κουβεντούλα

Kαι αφού κάναμε μία χαλαρή κουβέντα γιά κανένα δίωρο περίπου, μιλήσαμε γιά τα παιδιά μας, τα πρωινά αναγκαστικά ξυπνήματα, τις υποχρεώσεις, τις σχέσεις, τους έξω καρδιά και τους σφιγμένους, την πρωινή ομίχλη, τα ενδιαφέροντα, την αλλαγή θερμοκρασίας του καιρού, την πλήξη, την ανία, το διαδίκτυο, τον χορό και άλλα περί ανέμων και υδάτων, με είδε που τριβόμουνα και άφησε μία παύση ανάμεσα μας, μία τόση δα μικρή παύση.
Και τότε πήρα βαθιά ανάσα και ρώτησα..
-Ε, λοιπόν εάν σου πω πως είμαι ακόμη ερωτευμένη με τον ....... θα το πιστέψεις;
-Σοβαρά; Πίστευα πως είχε τελειώσει...

έκστασις

Kαλεσμένη σε μπλογκοπαιχνιδάκι από την μικρή μου mariel http://mariel--ebony-secrets.blogspot.com/ ..προσπάθησα να βρω ένα ποίημα ενάντια στην ψυχρή πραγματικότητα..Ποιήματα πολλά δεν έχω διαβάσει, οπότε δυσκολεύομαι λίγο..αλλά λέω να μεταφέρω εδώ την έκσταση της Κικής Δημουλά που μ αρέσει πολύ.

ΕΚΣΤΑΣΙΣ

Το μικρό μου παιδί

σοβαρή αταξία έκανε πάλι.

Στο πεζούλι του σύμπαντος σκαρφάλωσε,

σκούντησε με το χέρι του

το κρεμασμένο στον τοίχο τ΄ουρανού

κόκκινο πιάτο,

κι έχυσε όλο το φως επάνω του.

Ο θεός απόρησε

που είδε τον ήλιο

ντυμένο ρούχα παιδικά

να κατεβαίνει τρέχοντας

της φαντασίας μου την σκάλα

και νά ΄ρχεται σε μένα.

Κι εγώ κάθομαι

τώρα

και μαλώνω αυστηρά

το μικρό μου παιδί

ενώ κλέβω κρυφά

τον χυμένο επάνω του ήλιο.

υ.γ. μου αρέσουν εκείνα τα πρωινά που ξυπνώντας, νομίζεις πως από αυτή την νέα ημέρα μπορείς να περιμένεις τα πάντα..

δινω τη σκυτάλη στον βασίλη http://vasilis67.wordpress.com/

στην τρελλοφαντασμένη http://trelofantasmeni.blogspot.com/

και την http://niafatale.blogspot.com/

στο σταθμό

Το σφύριγμα ενός τραίνου που σέρνεται στις σιδηρογραμμές. Μυρωδιά από τριμμένα σίδερα, ταξίδι και φυγή. Κάθομαι σ ένα κόκκινο παγκάκι και παρακολουθώ τον χρόνο στο διπλό κρεμαστό ρολόι. Θα προλάβω λέω και χώνω τα χέρια μου το ένα μέσα στο άλλο. Η ζέστη μπαίνει στο σώμα μου από τις χαραμάδες της φούστας μου, εκεί ανάμεσα σε ύφασμα και πόδια. Σκυθρωπιάζω. Κάτι άλλο ήθελα, κάτι άλλο θέλω. Ευτυχία είναι να δέχεσαι την ζωή σου όπως είναι. Να εκτιμάς αυτά που σου ανήκουν. Γεννήθηκα ανικανοποίητη από μιά μάνα που δεχόταν τα πάντα στωικά. Παρ όλο που προσπάθησα δεν.. Κι απορούσε. Μόνο αυτό θυμάμαι, το βλέμμα που έλεγε 'γιατί δε βλέπεις πως αυτό είναι'; Φρόντισε να χαρείς ότι δεν μπορείς να αλλάξεις!
Πως γίνεται να βγαίνεις από ένα σώμα και να υπάρχουν τόσες διαφορές; Αυτό που σε γεννάει να σε εκμηδενίζει; Πως γίνεται να μην είσαι η συνέχεια του νου και της σκέψης μου; Διορθώνω τα μαλλιά μου κάτω από το καπέλλο μου. Πράσινο με μωβ λουλουδάκια. Τα χείλια μου έχουν αφυδατωθεί από τα θέλω και τα δεν μπορώ. Ακούω το σφύριγμα, μυρίζω δέρμα με σίδερο και ιδρώτα μαζί. Τα κουπέ των τραίνων είναι τελείως δραματικά. Κουβαλούν ψυχές χρόνων και χρόνων. Σηκώνω τη φούστα γιά ν ανέβω. Με φωνάζεις από μακριά. Μιά φωνή απελπισμένη και γεμάτη γνώση μαζί. Όποτε σ ακούω να λες το όνομα μου, νοιώθω πως σε κάτι πρέπει να ανταποκριθώ που δεν ξέρω ούτε τι είναι, ούτε το πως. Γνωρίζεις περισσότερα από όσα δείχνεις. Γυρνάω και σε κοιτώ. Δεν σε αναγνωρίζω μα έρχομαι και ξανα έρχομαι μαζί σου. Είκοσι χρόνια θέλω να είμαι αλλού σου είπα χθες κι αμέσως το πήρα πίσω. Δύσκολο να σ αρνηθώ. Αρνιέται ο πατέρας το παιδί ή το παιδί τον πατέρα; Σου έδωσα το χέρι μου. Πριν καλά καλά να φύγω, γύρισα. Κι είδα πάλι εκείνο το όνειρο, πως όλα ήταν φτιαγμένα από χώμα.
Είμαι τόσο αισιόδοξη κάποιες φορές. Ανόητα αισιόδοξη.

Πρωινό Κυριακής

Περπάτησα στην άμμο με πόδια γυμνά. Λούφαξα στην αρμύρα της θάλασσας, ακριβώς σ εκείνο το σημείο όπου οι ακτίνες του ήλιου αποζητούν μέσα της την λύτρωση τους. Αιχμαλωτίζω μέσα μου την εικόνα.

Στήλες μπετόν βουτηγμένες στο νερό, νοτισμένες στον χρόνο, πλεούμενα που λαχταρούν την ξεκούραση αντανακλώντας χρώματα, παίζοντας φιλήδονα με την σκιά και το φως.

Ανεξίτηλο το στρώμα της σκουριάς, αναφορά στο χρόνο και την φθορά, αμέτρητοι κόμποι θαλασσινοί και άγκυρες χορτασμένες από αμέτρητα ταξίδια.

Ένα Κυριακάτικο πρωινό, κι ένας ακόμη τόσο δα μικρός θάνατος.

ρίξε μιά σκάλα στο φεγγάρι

Νύχτα έριξες ξανά τα δίχτυα πάνω μου βαριά
νύχτα με κρατάς κρυμμένο από τη χαρά
νύχτα μάγισσα σκληρή γίνε απόψε τρυφερή
νύχτα πες μου τι να κάνω δεν με συγχωρεί

Ρίξε μια σκάλα στο φεγγάρι ν' ανεβώ
όλα τ' αστέρια σου ν' ανάψεις για να δω
να ξεμακραίνει να μικραίνει
να χαθεί στα σκοτεινά
ότι με κόβει με πληγώνει με πονά

Ρίξε μια σκάλα στο φεγγάρι ν' ανεβώ
όλα τ' αστέρια σου ν' ανάψεις για να δω
πού έχει πάει πού γυρνάει
θέλω απόψε να τη βρω
να της μιλήσω να της πω την αγαπώ

Νύχτα είμαι μοναχός και δεν έχεις ένα φως
νύχτα η ζωή μπροστά μου
δρόμος σκοτεινός
νύχτα που με ξενυχτάς
που με σέρνεις που με πας
νύχτα εδώ κανείς δε μένει άδικα χτυπάς

υ.γ. τα λόγια αυτού του τραγουδιού άκουγα σήμερα πηγαίνοντας κινηματογράφο. Είδα το ''θα χυθεί αίμα''. Μία ιδιαίτερη ταινία γουέστερν, με φοβερή ηθοποιία, αν και στο τέλος κάπως με κούρασε. Παρ όλα αυτά αξίζει να την δει κανείς.

καρναβάλι

Μετά από πρόσκληση της αγριο κερασο ζουζούνας.. http://zouzouna-agoodlife.blogspot.com/ ανέλαβα να γράψω κάτι γιά τις απόκριες.Δεν είμαι το ιδανικότερο άτομο, διότι οι απόκριες είναι μιά γιορτή που δεν μ αρέσει καθόλου μα καθόλου.
Κάθε χρόνο ονειρεύομαι να βρισκόμουν κάπου αλλού, να σε μέρη με μάσκες και στολές οπως ακριβώς στις φωτογραφίες που έψαξα και βρήκα.
Λατρεύω τις μάσκες, αυτές που φτιάχνονται από βενετσιάνικα χαρτιά, παπιέ μασέ και σπάνιους χρωματισμούς.
Αν και δεν έχω προσπαθήσει ποτέ να ασχοληθώ με μιά τέτοια κατασκευή.Πολύ θα το ήθελα.Ίσως κάποια μέρα..ανεξαρτήτου εποχής..

η άκρη του ουρανού

Μία ιστορία με πολύ δυνατούς και αληθινούς χαρακτήρες. Μιά ταινία ψυχής..με αναφορά στην πολιτική κατάσταση της Τουρκίας και σε προσωπικά αδιέξοδα. Η μοναξιά, ο έρωτας, το τυχαίο και ο θάνατος είναι κάποια από τα στοιχεία της ταινίας.

σκηνοθεσία: Φετίχ Ακίν

έτσι

Λέξεις καρφίτσες μπηγμένες στο σώμα μου. Θηλυκώνω και ξεθηλυκώνω
φιλντισένια κουμπιά σε ξηλωμένες κουμπότρυπες. Παράθυρα κλειστά.Στάλες βροχής, σ ένα πλατύ μπαλκόνι γεμάτο κυκλάμινα.
Χαμογελούσα μιά εποχή που τα όνειρα ήταν εύπλαστα και αληθινά. Τότε που τα σημάδια στις παλάμες μου ήσαν ακόμη δυσανάγνωστα. Μάλαζα εκείνα τα σβολαράκια πορσελάνης και σου έδινα πιερότους και κλόουν με χρωματιστά καπέλα και εύθραυστα κολάρα στο λαιμό. Με κόκκινες μύτες και αστεία παπούτσια. Γέλαγα κι εσύ με ακολουθούσες σε μία φθίνουσα πορεία φθοράς.
Τοίχο τοίχο με εγκατέλειψαν φεύγοντας οι στιγμές μου, κρατώντας ένα διαβατήριο δίχως επιστροφή. Κρύβονται πίσω από παλιές λάμπες πετρελαίου, σε σκοροφαγωμένα ξύλινα κουτιά, κρυμμένα σε στρώματα σκόνης. Άπνοια.
Χτυπώ μεταξύ τους τα δυό μου δάχτυλα, τρεις ευχές, η μία είναι του αφανισμού, έχασες.. ποιός έχει την τόλμη να εξαφανίσει το Εγώ του σε ρωτάω.. εγώ..εγώ μου απαντάς με φωνή ψιθυριστή κι έναν σπασμό.
Ψηλαφείς ανεμπόδιστα τις αλήθειες μου στο σκοτάδι. Ψάξε με σε προκαλώ. Φεύγεις αθόρυβα βουτώντας τις πατούσες σου σε αλκοολικές λίμνες επιστροφής. Φοβάσαι.. ότι σε φόβησε πιό πολύ, ήταν Αυτό που Πόθησες..!!

μιά παραμάνα σταγόνες

Θα μπορούσα να είμαι μια σταγόνα
σάλιου στις άκριες των χειλιών σου,
νερό στο πηγούνι σου,
ιδρώτα στις πτυχές του αυχένα σου,
στις ρίζες των μαλλιών σου, κυλώντας
να ρουφάω την υγρασία των ματιών σου, από αγάπη
να τρυπώνω στις δίπλες του δέρματος σου με πάθος
στο ρεβέρ του παντελονιού σου με δύναμη
να κλέβω το λουλούδι που έχεις κρυμμένο στις τσέπες σου
να ξεθηλυκώνω τα κουμπιά σου,
να τρέχω στις ενώσεις των δακτύλων σου,
στην καρδιά κι από εκεί στην ανυπότακτη ψυχή σου
να εξουσιάζω τις πιο κρυφές σου επιθυμίες
να τρυπώνω σ εκείνες τις αναμνήσεις που φορούν ρούχα παιδικά
στις στιγμές που υποφέρεις
Θα μπορούσα να είμαι μια σταγόνα αίμα
στο πιο βαθύ τραύμα σου
Θα μπορούσα να είμαι μια σταγόνα υδράργυρου
που μετράει στοργικά τον πυρετό σου
Θα μπορούσα να είμαι μια σταγόνα θάλασσα
στο αλμυρό κορμί σου
Κι έπειτα μια νιφάδα χιονιού στα φτερά ενός γλάρου..
Να πετάξω μακριά..

αφιερωμένο από ένα φίλο

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν μια όμορφη πριγκίπισσα, που ζούσε σε ένα πολύ όμορφο κάστρο, σε μια πανέμορφη χώρα. Το δωμάτιο της ήταν στον ψηλότερο πύργο, στολισμένο με χρυσάφια και πολύτιμα πετράδια. Κάθε μέρα ξυπνούσε με συντροφιά το γλυκό φώς του ήλιου. Άλλωστε εκεί δεν έβρεχε ποτέ! Κάπως έτσι είχε ξεκινήσει το παραμύθι και τελείωσε με το κλασικό «και έζησαν αυτοί καλά και μείς καλύτερα».

Σίγουρα καλύτερα.

Κανείς δεν μας έγραψε ποτέ λεπτομέρειες γι’ αυτό το «έζησαν αυτοί καλά». Τι έγινε άραγε μετά; Μήπως ο πρίγκιπας ήταν καλός για περιπέτειες, αλλά τελικά όχι τόσο καλός σύζυγος; Μήπως την απατούσε με τις υπηρέτριες του κάστρου; Μήπως αυτή τον απατούσε με άλλο Βασιλόπουλο (και του πουλιού το γάλα); Μήπως αυτός δεν ήθελε παιδιά; Μήπως αυτή όταν έκανε τα παιδιά ξέχασε να είναι γυναίκα; Σε όλα αυτά και πολλά περισσότερα ερωτήματα δε μας απάντησε κανείς.

Τη δικιά της απάντηση δίνει η ίδια η, γερασμένη πλέον, βασίλισσα (πρώην πριγκίπισσα). Δήλωσε ότι ποτέ δε διάλεξε αυτό το ρόλο, όπως και ότι άλλο συνέβη στα τόσα παραμύθια. Ποτέ δεν ήθελε, κάποιος σεξουαλικά ανικανοποίητος και φαλλοκράτης ψευτοσυγγραφέας, να την περιγράφει σαν πεντάμορφη, αγνοώντας τον ψυχικό της κόσμο και τις σκέψεις τις. Σκέφτεται επίσης ότι, αν δεν αποτελούσε μέρος ενός παραμυθιού, θα είχε τη δυνατότητα να διαλέξει τον τρόπο ζωής της. Θα ήθελε να βγει έξω από τα κάγκελα και τα πέτρινα μουχλιασμένα ντουβάρια του κάστρου. Θα ήθελε να δει μικρά ζεστά ανθρώπινα σπίτια, με χαρές και στεναχώριες. Θα ήθελε να γνωρίσει πραγματικούς ανθρώπους που δεν βρίσκονται εκεί για ντεκόρ. Θα ήθελε να ζήσει και τη νύχτα. Θα ήθελε να νιώσει το κλάμα του ουρανού στο δέρμα της, κάποιο χάραμα γυρνώντας στο σπίτι.Θα ήθελε να πάρει αυτή της αποφάσεις και όταν μεγάλωνε να είχε πραγματικές αναμνήσεις και όχι ξεθωριασμένες σελίδες από ανακυκλωμένο χαρτί.

Τώρα όμως είναι πλέον αργά, για τη βασίλισσα… όχι όμως και για σένα.

«Σβήσε όλα τα παραμύθια που έχουν γράψει οι άλλοι για σένα, και γράψε την ιστορία της δικιάς σου ζωής, όπως την θες»

Aυτά ήταν τα τελευταία λόγια της βασίλισσας, και ζήσαμε εμείς…

το παραμύθι αυτό είναι γραμμένο, εμπνευσμένο και αφιερωμένο από τον http://derekenaris.blogspot.com/

Sweeney Todd ο φονικός κουρέας της οδού Φλίτ

Aν σας αρέσουν τα παραμύθια που περιέχουν μία ωμή σκληρότητα, όμως παρ όλα αυτά τα απολαμβάνεις σα μικρό παιδί, χάνεσαι σε πόλεις αλλοτινών εποχών, σε επιβλητικά σκηνικά και σε μία ηθοποιία που σου ψυθιρίζει στ αυτιά, τότε είναι η ιδανική ταινία..
Μόνο γιά καλό και γιά κακό να έχεται φάει πριν..γιατί μετά Δεν..ποοολύ αίμα, καρτουνίστικο, θεατρικό αλλά αίμα..με τους κουβάδες λέμε!!

every night

1) I DREAM YOU (EVERY NIGHT)

2) I DREAM YOU (EVERY NIGHT)

3) I DREAM YOU (EVERY NIGHT)


και πάντα συνοδεύω την εικόνα που κρύβουν τα βλέφαρά μου
με ήχους του vivaldi!

η εξιλέωση

Τι συμβαίνει όταν είσαι πολύ ερωτευμένη και μάλιστα σε προεφηβική ηλικία; Και όταν ο αγαπημένος σου είναι τσιμπημένος με την μεγαλύτερη σου αδερφή;
Πόσες προσπάθειες μπορείς να κάνεις ώστε να σε δει σαν γυναίκα; Μπορούν να αποδώσουν;Και όταν έχεις την ευκαιρία να τους χωρίσεις έστω και λέγοντας ψέμματα; Κατηγορώντας τον άδικα;
Κι έπειτα έρχεται ένας πόλεμος που ισοπεδώνει τα πάντα. Κουβαλάς μαζί σου τις τύψεις, που κάθε μέρα γίνονται μεγαλύτερες, αβάσταχτες. Ιδιαίτερα όταν αντιλαμβάνεσαι πως τα συμβάντα είναι μη αναστρέψιμα.
Γιατί ποτέ οι καταστάσεις δεν έρχονται όπως τις θέλουμε, και ίσως ο μόνος τρόπος να ξεπεράσουμε τα γεγονότα, είναι να φτιάξουμε την δική μας συνέχεια της ιστορίας, και να πλάσουμε ήρωες και στιγμές κατά την βούληση, την φαντασία και τα πιστεύω μας. Κι όλα αυτά υπό τους ήχους μιάς εκπληκτικής μουσικής συνοδευόμενη από το ρυθμικό χτύπημα των πλήκτρων μιάς γραφομηχανής το 1937.

υ.γ. α) κατά την διάρκεια της ταινίας και καθώς απολάμβανα ήχους, μουσικές και εικόνες, σκεφτόμουν ..πω πω τι περνούσαν εκείνα τα χρόνια οι άνθρωποι που ήθελαν να γράψουν βιβλία.. ατέλειωτες ώρες χτυπώντας τα πλήκτρα μιάς γραφομηχανής που σήμερα φαντάζει τόσο μα τόσο ξεπερασμένη και επίπονη προσπάθεια!
υ.γ. β) τελικά αυτό το delete δεν είμαι σε θέση να το πραγματοποιήσω.. οπότε μετά από απειροελάχιστες ανάσες, πάλι εδώ..
υ.γ. γ) και τι γίνεται εάν κατά λάθος φτάσουν σε μάτια που δεν πρέπει να δουν, οι πιό βρώμικες λέξεις;
ποιά είναι γιά σας η πιό αθυρόστομη λέξη; και γιατί;