letters

Είναι  σαν να περιμένεις κάτι σε βάθος χρόνου, όπως π.χ. ένα γράμμα,  και ένα πρωί αντιλαμβάνεσαι ότι δεν υπάρχει ούτε γραμματοκιβώτιο,  ούτε ταχυδρόμος.
Άρα;

το χρώμα των χριστουγέννων

Εκείνα τα χρόνια,  παρόμοια εποχή,  βάζαμε με το μυαλό μας ποιό να ήταν το πιο μοντέρνο χρώμα για τα εκάστοτε ''φετεινά'' χριστούγεννα.  Η μαμά μου,  που ήθελε πάντα κάτι καινούργιο να χαρεί,  αγόραζε ένα κομμάτι ύφασμα γύρω στο μέτρο, συνήθως λινό και μ' έβαζε να της ζωγραφίσω ένα περίγραμμα,  από φλόγες κεριών,  κουκουνάρια,  αλεξανδρινά,  άστρα και κορδέλλες,  αφού πρώτα είχαμε ξεφυλλίσει τα περιοδικά κι αφού είχαμε ξεπατικώσει σχέδια,  για να το γεμίσει με χρώματα και βελονιές,  άλλες χρονιές κόκκινες,  άλλες πάλι χρυσές..  ελάχιστες φορές μπλε..

της Τετάρτης

Αυτή τη φορά,  επιβεβαιώθηκα πως πρόκειται για το σωστό διαμέρισμα,  δεν υπήρχε κεντρικό φωτιστικό παρά μονάχα 4 μικρά και 4 μεγάλα σποτάκια στις γωνίες της οροφής,  από το δρόμο,  φαίνονταν καθαρά ένα φωτεινό ζευγάρι από δαύτα.
Δεν σκέφτηκα ''τι καλά να ήμουν εκεί''..
Ήρθε στο μυαλό μου το σκαλιστό ξύλινο τραπέζι με το ροζ παραλληλόγραμμο κουτί softex επάνω.
Κι η δύσκολη ερώτηση..

Μετά χάθηκα,  μια γκρι / ροζ πινελιά στο σκοτάδι.

σαν χριστούγεννα ή μήπως όχι;

Αυτό το διάστημα,  είτε νιώθω εκείνη την τρυφερότητα και τη ζεστασιά που σου προσφέρουν μέρες όπως πχ τα χριστούγεννα,  είτε μοιάζει σα να περιμένω κάτι,  που ή το αγγίζω και μου ξεγλυστράει,  ή δεν έρχεται καθόλου.  Το πρώτο,  είναι το πιό ισορροπημένο για μένα συναίσθημα,  το δεύτερο σχεδόν με τρελαίνει.  Όμως κάπου κάπου κι αυτή η ίδια η τρέλλα είναι ευχάριστη,  όταν όμως ξέρεις ότι τις προσεχής μέρες κάτι μπορεί να αλλάξει.  Το αντίθετο δεν θέλω να το σκέφτομαι καθόλου.

Είναι καλές μέρες όπως και να 'χει,  και δεν θέλω να μου τις χαλάσει τίποτα και κανείς! 

εικόνα

Είμασταν όλοι μαζί σε ένα μεγάλο σπίτι,  θα μπορούσε να ήταν ένα είδος κοινωφελούς ιδρύματος,  ήταν σκοτάδι,  κοιμόμασταν σε κρεββάτια στη σειρά και απέναντι.  Ήθελα να κάνω κάτι το οποίο δεν κατάφερα,  από φόβο ή ντροπή μήπως με δουν,  δεν έχω ακριβή αίσθηση.  Το επόμενο πρωινό η Α.,  στην οποία ανήκε η διεύθυνση του σπιτιού,  συμπεριφερόταν φυσιολογικά,  όμως κάπου βαθιά στο βλέμμα της υπήρχε κάτι το επικριτικό,  πράγμα ασύμβατο με την πραγματικότητα που μας δένει μαζί.
Τα όνειρα όμως έχουν τη δική τους αλήθεια.
Κάποια στιγμή αυτή η έντονη εικόνα της Α.,  συχνά πυκνά μπροστά μου θα πρέπει να διαλυθεί.  Όχι,  δεν θα ήθελα,  για αυτό και λέω πρέπει.  Όχι ακόμη τουλάχιστον..

-

Με Δευτέρα μου μοιάζει σήμερα..

χειμώνας

Αναγνωρίζω πια το σκοτάδι από χιλιόμετρα μακριά.  Ακόμη κι η γκριζάδα με απωθεί.  Ό,τι του λείπει το φως.  Ό,τι κρύβεται πίσω από αινίγματα και μυστήριο.  Το βροχερό,  το κλειστό,  το εμμονικό,  το φοβικό,  το μη δοτικό.

_

Βγάλαμε τα κοντομάνικα και βάλαμε παλτό.  Από τη μια μέρα στην άλλη.  Και κασκόλ.  Και υπήρξαν και στιγμές που φλέρταρα με τα γάντια.

_

Η αναφορά σε προσωπικό επίπεδο έχει μια σημαντική διαφορά από αυτήν της γενικότητας.  Σαφώς! Μόνο που καμμιά φορά τα όρια δύσκολα προσδιορίζονται.

_

Αυτός ο χειμώνας έχει μια ολοκλήρωση και μια πληρότητα..  και μοιάζει με ροζ,  απαλό,  φουσκωτό πανωφόρι.  Έχει βιβλίο,  έχει ζεστασιά,  έχει πορτοκαλιές βελουτέ κολοκυθόσουπες.  Έχει απαλή μουσική και ζεστό καφέ.  Αλλά η αβεβαιότητα είναι μέρος της ζωής μας.  Από βάθος χρόνων.

006

Το αίμα μου βρίσκεται μέσα σε μια σύριγγα,  μαζί με λίγο πρωινό φόβο και δίψα για καφέ..
Το νούμερο 006 ήμουν εγώ..

ερώτηση

Αυτό που μπορείς να κάνεις μετά από μια κατά πρόσωπο ερώτηση,  όχι τόσο ενοχλητική όσο αινιγματική,  καθώς όσο κι αν ζυμώνονται συναίσθημα και σκέψεις,  αδυνατείς να βρεις μια απάντηση,  είναι να την γυρίσεις τούμπα και να την προσφέρεις δώρο στον εκάστοτε συνομιλητή σου,  χωμένη σε χρωματιστό πακέτο και τυλιγμένη με μπροκάρ κορδέλλα.
Ας απαντήσει αυτός λοιπόν..  όχι τι θα έκανε αν συνέβαινε αυτό,  αλλά τι θα ήθελε να του κάνουν αν δημιουργόταν το άλλο..
Τι θα ήθελες λοιπόν αγαπημένη συνομιλήτρια,  πως θα ήταν η ιδανική για σένα συμπεριφορά αν άνοιγες σε ένα φίλο την καρδιά σου και έλεγες  ''αυτό'';;;

αναμονή

Ότι αφήνεις στην αναμονή κάτι το οποίο παλιότερα θα το έκανες στο εδώ και τώρα χωρίς δεύτερη σκέψη,  είναι ένα βήμα,  δεν ξέρω όμως κατά πόσο μπορείς,  σαν άνθρωπος προς άνθρωπο να πιέσεις κάποιον να μπει σε μια διαδικασία για εσένα,  γιατί εσύ το βλέπεις στραβό,  γιατί εσύ θέλεις να αλλάξει,  γιατί εσένα δεν βολεύει,  αφού για να δεις κάποιο άλλο πρόσωπο του ίδιου ανθρώπου θα πρέπει πρώτα ο ίδιος να νιώθει αυτό το ''κάτι που δεν πάει καλά''..
Ίσως κάποια πράγματα να είναι καμμένα από χέρι..  ίσως όμως αν τα χέρια είναι δύο κάτι να μπορεί να διασωθεί.
Εδώ θέση έχει η προσωπική αντίληψη των πραγμάτων..

ό,τι κατάλαβες

Τις μέρες μετά,  δεν θέλω να πολυσκέφτομαι..
Το αφήνω να δουλέψει μόνο του..  σαν αίσθηση
που σιγά σιγά παίρνει μορφή και υπόσταση,
σχηματίζοντας μια μπάλα από λόγο..
Κάτι γίνεται όταν ''αυτό''  μένει έτσι μέσα μου
και μ' ένα τρόπο,
όχι πάντα ανώδυνα,
μετατρέπεται σε ''άλλο''..
και δημιουργεί πορεία..

φάσεις

Απλά,  τώρα βρίσκομαι σ' αυτή τη φάση,  είπα στην Β.
Στη φάση που έρχονται όλα τούμπα..

Λίγη ώρα μετά,  έξω από το σπίτι της Α.
Σήκωσα το κεφάλι και είδα φως..

Ζεστό ηλεκτρικό φως..  τόσο ζηλευτό μέσα στο απογευματινό σκοτάδι..

τι χάδι η ματιά σου

Θα μπορούσα να 'μαι,  μιας φωτογραφίας σου
κυμματάκι θάλασσας

να λες δε με γνωρίζεις
και να μ' έχεις αγγίξει χιλιάδες
φορές

τι χάδι αυτή η ματιά σου..

σ.β.

νυχτερινές κουβέντες

Νυχτερινές κουβέντες με την Μ.
πρωινός αντίλαλος..

συνήθως αυτός που ενδιαφέρεται για μια σχέση είναι και ο πιό ανασφαλής..
συνήθως..  ο άλλος..  πατάει στην ανασφάλεια σου..

πατάει στην ανασφάλεια μου..
πατάει στην ανασφάλεια μου..

για αυτό τόσοι πολλοί πόνοι στο σώμα μου;  για αυτό;


(από τις λίγες φορές που μετέφερα την συζήτηση σε άλλο τόπο και άλλο χρόνο
όμως δεν γλυτώνει κάποιος από αυτά)

αν ήμουν γάτα

Αν ήμουν γάτα
τώρα θα γουργούριζα στα πόδια σου

ενώ εσύ θα απολάμβανες το τσιγάρο σου
παρέα με ένα ποτήρι ουίσκι..

νύχτα χωρίς φεγγάρι..

απογευματινό

Και που ξέρω πως λείπει,  τι;

πάλι για φως ψάχνω.
πάλι ψηλά κοιτάζω..

fragile

Ανεπείδωτα συναισθήματα σφραγισμένα σε εύθραστους φακέλους.

Στην πίσω πλευρά του νου,
πάντα ο φόβος..

ένα εικοσιτετράωρο

Μιάμιση μέρα εκδρομή,  κι αν βγάλεις τις ώρες στο αυτοκίνητο,  με το ζόρι ένα εικοσιτετράωρο..  βόλτα στη λίμνη,  κουβέντες με τους ψαράδες,  συνομιλίες με τους γλάρους,  εικοσιτέσσερις ώρες νερό γλυκό και δέντρα να του καθρεφτίζονται,  και βάρκες πινελιές και κεραμμυδόσπιτα δαχτυλοαποτυπώματα,  τόσος πολύς ο καιρός και τόσο μεγάλη η ανάγκη που ρούφηξα εικόνες και έκλεψα και έκρυψα σε τσάντες πλαστικές και τσέπες τετράγωνες και σε ρεβέρ από μπατζάκια κι έχω να σκέφτομαι και να λέω και να λέω και να λέω σαν η στιγμή να κράτησε χρόνια..  

και το φεγγάρι

Θα έρθει μια νύχτα που θα στάζεις ιστορίες,  το δωμάτιο θα είναι ζεστό και το φως τόσο όσο για να σε θαυμάσω μερικά εκατοστά παραπάνω.  Το παράθυρο,  ανοιχτό στον φθινοπωρινό αέρα και τα αστέρια ψίθυροι όσων θα θέλαμε και σπάνια ακούσαμε.  

αέρας

Θα μπορούσα να κοιτάζω πέρα,  στο βάθος της λίμνης τόσες ώρες όσες να ξεχάσω το όνομα μου,  παρ' ότι ''ψάρι''  είμαι περισσότερο αέρας αφού σκορπιέμαι με την παραμικρή αιτία στα τέσσερα σημεία της γης,  παρ' όλο που πολλές φορές νιώθω εγκλωβισμένη σε ένα χώρο,  στον χώρο που έχω επιλέξει εγώ να παίξει το ρόλο του μικρού μου ενυδρείου.

Θα ήταν προτιμότερο σ' συτόν τον οριοθετημένο δικό μου χώρο,  να νιώθω παραγωγική!

αυτόφωτος

Δεν θα κάνω το διαχωρισμό του καλού από το κακό,  άλλωστε αυτά τα δυο συμβαδίζουν μαζί και περιέχονται σε όλους τους χαρακτήρες αλλά κάποια άτομα,  πολύ λίγα,  πολύ πολύ λίγα..  είναι αυτόφωτα..  κι εγώ θέλω να το ρουφήξω όλο αυτό το φως κι όλη αυτή την ενέργεια..  όλη αυτή τη θετική συμπεριφορά και την δύναμη..
Αναρωτιέμαι,  εαν κάποιος δεν γεννηθεί μ' αυτό το προτέρημα τι θα μπορούσε να συμβεί ώστε να το αποκτήσει μετά;  Το οικογενειακό περιβάλλον άραγε;  Η χωρίς όρια αγάπη;

10.01 / 13 / 10

Καμμιά φορά,  όταν το κουβάρι μοιάζει πολύυυ μεγάλο ή πολύ μπερδεμένο,  θέλω να κλάψω..  αλλά σκέφτομαι πως θα δακρύσουν τα μάτια όσων με δουν και συγκρατιέμαι..  συγκρατιέμαι..

_

Είχες δίκιο,  υπάρχει πάντα ένα κομβικό σημείο στις σχέσεις όπου από εκεί και ύστερα τίποτα δεν είναι ίδιο..

_

Έχω εμμονή με ένα στόχο.  Δεν έχει να κάνει με ''πρέπει''  αλλά είναι κάτι που το θέλω τόσο πολύ που τελικά μοιάζει με ''πρέπει''.  Όσο τον κυνηγάω,  τόσο πιο μπροστά μου τρέχει.  Φοβάμαι ότι έχω μπει σε ένα φαύλο κύκλο..

12.24 / 13 / 10

Θα προσπαθήσω να εκφράσω σωστά αυτό που έχω στο μυαλό μου.
Εκεί κάπου στα 40+ έπιασα να μου λέω πως η τρέλλα,  βρισκόταν ένα κλικ μακριά  από τη λογική και πως ένα μικρό αλλά σημαντικό ''κάτι''  θα μπορούσε να αλλάξει τα πάντα,  ήταν και η εποχή που είχα παρακολουθήσει την ταινία με τον Ράσελ Κρόου  ''ένας υπέροχος άνθρωπος'',  στο Ανατόλια,  που ήταν τότε ακόμη κινηματογράφος / σήμερα είναι ένα τεράστιο βιβλιοπωλείο.
Δεν έχει πολύ καιρό,  50+ πιά,  σε μια κουβέντα με την Α.,  μου είπε πως είναι όσο μια βουτιά,  η απόσταση από το ''δεν είμαι καλά''  ως το ''νιώθω υπέροχα''.  Η απόφαση να κάνεις τη βουτιά είναι εύκολη,  παρ' όλα αυτά η όλη διαδικασία σε τρομάζει.  Αντιλαμβάνομαι ότι όλο αυτό προυποθέτει και απίστευτα πισωγυρίσματα του τύπου ''είμαι'',  '' δεν είμαι'',  ''κι αν είμαι,  που είμαι''  κλπ
 
Εγώ τότε ήμουν ακόμη στην ερώτηση ''ναι αλλά υπάρχει ευτυχία;''..
Σήμερα θα έλεγα πως κι αυτή η απόσταση όσο με ένα κλικ μου μοιάζει.. όπως κι η αντίστροφη φυσικά.

9.47 / 13 / 10

Κάπως έτσι,  σε μια πορεία 50+ χρόνων,  οι όμορφες στιγμές έρχονται,  φεύγουν και ξαναέρχονται..  χωρίς αιτία,  ίσως εξ αιτίας μόνο μιας τόσο δα μικρής,  φαινομενικά ασήμαντης αφορμής.

-

Το ήξερες πως αυτά τα κόκκινα με τα λευκά πουά μανιτάρια που συνήθως βλέπουμε στις ζωγραφιές των παραμυθιών υπάρχουν και στ' αλήθεια;

-

Πλησιάζει ο καιρός των Χριστουγέννων,  73 μερούλες έμειναν.  αλλά μέχρι τότε έχω να κάνω πολλά..  θα σου τα πω εν καιρώ..

8.51 / 12 / 10

Η ποσότητα δεν συμβαδίζει ούτε με την ποιότητα ούτε με τη γεύση.
Αποστασιοποιείσαι όμως από την ανθρώπινη σου διάσταση,  μιμούμενος εκείνες τις ασυνείδητες κινήσεις των ζώων,  γουρούνι,  μαιμού,  ιπποπόταμος θα μπορούσαν να συμπεριφερθούν έτσι,  ''βάζω στο στόμα ό,τι τρώγεται''  ανεξαρτήτου ώρας ή πείνας.
Αν είναι τόσο δύσκολος ο κόσμος εκεί έξω,  αυτή μόνο λάθος μπορεί να είναι η αντιμετώπιση..

3.24 / 12 / 10

Ένα καλό βιβλίο πιάνει το χέρι σου και σε πάει..
Το ίδιο και μια ωραία ταινία.
Το μεν πρώτο χρειάζεται συγκέντρωση, και υπομονή σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό,  ενώ το δεύτερο σου δίνεται με ευκολία..


Μετά νιώθεις απλά υπέροχα!

σαββατόβραδο

Πόσο ντρέπομαι όταν με ''στέλνει'' ένα μπουκαλάκι μπύρα - duvel ήταν.. απαπααα

8.25 / 10 / 10

Στης Α.  Παρασκευή απόγευμα.
Φως,  σχεδόν παρηγορητικό.

Μετά.
Ένα μπλε φυλαχτό,  σχεδόν παιδικό
στο λαιμό ενός κοριτσιού σχεδόν ροζ.

9.46 / 10 / 10

Ξεχνάω.
Διαδρομές κυρίως!  Σκέψεις έρχονται και παρέρχονται.  Δεν βαραίνουν.  Γδέρνουν,  ματώνουν και φεύγουν.  Φυλάω στοίβες από επιδέσμους.
Βρίσκομαι.
Σε ευθείες παράλληλες,  κουραστικές,  πιεστικές και ψυχοφθόρες τόσο όσο και οικείες.
Φεύγω και ξαναεπιστρέφω για να μείνω όλο και πιο λίγο,  κάθε φορά όλο και πιο λίγο.
Αναρωτιέμαι.
Τι φέρνει ποιο,  το τοποθετώ στα αναπάντητα..  και το ένα και το άλλο ίσως,  σαν αποτέλεσμα όμως ασφυκτικό.

Να υπάρχει άραγε ένας τόπος που να μπορεί κάποιος να πάρει πραγματικές,  βαθιές ανάσες;

8.52 / 9 / 10

Ξαφνικά,  ένιωσα την επιθυμία να της δείξω ό,τι όμορφο με περιτριγυρίζει,  φωτογραφίες παλιές και τωρινές,  τόπους,  χρονολογίες,  γεγονότα,  πρόσωπα,  χαρακτήρες..  όλα μου τα δώρα,  όλα αυτά που αποτελούν το ζεστό μου,  χνουδωτό πάπλωμα..

10.04 / 9 / 10

Μικρά σημαδάκια από φως περιστρέφονται ακόμη και 2-3 μέρες πριν,  γύρω από τις σκοτεινές μου μέρες,  σε αναμονή μιας ευχάριστης,  ολιγόλεπτης αλλά ουσιαστικής συνάντησης..

''κάτι''

Οπωσδήποτε δεν είναι το μόνο φωτεινό παράθυρο,
είναι όμως ένα παράθυρο από το οποίο περιμένεις ''κάτι''

κι αυτό συχνά είναι ψυχοφθόρο

5.39 / 8 / 10

Καθώς γυρίζεις το πόμολο της πόρτας
στις επιστροφές και στο φευγιό σου,
καθώς αναπνέεις τον αέρα της θάλασσας
ή ακούς τον παφλασμό των κυμάτων
καθώς ανοίγεις τα πρωινά των Κυριακών
διάπλατα τα παράθυρα σου,
όταν οι σταγόνες της βροχής διαπερνούν το πρόσωπο σου
ή όταν φέρνεις στις παλάμες των χεριών σου
τα κιτρινισμένα φύλλα των δέντρων
καθώς βάζεις ζάχαρη στον καφέ σου
ή τσιμπάς τα εναπομείναντα ψίχουλα από το φρεσκοψημένο κέικ
στο λουλουδιασμένο πιάτο

το κομμάτι μου αυτό,  εκεί
είναι που αφήνει τα ίχνη μου στην δική σου άμμο

4.02 / 8 / 10

Αυτή ακριβώς η αίσθηση του παντού λίγο και πουθενά πολύ,  που αφήνει μια γεύση  ανολοκλήρωτου σαν πικραμύγδαλο.
Με αεράκι που σε σκορπίζει μοιάζει..
Και φόβος είναι !

να μου μάθω

ακριβώς επειδή Μου Είμαι επιθυμητή και χρήσιμη πρέπει Να Μου Μάθω να Προσέχω τον εαυτό
μου


σύντομα εύχομαι..

διαβάζω

την καρδερίνα της Donna Tartt

αντιγράφω από το εσώφυλλο:
''  O πίνακας,  η μαγεία και η ζωντάνια του,  θύμιζε εκείνη την παράξενη,  αιθέρια στιγμή που πιάνει να χιονίζει,  πρασινωπό φως και νιφάδες που χορεύουν μπροστά στις κάμερες,  τότε που δεν σε νοιάζει πια ο αγώνας,  ποιός κερδίζει ή ποιός χάνει,  αλλά θέλεις μόνο να ρουφήξεις την εκστατική,  φευγαλέα στιγμή.
Όταν κοίταζα τον πίνακα,  ένιωθα τα πάντα να συγκλίνουν σε ένα και μοναδικό σημείο:  στη μία,  τρεμουλιαστή,  ηλιόβλητη στιγμή που υπήρχε τώρα και για πάντα.
Μόνο αραιά και που πρόσεχα την αλυσίδα στο ποδαράκι της καρδερίνας ή σκεφτόμουν πόσο σκληρή πρέπει να ήταν η ζωή για το ζωντανό πλασματάκι - να χτυπάει για λίγο τα φτερά του.  για να προσγειωθεί αναγκαστικά στην ίδια πάντα απελπιστική θέση  ''.

αίσθηση ανυπαρξίας

Κάπως έτσι  είναι η αίσθηση της ανυπαρξίας

μια βίαιη αναδίπλωση προς το εσωτερικό
κι ένα πρωτόγνωρο ξάφνιασμα

κι έπειτα..  αδυναμία ταυτοποίησης συναισθημάτων

έως την τελευταία αποκόλληση



Δάφνη Σκούρα

επιστροφή

άνοιξε την εξώπορτα
τίποτα δεν έλεγε αντίο
βγήκε με φόρα

με θυμό  αυτή
ήρεμη εκείνη
παρέλειψαν να συναντηθούν

έκρυψε την ψυχή της και διέγραψε τον συνήθη κύκλο
λίγο έλειψε να αγγίξει το φθινόπωρο

αντ'  αυτού επέστρεψε

σ.β.

αδιαφορία

Αυτός ο virtual κόσμος μου αρέσει όλο και λιγότερο,  τελευταία εκδηλώνω έντονα την προτίμηση μου σε ό,τι μπορώ να ξεφυλλίσω,  να ακούσω,  να αγγίξω..
Περίεργο το πως ενθουσιάζομαι με πράγματα με τα οποία στο τέλος καταλήγω να έχω σχέσεις αδιαφορίας.

Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους!

7.38 / 2 / 10

Δεν είναι του τύπου μου να πω,  ''σε προσωπικό επίπεδο τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο''.  Aλλά συνηθίζω να λέω,  πως τίποτα δεν λειτουργεί σωστά,  πως χάνω τις ισορροπίες μου ή μπορεί σε ερωτήσεις φίλων να απαντώ,  δεν ξέρω - δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό - ή εκείνο,  αλλά συμβαίνει και δεν μ' αρέσει καθόλου που συμβαίνει,   ελπίζοντας πάντα μέσα μου,  αισιοδοξώντας ίσως πολύ πιο πολύ από όσο θα μπορούσε να αισιοδοξεί και να ελπίζει κάποιος που έχει χάσει το στην κυριολεξία τον μπούσουλα.  Τότε που νιώθεις πιο αδύναμος από κάθε άλλη φορά,  τότε η ελπίδα μεγαλώνει απότομα και βίαια σα δέντρο μέσα στο στομάχι σου και βγάζει ρίζες,  και πετάει φύλλα και τα φύλλα μοιάζουν ζωηρά και καταπράσινα.
Το ''τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο'' μου κάνει μια ασαφή απελπισία που δεν με καταδέχτηκε ποτέ της.