Από το βιβλίο ''κανονικοί άνθρωποι'' της Σάλλυ Ρούνευ.
[Η εκτίμηση του Κόννελ για τις λογοτεχνικές αναγνώσεις δε διαψεύστηκε, πολιτιστικές εκδηλώσεις με τη μορφή περφόρμανς για σχολικές αίθουσες, λογοτεχνία που φετιχοποιείται επειδή μπορεί να πηγαίνει μορφωμένους ανθρώπους ψεύτικα συναισθηματικά ταξίδια, ούτως ώστε να αισθάνονται μετά ανώτεροι απέναντι στους αμόρφωτους ανθρώπους, για των οποίων τα συναισθηματικά ταξίδια τους αρέσει να διαβάζουν.
Ακόμη κι αν ο ίδιος ο συγγραφέας είναι καλός άνθρωπος, ακόμη κι αν το βιβλίο του είναι όντως διορατικό, όλα τα βιβλία προωθούνται τελικά ως σύμβολα κύρους και όλοι οι συγγραφείς συμμετέχουν σε κάποιο βαθμό σε αυτή την προώθηση. Κατά πάσα πιθανότητα έτσι βγάζει χρήματα η βιομηχανία.]
Η παράγραφος βάζει πολύ μεγάλα ερεθίσματα σχετικά με το ρόλο της λογοτεχνίας αλλά και γενικά των πνευματικών ανθρώπων. Μιλάει για τη χρήση του βιβλίου και της ιδιότητας του συγγραφέα να χτίσει τοίχο ανάμεσα στον ίδιο και στο κοινό του. Σε αυτόν, τον "εκλεκτό" και τον "καλλιεργημένο" και στους άλλους, τους "παρακατιανούς" και "απαίδευτους".
ReplyDeleteΣίγουρα η βιομηχανία του βιβλίου προωθεί αυτή τη διάσπαση στη σχέση δημιουργού και κοινού. Όχι ότι γίνεται παντού. Δεν είναι οι εκδοτικές εταιρείες όλες έτσι. Ούτε καν! Υπάρχουν αυτές που λειτουργούν ακραιφνώς ως βιομηχανία και άλλες που είναι πραγματικά στο μεταίχμιο εμπορικής εκμετάλλευσης και πνευματικής προώθησης.
Πάμε τώρα στον ίδιο το δημιουργό.
Ο ένας δρόμος είναι αυτός που περιγράφει παραπάνω, ο άλλος όμως είναι ο ρόλος του πνευματικού δημιουργού που θα λειτουργήσει ως μηχανισμός χειραφέτησης για την κοινωνία. Να ηγηθεί, να μπει μπροστά, να ανεβάσει το πνευματικό επίπεδο του λαού. Να δράσει ριζοσπαστικά και απελευθερωτικά.
Και, πίστεψέ με, υπάρχουν άπειροι τέτοιοι πνευματικοί άνθρωποι στην ανθρωπότητα.
Πολύ όμορφο το θέμα σου φίλη μου.
Από αυτά που μπορούμε να μιλάμε με τις ώρες. Καλησπέρα.
Δεν ξέρω αν είναι θέμα χαρακτήρα (καλού-κακού) του συγγραφέα, αλλά συνήθως η αξία ενός λογοτεχνικού κειμένου πρέπει να κρίνεται βάσει των κοινωνικών θεμάτων που αγγίζει. Σίγουρα και ο συγγραφέας και η βιομηχανία βιβλίου κερδίζουν από βιβλία που προωθούνται, όμως υπάρχουν ψαγμένοι αναγνώστες με αλάνθαστο κριτήριο που δεν πείθονται εύκολα και δεν αρκούνται στην προβολή ενός βιβλίου. Έτυχε να διαβάσω βιβλία μεγάλων γνωστών συγγραφέων που μόνο τον τίτλο θυμάμαι. Γι αυτό ένα βιβλίο είναι καλό (όσο κι αν θέλει να το προωθήσει ο συγγραφέας ή η βιομηχανία) όταν για καιρό μετά...το θυμάσαι.
ReplyDeleteΚαλό ξημέρωμα Στέλλα!
σκέφτομαι τώρα, οτι δεν έχω πάει ποτέ σε παρουσίαση βιβλίου..
ReplyDeleteΕγώ πήγα, όταν ξεκίνησε αυτή η τάση, γιατί πριν δε θυμάμαι να υπήρχαν. Γύρω στο 2007. Είναι κάτι ελκυστικό μια που ακούς πράγματα για το βιβλίο που διάβασες που πιθανόν να μη είχες σκεφτεί, αλλά και αντιπαθές από την άποψη του ότι βαραίνει την έννοια ''βιβλίο''. μια που ξεφεύγει από το διασκεδαστικό και συναισθηματικό του μέρος.
DeleteΜου θυμίζει λίγο σχολείο, λίγο επίδειξη γνώσεων, εξαρτάται πάντα πιστεύω από το επίπεδο μόρφωσης των ανθρώπων που παίρνουν μέρος αλλά και κατά πόσο κάποιος θέλει να επιβεβαιωθεί μέσα από μια τέτοια συνάντηση.