εικονικές απολαύσεις

Κάποτε αγοράζαμε περιοδικά και τα φυλούσαμε σε κούτες κι όποτε θέλαμε να διορθώσουμε την ψυχή και να ξεγελάσουμε το μάτι..  ξεφυλλίζαμε σελίδες και σελίδες ταξινομημένες σε χρονολογίες και σε εποχές..
Σήμερα θρεφόμαστε με φευγαλέες εικόνες..  επιθυμίες και απολαύσεις που δεν κρατούν πάνω από λίγα δευτερόλεπτα..  ένα κλικ η καθημερινότητα μας..  δύο,  τρία;

αδυναμία έκφρασης

Αγαπητή Α.

Κάποιες σκέψεις και κάποια συναισθήματα είναι τόσο μόνο δικά μου που πολλές φορές αναρωτιέμαι αν η πραγματικότητα έχει άμεση σχέση μ΄αυτά.  Ο νους είναι σκοτεινό πράγμα.  Παίρνει το σχήμα και τη μορφή του εκάστοτε ονείρου..  και τα όνειρα ξεκινούν από τόσο βαθιά μέσα μας.  Αδυνατούμε να μιλήσουμε για αυτά.  Η παραμικρή κουβέντα τα ισοπεδώνει.  Ένα κόμμα από λάθος εδώ,  μια λέξη διαφορετική από άγνοια της γλώσσας εκεί..  αδυναμία έκφρασης..  σιωπή.. 

ώρες

Οι ώρες περνάνε,  άλλες φορές ευχάριστα,  άλλες δυσάρεστα,  με έμπνευση και διάθεση ή χωρίς,  με δουλειά είτε αναδουλειά,  με χαρά ή με λύπη,  με θυμό ή με αποδοχή,  με υπομονή ή ανυπομονησία,  με αναφορές στο παρελθόν είτε στο μέλλον,  στο σπίτι ή στην εξοχή,  μοναχικά είτε με φίλους,  με κρύο ή με ζέστη,  με ήλιο ή βροχή,  με χαμόγελο ή ματζουφιά,  με όνειρα ή ρεαλιστικά

το μόνο σίγουρο είναι ότι ακόμη κι αυτή η στιγμή,  είναι ήδη παρελθόν..

_

τα όνειρα μου ξεπερνούσαν πάντα αυτό που μπορούσα να προσφέρω στον εαυτό μου αυτή την περίοδο..

αναίδεια

Τα απογεύματα,  την ώρα που ο ήλιος ταξιδεύει προς τη Δύση,  κάνει κρύο..  ψάχνω τη ζακέτα μου που κάπου έχω πετάξει από βραδύς,  μπαίνω κάτω από τα σκεπάσματα και περιμένω να ηρεμήσει το σώμα μου από το σχετικό τρεμούλιασμα..

Ανάβω τα καλοριφέρ και τοποθετώ το ήρεμο πια αλλά αχόρταγο για ζεστασιά σώμα μου παράλληλα με το καφτό μέταλλο..  μέχρι κυριολεκτικά να πάρει φωτιά..

αστέρια

Συναντιούνται οι δρόμοι μας,  κάτω από φωτισμένα παράθυρα,  χαμόγελο,  θυμός,  οργή και πάλι χαμόγελο..  πάντα σε δόσεις ίσες..  πάντα η ίδια αρχή και το ίδιο τέλος σ΄έναν ατέλειωτο χορό ενώ τα αστέρια σκίζουν στα σημεία,  την πηχτή νύχτα..

Κάποιος είπε πως το σημαντικό είναι να αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε και τότε θα πάψουμε να ρίχνουμε ευθύνες στη μοίρα..

φόβοι

Πολλά συμβαίνουν..  πολλά..  έξω από το κουκούλι μου προς το παρόν..

προς το παρόν..

σκέψεις

Π.χ.  αυτό που λέω πως θέλω να κάνω κάποια πράγματα έτσι ανταγωνιστικά επειδή υπήρξε ένα κάποιο παρελθόν..  είναι στην πραγματικότητα αυτό που σήμερα ''θέλω'',  όχι γιατί κάποτε έγινε κάτι και έχω θυμό,  αλλά επειδή κάποτε έγινε κάτι κι αυτό με άλλαξε..  αρκεί να χρησιμοποιώ πάντα τη σωστή λέξη..  να μην στέλνω λάθος μηνύματα ούτε στην ψυχή ούτε στο σώμα μου..  για τους άλλους δεν ξέρω αν με ενδιαφέρει..  μάλλον όχι..

είναι δικαίωμα ο προσωπικός χρόνος και απαίτηση..

κάπου διάβαζα πως τέσσερις λέξεις καταστρέφουν την καθημερινότητα μας το ''δεν μπορώ'',  το ''πρέπει'',  το ''ναι''  και το ''αν..