την πατήσαμε φίλε..

Tα κοριτσάκια των 30 χρονών σήμερα μοιάζουν με 15.  Αφτιασίδωτη εποχή.  Χωρίς πρόσθετα υλικά,  με ειλικρίνεια.  Η μορφή των σχέσεων μοιάζει αληθινή.  Σε αντίθεση με εμάς.  Κάναμε αυτό για να έχουμε εκείνο.  Πάντα δεύτερες σκέψεις.  Κάτι να υπάρχει και να κρύβεται πίσω από..  το γέλιο,  την συγκατάβαση,  το ναι,  το όχι..  Πορευτήκαμε και με τα δυο.  Με αυτό που θέλαμε και με το άλλο που δεν θέλαμε.  Αργήσαμε να αποδεχτούμε εαυτούς,  ανάγκες ακόμη και έρωτες.  Όλα κάπου αλλού,  καλά κρυμμένα και για την απόλαυση χρειάζονταν ικανότητες.  Πως να αναγνωρίσεις αυτό που σου δίνεται όταν άλλο θέλεις,  άλλο ζητάς κι άλλο παίρνεις.  Πως να πάρεις αυτό που επιθυμείς όταν κρύβεσαι ακόμη κι από τον ίδιο σου τον εαυτό.  Εθελοτυφλώντας φτάσαμε ως εδώ.  Πολεμώντας για το άφταστο.  Αγνοώντας το υπάρχων.  Ή αν θέλεις γυρνώντας την πλάτη στο δεδομένο.  Φιλοσοφία ρηχή.  Εύκολη.  Ζήσαμε στο όνομα ενός εγώ που απαξιώσαμε να γνωρίσουμε.  Δράση για την αντίδραση.  Καμμία αυτογνωσία.  Επιβίωση μόνο.  Θέατρο του παραλόγου.  Υπήρξαμε οι καλύτεροι ερμηνευτές ενός ρόλου που δεν επιλέξαμε εμείς.  Ούτε κάποιος άλλος αντί για μας.  Η αγνωσία και μόνο.  Τα ζωώδη ένστικτα.  Γουρουνίσαμε μέχρι που δεν πήγαινε άλλο.  Πάντα στο όνομα του ''εγώ''.  ''Αυτό το κάνω για μένα''..  Τρίχες.  Ασυνείδητα λειτουργούσαμε.  Τίποτα δεν έγινε πραγματικά για εμάς από εμάς.  Τα μεγαλύτερα ψέμματα τα φτύσαμε μέσα από το δέρμα μας.  Μετά μας έμεινε η συνήθεια.  Ψέμμα στο ψέμμα τυλιχτήκαμε στη γλίτσα.  Βαρήναμε.  Κάναμε καμπούρες.  Πουλήσαμε σοβαρότητα.  Στα 30 μας μοιάζαμε 40.  Στα 50,  60.  Ξέρεις γιατί;  Δεν παίξαμε.  Δεν χαλαρώσαμε ποτέ.  Δεν γελάσαμε τόσο όσο να κολλήσουμε ξεφουσκώνοντας στο ταβάνι.  Έτσι θα έπρεπε να είμαστε.  Γεμάτοι χαρά.  Και ειλικρίνεια.  Κι όταν λέμε σεξ να εννοούμε σεξ.  Κι όταν λέμε αγάπη να εννούμε αγάπη.  Κι όταν λέμε μίσος να το εννούμε σε όλη του τη διάσταση.  Το και από δω και από κει κουράζει.  Κουραστήκαμε..  την πατήσαμε φίλε..