Sunday, July 21, 2019

ροή





Σε εμένα κάπως ήρθε και κούμπωσε,  μα πες μου εσύ τί ζητάει μια τέτοια ''φωτογραφία''  στο μεσοκαλόκαιρο!

Μιλούσα με μια φίλη και μου έλεγε πως τελευταία όλο προσπαθεί να ξεδιαλύνει καταστάσεις κι όλο αντί για το ναι ή το όχι του ξεκαθαρίσματος,  έρχεται ένα μπέρδεμα μεγαλύτερο από το πρώτο.
Κι όλο αναλωνόμαστε σε αλυσίδες αναλύσεων άστοχες,  που με το έτσι θέλω γεννούν η μία την άλλη.

Μα ξεδιαλύνονται ποτέ τα πράγματα;  Υπάρχει μία απάντηση;  Ένα θέλω;  Μία οπτική γωνία;

*όταν έρχονται τα πράγματα όπως ποτέ δεν θα ήθελες,  τότε νιώθεις πόσο σημαντικές ήταν οι εποχές που η ροή ήταν η επιθυμητή.


**το βάθος της ψυχής σε ποιόν αριθμό σταματάει;

8 comments:

  1. Κατ' αρχήν Στέλλα, ομολογώ ότι η εν λόγω εικόνα είναι πολύ όμορφη και ατμοσφαιρική. Βέβαια, ουδεμία σχέση έχει με το καλοκαίρι αλλά εμείς την κρίνουμε ως εικόνα.
    Εν συνεχεία τώρα, η ροή των πραγμάτων δεν σταματά ποτέ. Όλα εξελίσσονται και οι στόχοι αλληλοδιαδέχονται ο ένας τον άλλον. Για να αποκτήσει νόημα ο όρος "ξεδιαλύνουν τα πράγματα, πρέπει να οριοθετήσουμε κάτι συγκεκριμένο. Τότε ναι, αποκτά νόημα αυτή η εκτίμηση και ο απολογισμός.

    Στέλνω χαιρετίσματα και ευχές για να στρώνει το καλοκαιράκι μας. Καλά να περνάς καλή μου.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Γιάννη μου, πολύ σκοτεινή, πολύ κλειστή, με μια μαυρη ανθρώπινη φιγούρα, πολύ βροχερή, από τη μια μου σφίγγει την καρδιά, από την άλλη συνηθισμένο για μένα τα διπλά συναισθήματα, μου κάνει τόσο ατμοσφαιρική. Φυαικά απολύτως μη καλοκαιρινή.
      Τίποτα δεν ξεδιαλύνεται.
      Ακόμη κι οι κουβέντες πάνω στο θέμα, γίνονται ας πούμε για την εκτόνωση, ή με μια επιθυμία να γίνεις κατανοητός, όμως δυσκολεύεται περισσότερο η κατάσταση.
      Πώς λέμε, λέω στον φίλο μου ένα και κατανοεί δέκα;
      Ακριβώς και εκδιαμέτρου το αντίθετο.

      Κουραστικο!!!

      Μα έστρωσε το καλοκαίρι, σήμερα λιώνω από τη ζέστη :-)))
      την καλησπέρα μου

      Delete
  2. Διάβασα αρκετές φορές την ανάρτησή σου για να εκφράσω και εγώ την άποψη μου.
    Ας ξεκινήσω με την φωτογραφία που έχεις επιλέξει.Μου αρέσει πολύ.Επειδή όπως σου έχω ξαναγράψει μου αρέσει περισσότερο αυτός ο καιρός.Δεν αντέχω το καλοκαίρι,την ζέστη της πόλης και την παράξενη πλέον κλιματική αλλαγή.
    Για το αν ξεδιαλύνονται τα πράγματα πιστεύω ότι τις περισσότερες φορές είναι δύσκολο να μπορέσεις να τα ξεδιαλύνεις.
    Αυτό που πάντα πίστευα είναι ότι εάν τα έχεις βρεί με τον εαυτό σου μπορεί και να καταφέρεις να βρείς μια οπτική γωνία.Δεν είναι απόλυτο ότι θα είναι και η σωστή.Θα είναι όμως για σένα κάτι.Μια αρχή.
    Οσο για το βάθος της ψυχής θα σου γράψω αυτό που διάβασα:
    Υπάρχουνε λύπες που κανείς δεν τις ξέρει.
    Υπάρχουνε βάθη που δεν τ΄ ανιχνεύει
    ο ήλιος. Όρη σιωπής περιβάλλουν τα χείλη.
    Και σιωπούν όλοι οι μάρτυρες. Τα μάτια δε λένε.
    Δεν υπάρχουνε σκάλες τόσο μεγάλες
    να κατέβει κανείς ως εκεί που ταράζεται
    του ανθρώπου ο πυρήνας. Αν μιλούσε η σιωπή,
    αν φυσούσε, αν ξέσπαγε – θα ξερίζωνεν όλα τα δέντρα του κόσμου.
    (Νικηφόρος Βρεττάκος, Χορικό)

    ReplyDelete
    Replies
    1. ανώνυμε, όμορφε φίλε μου
      Την άκρη την δικιά μου λίγο πολύ την βρίσκω, μια την πιάνω γερά, μια πιο χαλαρά, μια μου φεύγει τελείως, μετά την ξαναπιάνω και κάπως έτσι περνάνε οι μέρες και τα χρόνια, αλλά πώς να συμβαδίσουν οι άκες οι δικές μου κι όλο μου το σκεπτικό με άλλων ανθρώπων που μερικές φορές επιβάλεται;

      Για την επιλογή του ποιήματος δεν έχω λόγια.
      Λίγες λέξεις, τόσο κατάλληλες που εκφράζουν τα πάντα, όλα!

      ''Δεν υπάρχουνε σκάλες τόσο μεγάλες
      να κατέβει κανείς ως εκεί που ταράζεται
      του ανθρώπου ο πυρήνας.''

      Αυτό ακριβώς νιώθω.
      Δεν θέλω να βρω τη σκάλα αυτή τη φορά.
      (ελπίζω μόνο να μη κατέβω κατρακυλώντας) για να χαριτολογίσω λίγο :-)))

      σπουδαίος ο Βρεττάκος!

      καλό σου βράδυ

      Delete
  3. Ξέχασα την μουσική επιλογή.Τραγούδι αγαπημένο. https://www.youtube.com/watch?v=D4azMok_WF8

    ReplyDelete
    Replies
    1. καλησπέρα ανώνυμε φίλε
      αυτές οι μουσικές επιλογές, τις πιο πολλές φορές έρχονται και κουμπώνουν με μένα, και το συγκεκριμενο τραγούδι πολύ ωραίο!!!
      Έστω στιγμιαία, οι νότες κάθονται σαν πεταλούδες επάνω στις ρωγμές μου.
      Και είναι πολύ ωραίο το συναίσθημα!

      Delete
  4. Στέλλα μου, εδώ είμαι κι εγώ (αν και με παίδεψε λίγο το θέμα)
    Πραγματικές απαντήσεις δεν θα υπάρξουν σε όσους αναμασούν ή ψάχνουν σκονισμένα βιβλία φιλοσοφίας για την ροή των πραγμάτων και την αναζήτηση της αλήθειας, είτε πρόκειται για αισθητικές, είτε ηθικές αξίες.
    Σε μια τέτοια περίπτωση αξία έχει η ανάγκη μιας αξιολόγησης της οπτικής του κάθε πράγματος. Ένας σκεπτόμενος άνθρωπος με πνευματικές ανησυχίες βλέπει τα πράγματα εντελώς διαφορετικά από κάποιον άλλο.
    Άρα το πώς ερμηνεύουμε την καταστάσεις είναι θέμα οπτικής γωνίας κρίνοντας πάντα από αυτό που θέλουμε να δούμε.
    Αν θέλουμε να διευρύνουμε και να εμβαθύνουμε την σκέψη σε απαντήσεις, να θυμηθούμε τον Δημήτρη Γληνό- ένα μεγάλο παιδαγωγό και συγγραφέα- που είπε: Μελέτα, μα έχε ανοιχτά και άγρυπνα τα μάτια της ψυχής σου στη ζωή.
    Δεν ξέρω τι λέτε εσείς για την φωτογραφία, αλλά εμένα μου αρέσει. Πολύ ατμοσφαιρική συμφωνώ.
    Φιλιά σε κανονικούς ρυθμούς

    ReplyDelete
    Replies
    1. Αυτή η φωτογραφία, εδώ και λίγες μέρες που την βρήκα μπροστά μου, ακούμπησε τα βάθη της ψυχής μου, ίσως για αυτό δυσκολεύτηκα να πάρω την απόφαση να την μεταφέρω εδώ αλλά τελικά με κέρδισε.
      Ένα βάθος ψυχής που με τρομάζει ακόμη και να το σκέφτομαι.
      Όλα είναι θέμα οπτικής, όλα υποκειμενικά.
      Τί γίνεται όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με το υποκειμενικό του άλλου;
      Σε απλά πράγματα, τί γεύση είχε το φαγητό, αν ήταν καλή η ταινία, ή ποιά είναι η καλή ταινία για να δούμε στον κινηματογράφο;
      Φυσιολογικές θα μου πεις τέτοιου είδους προστριβές.

      Η άποψη σου, η ματιά σου πάντα θετική και καλοδιατυπωμένη.
      Χαίρομαι να σε διαβάζω :-)))

      Delete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...