H αλήθεια είναι πως στο κέντρο σταμάτησα να κατεβαίνω από το καλοκαίρι. Τ'άχα μου ζέστη, τάχα μου προτιμούσαμε τη φύση και τη θάλασσα, τάχα μου μετά τη θάλασσα θέλαμε πάλι θάλασσα, για το κέντρο, Αγ. Σοφίας, Αριστοτέλους, ούτε λόγος.
Μετά είπαμε πως θα έρχονταν τα Σάββατα. καθιερωμένη η βόλτα σε κάποιο καφέ, μαζί με λίγα ή και καθόλου ψώνια. Πέρασε Φθινόπωρο, κοντεύουμε το Χειμώνα, πέρασαν Σάββατα και Σάββατα.. δικαιολογίες πολλές και όλες βάσιμες για να στηρίξουν την απουσία.. κέντρο τέλος..
Δεν ξέρω αν η αίσθηση είναι δικιά μου και μόνο, δε ξέρω αν είναι που μεγαλώνω άσχημα όσο κι αν προσπαθώ να στρογγυλεύω τις γωνίες, αλλά είναι πια σα να περπατάω σε ξένη πόλη.. σε μονοπάτια που δεν είναι δικά μου, σε πεζοδρόμια λες και είναι η πρώτη φορά κι αυτό το συναίσθημα πίστεψε με ούτε πολύ ωραίο είναι, ούτε πληρότητα δημιουργεί.
Απεναντίας μια έντονη αίσθηση απουσίας αυτού που παλιότερα λέγαμε ''όποια πέτρα κι αν σηκώσεις θα με βρεις από κάτω''.
Όχι, δεν θα με βρεις πια από κάτω, γιατί ή εγώ έχω μετακινηθεί τόσο πολύ ή το τοπίο έχει αλλάξει..
