όταν κάνεις σχέδια..

Παρακολούθησα μια ταινία την προηγούμενη εβδομάδα,  για κανένα άλλο λόγο πέρα από το ότι πρωταγωνιστούσε ο Ρίτσαρντ Γκηρ,  που παραμένει θεός παρά την ηλικία του..
Το κύριο θέμα αφορούσε την πίστη και την αφοσίωση ενός σκύλου,  του Χάτσκι απέναντι προς το αφεντικό του..
Όλως περιέργως η μνήμη μου προσπέρασε όλη αυτή τη κατά τα άλλα υπέροχη και δραματική σχέση και κόλλησε στη σκηνή που ο Ρίτσαρντ Γκηρ φεύγει το συγκεκριμένο πρωινό από το σπίτι του,  όπως έκανε χρόνια τώρα για να πάει στη δουλειά του..
Οι τελευταίες του λέξεις ήταν ''γειά θα τα πούμε το βράδυ''  αλλά το βράδυ δεν ήρθε ποτέ.. τον πρόλαβε ο θάνατος..

Αφορμή να έρθει αυτή η σκηνή στο μυαλό ήταν η είδηση που διάβασα χθες,  δεν θα αναφέρω πρόσωπο,  δεν έχει σημασία σ αυτό το κείμενο,  θα πω μόνο πως ο άνθρωπος έφυγε ένα πολύ ήσυχο Κυριακάτικο πρωινό από το σπίτι του για να περπατήσει ή να τρέξει στο πλακόστρωτο της παραλίας και δε επέστρεψε ποτέ γιατί κάποιος άλλος ίσως οδηγούσε ενώ είχε πιεί κι ένα αόρατο χέρι αποφάσισε ότι οι στιγμές αυτών των δύο έπρεπε να συναντηθούν σε ένα τραγικό τροχαίο ατύχημα..

Σα να τον ακούω να φωνάζει ''έρχομαι σε καμμιά ωρίτσα,  να μου έχεις έτοιμο καφέ''

Και μετά να γίνεται μια τελεία στον ουρανό..  τόσο απλά!

______________________________________

Όταν κάνεις σχέδια για όλη την επόμενη εβδομάδα,  και σ/κ έχεις αρπάξει ένα γερό και δυνατό κρυολόγημα γελάς για να μη κλάψεις..

Μ έχει εξαντλήσει ο βήχας κι ο φάρυγγας μου είναι σα να έχω καταπιεί σπασμένο καθρέφτη.. το μόνο που με κάνει να νιώθω καλά είναι οι καραμέλες μέντας και το τσάι..

Αλλά πόσο τσάι πια μπορεί να πιεί κανείς;