Οι άνθρωποί μας ζούνε μέσα στο μυαλό μας, τόσο, που αν γινόταν να ξέρεις θα με μάλωνες. Θυμάσαι τότε που φτιάχναμε το μαγαζί κι εγώ χαιρόμουν τόσο πολύ που φοβόμουν πως θα πεθάνω; Σου το είπα μια μέρα και μου απάντησες ''τέτοια σκέφτεσαι εσύ; εγώ που είμαι τόσο μεγάλος και δεν τα σκέφτομαι αυτά''. Εγώ σε έβαζα πάντα μπροστά, ένα που ήσουν πιο μεγάλος, δύο που ήσουν ευφυής, τρία που ήσουν ο έρωτας μου από τότε που σε πρωτοαντίκρυσα νομίζω, ο πιο αγαπημένος μου ήσουν, ο πρώτος πρώτος άνθρωπος μου, που εμπιστεύτηκα και στηρίχτηκα πολύ πριν αποκτήσω τα δικά μου τα φτερά.
Σίγουρα μιλάς για τον πατέρα σου..ο πρώτος έρωτας κάθε κοριτσιού..κι εμένα μου λείπει.."έφυγε" μέσα στην αγκαλιά μου..μακάρι να φύγω κι εγώ με τόση αγάπη ολόγυρα μου.
ReplyDeleteΠραγματικά έφυγε μέσα σε πολύ αγάπη, μας είχε όλους δίπλα του ως την τελευταία του ανάσα αλλά ήταν και στυλοβάτης να τα λέμε αυτά. Στήριζε τρεις οικογένειες μέχρι τέλους δεν είναι λίγο αυτό.
DeleteΑείμνηστος! Έτσι να τον θυμάσαι. Σαν πατέρα, δάσκαλο, φίλο, ο πιο αγαπημένος των αγαπημένων.
ReplyDeleteΝα είσαι καλά!
Σ ευχαριστώ!
DeleteΈτσι τον θυμάμαι!
Απλά φέτος το διάστημα από χριστούγεννα ως χθες ήταν πιο μαλακό, πιο χαρούμενο. Πέρασαν 6 χρόνια Αννίκα, ο χρόνος μαλακώνει τα συναισθήματα.
Αλλά η καρδιά μου είναι γεμάτη από αυτόν, τον σκέφτομαι καθημερινά με πολύ νοσταλγία και αγάπη!
Χρόνια τώρα Στέλλα μου, τιμούμε μαζί την μνήμη των πατεράδων μας που έφυγαν με λίγες μέρες διαφορά και χαίρομαι να ξέρω πως δεν έφυγαν και από τις καρδιές μας.
ReplyDeleteΑΦιλάκια αληθινής αγάπης! <3
Πραγματικά!!!
DeleteΚαλημέρα Στεφανία μου!
Οι αγαπημένοι μας που φεύγουν όταν έρθει η ώρα τους πλήρεις από αγάπη Στέλλα μου είναι ευτυχισμένοι και εννοείτε ότι όσο υπάρχουν μέσα στην καρδιά μας δεν ξεχνιούνται...
ReplyDeleteΝα είσαι καλά να τον θυμάσαι.!! καλό σου βράδυ!