ΔΕΝ

Περιμένω ένα e-mail και μια απάντηση για αυτά που δεν δέχομαι να δω εγώ με τα δικά μου καστανοπράσινα μάτια σε σχήμα αμύγδαλου και δυό μαύρες γραμμές,  η μία στο κάτω βλέφαρο κι η άλλη στο πάνω να τα τονίζουν,  με ενοχλεί το κλάμερ στα μαλλιά μου,  αφήνω τα μαλλιά ελεύθερα να ξεχυθούν,  ανακούφιση..  αν,  αν,  αν..  εδώ δεν έχει ανακούφιση,  υπάρχει μια πίεση σα να τρυπάς με τρυπάνι,  ή σα να ξεφλουδίζεις κρεμμύδι,  το κρεμμύδι καίει τα μάτια..  κι όλα είναι σαν εκείνο το μόμπιλε από μπλε ψαράκια κρεμασμένο στο παράθυρο,  φυσάει κι ο αέρας παρασύρει το ένα σ' ένα διαρκές κούνια μπέλα και σιγά σιγά,  πρώτα το δίπλα,  μετά το επόμενο,  παρασύρονται όλα και χορεύουν σ΄ένα τρελλό ρυθμό φθινοπωρινού ανέμου..  πρέπει να ξεφλουδίσω το κρεμμύδι,  η λέξη ''πρέπει'' δεν έχει πρόσωπο..  δεν λέμε εγώ ''πρέπω''..  θέλω λοιπόν να ξεφλουδίσω σαν κρεμμύδι,  όταν όμως χάσω όλα τα πουκάμισα μου,  δεν θα μπορέσω ποτέ να τα ξαναφορέσω..  καίει,  αυτή η αίσθηση καίει και με βυθίζει σε άλλα ''πρέπει''..  πως θα μπορούσαμε άραγε να ονομάσουμε εκείνα τα ''πρέπει''  του παρελθόντος που ξεχειλίζουν στο παρόν..  ήθελα..  δεν ήξερα..  ΔΕΝ..  δεν ήθελα τόσο όσο..  δεν είχα τη δύναμη..  δεν είχα την εξυπνάδα..  δεν είχα την καλλιέργεια..  ΔΕΝ..  πως μπορεί μια τόσο δα μικρή λέξη να μοιάζει τεράστια και να στέκεται Φράγμα σ΄αυτό που λέμε επιλογές ζωής..