ΈναΓαλάζιοΑγόρι

XίλιεςΠενήνταΤρείςΣτροφές για να πατήσεις άμμο,  κι άλλα 20304050 δευτερόλεπτα για να μπεις στη θάλασσα,  αφού γεμίσεις το στόμα σου από μπουκιές κουλούρι κι αφού μασήσεις μέχρι και το τελευταίο σουσάμι,  πλαστικό ποτήρι,  καφές,  νερό παγωμένο,  κόκκινο απαγορευτικό για ένα λαιμό που ντάλα καλοκαίρι παραπονιέται πως πονάει.

ΔενΜαρέσειΝαΜιλάωΟύτεΝαΔιαβάζωΠαράΜόνοΝαΚοιτάωΤηΘάλασσα,  αυτοί οι τελευταίοι μήνες ήταν τόσο θάλασσα που δε ξέρω πως να ξαναβρώ στεριά και άσφαλτο και πρέπει και όλα αυτά τα ακατόρθωτα.

ΠρέπειΝαΥπάρχειΠλεόνασμαΣκέψεων για να μιλάς,  πρέπει να υπάρχει κάτι που να σε υπερβαίνει και να γυρνάει σα μολυβένια ομπρέλλα επάνω σου.  Να τη διώχνεις και να μη φεύγει.  Καμμιά φορά,  είναι τέτοια η ισορροπία που δε θέλεις να γεννήσεις πράγματα.  Δεν έχεις την ανάγκη.  Είσαι απλά καλυμμένος.  Γεμάτος όσο αντέχεις,  ή μέχρι εκεί που αντέχεις.

Στις επιστροφές,  ΥπάρχειΠάνταΈναΓαλάζιοΑγόρι να σε κοιτάει με παιχνιδιάρικη  /  γκρινιάρικη  /  κλαψιάρικη  /  στριμμενονυσταγμένη  μουτσούνα πίσω από ένα λερωμένο παράθυρο.  Πάντα!