μεταμορφώσεις

Σκεφτόμουν πως είναι κάτι μήνες,  όπως πχ ο Ιούνιος ή ο Οκτώβρης που περιέχουν τόση γλύκα κι ομορφιά που δεν θα με πείραζε να τους βίωνα σε διπλό χρόνο. 
Κυριακάτικο πρωινό,  καφεδάκι και βιβλίο στην πιό ηλιόλουστη γωνιά της βεράντας.  Το κοτόπουλο με το ρύζι που μοσχομυρίζουν στο φούρνο,  η εφημερίδα στο μαρμάρινο τραπέζι.
Αλήθεια,  τους ανθρώπους που αγαπάμε πιό πολύ,  μα πιό πολύ,  γιατί φοβόμαστε να τους αγγίξουμε;  Γιατί πχ ένα είδος ευτυχίας,  ειπωμένη ξεκάθαρα με το όνομα της φοβάται να περιγραφεί;
Γιατί χώνουμε το μαχαίρι στο μεδούλι μόνο όσων μας ενοχλούν;  Γιατί εφευρίσκουμε πράγματα να μας ενοχλούν;  Γιατί δεν ξέρουμε τι θέλουμε;  Γιατί επικεντρώνουμε σε ασήμαντες ουσιαστικά γενικότητες;  Νομίζω πως έχω την έχω την απάντηση εδώ κάτω από την γλώσσα μου!

Ωστόσο,  είτε έτσι είτε αλλιώς,  μέσα στο μυαλό μου οι κολοκύθες,  πάντα θα μπορούσαν να μεταμορφωθούν σε άμαξες ή το έχουν κάνει ήδη.

σ.β.λ.

ματιές

Μ΄ αρέσει αυτή η εποχή,  η ψύχρα,  η βροχή,  τα παιχνίδια του ήλιου με τα σύννεφα που δίνουν ενδιαφέροντα χρώματα στον καμβά του ουρανού.
Οι ματιές έξω από το παράθυρο,  οι λασπωμένες κοιλότητες στη βεράντα,  η μπαλκονόπορτα που ανοίγει και η τρυφερότητα του φούρνου που καίει στην κουζίνα,  το ταψί με την ζεστή πίτα έτοιμο να καταναλωθεί ως πρωινό.
Μ'  αρέσει τούτη η στιγμή,  που ο ήλιος μου δίνεται ολόλαμπρος χωρίς δεύτερη σκέψη.

_

*  Το αγόρι τα Σάββατα που ζηλεύει τους συνταξιούχους.
*  Το οπισθόφυλλο του βιβλίου που λέει αυτό:
    Είναι ψέμα ότι ο έρωτας θέλει δύο. Στον έρωτα, είσαι μόνος σου. Μόνος σου αγωνίζεσαι, μόνος σου υποφέρεις, μόνος σου χάνεις τον ύπνο σου, μόνος σου παραδίνεσαι. Όταν υπάρχει το Μαζί, τότε είναι Αγάπη.

**  Ό,τι,  σε όποιον κι αν πεις,  κουβεντιάσεις,  συμβουλέψεις οδηγεί σε δύο δρόμους.  Ο ένας θετικός και ο άλλος αρνητικός. Καμμιά φορά η κριτική προς τη συμπεριφορά του άλλου η οποία για χι λόγους δεν σε βολεύει,  μπορελι να είναι τόσο πιεστική που να οδηγήσει στον αντίθετο στόχο από αυτόν που θα ήθελες να πετύχεις!  Αυτό,  είτε αφορά ενήλικες,  είτε παιδιά. 

άδειο

Είπα να ομολογήσω πια κι εγώ τον εφιάλτη μου
 να ξεμπερδεύω μ’ όλ’ αυτά
να πάρουνε τον προβολέα απ’ τα μάτια μου
να μου δώσουν νερό και τσιγάρο
να μου επιτρέψουνε χαρτί και μολύβι
να συνεχίσω την ποίηση…
– Την ποίηση είπες ;
Ασφαλώς θα σου χρειάζονται εικόνες
κι εμένα το μυαλό μου είναι άδειο δωμάτιο

βύρων λεοντάρης, απόσπασμα

αποχαιρετισμοί

Μυστικά,  ψέμματα,  κρυφά γέλια και ματιές με νόημα,  πίσω από ποτήρια γεμάτα γευστικό κονιάκ.  Το μαύρο σφίγγει τις ψυχές που πονάνε.  Κρύβονται πίσω από κομψά,  καλοραμμένα ρούχα και γυαλιστερά βαθυκόκκινα λουστρίνια.  Οι κινήσεις γίνονται με μιά χάρη που έχει χροιά δυνατού παράπονου.
Καθώς συμβιβάζεσαι με το δεδομένο,  το Φθινόπωρο,  η ομορφιά,  τα χρωματιστά φύλλα σκεπάζουν κάθε χώμα,  και τον φόβο προσωρινά!

κεράσματα

Ο Στόουνερ,  εξαιρετικό βιβλίο,  οι εκδόσεις Gutemberg,  τα σαββατοκύριακα,  το κόκκινο βελούδινο κρασί,  η μελαγχολία του τέλους και των αποχαιρετισμών,  οι καλοί μεταφραστές βιβλίων,  οι σοκολάτες,  ο ήλιος στα μέσα του Οκτώβρη,  οι αποτυχίες,  το καινούργιο μου παιχνίδι,  η σκέψη ενός ταξιδιού το Φθινόπωρο,  τα βαθυκόκκινα κραγιόν,  η δυνατότητα των αλλαγών,  οι δρόμοι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης,  τα μαγαζιά όταν δεν είναι ανοιχτά τις Κυριακές,  το ευρύ πνεύμα που δεν σε καθιστά ρατσιστή,  ο εντοπισμός της δύσκολης θέσης του άλλου,  όσα ξεχωρίζουν και δεν ανακατεύονται με το ίδιο κουτάλι,  οι νίκες,  οι καθαρές κουβέντες,  η συμπαράσταση


η μουσική
holding a heart

του Σαββάτου

Ο αδηφάγος χρόνος,  καταπίνει αχόρταγα τις ώρες μου,  τις μέρες μου,  τους μήνες,  τα φθινόπωρα,  τους χειμώνες και τα καλοκαίρια μου!

στο υπόγειο

Μου τα φύλαγε χρόνια ολόκληρα,  υπήρχε μια ολόκληρη γωνιά δική μου χωρίς εμένα στον προσωπικό του χώρο,  έλα να τα πάρεις έλεγε με κάθε ευκαιρία που εύκολα ακύρωνα,  μια πως πονούσε η μέση μου,  μια πως δεν μπορούσα να κατέβω τα σκαλιά,  η δυσκολία να έρθω αντιμέτωπη με ένα μεγάλο και σημαντικό κομμάτι της ζωής μου τον θύμωνε,  το είπε μια φορά,  είδε πως με στεναχώρησε,  δεν ξαναμίλησε.
Κάποια στιγμή,  αρρώστησε,  έφυγε.  Σαν αεράκι.

Ξεκλείδωσα σήμερα και κατέβηκα στο υπόγειο.  Ούτε τα σκαλιά,  ούτε η μέση μου εμπόδιο.  Η καρδιά μου μόνο πονούσε.  Για τα δικά του,  σκόρπια και αζήτητα εδώ κι εκεί που παλιοκαιρίζουν,  τα δικά μου που έχουν μαζευτεί σε μια στίβα από φοβισμένα.

Σκαλίζοντας όπου και ό,τι μπόρεσα,  ξεχώρισα μια κούκλα,  ψηλή,  πορσελάνινη,  με ρούχα ανθρώπινα και μαλλιά,  κι ένα βιβλίο δεμένο μπλε,  ιδιαίτερα μικρού μεγέθους και παχύ, που είχε τον τίτλο ''το παλαιοπωλείο''  του Ντίκενς,  αυτά,  τα πήρα αγκαλιά κι επέστρεψα ανακουφισμένη στο σπίτι.

Παίρνουν τον αέρα τους αυτή τη στιγμή,  ακουμπισμένα στο τραπέζι της βεράντας,  λουσμένα στον μεσημεριανό ήλιο μιας Τρίτης,  ενός Οκτώβρη.

Σάββατο και Οκτώβρης

Αυτό το τέλος της εβδομάδος που λέγεται Σάββατο,  τα γεννητούρια,  τα ατυχήματα από όπου βγαίνεις αλώβητος,  η αγορά καινούργιων βιβλίων αφού έχεις τελειώσει τα τρέχοντα,  η ψύχρα,  τα χειμωνιάτικα μποτάκια,  τα φύλλα που μαζεύονται σε λακούβες από λασπόνερα,  οι καλαμποκοκροκέτες,  η επιλογή,  η υπομονή,  ο στόχος,  η ελπίδα,  η επιθυμία κυρίως που γεννάει το καινούργιο,  τα φρεσκοβαμμένα και φρεσκοχτενισμένα μαλλιά,  η συμπεριφορά όταν δείχνει ανωτερότητα,  ο ορίζοντας και η θάλασσα στην ομίχλη,  το μυρμηγκάτο με παγωτό κάθε που στριφογυρίζω την ανάμνηση στο μυαλό μου,  τα έντονα χρώματα όταν όλοι οι άλλοι διαλέγουν το ουδέτερο μαύρο,  οι τρυφερές  ζεστές ζακέτες,  τα μαργαριτάρια στα αυτιά,  το χουχούλιασμα,  τα κοκαλάκια που σηκώνουν τα μαλλιά ψηλά,  οι πρώτες σελίδες των βιβλίων πριν ακόμη πάρεις μυρωδιά του κορμού της ιστορίας,  το φλογεό κόκκινο όταν πρόκειται για πολύεδρες χάντρες Τσεχίας,  τα pin cushion,  βελονοθήκες  στα Ελληνικά,  τα Αμερικανοφερμένα,  το Halloween,  οι κολοκύθες σε οποιαδήποτε έκδοση,  από μια ζωγραφιά μέχρι μία νόστιμη και αχνιστή κολοκυθόσουπα,  το φρουτώδες λευκό κρασί,  η ζωή όπως και να έχει,  ό,τι και να φέρνει..

μ' αρέσουν

Οι άνθρωποι της λαικής,  η μπύρα,  τα τηγανητά ψάρια,  οι διαλαλώντες την πραμάτεια τους,  τα μικρά μπαλκόνια στους πρώτους ορόφους γεμάτα με λουλούδια,  οι καλές αναμνήσεις,  τα κατακόκκινα μήλα της Χιονάτης,  τα ζαχαροπλαστεία με τις μηλόπιτες,  το φρεσκοψημένο ψωμί,  η σφακιανόπιτα με μπόλικο μέλι,  οι ονομαστικές γιορτές,  οι εκδρομές σε πέτρινα σπίτια κρυμμένα  στο δάσος,  ο κινηματογράφος τις καθημερινές,  οι συλλογές,  τα μακροχρόνια σχέδια,  ό,τι handmade,  το ντάντεμα από εμέ προς εμέ,  ο παλιμπαιδισμός,  τα μικρά τριαντάφυλλα κεντημένα και τυπωμένα επάνω σε ρομαντικά πανιά,  οι ιδέες των άλλων,  η εξέλιξη,  τα σκυλιά και τα γατιά,  οι χωματόδρομοι,  το ήρεμο φως του Φθινοπώρου,  ο Μονκ και τα Φιλαράκια στον star,  το too much κάποιες φορές ιδιαίτερα όταν πρόκειται για βραχιόλια,  το πρωινό σκοτάδι,  ο αμέθυστος επειδή είναι μωβ,  η διάθεση όπου κι αν βρίσκεται αυτή,  το φλερτ που σε κάνει να νιώθεις άλλος άνθρωπος,  όλα τα κομμάτια του εαυτού μου,  εγώ!