με ένα κομμάτι γλυκό στο πιάτο

 

Πάντα τόσο όμορφα,  ο Μάιος έρχεται με λουλούδια στο χέρι και φεύγει πάλι με λουλούδια.  Με ένα κομμάτι γλυκό στο πιάτο,  μοιράζει υποσχέσεις και σχέδια για το καλοκαίρι.  Ένα καλοκαίρι που όλοι γνωρίζουμε πως θα έχει δύο πρόσωπα,  αυτό του ''δε με μέλει''  κι αυτό του ''πρέπει να κρατήσω απόσταση''.  Τον φόβο,  εξ ανάγκης πάντα θα ακολουθεί μια κάποια δράση και κάπως έτσι δημιουργούνται όλο και νέες ανάγκες όπως πχ της εγκατάστασης κάποιου συναγερμού σε ένα διαμέρισμα που βρίσκεται σε μια περιοχή με συχνές παραβιάσεις και παραβάσεις.

Θυμάμαι,  θα ήμουν δεν θα ήμουν δεκαπέντε χρονών,  χρονολογικά δηλαδή περίπου το 1976,  όταν οι γονείς έφυγαν για κυριακάτικη εκδρομή μαζί με την μικρότερη αδερφή μου,  κι εγώ ήθελα να τηλεφωνήσω στο αγόρι μου.  Και το τηλέφωνο που ήταν από εκείνα τα μπεζ με το καντράν,  ήταν κλειδωμένο.  Και το επαναστατικό μου μυαλό είχε σκεφτεί να πάω μέχρι το ψιλικατζίδικο ένα δυό δρόμους παρακάτω και να τηλεφωνήσω από κει.  Και καθόλου δεν με σταμάτησε το ότι δεν είχα κλειδιά από το διαμέρισμα που βρισκόταν ψηλά,  στον 5ο όροφο.  Με απασχόλησε μόνο το τί γνώμη θα σχημάτιζε η γυναίκα που είχε το μαγαζάκι για μένα.  Έτσι,  άφησα την πόρτα μισάνοιχτη,  κατέβηκα,  πήγα ως το ψιλικτζίδικο,  τηλεφώνησα στο αγόρι μου κι όταν επέστρεψα ήταν όλα καλά.  Το 1976!!!

υ.γ. https://www.youtube.com/watch?v=DPHqkHLweMY

κάποιων ανθρώπων η ψυχή

 

Όταν γράφεις ένα κείμενο και το δημοσιοποιείς,  δεν είναι πια δικό σου,  ανήκει στους αναγνώστες σου,  μου έγραψε σε μέηλ ένα φίλος.

Καλός φίλος!  Από τις περιπτώσεις που λες ''εγώ μια καλημέρα ήθελα να πω,  άντε να κάνω και καμμιά ερώτηση''.  και βρίσκεις πηγάδι απύθμενο,  με νερό καθαρότατο ως επάνω.  Κι ένα περιποιημένο κήπο γύρω τριγύρω.

Κάποιων ανθρώπων η ψυχή υπάρχει για να ομορφαίνει,  να ξεδιψάει και να δροσίζει.

τί χουρμάδες; βασιλικούς;

 

 

Το επισημαίνω γιατί ενοχλούμαι και γιατί αυτό το ατέλειωτο μπίρι μπίρι είναι ψυχοφθόρο,  έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση και εξηγώ.

Η συζήτηση γίνεται εδώ και μια εβδομάδα περίπου.  

-  Στις 29 έχουμε επέτειο.

-  Σκέφτομαι να φτιάξω μια τούρτα.  

-  Αυτήν με τις φράουλες;

-  Όχι,  λέω αυτήν με τους χουρμάδες (υπόψην ότι την φτιάχνω πρώτη φορά).

-  Αα τί χουρμάδες;  Βασιλικούς;

-  Ιδέα δεν έχω,  θα ξαναδώ τη συνταγή,  νομίζω πως απλά έγραφε χουρμάδες.

Εχθές το βράδυ.

-  Πες μου τα υλικά για την τούρτα!

-  Δώσε μου ένα λεπτό,  300 γρ χουρμάδες λέει

-  Βασιλικούς χουρμάδες;

-  Ωχουυυ τί σε έχει πιάσει με τους βασιλικούς,  εδώ απλά χουρμάδες γράφει.  Και 300 γρ καρύδια.  

-  Καλά εσύ δεν μου είπες πως θέλεις βασιλικούς;

-  Είσαι σοβαρός;  εγώ μήτε που τους ξέρω αυτούς τους βασιλικούς.  Η συνταγή απλά χουρμάδες γράφει.

-  Τί λες τώρα βρε Στέλλα,  εγώ δεν μίλησα για βασιλικούς,  εσύ είπες κλπ κλπ

Ας σταματήσει εδώ η κουβέντα,  δεν καταλαβαίνεις πως είναι ψυχοφθόρο;  Παίρνει φατσούλα αγγέλου που αναρωτιέται σε τί εφταιξε.  Αλήθεια είναι ψυχοφθόρο.  Πολύ!

Σήμερα το μεσημέρι.  

Εκείνος! -  Θέλουμε χουρμάδες,  για μια τούρτα που θέλουμε να φτιάξουμε τί μας προτείνετε;

Έρχεται η υπάλληλος με 4 διαφορετικά είδη χουρμάδων στην παλάμη της.  Αρχίζει και μας εξηγεί,  προέλευση,  γλυκαντικότητα,  ποιότητα,  τιμή.  Τέσσερις χουρμάδες επάνω σε μια γυναικεία παλάμη με τόσες ιδιαίτερες διαφορές μεταξύ τους.  Τέσσερις διαφορετικές προσωπικότητες χουρμάδων,  ο τελευταίος,  ο πιο μεγάλος,  ο πιο ζουμερός και ο πιο ακριβός ήταν ο βασιλικός.  Μαντεύεις σωστά,  αυτόν αγοράσαμε!!!

σκέψεις πριν από έναν καφέ

 

Νομίζω πως την απώλεια δεν την συνηθίζεις ποτέ.  Το ίδιο και την ''άδεια φωλιά''.  Το αυτό και όταν πρόκειται για κάποιο ''ατύχημα''.  Εχθές διάβαζα για το μετατραυματικό στρές.  Δεν ξέρω πως γίνεται και μέσα σε όλα αυτά τα κείμενα ψυχολογίας καταφέρνω και βρίσκω τον εαυτό μου.  Μήπως είναι ένα σύνδρομο κάποιας ''πάθησης''  κι αυτό; 

Ένα μεσημέρι,  άκουσα θόρυβο έξω από την πόρτα μου.  Ανησύχησα και παρόλο που ξεκουραζόμουν σηκώθηκα να το κοιτάξω.  Ποιός είσαι,  τί θέλεις και τί ακριβώς κάνεις εδώ ήθελα να φωνάξω πίσω από τον ξύλινο τοίχο μπροστά μου.  Γιατί ανέβηκες στην ταράτσα;  Τί έκανες εκεί;  Μετά από πόσα λεπτά κατέβηκες και γιατί περπάτησες έναν κύκλο σα να οριοθετούσες νοητά τον κοινόχρηστο χώρο;  Και στην τελική φίλε με τα σκούρα ρούχα,  την μαύρη πάνινη μάσκα (χαλαρά) και το παραφουσκωμένο μπεζ σακίδιο στην πλάτη γιατί δεν ξαναμπήκες στο ασανσέρ να φύγεις και κατέβηκες με τα πόδια;

Ο φόβος,  είναι κάτι που πάντα θα υπάρχει.  Το ίδιο και οι άνθρωποι που αρέσκονται στο να είναι ελεγκτικοί.  Θα μου πεις ναι μα εγώ δεν έχω τέτοιο σκοπό κλπ κλπ  Θα σου πω,  κανείς δεν έχει,  αλλά όλοι οφείλουμε να ψαχτούμε στο τί ακριβώς κάνουμε την κάθε στιγμή ειδικά όταν κάποιος μας το επισημαίνει.  Το επισημαίνω γιατί ενοχλούμαι και γιατί αυτό το ατέλειωτο μπίρι μπίρι είναι ψυχοφθόρο.

σωστή επιλογή

 

Είμαι απολύτως σύμφωνη!

Υπάρχουν στιγμές που μια σου απόφαση,  σημαδεύει την ζωή σου με μια κόκκινη γραμμή,  και ο χρόνος χωρίζεται στο πριν και το μετά.  Το πριν γίνεται ανάμνηση και το μετά αποδοχή και  ευγνωμοσύνη.  Αυτό,  το λες καμμιά φορά και ευτυχία.  Μπορείς όμως και να το πεις,  σωστή επιλογή!!!

η άσχημη αίσθηση του ατελούς

φωτογραφία Όλγα Δέικου
 

Όταν έπεφτε το σκοτάδι επιστρέφαμε.  Ο δρόμος,  όλο και πιο σύντομος,  έπαιρνε την απόχρωση του γκρίζου μπετόν.  Τα φώτα των φαναριών,  των ξενοδοχείων,  των βενζινάδικων έδιναν ένα στίγμα αδιαπέραστα φωτεινό και παγωμένα έγχρωμο και η ατμόσφαιρα δεν μπορούσε να γίνει κάπως θερμή παρά μόνο με την δική μας επαφή καθώς κρατούσες άνετα το τιμόνι,  ενώνοντας τα δάχτυλα των  χεριών μας που έμεναν στεγνά παρόλο που υπέφεραν.  Σπάνια,  έγερνα το κεφάλι μου επάνω στον ώμο σου.  Τότε,  πίστευα πως αυτές τις επιστροφές μόνο εγώ τις αντιπαθούσα,  τώρα σκέφτομαι πως και οι δύο είχαμε την άσχημη αίσθηση του ατελούς.  Μια αίσθηση του ότι κάτι πάρα πολύ μεγάλο θα μπορούσε να συμβεί,  που όμως πάντα,  το πετάρισμα ενός γλάρου,  το πέρασμα ενός ερωδιού,  η βροχή που συνόδευε ένα μαύρο σύννεφο,  ένας τυχαίος ψαράς στη λιμνοθάλασσα,  ένας λόγος που είπα κι ένας άλλος λόγος που δεν είπες, για κάποιο λόγο πάντα εμπόδιζαν.

όλα μοιάζουν όπως παλιά

 

Ο κόσμος ήταν πολύς,  όπως ακριβώς τα χριστούγεννα!  Έτρωγα παγωτό,  στο κίτρινο κυπελλάκι του fregio,  στην ανοιχτωσιά της παραλίας παρόλο τον καλοκαιρινό ήλιο,  για να νιώθω ασφαλής χωρίς μάσκα.

''Όλα μοιάζουν όπως παλιά''  σου είπα,  ξέρεις τι εννοώ,  χωρίς ''τα σύνορα της φαντασίας''.

''Ναι'',  μου απάντησες και μου έδειξες τα καφέ στη Λεωφόρο Νίκης όπου οι θαμώνες ήταν στριμωγμένοι και πολλοί σαν τσαμπιά.

Έστρεψα το κίτρινο κυπελλάκι στο στόμα μου για να ρουφήξω τις δυό τελευταίες γουλιές από το παγωτό που είχε γίνει πια γάλα.  Το πέταξα,  σκουπίστηκα με την χαρτοπετσέτα πριν προλάβω να σκεφτώ πως ένας ξένος την ακούμπησε και μου έδωσες ένα υγρό μαντηλάκι με απολυμαντικό.  

Φόρεσα μια μάσκα που κουβαλούσα ρεζέρβα στην τσάντα μου.

Ο δρόμος και στην επιστροφή έμοιαζε διπλός,  μα μπροστά στην χθεσινή ανημποριά του εμβολίου δεν ήταν τίποτα.

Στο σπίτι,  καθώς ξαναβρέθηκα μπροστά στον υπολογιστή,  βρήκα αυτό το τραγούδι που μου άρεσε τρελλά!!!  Είναι ο Βέβηλος στον Καθρέφτη.

δεν αξίζουν οι σκέψεις άλλωστε όταν υπερβαίνουν την ίδια την ζωή

 

Εχθές,  σκέφτηκα πάρα πολλές φορές να έρθω και να γράψω,  όμως το δευτεροεμβολιασμένο σώμα μου δεν με υπάκουε.  Θολούρα,  κούραση,  κρεββάτι,  νύστα κλπ.  Παρόλο που δεν είχα πυρετό,  έφτασα μέχρι 37,2 κι αυτό σε πολύ μικρά χρονικά διαστήματα,  προς το βραδάκι είχα ζάλη που με ανησύχησε.  Το θέμα είναι ότι το έκανα!  Γιατί με τρομάζει η πανδημία,  για να νιώσω ελεύθερη και μια ιδέα για να σώσω τον κόσμο.  Χμμ αυτή την ελευθερία δεν την πολύ πιστεύω είναι η αλήθεια. Ούτε και το ότι θα σωθεί ο κόσμος,  αλλά για να γίνω λίγο εγωκεντρική,  μου αρκεί που θα πάω το καλοκαίρι σε μπιτσομπαράκι.  Μου έλειψε αν σκεφτείς ότι το περσινό καλοκαίρι εγώ δεν ξεμύτησα από το σπίτι.

Όταν μου έρχονται ερωτηματικά για το μέλλον,  σκέφτομαι ''απλά ζήσε το σήμερα'',  όπως μπορείς Στελλίτσα.  Με ευγένεια κυρίως.  Με ότι σημαίνει αυτό.  Και δεν το σκέφτομαι παραπάνω.  Δεν αξίζουν οι σκέψεις άλλωστε όταν υπερβαίνουν την ίδια την ζωή.

το δεξί μου χέρι

Το δεξί μου χέρι έχει ένα βάρος μετά το εμβόλιο.  Αμφιβάλλω αν θα μας καλύψει η β' δόση.  Στο σπίτι,  θα είχα πεθάνει εχθές,  έτσι το πήρα μαζί μου κατο περπάτησα στους δρόμους ευρύτερης της γειτονιάς μου.  Το δεξί μου χέρι.  Όταν η νοσοκόμα μου είπε να προσέξω να μη σηκώσω βάρος,  όταν ένιωσα το βάρος του φάρμακου να κυλάει στο μπράτσο μου κατάλαβα πόσο πολύτιμο μου ήταν.  Θα μπορώ να γράψω αύριο μεθαύριο;  Αναρωτήθηκα.  Προς το παρόν όμως γράφω!

Έδειξα στον γιατρούλη την τοπική αλλεργική αντίδραση στο αριστερό.  Γούρλωσε τα μάτια του.  Μετά είπε πως έτσι κι αλλιώς δεν είναι αυτή αιτία να μη κάνει κάποιος το εμβόλιο.  Είπε και πως έχει ξαναδεί τέτοια εικόνα.  Αμφιβάλλω όχι μόνο για την εικόνα αλλά ακόμη και για το αν έχει ξαναδεί γυμνό μπράτσο.

Μη σε μπερδεύει η φωτογραφία,  σήμερα ντύθηκα εντελώς καλοκαιρινά!  Κάνει ζέστη..  σταματώ να γράφω για να μην κουράζω το χέρι μου..
 

Β.

 

Σκέφτομαι πως έτσι είναι η ζωή.  Πάντα κάτι σου παίρνει για κάνει χώρο μετά να σου δώσει.  Και πάντα κάτι σου δίνει για νιώσεις την πληρότητα μέχρι να έρθει κάποια αφαίρεση.

Στο τελευταίο της μήνυμα θα συναντιόμασταν τα χριστούγεννα στη Θεσσαλονίκη.  Δεν είχα εικόνα αλλά το ένιωθα πως έλαμπε στην σκέψη.  Μην δένεσαι μαζί μου μου έλεγε κάθε φορά που της τηλεφωνούσα κι εγώ τότε χαμογελούσα με τη σειρά μου.  Ένιωθα τόση ευγνωμοσύνη για αυτή τη γυναίκα και τόση εκτίμηση,  όχι επειδή με τίμησε με τον τρόπο της,  όχι επειδή με ''διάβαζε'',  αλλά επειδή παρόλα τα προβλήματα της έβγαζε προς τα έξω έναν άνθρωπο με πολύ μεγάλη δύναμη.

Με λίγα λόγια,  μου έλεγε αυτή σε μένα ότι όλα θα πάνε καλά και όχι εγώ σ'αυτήν.

Την έχω στην μνήμη μου,  στην καρδιά μου,  έχω τις ''πινελιές'' της γύρω μου!  Και φοβάμαι να μιλήσω για αυτήν μη βγει από κάποια γωνιά και μου πει ''μα τί είναι αυτά που λές;  εγώ εδώ είμαι,  νικήτρια!''

Κι από την άλλη ίσως θα μπορούσε να μου πει με την πολύ ωραία φωνή της,  ''είμαι εκεί Στέλλα,  στη Θεσσαλονίκη που αγαπώ''.

Και ακόμη ''αλήθεια πιστεύεις πως με τον κορονοιό και όλα αυτά με τα εμβόλια,  εσείς θα σωθείτε'';

''Μην δένεσαι μαζί μου Στέλλα''  έλεγε κι εγώ χαμογελούσα.  Γιατί ήξερα πως ένα τηλεφώνημα μου ήταν το λιγότερο που μπορούσα να της δώσω !

βολική ρουτίνα

 

Με εκφράζει τόσο πολύ η κίνηση αυτής της φωτογραφίας.  Θα μπορούσα να είμαι η ζέβρα,  η σφαίρα,  ακόμη και η μαιμού,  σε αυτή την χωρίς τέλος κίνηση μιας καθημερινότητας  μέσα στην ανιαρή αλλά τόσο βολική ρουτίνα της. Τη μόνη διαφορά που βρίσκω κάνοντας την σύγκριση με τον εαυτό μου είναι πως εγώ μέσα στον λήθαργο των επαναλείψεων μου ας πούμε πως ανακαλύπτω κάποια εργαλεία που με βοηθούν να νιώθω λίγο πιο συνειδητά τον χρόνο κι ας πούμε πως του χαρίζω και ένα κάποιο ενδιαφέρον.

Αγόρασα καινούργιο βιβλίο και είναι το ''η γη που χάνεται'' της Julia Phillips,  από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.  Αν και το προηγούμενο τo ''οι 100 μέρες'' του Philip Roth,  δεν κατάφερα να φτάσω στην τελευταία του σελίδα.  Το εγκατέλειψα 60 σελίδες πριν.

Νομίζω πως αυτού του είδους τα καλά βιβλία,  πραγματικά ''καλά''  και αυτό είναι κάτι που δεν αμφισβητώ καθόλου,  δίνεται μεγάλη βαρύτητα στο λογοτεχνικό της γραφής και στις περιγραφές,  αλλά κάπως μου φαίνονται ελλειματικά ως προς την πλοκή.  Η πλοκή είναι αυτή που απουσιάζει και που δεν προκαλεί τουλάχιστον σε μένα την επιθυμία να περάσω στην επόμενη σελίδα.

σκέψεις

 

Κάπου διάβασα πως αν ασχοληθείς με κάτι για 10.000 ώρες αποκτάς ειδικότητα.

Η μάσκα κολλάει στο πηγούνι μου πια κι η ζέστη μου δημιουργεί την αίσθηση της σάουνας σε όλο μου το πρόσωπο.

Σκέφτομαι τα όνειρα των νέων ανθρώπων.  Πόσο άδικη εποχή.  Η παράνοια της,  τους σκορπάει στους 4 ορίζοντες.  

Θα ήθελα ένα ταξιδάκι,  στην Πελοπόννησο ίσως,  Ναύπλιο,  Πόρτο χέλι,  Μονεμβασιά,  Μάνη!  

Την φοβάμαι την κατάθλιψη.  Αντιστέκομαι!  Κυρίως με τις χειροτεχνίες.  Είναι κάτι που μέσα από αυτό έβρισκα τις ισοροπίες μου από μικρό παιδί.

Βλέπω νέα παιδιά να συναντιούνται στους δρόμους.  Τα χαμόγελα τους.  Πόσο θα ήθελα να ζήσω κάποιο πρώτο ραντεβού εκείνης της ηλικίας.  Ο Δ. μου είπε πως στο δικό του το μυαλό θα ήθελε να ήταν η προ αυτών των ραντεβού εποχή.  

Στις 27 του Μάη ανοίγουν οι κινηματογράφοι.  Οι θερινοί κινηματογράφοι,  με ωραίες ταινίες όπως πχ το nomadland που θέλω πολύ να το δω.  Το εμβόλιο μου είναι στις 20 του Μάη,  β' δόση.  Αν υπολογίσω και τις μέρες για την ανοσία,  γύρω στις του 10 Ιούνη θα είμαι κάπως πιο ελεύθερη.

της Κυριακής, 16 αυτού του Μάη

 

Θα έλεγα πως οι Κυριακές θέλουν παρέα,  βόλτες,  θάλασσα και αγρούς γεμάτους από λουλούδια.

Για κάτι τύπους σαν κι εμένα οι Κυριακές είναι απλά υπερεκτιμημένες,  εκτός της πίτσας που ψήνεται στον φούρνο της κουζίνας μου και το κουτάκι της μπύρας  που παγώνει στο ψυγείο.

Με ηρεμεί η συνάντηση με τους ανθρώπους που συμπορευόμαστε.  Μου δημιουργεί γαλήνη κι αυτή την αίσθηση του εδώ είμαστε εμείς για σένα,  εδώ είμαι κι εγώ για σας.

πώς ήρθαν τα πράγματα έτσι;

 

 

Όταν δεν έχω την ικανότητα να πατήσω ένα τόσο δα κουμπάκι,  τότε τί;

Θεωρητικά  όλα καλά,  σε πρακτικό επίπεδο πάλι,  όχι!

Όταν θέλεις να νιώσεις ξεκούραστη και αντιθέτως προκαλείς την κούραση;

Έξω ψιλοβρέχει,  μέσα εκτός από το ψωμάκι ολικής που ψήνεται και φέρνει μια ζεστασιά,  τίποτα δεν πάει καλά.

υ.γ.  κι αν θυμώσεις,  κι αν ξεσπάσεις τί;  αλλάζει κάτι;;;

η άποψη

 

Εκτός από το ότι μπορεί να αναφέρω κάτι σε κάποιο κείμενο μου,  έχω πάψει να έχω άποψη για όλους και για όλα.  Έχω χαλιναγωγήσει το πάθος μου να πετάγομαι ακάλεστη σε ότι έχει και δεν έχει γραφτεί στην blogόσφαιρα και να γράφω,  να σχολιάζω ατέλειωτα.  Οφείλω να σέβομαι αυτό που θέλει να γράψει ο άλλος,  πολλές φορές ακόμη και αποφεύγοντας να το διαβάσω  ή αποφεύγοντας να αντιδράσω.  Δεν εκθέτουν όλοι τις απόψεις τους για να απλώσω εγώ τα δικά μου χέρια και πόδια.  Ο τρόπος ο δικός μου είναι Εγώ,  και ο τρόπος του άλλου είναι Αυτός.  Επίσης ο καθένας μας έχει τους κώδικες του.  Δεν είμαι υποχρεωμένη να τους γνωρίζω όλους αυτούς τους κωδικούς.  Δεν θα κάνω εγώ τον κόσμο καλύτερο και σίγουρα δεν θα διορθώσω κανέναν με την κριτική μου.  Καμμιά φορά χρειάζεται να ξέρω να κρατώ την σωστή απόσταση όσο κι αν με φαγουρίζουν τα δάχτυλα μου ή η γλώσσα μου.  Άλλωστε ο καθένας μας κουβαλάει πράγματα,  απλά κουβαλάει,  δεν χρειάζεται κάποιον άλλον να πάρει στις πλάτες του το βάρος,  δεν χρειάζεται υποδείξεις.  Δεν είναι χαζός ο άλλος ξέρει πάρα πολύ καλά τί θέλει να κάνει και σίγουρα δεν περιμένει να του πω τι θέλω εγώ.  Είναι λίγο εκνευριστικό,  είναι!  Παρόλα αυτά ζητώ συγνώμη γιατί δεν έχω την ανοχή και την αντοχή που είχα.

φόβος και μοναξιά

 

Έχω την εντύπωση,  πως εκείνα τα συναισθήματα που αφορούν ουσιαστικές αλλαγές της ζωής μας,  που κρύβουν φόβο κυρίως αλλά ίσως και την ιδέα της μοναξιάς,    τα τοποθετούμε στην πιο βαθιά πτυχή της ψυχής μας,  όχι με σκοπό να τα αρχειοθετήσουμε αλλά με σκοπό να τα θάψουμε,  πιστεύοντας πως αν ξεχάσουμε τον πόνο που μας προκαλούν αφήνοντας τα στην άκρη,  θα καταφέρουμε να τα ξεπεράσουμε.

Μ'αυτό τον τρόπο όμως είναι σαν να έχουμε μια πληγή που την αγνοούμε ή που της βάζουμε γάζες χωρίς να έχουμε πάρει τα απαραίτητα φάρμακα για να κλείσει.

Σκέφτομαι δηλαδή πως ένα ουσιώδες και δύσκολο συναίσθημα είναι προτιμότερο να μείνει στην επιφάνεια και να βιωθεί σε όλα του τα στάδια,  από το να σκεπαστεί με δευτερεύοντα και τριτεύοντα θέματα που θα το ''παγώσουν''  μεν αλλά δεν θα το εξαφανίσουν δε.

Θα μου πεις πως αυτό θεωρείται δεδομένο,  και θα σου απαντήσω πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τον τρόπο να το κάνουν!

μισοτελειωμένος καφές

 

Τα blogs αργοπεθαίνουν ή εμείς στερέψαμε και στενέψαμε από ιδέες;  Τα έχουμε πει όλα,  πόσο να ξεγυμνώσουμε την ψυχή μας πιά!  Πόσες φλούδες μπορεί να έχει ένα κρεμμύδι;  Μια απειρία όταν υπάρχει έμπνευση.  Και η έμπνευση έρχεται από τα κίνητρα.  Όμως πού και ποιό είναι το κίνητρο;

Σαν να προσπαθώ να γευτώ από ένα μισοτελειωμένο φλυτζάνι καφέ μου μοιάζει και πραγματικά θαυμάζω κάποιους bloggers που κατάφεραν και όχι μόνο έφυγαν αλλά έριξαν και μαύρη πέτρα πίσω τους.  Όμως ας μου απαντήσει κάποιος πού πήγαν;   Για τους περισσότερους γνωρίζω.  Άλλοι πάλι εξαφανίστηκαν σαν να μην εμφανίστηκαν ποτέ.  Πώς γίνεται να αφήνεις πίσω σου μια ολόκληρη εποχή; 

Ένα πολύ καλό κίνητρο τώρα που το σκέφτομαι είναι όταν έχεις μια έστω αμυδρή ελπίδα πως όχι κάποιος,  αλλά αυτός που θα ήθελες θα διαβάσει τις σκέψεις σου.  

Επίσης,  υπάρχουν πάντα αυτοί που απλά παρακολουθούν την ζωή σου μέσα από το blog σου,  συνήθως σε γνωρίζουν προσωπικά και δεν ξέρω αν πάντα πρόκειται για ανθρώπους που θα ήθελες. 

υπερεκτίμηση

 

 

Κι όμως είναι τόσο εύκολο να ταυτιστείς με έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζεις,  πολύ περισσότερο εύκολο από όσο με έναν φίλο σου.  Ιδιαιτέρως εαν τα λόγια που χρησιμοποιεί είναι λίγο πως να το πω,  κάτι σαν ''πασπαρτού'',  ταιριάζουν δηλαδή παντού.  Προβάλεις επάνω του όλα όσα εσύ θα ήθελες!  Στην ουσία,  μιλάς εσύ ο ίδιος νομίζοντας πως μιλάει αυτός.  Υπερεκτιμάς με λίγα λόγια,  όχι την αξία του αλλά αυτό που σου δίνει.  

κωδικοί

 

Έγραφα,  έγραφα ένα σεντόνι σχόλιο κάπου σε ένα διαδικτυακό μέσο επικοινωνίας και λίγο πριν το ολοκληρώσω το σημάδεψα και πάτησα το delete,  σκεπτόμενη ''τί δουλειά έχω εγώ εδώ,  ανάμεσα στους δυό σας''.  Μου έχει συμβεί πολλές φορές αυτό,  να νιώθω ανάμεσα σε δυό,  σε τρείς και σε περισσότερους ανθρώπους που δείχνουν σαν να μοιράζονται μεταξύ τους έναν κωδικό,  σαν να χορεύουν σε έναν δικό τους αρμονικό σκοπό.  Μου έχει συμβεί επίσης να έχω κι εγώ κοινό κωδικό με έναν άνθρωπο και να σκέφτομαι πως ίσως οι παρευρισκόμενοι να νιώθουν άσχημα.  Ώστόσο,  έχοντας εγώ τον κωδικό με ένα ή περισσότερα άτομα,  περνάω υπέροχα και καθόλου δεν με ενδιαφέρουν οι ''ξένοι''.  Όταν όμως εγώ βρίσκομαι ανάμεσα σε κάποιους ως ''ξένη''  δυσανασχετώ.  

Και ξέρεις αυτόν τον κωδικό είτε τον έχεις είτε όχι.  Η ελπίδα να τον αποκτήσεις,  να γίνεις δλδ μέλος της ''παρέας''  είναι ελάχιστη και συνήθως η όποια προσπάθεια αποδεικνύεται μάταιη.  

φόβος

 

 

Φοβάμαι την ώρα που θα σε αναζητήσω και δεν θα ακούσω τη φωνή σου να μου λέει ''εδώ είμαι''!

 

 

φεγγάρι από..

 

Σήμερα ένα κορίτσι μου είπε πως θέλει να φτιάξει ένα φεγγάρι..

-  Με φεγγαρόσκονη

-  Με γυψόγαζες 

-  Με σύννεφα

-  Με όνειρα

-  Με θάλασσα

-  Με άνθη

-  Με καλοκαίρι

-  Με έρωτα

-  Με παρόν

-  Με αέρα

-  Με απαντήσεις

-  Με ενέργεια

-  Με ιδρώτα

-  Με γεύσεις

-  Με φιλί

-  Με προσευχή

του Σαββάτου

 

Ήμουν πολύ νέα όταν κάποιοι άνθρωποι ανέφεραν την λέξη ''μοναξιά''  & εγώ σκεφτόμουν πως το ανόητο το μυαλό τους κι η φτωχική τους νοοτροπία ήταν η αιτία,  έτσι έλεγα γιατί ήμουν είκοσι χρονών και στα είκοσι έχεις ακόμη όλη τη ζωή μπροστά σου και πολύ δύναμη στα μπράτσα και στα πόδια για να τρέξεις όσο χρειάζεται και να φτάσεις εκεί που θέλεις,  κι αν μη τι άλλο στα είκοσι αν έχεις βιαστεί να φτιάξεις οικογένεια τελεί υπό ανάπτυξη,  κι έχεις και μια προσωπικότητα που χρειάζεται κι αυτή να την αναπτύξεις, φίλος γίνεσαι ακόμη και με τον πρώτο τυχόντα - αν πετύχει, οπότε μόνο ''μόνος΄''  δεν αισθάνεσαι πόσο μάλλον να νιώσεις αυτό που φορτίζει και βαραίνει τον όποιο άλλον.  Ου γαρ έρχεται μονάχο του,  και συνήθως σε λούζει με ότι κατηγόρησες ή έστω με ότι εκλογίκευες πιστεύοντας πως αυτό ήταν η πιο σωστή και η πιο έξυπνη κίνηση..

κοτσύφια

 

Η ομορφιά της ημέρας ήταν μια οικογένεια κοτσυφιών σε ένα μικρό πάρκο στο πλάι ενός πολυσύχναστου δρόμου.  Ναι,  με τα κατάμαυρα φτεράκια τους και με το μικρούλικο κίτρινο τους ράμφος.  Κουκλιά!

Κατά τα άλλα νομίζω πως μόνο εγώ θα μπορούσα να μιλήσω για άλλα που δεν γίνονται ούτε πράξεις κι ούτε υπάρχουν επιθυμίες.  Ξέρω πάρα πολύ καλά πως είναι το να μην θέλω αυτό το κάτι.  Και πόσο βαθιά μέσα μου θα ήθελα να το θέλω.  Αλλά καμμία συνθήκη από αυτές που έχω στο μυαλό μου δεν με βοηθάει σ'αυτό.

βία

 

Μιλούσα στο τηλέφωνο με τη μαμά μου και της έλεγα πόσο πολύ νιώθω ότι έχει αλλάξει ο κόσμος μου και μου είπε με την παρηγορητική φωνή της όχι κορίτσι μου ίσα ίσα όλοι λένε πως σιγά σιγά επανερχόμαστε στην κανονικότητα.  Αλλά ποιά είναι η κανονικότητα;

Σίγουρα δεν συναντώ στην πόλη μου εξωτικά πουλιά ούτε έχουμε σπουδαίους κήπους με λουλούδια αλλά και το ότι θα συναντούσα στην γειτονιά μου τόση βία ούτε που το φανταζόμουν.

Καθώς περπατούσα σε πολυσύχναστο δρόμο,  καταμεσήμερο,  με τα γύρω καταστήματα και τα σούπερ μάρκετ ανοιχτά κι όλο τον κόσμο να κυκλοφορεί για τις δουλειές του αμέριμνα,   βλέπω τρία αγόρια,  καλοανεπτυγμένοι 18ρηδες μέσα σε μια εσοχή που μπορεί να ήταν και μικρή είσοδος κάποιας πολυκατοικίας.  

Σε κλάσμα δευτερολέπτου είχαν πάρει από ένα άδειο μπουκάλι μπύρας ο καθένας και μια ναι..  πατερίτσα,   μπήκαν στην ροή των αυτοκινήτων και επιτέθηκαν σε ένα μηχανάκι,  ξυλοφόρτωσαν τον οδηγό με τα υποτιθέμενα όπλα τους ο οποίος τους ξέφυγε κι άρχισε να τρέχει και με μαχαίρι έσκασαν τα λάστιχα της μηχανής.  Επιτέθηκαν και σε δεύτερο μηχανάκι με τον ίδιο τρόπο.  

Πώς να περιγράψω συναισθήματα και όλο το σοκ; 

περί γιορτών

 

Αφού πρόκειται για Κυριακή,  γιορτή και σχόλη εγώ γιατί δεν διασκεδάζω;  Γιατί το πάσχα και τα χριστούγεννα με ψυχοπλακώνουν;  Τί πρέπει να κάνω και δεν το κάνω;  Γιατί δεν μπορώ να οργανώσω σκηνικό πέρα από το ότι έχει σχέση με το φαγητό;  Γιατί οι αργίες μου φαίνονται απίστευτα σιωπηλές,  βουβές θα έλεγα και δεν βλέπω την ώρα να περάσουν;  Τί έχω λάθος μέσα στο μυαλό μου και αδυνατώ να περάσω καλά και να βοηθήσω και τους γύρω μου να περάσουν καλύτερα;  Γιατί όσο κι αν ψάχνω στον σκληρό δίσκο μου δεν μπορώ να βρώ κάποια τέτοια μέρα  που να την θυμάμαι σαν την καλύτερη;

εγωκεντρισμός

 

 

Ναι με απασχόλησε και ελάχιστα με στεναχώρησε,  κυρίως όμως με έβαλε στη διαδικασία να σκεφτώ αν τις θέλω ή αν τις χρειάζομαι τέτοιου είδους σχέσεις,  όπως πχ με κάποιον άνθρωπο που δεν εμφανίζεται στα τηλεφωνήματα μου.  Γνωρίζω το γιατί και μάλιστα εδώ και μια πενταετία το δικαιολογούσα.  Φορτίζεται συναισθηματικά γιατί του θυμίζω ας πούμε έναν άνθρωπο που δεν είναι πια στη ζωή.  Αυτή τη φορά όμως ονόμασα αυτή τη συμπεριφορά του εγωκεντρισμό!  Και σίγουρα δεν πρόκειται για σχέση καρδιάς,  αδυνατεί αυτό το είδος των ανθρώπων να κάνει δεσμούς και σχέσεις καρδιάς! Οπότε μάλλον παύει πια και να με ενδιαφέρει..

δεσμοί

 

Δεν ξέρω ποιοί άνθρωποι είναι πιο πολύτιμοι στην ζωή μου,  αυτοί με τους οποίους μοιράζομαι τις πιο βαθιές μου σκέψεις και τις φιλοσοφικές μου κατά καιρούς αναζητήσεις ή οι άλλοι με τους οποίους μοιράζομαι συγγενικούς δεσμούς και παιδικές γλυκές αναμνήσεις;

Θα έλεγα,  οποιοιδήποτε με / και οποιουσδήποτε τους αγαπώ και τους αποδέχομαι.  Έτσι όπως είμαι και έτσι όπως είναι.  Χωρίς αυτό το μεγάλο ''ΕΓΩ'' να μπαίνει ανάμεσα μας.

Αυτές ονομάζονται ''σχέσεις αγάπης''!

" Ψηλά, πολύ ψηλά πέταξα το νόμισμα άνεμος να το πάρει. Πάλι στα πόδια μου έπεσε γράφοντας: ΑΓΑΠΗ!" 

Μ. Μέσκος

σκηνικό

 

Ανάσταση στην Κέρκυρα,  ανάσταση στη Ζάκυνθο,  ανάσταση σε μια ελληνική εκκλησία κάπου στην Ιταλία,  ανάσταση στην Κέρκυρα ξανά,  ανάσταση στην Κωνσταντινούπολη 2009,  ανάσταση στο χωριό,  παιδιά,  έφηβοι,  ελεύθεροι,  μαζί,  με παιδί,  με παιδιά δύο.  Με δυό γονείς να μας τα έχουν όλα έτοιμα πάσχα ανήμερα,  αρνί στη σούβλα,  κόκκινα αβγά,  ο πατέρας ζωντανός το ίδιο κι η νονά,  το ραδιόφωνο να παίζει τραγούδια.

Πώς να στήσεις ένα σκηνικό καλύτερο ή έστω ίδιο;  Άλλα τα δεδομένα,  άλλα τα χρόνια,  αλλιώς εμείς,  σκορπίσαμε εξάλλου.  Το ''υπέροχο''  δεν το έβλεπα κι όμως υπήρχε.  Κι ακόμη υπάρχει,  μόνο ίσως με άλλο τρόπο, γιατί όσο κι αν ζητάμε ''άλλοθι''  για όμορφα σκηνικά,  όσο κι αν λέμε ''θα το κάνω για το χατήρι των παιδιών''  στην ουσία για τον εαυτό μας το κάνουμε.