνω στην χθεσινή μας απογοήτευση ήρθε μπροστά μου ένα ωραιότατο video,  κι έτσι σήμερα το απολαύσαμε πέραν του δέοντος και επέστρεψαν τα χαμόγελα μας στην θέση τους,  στο μεγάλο τραπέζι της βεράντας μια που ο καιρός και εχθές και σήμερα ήταν πάρα πολύ βολικός.

Επίσης φαγώθηκε και το τελευταίο κομμάτι αυτής της κυριολεκτικά υπέροχης τούρτας.

Μου φάνηκε περίεργο που σήμερα το μεσημέρι,  δεν εμφανίστηκαν οι γείτονες στα μπαλκόνια τους,  δεν ακούστηκε ίχνος μουσικής τόσο που σκεφτόμουν μήπως κάτι είχε συμβεί καινούργιο που το έχασα μια που το πρωί δεν είχα ακούσει καθόλου τηλεόραση.  Εμείς ωστόσο σταθήκαμε συνεπείς σ'  αυτή την δεύτερη μέρα της γιορτής.

χρόνια πολλά (ημέρα 38η)

Ένας φίλος είπε πως όταν επισκέπτεται κάποιος το blog σου,  είναι σα να κάνει επίσκεψη στο σπίτι σου.
Άρα,  μπορώ να προσφέρω ένα κομμάτι στον καθένα από την αγαπημένη μου πασχαλινή τούρτα.  Είναι πάρα πολύ δροσερή,  ιδιαίτερη και νόστιμη.

εύχομαι
χρόνια πολλά!

η πόρτα (ημέρα 34η)

The Gate - David Hockney , 2000 



Πολλές φορές,  διαλέγω την πιο λαμπερή,  την πιο φωτεινή και την πιο χρωματιστή φωτογραφία ή ζωγραφιά,  ακριβώς επειδή δεν αντέχω οτιδήποτε άλλο.
Σήμερα είμαι μια χαρά,  εχθές πονούσε όλο μου το σώμα,  κοιμήθηκα στις 9.30 το βράδυ και ξύπνησα στις 9.30 το πρωί.
Αυτές οι μέρες μου φέρνουν μια θλίψη,  που παραμένει όσο κι αν το πολεμώ.  Οι μέρες του πάσχα εννοώ.  Οι μνήμες, το μυαλό μου άθελα τριγυρνάει σε περασμένες χρονιές,  να ακόμη βλέποντας τον παραπάνω πίνακα η ματιά μου στάθηκε στην πόρτα,  μια παρόμοια σιδερένια μπλε πόρτα είχε το σπίτι της γιαγιάς μου στο χωριό.
Μου λείπουν εκείνα τα χρόνια,  οι παπούδες,  τα ξαδέλφια,  η μαμά μου όπως ήταν τότε,  ο μπαμπάς μου.  Ο μπαμπάς μου που από τα χέρια του περνούσαν όλα,  από το άσπρισμα των τοίχων,  ως το σούβλισμα του αρνιού.  Μου λείπει το χωριό,  σε συνάρτηση με τους αγαπημένους μου,  η βόλτα στην λίμνη,  κυρίως αυτή!
Πάντα,  το πάσχα για μένα είχε μια θλίψη που δεν μου άρεσε καθόλου.  Για αυτό και επικέντρωνα την προσοχή μου,  στα ανθισμένα δέντρα,  στις φουντωμένες πασχαλιές,  στις παπαρούνες που κοκκίνιζαν τους αγρούς.
Φέτος το πάσχα έχει μια ακόμη μεγαλύτερη εσωστρέφεια.  Δεν μ'ενοχλεί όμως.  Αν τα πράγματα ήταν αλλιώς,  δλδ πιο ελεύθερα,  δεν νομίζω πως θα έκανα κάτι διαφορετικό,  ίσως μόνο κάποια μικρή εκδρομή στην φύση.
Μ' αρέσει το σπίτι μου,  άλλωστε μέσα σ'  αυτό βρίσκεται ότι αγαπάω.
Νιώθω ευγνωμοσύνη που είμαστε καλά,  που είμαστε υγιείς,  που δεν πονάμε.  Που όλα είναι φυσιολογικά.

 Εύχομαι σε όλους τους αγαπημένους διαδικτυακούς μου φίλους,  καλό πάσχα και καλή ανάσταση.  Σας αγαπώ και σας χρειάζομαι.  Καλή πασχαλιά και σε όλους αυτούς που έτυχε να βρεθούν στιγμιαία στο blog μου,  ακόμη και σ'  αυτούς που με διαβάζουν στα κλεφτά και δεν το ομολογούν.  Ξέρουν αυτοί  :-)))

νάρκισσοι (ημέρα 32η)

Λέγαμε με μια φίλη πως κάποιοι από μας αρέσκονται να μπαίνουν στα βαθιά ανθρώπων.  Λέγαμε επίσης πως από τα βαθιά,  δύσκολα βγαίνεις ξανά στην επιφάνεια,  θα συμπληρώσω πως αυτό συμβαίνει ακόμη κι όταν τα βαθιά αφορούν τον ίδιο σου τον εαυτό.
Λέγαμε επίσης πως ελκύουμε τους νάρκισσους (όχι τα λουλούδια), ίσως επειδή κατανοούμε και στηρίζουμε.  Εμψυχώνουμε!  Εγώ θα το πω βάζουμε πλάτες,  ελπίζοντας ενδόμυχα πως κι οι άλλοι θα το κάνουν αυτό για μας αλλά Δεν..

Τί όχι;

Πάω να φτιάξω το καφεδάκι μου και να ονειρευτώ αυτή την αυλίτσα :)

εμμονές (ημέρα 31η)

Σκεφτόμουν πως  παρόλα αυτά τα γεγονότα των τελευταίων τριάντα ημερών,  όπου αντιστράφηκαν τα πάνω κάτω,  οι φόβοι μου,  εκείνοι οι απαίσιοι ανεξήγητοι και αναίτιοι υπαρξιακοί φόβοι μου,  έχουν εκλείψει.
Ακόμη και οι αυπνίες μου εγκαταλείποντας με,  μου έδωσαν το δικαίωμα να απολαμβάνω έναν πλήρη ωρών,  απολαυστικό ύπνο.

Οι εμμονές μου ωστόσο καμμιά φορά με επισκέπτονται ακόμη, κι είναι αυτά τα ας τα πούμε κομμάτια του παρελθόντος,  που δεν κατάφερε ο εαυτός μου να συγχωρήσει.  Ίσως επειδή η συγχώρεση,  ακόμη κι η προσωπική θέλει τον χρόνο της.  Έρχονται στιγμές
που παρεμβάλονται ξαφνικά στις σκέψεις μου και με τρομάζουν.  Ανησυχούν την ηρεμία μου.  Στιγμιαία βεβαίως μα δεν παύω να αντιδρώ, σαν μόλις να ήρθα αντιμέτωπη με έναν απρόσκλητο και ανεπιθύμητο επισκέπτη.

σπανακόπιτα (ημέρα 30η)

Με την φαντασία μου βρίσκομαι σε έναν κόσμο περιποιημένο και τακτοποιημένο στην εντέλεια,  με πολλές πολλές τρυφερές χειροτεχνίες να με περιτριγυρίζουν,  βαμμένα άψογα πασχαλινά αβγά,  μπισκότα μεταμορφωμένα σε κουνέλια,  κίτρινα χνουδωτά κοτοπουλάκια,  λιβάδεια με πρασινάδα και μαργαρίτες,  γλάστρες με ζουμπούλια,  βάζα με πασχαλιές,  μικρά κεντημένα μαξιλαράκια με το μήνυμα ''Happy Easter'',  σε ροζ,  γαλάζιες και μωβ παστέλ αποχρώσεις.

Στην πραγματικότητα,  είναι δυό μέρες τώρα που λιβανίζω μια σπανακόπιτα,  τώρα θα  την κάνω,  ύστερα θα την κάνω,  πφφφ δεν είναι εδώ η μαμά μου να ξυπνήσει από τις 6 και στις 10 να τρώμε,  κι όλα αυτά τα ωραία.
Σήμερα,  είπα να τους ξεγελάσω,  βρε οικογένεια,  δύσκολη η αληθινή σπανακόπιτα που να τρέχουμε τώρα,  δεν την αλλάζουμε με ένα παραδοσιακό πλαστό Κοζάνης που είναι και ευκολάκι και θα γλύφουμε τα δάχτυλα μας;
Αμ δε που έπιασε!
Ο ένας ''κάνε κάτι επιτέλους κι ότι ναναι''.
Ο άλλος ''εγώ τέτοιο πράγμα δεν τρώω''.
Κι ο τρίτος με παράπονο ''δεν μπορείς να υπόσχεσαι σπανακόπιτα και να μην''

Μετά έπεσαν τα λογής λογής αγκαθάκια,  και να άμα ήταν η γιαγιά εδώ,  θα είχε σηκωθεί από τις 6 κλπ κλπ

Έτσι λοιπόν,  ανέλαβα να αντικαταστήσω την μαμά μου με βαριά καρδιά ομολογώ,  κι αφού κατανόησα πλήρως ότι όσο και να τα κοιτάζω μια το αλεύρι και μια τη συνταγή η σπανακόπιτα δεν θα γίνει μόνη της,  έκανα το αρχικό ζυμαράκι και πρέπει να σηκωθώ τώρα να το ζυμώσω ακόμη λιγουλάκι αφού το άφησα μισή ώρα να ξεκουραστεί.  Μετά θα το χωρίσω σε 40 μικρά πιτάκια,  και θα αλείψω ανάμεσα τους βούτυρο.
Τα υπόλοιπα θα σας τα πω λίαν συντόμως.
Ευχηθείτε μου επιτυχία :)

η γειτονιά μου (μέρα 29η)

η υπέροχη φωτογραφία της Όλγας Δέικου



Είναι κανένα δίμηνο,  πριν ακόμη έρθουν τα μέτρα,  που το γειτονικό διαμέρισμα νοικιάστηκε,  έχει φως τα βράδια.
Άνθρωπο δεν έχω δει ακόμη,  μόνο κάτι σκιές να κινούνται αργά πίσω από τις κουρτίνες με το πορτοκαλί φως.
Έχει φύγει το γκρί από τον ουρανό,  τον τελευταίο καιρό τα απογεύματα είναι λιγότερα υγρά,  ήπια δροσερά και γαλάζια.  Είναι άνοιξη!  Ο μέρες μεγαλώνουν βυθισμένες σε μιαν βουβή ησυχία,  κυρίως φτιαγμένη από τους ανθρώπους που δουλεύουν από το σπίτι,  που  θαρρείς από στιγμή σε στιγμή θα σπάσει και θα χυθεί όλο το πύον έξω όχι από την πληγή αλλά από τον πλανήτη.
Η γυναίκα του τρίτου ορόφου,  τρία μέτρα απέναντι έχει στητό κι αδύνατο κορμί.  Κοντά μαλλιά και συνήθως ντύνεται ελαφριά,  χειμώνα καλοκαίρι.  Κάθε πρωί,  βγάζει στο μπαλκόνι τα σωθικά του σπιτιού της,  σεντόνια,  μαξιλάρια,  ρούχα να πλυθούν και να αεριστούν.  Μοιάζει να μην αντέχει την μούχλα της ίδιας της ζωής καθώς απλώνει και ξεσκονίζει χωρίς σταματημό.
Δίπλα κάθονται Γεωργιανοί.  Δεύτερης γενιάς.  Ένα μικρό αγόρι πάει κι έρχεται στο στενό μπαλκόνι,  πάνω σε ένα μικρό πλαστικό αυτοκινητάκι.  Στο βάθος της νύχτας,  ακούω καμμιά φορά κλάμα μωρού,  οι κουρτίνες αδιαφανείς,  δεν αποκαλύπτουν καμμία άλλη λεπτομέρεια.
Αριστερά και κοντά στο κέντρο της φωτογραφίας,  στο φωτεινό δωμάτιο του 4ου ορόφου της πολυκατοικίας που μας αποκαλύπτεται ανφάς,  μένει ένας άντρας.  Που κάποτε ήταν ένα έφηβο αγόρι,  που ήθελε να γίνει το αγόρι μου.  Τώρα είναι πάνω από εξήντα χρονών και ζει με την μητέρα του.  Ακόμη.  Δεν έκανε δική του οικογένεια.  Δεν θα μπορούσες να τον περιγράψεις ως ιδιαιτέρως ευφυή ούτε όμως τον λες και χαζό.  Φτωχός όχι λιγότερο από εμάς.  Με ελπίδες να αγαπήσει και να αγαπηθεί που δεν ευόδωσαν.
Λίγο πιο δεξιά,  στον προτελευταίο όροφο,  μπορείς να την δεις,  στέκεται έξω στο μπαλκόνι,  μια ξένη,  νομίζω από την Βουλγαρία.  Έρχεται με τον δικό της,  τον μισό χρόνο εδώ και τον άλλο μισό χρόνο μένουν εκεί.  Το σκυλί τους γαβγίζει συχνά πυκνά ενώ αυτή κάνει την γυμναστική της και ξεσηκώνει το δικό μας.  Την βλέπω αρκετές φορές,  να καπνίζει έξω,  κι όταν συναντιούνται οι μακρινές ματιές μας,  δεν ξέρω πώς, μα κάπως το κάνει και κρύβεται.  Είναι παχουλή,  είναι γεγονός πως σ'  αυτόν τον κόσμο,  η ελπίδα και τα κιλά είναι τα τελευταία που χάνονται.

Η γειτονιά μου αποτελείται από γιγάντια οικοδομήματα από μπετόν.  Αυτά χωρίζονται σε διαμερίσματα,  προστατευμένα το ένα από το άλλο.  Το κάθε διαμέρισμα είναι ζωντανός οργανισμός,  αυτό το διάστημα σε μια μικρή παύση.  Όλος ο πλανήτης σε μια παύση που ξερνάει νεκρούς όπου οι νέοι εφησυχάζονται εξ αιτίας της σε πλειονότητα προχωρημένης τους ηλικίας.  Οι νέοι μας που δεν σέβονται το δικό τους αύριο.  Ξεπετούν τους ''ήταν σε μεγάλη ηλικία'' λες και ξεπετούν σακούλες με πατατάκια που ούτως ή άλλως είχαν λήξει.  Χωρίς καμμία συνείδηση.

φιλίες (μέρα 28η)

Μιλούσα με ένα φίλο μου και του περιέγραφα όχι και τόσο θετικά την φιλία μου με μια κοπέλα η οποία φιλία ήταν ανταγωνιστική και με στεναχωρούσε και με έβαζε σε δεύτερες σκέψεις όχι τόσο για αυτά που λέγονταν κάποιες φορές αλλά ιδιαίτερα για αυτά που δεν λέγονταν όταν το λογικό ήταν να ειπωθούν.
Μου απάντησε με δυό λέξεις ''τς! γυναικείες φιλίες'' και νομίζω η απάντηση του με την οποία συμφωνώ,  έλυνε κάθε αμφιβολία,  οι γυναικείες φιλίες είναι συγκεκριμένων αντιδράσεων,  κάπως προβλεπόμενες δλδ για όλο τον κόσμο και κανείς δεν αμφιβάλλει για αυτό.

Τί γίνεται όμως με τις φιλίες ανάμεσα σε γυναίκες και άντρες;
Τις θεωρώ ρεαλιστικές!
Οι άντρες,  όταν θέλουν βέβαια να είναι φίλοι,  είναι αυτούσιοι,  είναι καθαροί και είναι δοτικοί.
Κι επειδή υπάρχει πάντα ανάμεσα μας μια ερωτική πινελιά έστω πλατωνική,  είναι τρυφεροί σαν εραστές αλλά και στοργικοί σαν πατεράδες.
Ευγνωμοσύνη μόνο,  σκέφτομαι,  για τους άντρες που υπήρξαν και υπάρχουν ως φίλοι μας,  ενώ ακούω https://www.youtube.com/watch?v=sb7LEpuA9a4, 
το  El lago de los cisnes από το Swan Lake

Είναι από την Τρίτη που η διάθεση μου έχει βαρύνει.
Έκανα και μια νυχτερινή βόλτα,  τρομαχτική,  δεν θέλω να διασταυρώνομαι με άνθρωπο.
Παρήγγειλα κάποια υλικά για το κέντημα μου,  μεγάλη εκτόνωση για μένα το κέντημα,  δεν φανταζόμασταν ότι θα έχουμε τόση δουλειά μου είπε η ιδιοκτήτρια.
Το επίσης τρομαχτικό είναι που σκέφτομαι πώς θα συναντηθώ με τον υπάλληλο της κούριερ στο μισό μέτρο.  Πως ίσως να πρέπει να φορέσω μια από τις πάνινες μάσκες που έχω φτιάξει.  Και να έχω δικό μου στυλό για την οθόνη της υπογραφής.  Αυτός άραγε θα φοράει μάσκα.  Αν ναι,  μου δημιουργεί έστω μια ψεύτικη ασφάλεια.  Αν όχι,  όπως ο νεαρός που μας έφερε τα ψώνια του σούπερ μάρκετ το πρωί,  μου δημιουργεί πλήρη ανασφάλεια.
Πόσο τρομαχτικές έχουν γίνει οι σκέψεις μου/μας,  να λοιπόν μια από τις αρνητικές συνέπειες στο τώρα μας.

αυτή η εποχή (μέρα 26η)

Χθες,  μετά από παρακολούθηση 4 ολόκληρων επεισοδίων σειράς στο Netflix,  κατανόησα όλους αυτούς που έβλεπα στο παρελθόν να πορώνονται.  Πόσο δίκιο είχαν!  Μα είναι τόσο ωραίες οι ταινίες τους,  τόσο καλογυρισμένες και σέβονται τον θεατή,  με άριστα το 10 θα έβαζα 10'.

Αυτή η εποχή,  δεν ήταν ποτέ η εποχή μου.  Δεν αγαπώ ούτε την υγρασία ούτε την ψύχρα.  Θέλω τα άκρα,  είτε καλοκαίρι με ντάλα τον ήλιο,  τα λιγοστά ρούχα,  τα πέδιλα,  τις ιδρωμένες βόλτες και αυτό το ουφ δεν αντέχω άλλο τέτοια ζέστη ή αυτός ο καύσωνας έχει κάνει το μυαλό μου μπεσαμέλ,  είτε χειμώνα κρύο,  να φοράω χοντρά μπουφάν,  κασκόλ και γάντια ή αν είμαι σπίτι να κολάω στο ζεματιστό καλοριφέρ.  Επίσης αγαπώ τα χριστούγεννα και όχι το πάσχα.  Από παιδί αυτό!  Τα χριστούγεννα είχαν να κάνουν με την ζεστασιά του σπιτιού και τα ωραία οικογενειακά τραπέζια που τραβούσαν στο μάκρος του δεκαπενθήμερου,  το πάσχα είχε να κάνει με επίσκεψη στο χωριό.  με αρνί στον σούβλα και με τσουρέκια παραδοσιακά που ποτέ δεν μου άρεσαν.  Τα χριστούγεννα είχαν χαρά,  το πάσχα είχε μια θλίψη,  κι ας μεγάλωναν οι μέρες,  κι ας άνθιζε ο τόπος.

Μετά το 2016,  μετά δλδ που έχασα τον πατέρα μου,  έπαψα να πηγαίνω στην εκκλησία ακόμη και το βράδυ της ανάστασης.  Η δε μεγάλη εβδομάδα έγινε μια ακόμη πιο πικρή,  στιφή και μελαγχολική περίοδος.
Αντιλαμβάνεσαι πως καθόλου δε με ενδιαφέρει κι ούτε θα μου λείψει μετά την φετινή αναγκαία ρύθμιση.

Μ'  αρέσει που είμαστε εδώ παρέα όλοι μαζί,  είναι ένα ιδιαίτερο και μαγευτικό είδος επικοινωνίας,  ειδικά αυτές τις μέρες πολύ πολύ αναγκαίο.  Μπορεί να μην βλέπουμε ο ένας τα μάτια του άλλου,  την χαλαρή ή την έντονη διάθεση,  την αμεσότητα ή την ανασφάλεια αλλά έχει αυτή η επικοινωνία τα πολλά και τόσο ελκυστικά θετικά της στοιχεία.  Κάνουμε χάδια μεταξύ μας αυτό είναι αλήθεια μα τα χρειαζόμαστε.  Και πολλές σφιχτές σφιχτές αγκαλιές κάνουμε κι ας μπορούμε μόνο να τις φανταστούμε.  Έτσι κι αλλιώς πέρα από τα στενά άτομα που αποτελούν την οικογένεια μου,  εσάς έχω :)

Η ώρα του παιδιού,  και της χαράς,  είναι η ώρα μέσα στη μέρα που φτιάχνω  το ψωμάκι μου,  και να που για άλλη μια φορά περιμένω τα ζυμαράκια μου να φουσκώσουν.  Ένα με κοινό αλεύρι κι ένα με ολικής.
Μα πες μου πώς γίνεται το αλεύρι ολικής να μου μυρίζει σοκολάτα; 

πίστη (ημέρα 24η)

Ένα απαλό,  ανοιξιάτικο αεράκι μπαίνει από το παράθυρο,  τα ασπρόρουχα στην αυλή στεγνώνουν,  η καφετιέρα αχνίζει,  ο υπολογιστής έτοιμος να συνεργαστεί μαζί μου και οι υποχρεώσεις όλες τυπωμένες σε μικρά post it μία μία τακτοποιούνται!
Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αλήθεια,  είναι όμως αλήθεια πως αν δεν πιέζομαι από χίλιες μεριές μπορώ να αφήνω δουλειές να τρέχουν για δεκαπενθήμερα κι εγώ απλά να παρακολουθώ μια σούπερ σειρά στο Netflix,  όπως ''ο Μάντης'' που βρήκα σήμερα,  είναι 6 επεισόδια,  είμαι στο 2ο και έχει πάρα πολύ αγωνία και ενδιαφέρον.

Διαβάζω διάφορα ημερολόγια κι αυτό μου κάνει πάρα πολύ καλό,  όταν πχ διακρίνω μια ηρεμία ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης ή διαχείρησης αν θέλεις αυτών των ημερών.
Αντιλαμβάνομαι πως για κάποιους ανθρώπους υπάρχουν πραγματικές δυσκολίες,  πχ όσοι έχουν μικρά παιδιά,  όσοι πηγαίνουν καθημερινά στην εργασία τους,  πολύ περισσότερο όταν αυτή η εργασία έχει να κάνει με κάποιο φαρμακείο ή νοσοκομείο.
Καταλαβαίνω και την διάθεση των ανθρώπων για προσευχή αν και δεν είναι δικιά μου τακτική,  βλέπεις αυτό,  την πίστη δλδ είτε το διαθέτεις είτε όχι.  Εγώ ανήκω στο όχι!

Δεν το κρύβω πως υπάρχουν στιγμές που αγχώνομαι πολύ,  κυρίως όταν βλέπω ανθρώπους που αναρρώνουν στα νοσοκομεία να περιγράφουν αυτό που πέρασαν στις σχετικές εκπομπές στην τηλεόραση.
Σε γενικές γραμμές όμως νιώθω ασφάλεια.  Αυτό που δεν ξέρω είναι για πόσο.
Ελπίζω και θέλω να πιστεύω πως θα τα πάμε καλά.  Κι όλα αυτά σύντομα να είναι μια κακή ανάμνηση.  Όλοι μας έχουμε τόσο ενδιαφέροντα πράγματα να μάθουμε και να κάνουμε ακόμη.

έχω ακόμη τα κλειδιά σου (ημέρα 23η)

Είναι γεγονός πως η πραγματικότητα απέχει από τα όσα γράφονται σ'  αυτή την οθόνη αλλά και οποιαδήποτε άλλη οθόνη,  βάλε στο μυαλό σου χιλιάδες σκέψεις σε αταξία,  που προσπαθούν να γίνουν μία,  κι αυτή να χωράει τόσο όσο.  Γίνεται;  Όχι!

Η πραγματικότητα:
Τέσσερις άνθρωποι μέσα στο σπίτι ο καθένας με τον δικό του χαρακτήρα,  ο καθένας μας άλλοτε υπομένει,  άλλοτε απορρίπτει,  και άλλοτε ζει το προσωπικό του ζεν,  την προσωπική του ηρεμία.

Αυτή τη στιγμή:
Μόλις τελείωσα κι έβαλα τα ψωμάκια μου να φουσκώσουν.
Ο Α. καθαρίζει καλαμαράκια με τέεετοια λεπτομέρεια (εδώ και πάνω από μία ώρα)
Η Ν.  κανονίζει διαδικτυακές πληρωμές
Ο Δ.  είναι η αλήθεια πως είναι λίγο τσατισμένος,  πρώτον δεν τον αφήνουμε να βγει παγανιά στα μάρκετς,  και δεύτερον δεν μπορεί να μας βάλει σε τάξη του τύπου αφήστε με να τα κάνω όλα εγώ,  τα κάνω καλύτερα από όλους. 

Η οθόνη:
Βρήκα μια φωτογραφία που με τρελαίνει.  Λατρεύω τις γάτες.  Λατρεύω τη φύση.
Βρέχει από το πρωί.  Συννεφιά,  σκοτεινιά.  Στο ραδιόφωνο μουσική.
Εχθές είδα (είδαμε) μια ταινία στο netflix που μου άρεσε.  ''Έχω ακόμη τα κλειδιά σου''!  Ως πού μπορεί να φτάσει ένας απελπισμένος άνθρωπος,  μπορεί άραγε;  εντάξει μια ταινία ήταν.

Και μια αλήθεια μου ακόμη:
Δεν έχω προσωπικό μου χώρο ούτε προσωπικό μου χρόνο.
Ένα τηλέφωνο από χθες θέλω να πάρω,  πώς γίνεται να μην μπορώ;

συμπυκνωμένη σιωπή (ημέρα 22η)

''Έτσι κι αλλοιώς λίγοι άνθρωποι στέκονταν δίπλα σου,οι περισσότεροι είχαν τις δικές τους έγνοιες.
Αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει και τώρα.
Μη σας ξεγελούν τα ζαχαρωμένα ''σ'αγαπώ'',  ούτε τα εξ αποστάσεως φιλιά.
Είναι κρίμα ν'αφήσουμε το ψέμα να μας κλείσει τα μάτια.''

Έγραψε ένας φίλος στο facebook κι αυτό είναι κάτι περισσότερο από αλήθεια!  Θα έλεγα επίσης πως ούτε τα εξ επαφής φιλιά πρέπει να τα εμπιστεύεσαι.  Από τις πράξεις κρινόμαστε οι άνθρωποι.


Εχθές,  λίγο μετά τις 9 το βράδυ κι αφού το η ψυχική μου διάθεση ήταν σε μορφή λάσπης,  βγήκαμε μια βόλτα.  Πήραμε την απόφαση στα γρήγορα μη τυχόν και προλάβουμε να την αναιρέσουμε!  Ντυθήκαμε ακόμη πιο γρήγορα μη τυχόν και προλάβουμε να φοβηθούμε.
Ένιωθα σαν να δραπέτευα από κάτι αόρατο,  ένιωθα σαν να ήταν δυνατόν να έρθω σε συνάντηση με κάτι αόρατο.  Το σκοτάδι έμοιαζε πηχτό μα ακόμη πιο συμπυκνωμένη ήταν η σιωπή,  η ησυχία που αυτή τη φορά δεν αναλογεί καθόλου με ηρεμία.
Η βιαστική βόλτα μας είχε το νούμερο 6 μια που αυτό στείλαμε στα sms για να είμαστε καλυμμένοι σε περίπτωση ελέγχου. 
Συναντήσαμε όλα κι όλα 10 άτομα στο σχεδόν μισάωρο που περπατήσαμε,  σκυφτά,  βιαστικά,  με απόσταση δύο μέτρων μεταξύ μας,  10 άτομα νεαρά κυρίως,  προσπάθησα με κανέναν να μην διασταυρωθεί ο δρόμος μου,  στο πεζοδρόμιο εσύ;  στον δρόμο εγώ!
Μια βιτρίνα με ρούχα, φωτισμένη με προβολάκια θύμιζε πρόσφατους φυσιολογικούς καιρούς.


 Horrible,  μου έγραψε μια Ισπανίδα φίλη μου όταν την ρώτησα πώς είναι τα πράγματα εκεί.
6 εκατομύρια άνθρωποι έχασαν την δουλειά τους στην Αμερική. 
Και εδώ;  Τί αντίκτυπο θα έχει όλο αυτό στην μικρούτσικη τόση δα χώρα μας,  την τόσο ταλαιπωρημένη τα τελευταία χρόνια.  Θα τολμούσα να πω πως ίσα που προλάβαμε να πάρουμε μιαν ανάσα,  ούτε καν βαθιά,  και κάποιος μας βούτηξε ξανά το κεφάλι μέσα.
Πόσο όμως μπορείς να ζήσεις χωρίς αναπνοή;

παράθυρα (μέρα 21η)

Κοίτα την φωτογραφία!
Να κάτι τέτοιες γωνιές μου άρεσαν πάντα.  Ξεφτισμένοι σοβάδες,  παλιωμένα ξύλινα παράθυρα και σκουριασμένοι μεντεσέδες.  Ένιωθα θαλπωρή μέσα σε ένα τέτοιο σκηνικό. 
Που δεν θα πάψει ποτέ να μου θυμίζει εκείνη την ταινία που είχα δει στο φεστιβάλ γαλλικού κινηματογράφου πριν κάποια χρόνια.  Με έναν άντρα και μια γυναίκα που γνωρίστηκαν μεταξύ τους σε μια σχολή χορού.  Ενήλικο ζευγάρι.  Αυτή,  προετοιμαζόταν για την ημέρα του γάμου της,  αυτός δεν θυμάμαι.
Στο τέλος,  αποφάσεις πάρθηκαν,  ανατροπές έγιναν,  ο γάμος ακυρώθηκε.  Το σίγουρο είναι πως ποτέ δεν γνωρίζεις ποιά πλευρά του εαυτού σου,  ο άλλος δύναται να σου ξυπνήσει.

Οι αλλαγές,  δεν έρχονται βέβαια μόνο μέσα από τους άλλους αλλά και μέσα από γεγονότα και καταστάσεις,  Μεγάλα γεγογότα κυρίως.  Σκέφτομαι,  τούτη η παράξενη,  βαθιά σκοτεινή περίοδος που περνάμε,  ποιό κομμάτι μας θα αφυπνίσει;  Θα.. άραγε;  Κι αν ναι πώς;

Λέω να φτιάξω ένα κακάο,  να διορθώσω λίγο την άγλυκη γεύση στο στόμα μου.
Εσύ;  καφέ ήπιες;

πες μου ένα ψέμα (μέρα 20η)

Κι όμως,  μου τηλεφώνησε νωρίς το πρωί η μαμά μου για να με ξεγελάσει.  Να μου θυμίσει πως είναι πρωταπριλιά.  Να μου πει και του χρόνου,  όπως κάθε χρόνο.
Η μαμά μου που όσα κι αν της καταλογίζω,  ποτέ δεν ονόμασε τις δύσκολες στιγμές,  ''δύσκολες''.

''Εεε πώς παιδί μου,  πώς θα μπορούσε τα πράγματα να είναι πάντα καλά;'',  όταν της λέω πως ποτέ δεν φανταζόμουν τη ζωή μου έτσι,  από το δεύτερο μισό της ζωής μου και μετά.

Κι όλο μου αναφέρει τα χρόνια της κατοχής.  ''δεν είχαμε να φάμε και πεινούσαμε,  κλείναμε τα παράθυρα με χοντρές κουρτίνες,  η μαμά μου έφτιαχνε ψωμί με προζύμι''.
Πού τις θυμάσαι τόσες λεπτομέρειες βρε μαμά;
''Τα χρόνια ήταν δύσκολα,  και τα δύσκολα,  όταν είσαι και μικρό παιδί γράφονται στο μυαλό σου και δεν σβήνονται''.

Η μαμά μου που θα μπορούσε άνετα να υποστηρίξει τον ρόλο του Μπενίνι στο ''η ζωή είναι ωραία''.
Που δεν άκουσα ποτέ ένα ''αχ'' από το στόμα της,  ποτέ!  Σε σημείο παρεξηγήσης!