Saturday, May 25, 2019

κουβέντες





Συχνά διαπιστώνω πως δε ξέρουμε να μιλάμε.
Δεν ξέρουμε πώς να ανταλλάξουμε απόψεις.
Πώς να βοηθήσουμε με το πάρε δώσε των σκέψεων μας ο ένας τον άλλον.
Νιώθω μια υπερβολή σε νευρικότητα γύρω μου,  έστω και καλυμμένη.
Μία επιθετικότητα που δεν έχει αιτία αλλά ούτε στόχο.
Απλά μας λείπει η παιδεία.

Και δεν μιλάω για εδώ μέσα,  μιλάω για εκεί έξω!
Εδώ μέσα τα πάμε μια χαρά,  τα σχόλια είναι όλα υπέροχα.  Υπάρχει ο χρόνος,  να ''διαβάσεις''  τον άλλον κι αν θέλεις μετά να σκεφτείς και να απαντήσεις.
Το μπάχαλο γίνεται κατά το τετ α τετ,  εκεί  δεν ξέρω γιατί η μαγιά χαλάει.

Θα δώσω μια δικιά μου,  προσωπική εξήγηση. 
Η αιτίες κατ' εμέ είναι δύο.

Η μία,  έχει να κάνει με το διαδίκτυο,  νομίζω πως αυτό,  το ότι τα κάνουμε όλα πιά πίσω από μια οθόνη μας άλλαξε.  Έχουμε ξεχάσει την άμμεση,  χαλαρή και ήρεμη αλληλεπίδραση.  Δυσκολευόμαστε δια ζώσης να γίνουμε κατανοητοί,  να αναπτύξουμε,  να απλώσουμε με τέχνη τις σκέψεις μας σε όποιον είναι απέναντι μας και μας ενδιαφέρει μια κουβέντα μαζί του.
Μιλάμε σαν να πρόκειται για ένα θέμα που το γνωρίζουμε καλά και οι δύο,  και μπορούμε να το ξεπετάξουμε σε δυό λεπτάκια,  ενώ στην πραγματικότητα,  χρειαζόμαστε ώρες για να το δούμε σωστά και σε βάθος.
Κυρίως,  δεν ξέρουμε να λέμε ''εγώ αυτό δεν το γνωρίζω'',  έχουμε άποψη για τα πάντα και συχνότατα την στηρίζουμε με εγωισμό.

Η δεύτερη αιτία,  είναι τα χρόνια της κρίσης που περάσαμε(?),  εγώ θα έλεγα πως συνεχίζουμε να είμαστε μέσα σ'  αυτά,  μας άφησαν μια νευρικότητα,  μια κούραση,  ένα γάμησε τα βρε αδερφέ!  Ένα ας τα να πάνε!  Και βάζοντας αυτό μπροστά και όχι το πάθος για ζωή,  για το μέλλον και κυρίως χωρίς να υπάρχουν οι προοπτικές που δίνουν αξία  στα πάντα, χάνεται η κουλτούρα.  Εξαφανίζεται η ποιότητα.

Άραγε μπορεί να αλλάξει αυτό ή έχει γίνει πια δεύτερο δέρμα μας;

12 comments:

  1. Πάντα είχα την αίσθηση Στέλλα μου, πως η όποια κρίση, είτε είναι κοινωνικοπολιτική είτε είναι στις σχέσεις μας, μας αναγκάζει να δράσουμε, κάτι να κάνουμε για να μη μας ρουφήξει, να μη μας διαλύσει.
    Έχω στη ζωή μου, δημιουργήσει αρκετές φορές κρίση, για να ταράξω τα νερά, για να προκαλέσω διάλογο, για να ξυπνήσουν λίγο τα πνεύματα και αυτό "ζωντανά" και όχι διαδικτυακά. Ήξερα πως έπαιρνα ρίσκα, αλλά το έκανα και δεν το μετάνιωσα γιατί έτσι τα "πράγματα" μπήκαν στη θέση τους!
    Πόσο δίκιο έχεις, μας λείπει το πάθος, το αληθινό πάθος για ζωή!
    ΑΦιλάκια γλυκά ακόμα και χαμογελαστά!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Νομίζω Στεφανία μου μας λείπει η κουλτούρα, η ποιότητα.
      Σίγουρα η κρίση ταράζει τα νερά, αλλά όχι όλα, κάποια πράγματα, που άλλοτε ήταν προτεραιότητες, μένουν πίσω.
      Η κρίση, μας αγρίεψε, μας έκανε πιο δυνατούς αλλά μας έκανε και θηρία.
      Έφυγε η ηρεμία και η λεπτότητα.

      Αλλά είναι και ο τρόπος που μας έχει μάθει το διαδίκτυο να κινούμαστε.

      Ναι, δεν υπάρχει πάθος, δεν υπάρχει η προοπτική.
      Αυτό που κάποτε έβλεπες κάτι κι έλεγες, αυτό θέλω να το αγγίξω, θα μετρήσω δυνάμεις και θα τα καταφέρω.
      Μια ιδέα ισοπέδωσης ζούμε.
      Όλα στα πόδια μας όμως τίποτα με πραγματική αξία.

      :-)))
      φιλάκια βεβαίως!

      Delete
  2. Ειναι ετσι ακριβως που τα λες Στελλα μου πραγματι οι προσωπικες επαφες εχουν γινει πολύ δυσκολες γιατί ο-η συνομιλητες σου διακόπτονται απο τα μπιπ..μπιπ των κινητων .. δεν υπαρχει ροη στις συζητησεις.. ο εκνευρισμός ειναι διαχυτος στην ατμόσφαιρα δεν υπαρχευ η υπομονη και η τρυφεροτητα που σου εμνεει(οπως ενα μωρό οταν κοιμαται) εχει χαθεί.. και γενικώς η ανθρωπια δυσκολα βρισεται.
    Υπαρχουν ευτυχως και οι εξερεσεις των νεων ανθρωπων που εχουν την παιδεία από την οικογενεια τους.. ειναι εκεινη που θα τους ακολουθει στην ζωη τους και θα εξελισονται προς το καλύτερο..
    Βέβαια καμια φορα ονειροβατώ αλλα ελπιζω ότι όλο αυτο το τέλμα καποια στιγμή κατι θα τι κινησει..!!
    Να εισαι καλα καλη κυριακή φιλιααα!!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Σμαραγδένια μου ίσως και να κάνει τον κύκλο του όλο αυτό και οι άνθρωποι να βρεθούν ξαφνικά με αξίες πολύ ουσιαστικότερες από παλιότερα.
      Πιστεύω πολύ στα νέα παιδιά, έχουν όνειρα, έχουν ζωντάνια και ακόμη δεν έχουν διαβρωθεί οι ψυχές τους. Έχουν δε και προσωπικότητα και άποψη!
      Βέβαια σε ότι παρατηρούμε, υπάρχει και η εξαίρεση.
      Σε φιλώ!

      Delete
  3. Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φως θα ελιχθώ προς τα πάνω όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν γνωρίζουν γλώσσες. Μιλάνε μεταξύ τους με μουσική (Ν Βρεττάκος)
    Λοιπόν Στέλλα είναι μαστοριά να μιλάς και να συνειδητοποιείς τι ακριβώς λες. Και δεν θα μιλήσω για τους νέους, την παιδεία (μια πονεμένη ιστορία σε ένα μεγάλο κεφάλαιο) αλλά για την γλώσσα που και μεις, μιας ηλικίας, παρασυρόμαστε και παπαγαλίζουμε καταλήγοντας πολλές φορές στον στραγγαλισμό της.
    Εντάξει δεν στοχεύουμε να αναπτύξουμε θέματα σε ρόλο Μπαμπινιώτη, αλλά, βρε αδερφέ, να εκφράσουμε τις σκέψεις με ένα λόγο κατανοητό και ξεκάθαρο.
    Ίσως να φταίει ο τρόπος ζωής, η ανυπαρξία ουσιαστικού διαλόγου σε μια επικοινωνία εκ του σύνεγγυς, η δύναμη της συνήθειας, η δυσκολία στην έκφραση, η ξύλινη γλώσσα, οι τυποποιημένες εκφράσεις κλπ..κλπ..κλπ
    Ο Καζαντζάκης λέει: η κάθε λέξη είναι ένα σκληρό τσόφλι που κλείνει μέσα της δύναμη εκρηκτική"
    Αν όπως λένε η γλώσσα είναι μια από τις μεγάλες κατακτήσεις του πολιτισμού, τότε πραγματικά εντύπωση μου κάνει πως όσο προάγονται οι πολιτισμοί, γιατί οι γλώσσες φθίνουν, γιατί αυτή η απομόνωση της γλώσσας από τη σκέψη, τη νοοτροπία, την παιδεία, την ταυτότητα ενός λαού. Απορία!
    Πολύ ενδιαφέρον θέμα με βαρύτητα.
    Φιλιά πολλά!
    Καλή αυριανή!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Αννίκα μου πόσο σωστά το διατυπώνεις.
      Να μιλάς και να ξέρεις τί ακριβώς λες!!!
      Μεγάλη κουβέντα αυτή, πολύ μεγάλη.
      Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν περάσει ούτε καν σ αυτή την σκέψη.
      Πόσο σωστοί και ο Βρεττάκος και ο Καζαντζάκης!

      Ελλειπής παιδεία και υπερβολική βιασύνη θα απαντούσα στην τελευταία σου παράγραφο.

      πραγματικά ατέλειωτο αλλά και αδιέξοδο θέμα
      σε φιλώ

      Delete
  4. Άλλο ένα θέμα που μπορεί κάποιος να εκφράσει τις απόψεις του.Για μένα είναι ένα θέμα που από παιδί με ενοχλούσε.
    Το ότι κάποιοι άνθρωποι δεν εχουν μάθει να σέβονται τον εαυτό τους και μετά τους άλλους.Με το να περιμένεις να τελειώσει ο άλλος την ομιλία του χωρις να το ακούς γιατί πολύ απλά θέλεις μόνο να λές τα δικά σου ή μερικές φορές να μην σε αφήνουν να μιλήσεις και να θέλουν να λένε μόνο εκείνοι είναι το πιο κουραστικό πράγμα.
    Το χειρότερο όλων είναι ότι πάντα βρίσκουμε δικαιολογίες όπως αυτό που έγραψες.Οτι λόγω κρίσης εχουμε γίνει επιθετικοί δεν εχουμε υπομονή.Για μένα είναι όλα δικαιολογίες.
    Και πάνω σε αυτό το θέμα νομίζω είναι ότι στην χώρα μας δυστυχώς οι περισσότεροι δεν ξέρουν γιατί κάνουν ότι άνουν οι περισσότεροι.Χωρίς να σκεφτούν αν τους αρέσει.Χωρίς να έχουν προσωπική άποψη.
    Παράδειγμα η μόδα με τα tattoo.Οσο και αν μου αρέσει ως τέχνη δεν μου αρέσει να κάνω στο σώμα κάτι τέτοιο.ή βλέπεις κόσμο σε ένα bar πλησιάζεις και ακούς μουσική που δεν την αντέχεις ουτε 5 λεπτά.Πάς όμως γιατί ξέρεις ότι μπορείς να δείς κάποιον τραγουδιστή,παρουσιαστή….και επειδή έχει τόσο κόσμο θα είναι καλό.
    Τέλος θα σου πώ ότι στην αρχή της κρίσης πίστευα και εγω ότι δεν υπάρχει προοπτική και όλα αυτά τα αρνητικά.
    Μετά από λίγο καιρό είδα τα πράγματα διαφορετικά.Δεν μπορώ να σκεφτώ πλέον αρνητικά.Βλέπω τα πραγμάτα από την πλευρά που λέει ότι μέσα στην κρίση υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες να ξανασταθείς στα πόδια σου.Θέλει δουλειά και λιγότερες διακοπές.
    Αυτό είναι το ωραίο.Να μπορείς να "πολεμάς" για να βγείς νικητής στα δύσκολα.Και όχι να φεύγεις.
    Και κάτι που έμαθα όλα αυτά τα χρόνια.Όταν μιλάς ήρεμα και εχεις τρόπους καλό είναι να το θυμάσαι την δύσκολη στιγμή.
    https://www.youtube.com/watch?time_continue=5&v=SRm08pVt-xc


    ReplyDelete
    Replies
    1. Εντάξει κάποια θέματα είναι προσωπικά.
      Το tatoo πχ. Σίγουρα αυτοί που το κάνουν στο σώμα τους τους αρέσει, δεν το κάνεις αυτό αν δεν σ αρέσει.
      Στο bar ας πούμε, αν δίνεις βάρος στη μουσική θα πας για αυτό, αν δίνεις βάρος στην παρέα θα πας για την παρέα και δεν θα σ ενδιαφέρει τίποτα άλλο.

      Τα χρόνια της κρίσης ήταν δύσκολα κι ακόμη είμαστε μέσα σε ένα πλαίσιο δυσκολίας.
      Εννοείται ότι θέλει δουλειά, αλλά θέλει και να πληρώνεσαι σωστά, θέλει να έχεις το σωστό νοσοκομείο που θα σε περιθάλψει, την σωστή σύνταξη για να ζήσεις με κάποια αξιοπρέπεια.

      Για μένα η ζωή δεν πρέπει να είναι ''πόλεμος'' αλλά χαρά.
      Δεν μπορείς συνεχώς να πασχίζεις να βγεις νικητής, δεν παίζουμε παρτίδα σκάκι.
      Έχει άγχος όλο αυτό και καθόλου ποιότητα ζωής.

      Αν έχεις τα εχέγγυα για καλύτερη ζωή κάπου αλλού γιατί να μην φύγεις;

      Αυτό το τελευταίο, το έλεγε ένας άνθρωπος που τον αγαπούσα πολύ.
      Το θέμα είναι ότι τελευταία δεν μιλάμε ήρεμα και με τρόπους ούτε στις καλές στιγμές.
      Νιώθω ότι οι τρόποι είναι προσποιητοί.

      Όμορφη μέρα σήμερα,
      πάμε να ψηφίσουμε ε;

      Delete
  5. Καλησπέρα "γειτόνισσα". Καλησπέρα αγαπητή μου φίλη.
    Καφεδάκι έμεινε καθόλου να με φιλέψεις; ή μάλλον γλυκό κουταλιού θέλω που το λατρεύω.
    Χμμμ πάλι όμορφο θέμα έβαλες. Και δύσκολο.
    Η Νεοελληνική κοινωνία Στέλλα μου, από τη στιγμή που μεταλλάχτηκε σε lifestyle νεόπλουτη δανεική κοινωνία, διέλυσε κάθε έννοια κοινωνικού ιστού γύρω της και βούλιαξε στην σαπίλα του προσωπικού ανταγωνισμού.

    Η Κρίση διέλυσε την παραμύθα του "δανεικού" Greek dream στις μικροαστικές μάζες και κατ' ουσίαν τις έφερε μπροστά στις ευθύνες της. Μικροαστικές μάζες βουτηγμένες στον ατομισμό δύσκολα επανέρχονται στην συλλογικότητα. Παρ' όλα αυτά δυνάμωσαν κύτταρα αλληλεγγύης, ανθρωπιάς, στήριξης. Το ένα άκρο. Το άλλο, το περιέγραψες. Νεύρα, φωνές, ένταση, βρισιές, μισανθρωπιά, φασισμός! Η στόχευση στον αδύνατο, τον περιθωριακό, τον διαφορετικό. Γιατί κότσια ο ηττημένος μικροαστός δεν έχει να αμφισβητήσει το σύστημα που τον προλεταροποιεί. Τίποτα αδύναμους κουρελήδες με άλλα χρώματα και σκέψεις κυνηγάει να κάψει όπως καίγανε οι "χριστιανοί" τίποτα ....μάγισσες.

    Έτσι έχουν τα πράγματα Στέλλα μου.
    Η ζωή, καθώς λες, είναι χαρά. Είναι ευλογία και δώρο. Και ως τέτοια οφείλουμε να την ντύνουμε με τις αξίες του ανθρωπισμού, της αλληλεγγύης και του χαμόγελου.
    Πολλά φιλιά κορίτσι μου, να είσαι καλά.
    Φυσικά πάμε να ψηφίσουμε. Σταθερά στο ...Κόκκινο.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Γιάννη μου δεν πιστεύω ότι ουσία ζωής είναι η δουλειά.
      Για κάποιους είναι πολύ γοητευτικό το να τρέχουν όλη μέρα πίσω από το χρήμα.
      Και ο υπάλληλος του οκταώρου εργάζεται, κι ο δάσκαλος εργάζεται, και ο δημόσιος υπάλληλος εργάζεται.
      Θέλω να πω πως εργαζόμενος δεν είναι μόνο αυτός που έχει μια ιδιωτική επιχείρηση και τον απασχολεί 24 ώρες το 24ωρο.
      Οι διακοπές είναι απαραίτητες!
      Τα ταξίδια έστω και κοντινά είναι απαραίτητα!
      Τα χρήματα πολύ λιγότερα, οι συντάξεις κουτσουρεμένες!
      Ε δε λες πως ζεις καλά τούτα τα χρόνια.
      Επιβιώνεις!
      Μια βόλτα στα νοσοκομεία και σιχαίνεσαι στην ιδέα ότι μπορεί να αρρωστήσεις.
      Εκτός κι αν το χρήμα ρέει άφθονο στις τσέπες σου και έχεις τη δυνατότητα για ιδιωτική ιατρική περίθαλψη.
      Όλα αυτά εμένα προσωπικά όχι μόνο με φοβίζουν, με κάνουν να νιώθω κάτι το οποίο δεν είμαι.

      Έτσι πιστεύω ότι συμβαίνει στους περισσότερους από μας.

      Σε φιλώ

      Delete
  6. Η αλήθεια είναι, ότι είτε βλέπεις μια φλατ κατάσταση, είτε ανεξήγητα νεύρα!
    Κι αυτό οφείλεται, σε πολλούς λόγους, δύο κύριοι, αυτοί που αναφέρεις.
    Το θέμα είναι, ότι ο διάλογος αργοπεθαίνει κι η επικοινωνία περνάει κρίση.
    Ποιος ξέρει που θα οδηγηθούμε! Παρατηρώ την εξέλιξη του φαινομένου με αγωνία.
    Σε φιλώ Στέλλα μου :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Μπράβο Μαρίνα μου εύστοχο το σχόλιο σου!
      Ο διάλογος αργοπεθαίνει και η επικοινωνία περνάει κρίση!
      Ελπίζω κι εύχομαι όπως όλοι μας φαντάζομαι να παραμείνει απλά μια κρίση :-))) Και να επανέλθουμε / συνέλθουμε

      Καλό απόγευμα με αποτελέσματα εκλογών :-)

      Delete

μια μέρα

  χρόνος τότε που σκοτώναμε το συναίσθημα,  κι ενώ η ψυχή έλεγε ναι,  εμείς επιλέξαμε το όχι νοσταλγία ο τρόπος που σήκωνες ψηλά τα μανίκια ...