Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θα πρέπει να χρησιμοποιήσω πολλές λέξεις ενώ έχω Την Ουσία μόνο με τρεις. Δεν μπορώ επίσης να καταλάβω πώς μερικοί άνθρωποι μιλούν ακατάπαυστα σκεπτόμενοι πως αυτά που λένε ενδιαφέρουν τον απέναντι τους. Ξέρεις, ένα σωρό άχρηστες περιγραφές προσωπικών στιγμών που αναγκάζεσαι να ακούς στα πλαίσια μιας κοινωνικής επαφής. Πόσο ανιαρό!
Το θέμα είναι να είσαι εσύ το τριαντάφυλλο και όχι να περιμένεις να σου προσφέρουν ένα τριαντάφυλλο. Τί λες; Είσαι;
Για να υποστηρίξεις μια κατάσταση, είτε πρόκειται για μια μάθηση, είτε για μια απασχόληση, είτε για μια φιλία, είτε ακόμη & για έναν έρωτα, θα πρέπει να υπάρχει καθαρό μυαλό, αποδοχή, βάση και 100% δόσιμο του εαυτού σου. Να είσαι ''εκεί'' τόσο πολύ, ώστε τίποτα και κανένας να μη μπορεί να σου δημιουργήσει αντιπερισπασμό. Να σέβεσαι τον εαυτό σου. Να του δίνεις αξία. Να μη τον θεωρείς παιδάκι αλλά ούτε παιχνιδάκι. Να μην αφήνεσαι περισσότερο από όσο πρέπει και να μην μπαλαντζάρεις μια προς τη μια πλευρά και μια προς την άλλη. Να μην σου δίνεις ποτέ την ταυτότητα του θύματος. Εσύ επιλέγεις καθημερινά.
Να λοιπόν που μπορούμε ακόμη να γελάμε, να πηγαίνουμε για φαγητό, να λέμε καλημέρες και καλησπέρες, να έχουμε την πολυτέλεια να κοιμόμαστε στο κρεββάτι μας με ηρεμία, να βλέπουμε όνειρα, να συναντάμε φίλους, να τους λέμε σ'αγαπώ, να χαζεύουμε βιτρίνες φωτισμένες, να ψωνίζουμε, ενώ ο γειτονικός μας κόσμος φλέγεται. Μέχρι πότε;
Αρκεί μια στιγμή μόνο, ένα φιλί στην οθόνη της τηλεόρασης, μια σειρά από λέξεις στη σελίδα κάποιου βιβλίου, το φευγαλέο πέρασμα μου από κάποιο bar του κέντρου, μια μελαγχολική νότα από ένα κομμάτι μουσικής, ένα ζευγάρι που αγκαλιάζεται; ένα δώρο που προσφέρεται, μια φράση που προφέρεται, το κουδούνισμα του τηλεφώνου, ο στίχος ενός ποιήματος, ένα γλυπτό, μια εικόνα, ένα χαμόγελο, ο τίτλος μιας ταινίας, μια βαρκούλα φτιαγμένη από ένα τετράγωνο φύλλο χαρτιού, αρκεί ένα δευτερόλεπτο μόνο από όλα αυτά για να πυροδοτήσει μνήμες, καλά κοιμισμένες, της χαράς & της λύπης!
Ο καθένας μας ακούει (?) και αντιλαμβάνεται τον άλλον σε σχέση με την εσωτερική του φωνή. Πρώτα ταυτίζεται και μετά απαντά ''ανταγωνιστικά''. Πχ είπες ζαφείρι εσύ; Θα σου πω ''διαμάντι'' εγώ. Απαντά, στοχεύοντας στο να βγει από πάνω. Με κάθε τρόπο και για κάθε λόγο, ακόμη κι αν πρόκειται για το πιο, πιο απλό και καθημερινό πράγμα στον κόσμο.
Επειδή αυτός που έχεις απέναντι σου, δεν έχει τη δυνατότητα να καταλάβει τις δυσκολίες σου και αντιλαμβάνεται το χι αποτέλεσμα δίνοντας του την αξία που εσύ έχοντας πληρώσει με κόπο και χρόνο, αγνοείς!
Είναι τα κλαδιά των δέντρων που λουλουδιάζουν, είναι οι ώρες της ημέρας που αυξάνονται, μα είναι κι αυτό το φως το διαφορετικό, όλο και πιο έντονο, που τονίζει τις σκιές μας και μας δίνει μια πελώρια ώθηση γεμάτη εξωστρέφεια.
Δεν σου μυρίζουν όλα άνοιξη;
Νοέμβρης του 2014! Ως το σήμερα, ένα τσιγάρο δρόμος. Η περίοδος που ξεκινά μετά το τέλος των συναντήσεων με την Α. & πριν το ξεκίνημα του δικού σου ταξιδιού. Αν χώριζα τη ζωή μου στο πριν και το μετά, αυτός ο Νοέμβριος ανήκει στο πριν. Τότε, μου ζητούσες κάτι που δεν εμπιστευόμουν να σου το δώσω. Τώρα μοιάζει σαν να μην ήθελα, συγχώρα με. Αχνοφαίνεται μια γλυκιά ηρεμία που με οδήγησε σε 47 αναρτήσεις! Ποτέ άλλοτε τόσες πολλές, όσο κι αν ψάξεις. Ήρεμία είπα; Συνήθως η εκτόνωση, είναι επακόλουθο κάποιας πίεσης. Χρειάστηκε καιρός, όμως τοποθετήθηκαν όσα έπρεπε να τοποθετηθούν στις θέσεις τους. Τραβήχτηκαν οι κουρτίνες του παράθυρου και μπήκε φως. Ωστόσο, πουθενά δεν διέκρινες το σκοτάδι. Κι αυτή η θέα, θαρρείς κι ήταν από πάντα, σαν ένας ζωγραφισμένος πίνακας εκεί!!!
Ο Νοέμβρης του 2014 είναι ολόκληρος εδώ
Ας πούμε πως είμαι σε μια αυλή, στην εξοχή, με δέντρα λουλουδιασμένα και πουλάκια μπόλικα να κελαιδούν. Ας βάλουμε στην αυλή και ζωάκια. Ένα αρνάκι, ένα γουρουνάκι, μια αγελαδίτσα, μια κατσικούλα, ένα σκυλάκι, δυό τρία γατάκια, πάπιες, χήνες κλπ. Ζω τη χαρά του θεού και το απολαμβάνω. Να όμως που κάποια στιγμή εμφανίζεται κι ένα φιδάκι. Εγώ τα φοβάμαι τα φιδάκια, είναι ο μόνιμος εφιάλτης μου, όμως δεν ξέρω τί να κάνω απλά με πιάνει πανικός. Τα υπόλοιπα ζωάκια δεν ανησυχούν και δεν ξέρω αν πρέπει να ανησυχούν. Με ταράζουν οι κινήσεις του, οι γαλυφιές του, νιώθω ότι έχει στόχο κι όλο αυτό μου δημιουργεί αρνητικό συναίσθημα και μπόλικες δεύτερες σκέψεις. Να φύγω εγώ από τον κήπο; Να διώξω το φίδι που έχει κουλουριαστεί γύρω από ένα δέντρο και δείχνει να βολεύεται; Να λάβω υπόψη μου ότι δεν ανησυχούν τα υπόλοιπα ζωάκια και να ηρεμήσω κι εγώ; Να αδιαφορήσω και να κάνω σα να μην υπάρχει; Πώς να το διαχειριστώ;
Πολλές φορές θέλουμε να πούμε κάτι και το λέμε με λάθος τρόπο, πχ ρωτάμε ''ζήλεψες;'' σε έναν άνθρωπο που του δείξαμε κάποιες φωτογραφίες και μας λέει ''επίτηδες το κάνεις;'' κι εννοεί πως τον αναστατώνουμε θετικά αναφέροντας του αυτές τις όμορφες στιγμές. Αυτό το ''ζήλεψες;'' όμως μοιάζει σαν να προκαλεί τον άλλον για ένα αρνητικό συναίσθημα που όμως δεν το έχει. Κάπως έτσι μπερδεύουμε τις έννοιες, τις λέξεις και κάπως έτσι μπερδευόμαστε. Θέλει πολύ προσοχή ώστε να χρησιμοποιώ σωστά τη γλώσσα (να το θυμάμαι!).
Σκεφτόμουν πως ακόμη & οι άνθρωποι που έχουν κάνει τα χειρότερα εγκλήματα, έχουν μερίδιο στο δικαίωμα του να μετανοιώσουν, να κάνουν επανόρθωση, να αλλάξουν, όσο ψάχναμε τα παλιά στέκια μας ώστε να ξεκουραστούμε πίνοντας ένα καφέ. Δεν υπάρχει τίποτα από αυτά παρά μόνο κλειστά, σκονισμένα παράθυρα, τοιχοκολημένα ''ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ'' εγκατάλειψη και σκοτάδι. Σ' αυτό το σημείο ζηλεύω τα νέα παιδιά που προσαρμόζονται σε έναν νέο κόσμο όπου εγώ σιγά σιγά νιώθω ξένη.
Εν τω μεταξύ, σήμερα την βόλτα μου προς το βουνό, την συνόδεψαν μελωδικά κελαιδίσματα πουλιών. Έκανα μια μικρή προσπάθεια να διακρίνω τα πουλιά επάνω στα κλαδιά των δέντρων μα στάθηκε αδύνατο. Στην επιστροφή, αργότερα το κατάλαβα, πέρασα μπροστά από δεντράκια που ήδη άνθισαν με ανθάκια ροζουλιά, μα δεν τα είδα. Πρέπει να φροντίσω να είμαι πιο παρατηρητική, χάνω επεισόδια.
Στο youtube, ονειρεμένη, απολαυστική μουσική με κελαιδίσματα πουλιών κλικ για να την ακούσετε!
Αυτό το ''πάνω από όλα υγεία'' που λέει ο λαός αποδεικνύεται τόσο μα τόσο σοφό! Είναι μια ευχή που βγαίνει από τα βάθη της καρδιάς μου σήμερα. Να περνάμε όμορφα, να διασκεδάζουμε, να γελάμε, να κάνουμε δώρα μεταξύ μας, μα να υπάρχει η υγεία, ψυχική και πνευματική γιατί χωρίς αυτήν τίποτα, μα τίποτα, δεν πάει παρακάτω..
Έρχεται μια μέρα που, το μόνο που σε ωθεί στο να νοιώθεις ερωτευμένη, είναι ο έρωτας απέναντι στον εαυτό σου & στις επιλογές σου! Λίγο τό χεις;
Σάββατο σήμερα και παραθέτω τα στατιστικά του blog μου τα οποία δεν θα πάψουν ποτέ να με εκπλήσουν.
Ορίστε λοιπόν:
394 followers
2613 posts
26989 comments
All time 777840
Today 72
Yesterday 231
This month 1915
Last month 5735
Οι αναρτήσεις που διαβάστηκαν το τελευταίο 24ωρο (με κλικ επάνω στους τίτλους τις διαβάζετε):
σαν σήμερα 11/2/2022
κάτι λείπει 11/2/2022
να μην αναπολείς 10/2/2022
τα σαββατοκύριακα 5/2/2022
ραφια dexion 27/1/2022
απαντήσεις 5/2/2022
το πέταγμα μιας πεταλούδας 1/2/2022
παλαφίτο 21/1/2022
match point 1/11/2006
χειμώνας 2/11/2006
μάτωσα 8/11/2006
συρματόπλεγμα 9/11/2006
ο άνεμος χορεύει το κριθάρι 2006 12/11/2006
η βολτίτσα 18/11/2006
φεστιβάλ συνέχεια 21/11/2006
η αγκαλιά 22/11/2006
χνουδωτό μου 28/11/2006
ισορροπία 5/12/2006
το στόλισα 10/12/2006
η ιδέα του έρωτα 12/12/2006
Επισκέψεις στο blog μου το τελευταίο 24ωρο:
https://www.google.com/ 12 pageviews
http://aktida.blogspot.com/ 10 pageviews
http://diaheiros.blogspot.com/ 4 pageviews
https://www.google.gr/ 4 pageviews
http://mustikaannas.blogspot.com/ 3 pageviews
http://www.google.com/ 3 pageviews
https://www.google.com 3 pageviews
http://artistatouvwvou.blogspot.com/ 2 pageviews
https://atenizodas.blogspot.com/ 2 pageviews
Other 216 pageviews
Browsers
chrome
firefox
safari
samsungbrowser
MSIE
Και τέλος οι χώρες τις οποίες εντόπισε ο μετρητής της google:
Greece 154 pageviews
United States 51 pageviews
Indonesia 17 pageviews
Canada 11 pageviews
South Korea 7 pageviews
Germany 5 pageviews
France 3 pageviews
Japan 3 pageviews
Cyprus 2 pageviews
Other 6 pageviews
Οι άνθρωποί μας ζούνε μέσα στο μυαλό μας, τόσο, που αν γινόταν να ξέρεις θα με μάλωνες. Θυμάσαι τότε που φτιάχναμε το μαγαζί κι εγώ χαιρόμουν τόσο πολύ που φοβόμουν πως θα πεθάνω; Σου το είπα μια μέρα και μου απάντησες ''τέτοια σκέφτεσαι εσύ; εγώ που είμαι τόσο μεγάλος και δεν τα σκέφτομαι αυτά''. Εγώ σε έβαζα πάντα μπροστά, ένα που ήσουν πιο μεγάλος, δύο που ήσουν ευφυής, τρία που ήσουν ο έρωτας μου από τότε που σε πρωτοαντίκρυσα νομίζω, ο πιο αγαπημένος μου ήσουν, ο πρώτος πρώτος άνθρωπος μου, που εμπιστεύτηκα και στηρίχτηκα πολύ πριν αποκτήσω τα δικά μου τα φτερά.
Πάντα κάτι λείπει, διάβαζα κάπου, πως ακόμη κι από το άπειρο λείπει το τέλος του. Μια ηλιόλουστη, σχεδόν ανοιξιάτικη μέρα, μου λείπει η βροχή. Κι από μια συνάντηση για καφέ, μου λείπεις εσύ..
"η ζωή είναι σύντομη , σπάσε τους κανόνες , συγχώρα γρήγορα , φίλα αργά , αγάπα βαθιά , γέλα χωρίς έλεγχο , και μην αναπολείς ποτέ αυτό που σ’ έκανε να χαμογελάσεις."
Mark Twain
Προσυπογράφω!!!
Μου έλεγε πως θυμάται έναν ελληνικό καφέ, φτιαγμένο σε ένα περιθωριακό κουζινάκι πλάι από το δωμάτιο με τις κόκκινες καρέκλες.
Θυμόταν & το δωμάτιο που ήταν γεμάτο κούτες από ''ανταλλακτικά'', στο πάτωμα ένα βρώμικο μωσαικό, μηχανές, σιδερικά. Είχε χτυπήσει το μικρό δαχτυλάκι του δεξιού της ποδιού σε μια σιδερένια προεξοχή εκεί μου είπε, μα πόνο δε θα καταλάβαινε ακόμη κι αν κάποιος της αφαιρούσε ολόκληρο το πόδι. Ακολουθούσε την ζωή, όμως είχε αγκαλιάσει ένα ζαχαρένιο σύννεφο και πήγαινε. Πού πήγαινε κανείς δεν την ρώτησε αλλά ούτε κι αυτή ήξερε. Μερικές φορές γλυστρούσε από το σύννεφο και έπεφτε. Στην αρχή χαριτωμένα. Μετά όλο και με μεγαλύτερη δυσθυμία. Άλλες φορές πάθαινε υπογλυκαιμία κι άλλες πάλι ο διαβήτης χτυπούσε κόκκινο κι ας μη το έγραψαν ποτέ οι ιατρικές της εξετάσεις. Υπνωτισμένη, εθισμένη στη γλύκα που ξεχείλιζε το σύννεφο, έψαχνε την ετοιμολογία της λέξης ευτυχία, έμοιαζε να κολυμπά στη θάλασσα κλπ κλπ
*να κάτι τέτοια μου έρχονται στο νου όταν βιώνω πόνο ή απογοήτευση, ας ήμουν πάνω σε ένα ζαχαρωμένο σύννεφο κι ας έπεφτα. Αλλά πόνο σωματικό τουλάχιστον δεν θα ένιωθα. Ο πόνος θα ήταν ψυχικός κι αυτόν λίγο πολύ μάθαμε να τον αντέχουμε περισσότερο! Όχι;;;
Διάβασα κάπου πως σ'αυτή την ηλικία ή θέλεις να ενώσεις τα κομμάτια σου ή να γίνεις χίλια κομμάτια κι ό,τι προλάβει να ζήσει το καθένα.
Όπως και να έχει η άνοιξη είναι κάπου εκεί και μας περιμένει, μακριά ακόμη αλλά εκεί..
Είναι Τετάρτη, με προβλήματα, ωστόσο Τετάρτη!
Είμασταν μαζί και είχαμε οργανώσει ένα σπουδαίο event. Είχαμε καλέσει όλους τους ανθρώπους που αγαπούσαμε και μας αγαπούσαν. Το φαγητό και το ποτό έρεαν σε αφθονία. Ακούγονταν αστεία και γέλια και είχε δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα αρκετά χαρούμενη και διασκεδαστική. Κάποια στιγμή μας ειδοποίησαν πως θα έρθει ένα ζευγάρι διάσημων πολιτικών της χώρας μας. Δεν νομίζω ότι ερχόταν επί τούτου για μας. Βρέθηκαν κάπου εκεί μάλλον τυχαία και η παρουσία τους στον δικό μας κόσμο ήταν μάλλον εμβόλιμη. Τους έβαλαν να καθήσουν σε ένα καναπεδάκι κοντά στην είσοδο και πολύ γρήγορα έγιναν η μασκώτ του πάρτυ. Τους παρακολουθούσα από μακριά, ήθελα να πλησιάσω να τους χαιρετήσω μα είχαν πάντα κάποιον απέναντί τους με τον οποίο ήδη συνομιλούσαν. Κάποια στιγμή, προς το τέλος, βρέθηκα επιτέλους δίπλα τους μοιραζόμενη τη στιγμή και με άλλους θαυμαστές τους. Ανταποκρινόταν στους συνομιλητές τους με τόση ευγένεια που εντυπωσιάστηκα. Σκέφτηκα πως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Πως αυτό το όμορφο ζευγάρι που είχε περάσει από την πολιτική της χώρας μου, ασχέτως από ποιό πολιτικό κόμμα εκπροσώπευαν, ήταν ένα πολύ ωραίο ζευγάρι γιατί στην ουσία ήσαν πάρα πολύ ωραίοι άνθρωποι. Και βέβαια αυτό δεν είχε να κάνει με την εξωτερική ομορφιά τους που οπωσδήποτε δημιουργούσε μια ελκυστικότητα αλλά από τον τρόπο που δέχονταν και ανταποκρίνονταν το κοινό που τους πλησίαζε. Ο τρόπος αυτός περιείχε ευγένεια και ταπεινότητα, στοιχεία πιστεύω απαραίτητα για μια σωστή και ανθρώπινη συμπεριφορά, είτε είσαι γιατρός, είτε είσαι πολιτικός είτε είσαι οικοδόμος.
Χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν ένας φίλος με τον οποίο είχαμε να μιλήσουμε πολλά χρόνια. Το τηλεφώνημα ήταν μια έκπληξη μπορώ να πω αρκετά ευχάριστη. Καλώς ή κακώς, μετά τους πρώτους θερμούς χαιρετισμούς, τον ρώτησα τί κάνει η γυναίκα του και για ποιό λόγο χάθηκαν τόσα χρόνια. Αφού με διαβεβαίωσε πως όλοι τους ήσαν καλά, άρχισε να μου απαριθμεί τους λόγους της απόστασης, κάτι που οι περισσότεροι άνθρωποι με πολύ προσοχή αποφεύγουν. Είχαμε, κατά την άποψη του, κάνει πολλές λάθος κινήσεις και συμπεριφορές, μικρές βέβαια αλλά πολλές. Κάτι άλλο περίμεναν από μας, κάπως διαφορετικοί θα ήθελαν να είναι οι φίλοι τους. Είμασταν πχ εγωιστές, δεν τους αφήναμε τον σωστό χώρο για να πάρουν πρωτοβουλίες, είμασταν πχ παρτάκηδες όταν κάναμε τις επιλογές μας χωρίς να λάβουμε υπόψη και τις δικές τους ανάγκες, είπε κι άλλα πολλά. Το ευχάριστο συναίσθημα που μου προκάλεσε αυτό το τηλεφώνημα έδωσε τη θέση του σε ένα λιγότερο ευχάριστο προβληματισμό. Ποτέ δεν είχα νιώσει πως είχα τέτοιου είδους συμπεριφορά. Αν μάλιστα με ρωτούσες θα υποστήριζα ακριβώς το αντίθετο. Του το είπα με όσο πιο ευγενικό τρόπο είχα τη δυνατότητα. Δεν είχα ιδέα, τίποτα από όσα μου εξιστορούσε δεν μου φαινόταν γνώριμο. Εσύ μου ζήτησες να σου πω τους λόγους μου απάντησε. Ναι καταλαβαίνω του είπα. Καταλαβαίνω αλλά εκπλίσσομαι και απορώ, απορώ με τον ίδιο μου τον εαυτό σκέφτηκα.
Εχθές το βράδυ υπέφερα πολύ, ξύπνησα τουλάχιστον πέντε φορές με βαρύ πόνο & ήπια δύο depon. Ο οδοντίατρος με τον οποίο μίλησα σήμερα μου πρότεινε 600άρι algofren που πιάνει και τον πόνο του δοντιού. Δεν μπορώ να πω έχει ελλατωθεί η συχνότητα του πόνου και η ένταση. Αλλά και πάλι όταν έρχεται ο πόνος είναι πάρα πολύ δυνατός. Στο ύπνο μου χθες βράδυ, τις λιγοστές και παιδεμένες ώρες που κοιμήθηκα, ήμουν σε μια θάλασσα. Χάζευα ένα δελφίνι καταμαράν, από αυτά που μας μεταφέρουν στα νησιά. Ήταν πρωτόγνωρη αυτή η εικόνα γιατί στο Θερμαικό έχω δει έστω σπάνια, μόνο αληθινά δελφίνια. Έδειχνα ενθουσιασμένη. Μια μεγάλη παρέα από γλάρους έκαναν βόλτες στον ουρανό με τα πελώρια λευκά φτερά τους. Ένας από αυτούς έχασε τον προσανατολισμό του και ήρθε με δύναμη και προσγειώθηκε στο δεξί μου μάγουλο. Φώναξα, προσπαθούσα να πάρω με το χέρι μου τον γλάρο που ήταν πια μισολιπόθυμος κάτω από κεφάλι μου, μα ήταν βαρύς. Για κακή μου τύχη αδυνατούσα να απαλλαγώ από αυτόν. Πονούσα τρελλά σε όλη εκείνη την δεξιά πλευρά, πονούσα και υπέφερα πολύ, έναν πόνο που δεν μπορούσα να προσδιορίσω αν προερχόταν από ένα ή από τρία δόντια ή από τα ούλα ή από όλη την δεξιά πάνω γνάθο.
Αύριο λοιπόν έχω ραντεβού με τον οδοντίατρο μου. Μέχρι τότε algofren! Θα μπορέσω άραγε να κοιμηθώ απόψε το βράδυ;
Κι όμως την θυμάμαι σαν χθες εκείνη τη μέρα(κλικ), κι ας ήρθε τυχαία η ανάρτηση μπροστά μου, θυμάμαι κάθε της δευτερόλεπτο, το βλέμμα της, το βλέμμα του, τα χέρια της, τα χέρια του, τα ρούχα που φορούσαν, τις αγωνίες, τα ερωτηματικά, τις χαρές, τις απογοητεύσεις, τα -γιατί-, τόοοσα πολλά -γιατί- ποτέ άλλοτε δεν γεννήθηκαν για να σημαδέψουν σαν πουλιά τον ουρανό, τα θέλω που μάλωναν με τα μπορώ, η τοξικότητα, το κατασπάραγμα, όλα μια μέρα απαντήθηκαν, δε γίνεται να φύγεις μπροστά χωρίς λίγη έστω αυτοπειθαρχία, χωρίς λατρεία στον εαυτό σου, δίχως να γνωρίζεις ποιός πραγματικά είσαι. Αυτό που έκανε στην περίπτωση μας την διαφορά ήταν ένας εγωιστής αυθορμητισμός. Κι άλλα πολλά - πολύ όμορφα βέβαια, όπως ένας έρωτας σχεδόν σε πρωτόγονη μορφή τόσο καθαρός και τόσο παιδιάστικος, μα όλα τα επισκίαζε η φυγοπονία κι ο εγωισμός. Έχουμε ανάγκη τις απαντήσεις και το πέρασμα των χρόνων για να φανεί πόσο ο βασιλιάς ήταν γυμνός!
Τα σαββατοκύριακα, είναι οι πιο όμορφες μέρες της εβδομάδας. Ιδιαιτέρως όταν είναι ηλιόλουστα, θυμίζοντας άνοιξη στην καρδιά του χειμώνα. Είναι οι μέρες που φροντίζεις τον εαυτό σου, πηγαίνοντας τον βόλτα δίπλα στη θάλασσα, διαβάζοντας ένα ενδιαφέρον βιβλίο, γεμίζοντας την μπανιέρα ως επάνω με νερό ζεστό & αφρόλουτρο, συναντώντας τους ανθρώπους που λατρεύεις και μαγειρεύοντας νοστιμιές για αυτούς. Τα σαββατοκύριακα, τις ανήσυχες σκέψεις της εβδομάδας τις αφήνεις στο πλάι για να δώσεις χώρο σε νέες επιθυμίες, πλάνα και στόχους. Θα δεις ''φιλαράκια'' και ''δυόμιση άντρες'', θα απολαύσεις ταινίες στο netflix και Ηρακλή Πουαρό στην Ερτ. Θα ντυθείς όμορφα και κομψά και θα απολαύσεις τον καφέ σου στον ήλιο. Θα σου πουν γλυκόλογα και θα ανταποδώσεις με φιλιά. Θα νιώθεις ότι η ευτυχία είναι στιγμές και θα παλέψεις να την κρατήσεις λίγο παραπάνω. Θα καταλάβεις πως ο χρόνος δεν είναι στο χέρι σου. Θα το αποδεχτείς στωικά. Γιατί ότι έχει έρθει το έχεις ζήσει ήδη στο μεδούλι. Αυτό ακριβώς είναι που σκοπεύεις να συνεχίσεις να κάνεις. Να στοχεύεις στο μεδούλι. Να το ρουφάς! Κι αυτό είναι το πιο νόστιμο από όλα!
Στο κομοδίνο πλάι μου, υπήρχε ένα κουτί με δερμάτινη επένδυση σε χρώμα καφέ. Ήταν γεμάτο με αναμνηστικά. Μερικά από αυτά, τα είχε αγγίξει η πατίνα του χρόνου, έμοιαζαν πολύ παλιά και βρώμικα. Γέμισα το κουτί με νερό ως επάνω και το άφησα στο ίδιο σημείο, ελπίζοντας πως με αυτό τον τρόπο θα καθαρίσουν. Μας επισκέφτηκαν στο σπίτι η Φ. με την οποία είμασταν φίλες και κουμπάρες και που είχε μαζί το γιό της, ένα αγόρι γύρω στα δεκάξη. Ήμουν στην κρεββατοκάμαρα και προσπαθούσα να ντυθώ, είχα ανοίξει την ντουλάπα μου για να διαλέξω ρούχα μα τα μόνα που κρεμόταν από τις κρεμάστρες ήταν στενά και κοντά εξώπλατα μπλουζάκια και κάτι φουστίτσες πλεκτές και χειροποίητες με μήκος όχι περισσότερο από δέκα εκατοστά. Πάνω κάτω στο διάδρομο, ο δεκαεξάχρονος μαζί με δυο μικρότερα, σκανταλιάρικα παιδάκια, έτρεχαν κι έπαιζαν κι έκαναν φασαρία. Προσπαθούσα να κλείσω την πόρτα ώστε να είμαι αθέατη στα μάτια τους κι εγώ αλλά και το εσωτερικό του δωματίου μου. Έκλεινα την πόρτα κι αυτή άνοιγε ξανά. Έπρεπε να προστατέψω το κουτί με τα αναμνηστικά αλλά και την γύμνια μου. Πήρα το κουτί και έκλεισα το καπάκι του, αφήνοντας μέσα το νερό που σκέπαζε το χείλος. Φοβόμουν να μη χυθεί, φοβόμουν μη καταλάβει κάποιος από τους καλεσμένους μου, ότι είχα στην κατοχή μου αυτό το πολύτιμο κουτί. Δεν εμπιστευόμουν κανέναν, ούτε ανθρώπους που γνώριζα από παλιότερα, ούτε ανθρώπους που γνώρισα σήμερα ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό.
*το κορίτσι στη φωτογραφία από την εξαιρετική κινηματογραφική ταινία του Κισλόφσκι, η διπλή ζωή της Βερόνικα
Πώς γίνεται να λες - δεν μου αρέσει αυτό το βιβλίο - και να το διαβάζεις; Ή να λες, - δεν μου προσφέρουν αυτές οι συναντήσεις - και να στενοχωριέσαι όταν τις χάνεις;
Πόσες διαβαθμίσεις έχει ένα - μου αρέσει - ή ένα - δεν μου αρέσει - ;
Πόσο οριοθετημένοι μπορούμε να είμαστε στην τελική;
Τί άλλο υπάρχει πέρα από το - μ'αρέσει ή όχι; -
πχ το - μου κάνει καλό, όχι όσο θα φανταζόμουν αλλά μου κάνει καλό -
Πώς γίνεται να μην μου αρέσει αλλά να μου κάνει καλό;
Στην επιστροφή, σε αντίθεση με την ζεστή θερμοκρασία του σώματος σου, ο παγωμένος αέρας με χτυπούσε στο πρόσωπο, το αριστερό μου χέρι που κρατούσε μια κλειστή μαύρη ομπρέλλα είχε μουδιάσει από το κρύο κι έπρεπε να το φυλάξω λίγο μέσα στο δεξί, να το τρίψω ελαφριά, να το φυσήξω με την ανάσα μου, να το χουχουλιάσω. Σκεφτόμουν τις ''συνομιλίες'' μας λίγα λεπτά πριν και χαμογελούσα, ενώ αργές. βαριές σταγόνες από χιονόνερο έπεφταν κάθε τόσο στα μαλλιά μου!
Ήρθε η Μαρίνα, και μιλούσαμε για το αγόρι (κλικ) που ακούγαμε το 1971. Εγώ ήμουν τότε 10 χρονών, το πρώτο μου κασετόφωνο, μαζί και κασέτες με τον Πασχάλη και τους Ολύμπιανς το απέκτησα στα 12. Στο πρώτο μου αγόρι, αντέγραφα όσα συναισθήματα και ονειροπωλήσεις μου προκαλούσαν οι στίχοι των τραγουδιών που άκουγα. Άργησα πολύ να νιώσω, πόσο μάλλον να συνειδητοποιήσω πως υπάρχουν κι άλλα συναισθήματα όπως το νοιάξιμο, η αγάπη, ο πόθος, η κάλυψη των αναγκών, η ευτυχία όταν ο χρόνος μοιάζει να είναι όλος δικός σου. Πολύ πολύ (πολύ) αργότερα, έμαθα πως όλα είναι εδώ αλλά αυτό που προέχει είναι να αγαπώ τον εαυτό μου. Να με φροντίζω. Να με νταντεύω, να αφουγκράζομαι τα δυό παιδιά μέσα μου, και το καλό και το κακό. Θα μπορούσα να γεμίσω χάρτες με διάφορα συμβάντα της ταπεινής ζωής μου. Θα μπορούσα να σου μιλήσω για εκείνο το πάρκο, που όταν το διέσχιζα, μεταμορφωνόμουν σε έναν άλλο άνθρωπο. Τότε που περπατούσα και τα αυτιά μου γέμιζαν μουσικές. Τώρα, είναι ένας δρόμος που οδηγεί στο βουνό. Υπάρχει μια εστία ζεστασιάς πρωτόγνωρη εκεί. Δεν είναι σημαντικό το - πώς - σημαντικό και ποθητό είναι το θετικό πρόσημο κι αυτό συμβαίνει.
Δεν ξέρω πώς βρέθηκα εκεί μα διάβαζα αυτό μου το κείμενο (αν θέλεις να το διαβάσεις κι εσύ, πάτα επάνω) & σκεφτόμουν πως ότι εύχεσαι έρχεται, αν πραγματικά το αξίζεις, αν δηλαδή έχεις δουλέψει σωστά επάνω σ' αυτό. Έτσι κι αλλιώς, την ανησυχία την διαδέχεται πάντα η ηρεμία και τότε είναι που νιώθεις και την μεγάλη διαφορά.
Τις νύχτες χαμηλώνω τον φωτισμό, χρησιμοποιώντας επιτραπέζιες ή επιδαπέδιες λάμπες ή ακόμη και το φωτάκι του καινούργιου αποροφητήρα. Το ίδιο κάνω και όλες τις συννεφιασμένες μέρες ανεξαρτήτως εποχής. Είναι ήδη Φεβρουάριος κι έχει μια γλυκιά σκοτεινιά ο καιρός μαζί με ένα ελαφρύ ψιλόβροχο -ίσα που-.
Αυτός ο μήνας ήταν πάντα μια δύσκολη πίστα που από το 2016 και μετά έγινε ακόμη δυσκολότερη. - Μεγάλη μπουκιά λένε φάε μα μεγάλη κουβέντα μη λες - ωστόσο φέτος μου φαίνεται σαν κάποιος να μου ψιθύρισε έναν μυστικό pin που με κάνει να τα βλέπω έτσι ώστε να μου φαίνονται όλα όχι τόσο ελαφριά όσο θα ήθελα, σίγουρα όμως πιο ομαλά και πιο βατά. Ας πούμε και αρκετά πιο χαμογελαστά.
Ας πούμε πως αυτό είμαι ικανοποιημένη που συμβαίνει έστω και σήμερα, το αύριο έτσι κι αλλιώς κανείς δεν το ξέρει. Ξυπνάς ένα πρωί και έχεις χάσει τα κόκκινα σου τα γυαλιά, ή το ροζ συννεφάκι, έτσι επειδή σε μια άλλη ήπειρο ή ακόμη και σε έναν άλλο πλανήτη, μια όμορφη πεταλούδα αποφάσισε να κουνήσει τα φτερά της για να κάνει τη βόλτα της πετώντας από το ένα λουλούδι στο άλλο.
Σιγά σιγά μαθαίνεις, πως οι άνθρωποι με τους οποίους δεν μπόρεσες να νιώσεις αυτό το ''αβίαστα αφήνομαι'' είναι άνθρωποι...
