Oι μέρες περνούν γρήγορα, οι νύχτες είναι μιά ανάσα και τα πρωινά επιβάλονται τυλιγμένα σε ομίχλη και μέλι από τις δίπλες που περίσσεψαν από τα χριστούγεννα. Ο ήλιος φοράει μάσκα φεγγαριού και λάμπει σα πανσέληνος.
Καφές, ελληνικός μέτριος, πηχτός με γεύση αναμονής. Δυό τσιγάρα απανωτά, μυρωδιά υπομονής.
Ραδιόφωνο και silent night. Οι νότες ξεχύνονται από παντού.
Μηνύματα στο κινητό γιά χρόνια πολλά από ανθρώπους που μου είναι παντελώς αδιάφοροι.
Γιά τους υπόλοιπους μάλλον είμαι αδιάφορη εγώ.
Από το αριστερό μου μπράτσο άρχισε να εξαφανίζεται το καρουμπαλάκι του αντιτετανικού.
Ο χάρτης της κοιλιάς μου, θα πάρει σιγά σιγά την φυσιολογική μορφή.
Σήμερα, την ώρα που μου έχωνες την εικοστή πέμπτη βελόνα με ρώτησες πόσες έμειναν ακόμη.
Πέντε σου απάντησα.
Τέσσερις και μία θα λες, μου είπες και γέλασες!
Η ζωή είναι στιγμές, το λέγαμε εχθές, με αφορμή τους στίχους ενός τραγουδιού, θυμάσαι;
Συλλέκτες στιγμών είμαστε όλοι.. τόσο μικρών και τόσο δυνατών όσο η φλόγα ενός κεριού.
Μόνο που μιά μέρα, θα σου πω μιά άλλη αλήθεια..
Τίποτα δεν παίρνουμε μαζί μας..
Στα δύσκολα, την ώρα εκείνη που νιώθουμε πως ίσως είναι η τελευταία, πάνω στο παραλήρημα, δύο είναι οι εικόνες που μας κάνουν συντροφιά.
Η μία είναι, της μάνας μας, της γυναίκας που μας έφερε στον κόσμο, κι η άλλη των παιδιών μας, ό,τι δηλ. εμείς κυοφορήσαμε ως συνέχεια της ζωής..
Τίποτα άλλο σου λέω, μήτε χαρές μήτε λύπες. Ούτε μία τόση δα εικόνα ζωής, από τις μυριάδες τόσες που έζησες. Ούτε μια τόση δα στιγμή!
Σε μελαγχόλησα;)
Μη νοιάζεσαι.. σκέψεις του καναπέ είναι.. και σκέψεις της εμπειρίας.. τίποτα σπουδαίο δλδ..
Καλά Χριστούγεννα σου είπα;
Στην καρδιά μου έχω πάντα ένα χρωματιστό παραμύθι..
η φωτό δική μου
Έχει σκαλώσει στο παραμύθι του μυαλού μου, με το έτσι θέλω..
