παραμονή πρωτοχρονιάς

Τελευταίο απόγευμα του χρόνου και διαβάζω τα ''έθιμα ταφής'',  αυτό το εξαιρετικό βιβλίο,  ενώ ζήτησα για δώρο το ''σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο''..
ενώ ξεπαγώνει ένα κομμάτι σφολιάτας και ψιλοκόβονται μανιτάρια και διάφορα τυριά..

θέλω άφθονο κρασί απόψε..

''15''

Δεν μ' αρέσει να νιώθω ότι δεν πρόλαβα,  ή ότι δεν ήθελα ή ότι ήθελα και δεν μπορούσα,  ή ότι δεν κατάφερα να διαχειριστώ τα μύρια όσα και είμαι ακόμη πολύ μπερδεμένη,  κι εκεί πάνω τσουπ..  να έρχεται κι αλλαγή του χρόνου..  γκαπ..  σαν να πέφτει λαιμητόμος..  μέχρι εδώ ήταν φίλε μου,  και το τραίνο,  το λεωφορείο,  το όχημα τρέχει κι εγώ κοιτάζω από το παράθυρο τον κόσμο να γυρνά ανάποδα αρνούμενη να ακολουθήσω σαν η ίδια η βαρύτητα να με εξαντλεί..
Τελευταία μέρα μιας κάποιας χρονιάς και αρνούμαι να κάνω τόσο απολογισμό,  όσο και σχέδια..

χιόνι

Να είχα χίλια παραμύθια να σου πω,  να μείνεις
μα είναι το χιόνι και το κρύο
που μεγαλώνουν την απόσταση
και δυσκολεύουν τις γέφυρες..

***

Η περίοδος εκείνη όπου χαμηλώνει το έδαφος και υπερυψώνονται τα κτίσματα..  δεν ξέρω αν όλο αυτό το πάρε - δώσε έχει κάποιο σκοπό,  και που έχει ουσία τι;  μια από τα ίδια και μπορώ να πω χειρότερα..  αυτό το μη χειρότερα είναι που ρουφάει τα δικά μου ζουμιά και σκοτώνει..  σκοτώνει κάθε τι που θα μπορούσε να γίνει πράξη σ' αυτό το δικό μου επίπεδο που λέγεται κόσμος..  δικός μου κόσμος,  όμως μέρα τη μέρα αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι πως τίποτα δεν είναι δικό μου..  όσο καταρρέουν τα πάντα μου .. 

δύο

Πως μπορώ να είμαι τόσο αφελής και να πιστεύω πως μόλις αγγίξω κάτι που με πολύ δυσκολία έφτασα,  τσουπ έγινε και δικό μου;  Από που κι ως που δικό μου;

Όσο σε θυμάμαι φεύγεις περισσότερο παρά είσαι εδώ..  κι όταν είσαι εδώ πάλι φευγάτη είσαι..  πως γίνεται μια κοιλιά να βγάζει τόσο διαφορετικούς καρπούς ε;

___

Αυτός ο έρωτας
Τόσο ορμητικός
Τόσο εύθραυστος
Τόσο απαλός
Τόσο απεγνωσμένος
Αυτός ο έρωτας
Όμορφος σαν τη μέρα
Κι άθλιος σαν τον καιρό
Όταν ο καιρός είναι κακός
Αυτός ο έρωτας τόσο αληθινός
Αυτός ο έρωτας τόσο ωραίος
Τόσο ευτυχισμένος
Τόσο εύθυμος
Και τόσο γελοίος
Tρέμοντας από φόβο όπως ένα παιδί μέσα στο σκοτάδι
Και τόσο σίγουρος για τον εαυτό του
Όπως ένας άντρας ήσυχος στη μέση της νύχτας
Αυτός ο έρωτας που τρόμαζε τους άλλους
Που τους έκανε να μιλούν
Που τους έκανε να χλωμιάζουν
Αυτός ο έρωτας που τον παραμονεύουν
Γιατί κι εμείς τον έχουμε παραμονεύσει
Περικυκλωμένος ,τραυματισμένος ,ποδοπατημένος
σκοτωμένος , απαρνημένος , ξεχασμένος
Γιατί εμείς τον έχουμε καταδιώξει τραυματίσει ποδοπατήσει
σκοτώσει απαρνηθεί ξεχάσει
Αυτός ο έρωτας ολόκληρος
Ακόμα τόσο ζωντανός
Και τόσο ηλιόλουστος
Είναι ο δικός σου
Είναι ο δικός μου
Αυτός που ήταν
Εκείνο το πράγμα το πάντα νέο
Και που δεν έχει αλλάξει
Το ίδιο αληθινός όσο κι ένα φυτό
Το ίδιο να τρέμει όσο και ένα πουλί
Το ίδιο ζεστός το ίδιο ζωντανός όσο και το καλοκαίρι
Μπορούμε εμείς οι δυο
Να φεύγουμε και να ξαναγυρίζουμε
Μπορούμε να ξεχάσουμε
 Και μετά να κοιμηθούμε πάλι
Να ξυπνήσουμε να υποφέρουμε να γεράσουμε
Κι άλλο να κοιμηθούμε
Το θάνατο να ονειρευτούμε
Να ξυπνήσουμε να χαμογελάσουμε και να γελάσουμε
Και να ξανανιώσουμε
Ο έρωτας μας εκεί στέκεται
Σα μια γαϊδούρα πεισματάρης
Ζωντανός όπως ο πόθος
Άσπλαχνος όπως η μνήμη
Βλάκας όπως η κλάψα
Τρυφερός σαν την ανάμνηση
Κρύος σαν το μάρμαρο
Όμορφος σαν τη μέρα
Εύθραυστος σαν το παιδί
Μας κοιτά χαμογελώντας
Και μας μιλά χωρίς να λέει τίποτα
Κι εγώ τρέμοντας τον ακούω
Και φωνάζω
Φωνάζω για σένα
Φωνάζω για μένα
Σε ικετεύω
Για σένα για μένα και για όλους αυτούς που αγαπιούνται
Και που έχουν αγαπηθεί
Ναι του φωνάζω
Για σένα για μένα και για όλους τους άλλους
Που δεν τους γνωρίζω
Μείνε εκεί
Εκεί που είσαι
Εκεί που ήσουν παλιά
Μείνε εκεί
Μην κουνιέσαι
Να μη φύγεις
Εμείς που έχουμε αγαπηθεί
Σε έχουμε ξεχάσει
Εσύ μη μας ξεχνάς
Δεν έχουμε παρά μόνο εσένα πάνω στη γη
Μη μας αφήσεις να γίνουμε ψυχροί
Πολύ πιο μακριά πάντα
Και δεν έχει σημασία σε πιο μέρος
Δώσε μας ένα σημάδι ζωής
Πολύ πιο αργά στη γωνιά κάποιας συστάδας
Μέσα στο δάσος της μνήμης
Ξεπρόβαλλε απότομα
Τέντωσέ μας το χέρι
Και να μας σώσεις



JACQUES PREVERT
μτφ. Κώστα Ριτσώνη

να..

Να αφήνεις πίσω σου.
Να βλέπεις μπροστά.
Να ζωγραφίζεις το τώρα.
Να αναγνωρίζεις τα σταυδρόμια σου.
Να διεκδικείς.

Και πάνω απ' όλα να ξέρεις ποιός είσαι καλά,  να συνειδητοποιείς τα δυνατά σου σημεία αλλά και τις αδυναμίες σου ώστε να μάθεις να τα διαχειρίζεσαι σωστά και να πορεύεσαι μ' αυτά.
Να πορεύεσαι εσύ,  αυτόνομος,  ολόκληρος χωρίς να στηρίζεσαι σε τοίχους που μοιραία κάποια στιγμή πέφτουν.

Μ' ακούς;

να πετάς

Σε φαντάζομαι να πετάς.  Όχι γυμνός,  ούτε σαν άγγελος και τέτοια χαζά.  Έτσι απλά διασχίζεις την ατμόσφαιρα και βρίσκεσαι οποιαδήποτε στιγμή όπου και όπως θέλεις.  Ήρεμος.  Με έκφραση παιδική.  Κάποια μέρα,  θα έρθω και θα σου πατήσω με το δείκτη του χεριού μου τη μύτη,  και θα μου πεις πως αυτό σου το κάνει κι η μαμά σου.  Να ξες,  πως τότε θα ξαναρχίσουν όλα,  το πιστεύω πολύ αυτό.
Εδώ,  είμαι σίγουρη πως ήδη το ξέρεις,  περιμένουμε τα χριστούγεννα.  Δίνουμε στο χρόνο τη διάσταση που θέλουμε και παίζουμε μαζί του.  Κάνουμε δώρα και προσπαθούμε να συνενοηθούμε μεταξύ μας όμως που διάβαζα,  πως αυτό είναι αδύνατο.  Στροβιλιζόμαστε λέει σαν σβούρες γύρω από τον εαυτό μας.  Ο εγωισμός λέει είναι ένας τρόπος να υπογραμίζεις μια ύπαρξη,  είναι σα να λές είμαι εδώ,  υπάρχω,  με ένα χι τρόπο.  Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι.  Όποιον και χρησιμοποιήσουμε πέφτουμε έξω..  για αυτό είσαι καλά εκεί στο στρώμα και το πάπλωμα του αέρα σου.  Χωρίς βαρύτητα.  Χωρίς χρόνο,  χωρίς εγωισμό,  χωρίς να θέλεις να δηλώσεις ντε και καλά παρουσία γιατί η απουσία σε σκοτώνει.
Εδώ είμαστε πια όλοι όλο και πιό περίεργοι.  Αλλάζουμε,  αλλάζουν τα πάντα γύρω μας..  Η καθημερινότητα σήμερα διαφέρει κατά πολύ από την καθημερινότητα που ίσως εσύ θυμάσαι.  Ξέρεις τελευταία βλέπω κάτι τελειωμένους να ουρλιάζουν στο τηλέφωνο.  Κρύβονται μέσα σε γκρίζες κουκούλες,  ή κάθονται σε παγκάκια και προσπαθούν να αποδείξουν ότι δεν είναι αυτοί,  και ότι δεν είναι εξαρτημένοι,  και ούτε περιθωριακοί και βρίζουν,  βρίζουν και τους φοβάται ο κόσμος περνάει από δίπλα τους γρήγορα,  για να μην κολήσει εξάρτηση και βρώμα και οργή κι αυτοί σβήνουν απότομα τη φωνή τους και καθηλώνονται στο δικό τους κενό.
Εδώ,  κάθε απόγευμα,  πέφτει ο ήλιος μας πίσω από το βουνό κι οι μέρες όλο και τελειώνουν και πλησιάζει ο καιρός.  Δεν θλίβομαι για υλικά..  πάει στο διάλο κι η ποιότητα ζωής.  Για το πως έγιναν όλα,  για αυτό κρατώ μια θλίψη.  Κι αυτή βαθιά μέσα μου μόνο αλλά να ξες,  αν κάποτε βρεθούμε θα σου τα πω όλα,  και ''λυπάμαι''  θα σου πω γιατί κάποια πράγματα,  θα μπορούσαν αλλά δεν γίνονται.  Και να ξέρεις κι εγώ μπροστά μου τα βρήκα.  Ναι κι εγώ.  Να πεις αυτούς που είναι γύρω σου να σε προσέχουν γιατί είσαι παιδί και κρυώνεις εύκολα μ' ακούς;  Και να πετάς θέλω.

τόσο.. όσο

Ένας ωραίος τρόπος να ''φεύγεις'',  είναι οι ιστορίες των άλλων,  όμως δεν κάνει τίποτα το αργό διάβασμα,  όσο απολαυστικό κι αν είναι,  τόσο..  όσο αντέχεις είναι πιο σωστό..

δώρα

Έχω μεταμορφωθεί σε άι βασίλη φέτος,  κι έχω δουλέψει απίστευτα πολύ για να εξασφαλίσω δώρα σε φίλους άγνωστους και μη..  η αγάπη μου τοποθετείται σε πακέτα και ταξιδεύει..  αλλά πάει και χέρι χέρι..  τι καλά !!!

τα πάντα όλα

Χρώμα δεν υπάρχει φίλε μου,  παρά μόνο σε ένα όνειρο ξημέρωμα Κυριακής,  όπου τα πάντα όλα όσα σου αρέσουν βρίσκονται τακτοποιημένα μέσα σε θήκες,  ράφια και κουτιά κι εσύ διαλέγεις ότι σου μοιάζει τρυφερό με τα δάχτυλα σου κι επειδή είναι όνειρο,  χάνεσαι σε άγνωστα κλιμακοστάσια που οδηγούν σε ιδρύματα,  μεταφέρεις σακούλες σκουπιδιών αλλά ωω ναι!  ως δια μαγείας ότι βρωμερό φεύγει από πάνω σου και είσαι μόνο μία καλή γυναίκα / μητέρα που δίνει ένα ολόκληρο καρβέλι ψωμί σε ένα όχι πάνω από 4 χρονών κατάξανθο κορίτσι,  και βρίσκεσαι σ΄αυτή την τζάμπα χαρά,  και την μαζεύεις σε διάφανα βάζα και σε πρόχειρες χάρτινες κούτες,  και νοιώθεις μια τσιμπιά ευτυχισμένος μέχρι που θα διηγηθείς με χαμόγελο το όνειρο,  και μέχρι που η πρώτη κουβέντα / διαφωνία της ημέρας θα έρθει και θα σου τη σπάσει,  όχι η ίδια η κουβέντα ή η ίδια η διαφωνία αλλά η βλακεία που σου υπογραμμίζει αυτό που χρόνια υποστηρίζεις και δένεσαι και που κι εσύ γίνεσαι ένα μ' αυτό, αντί να στοχεύεις μόνο σε πράγματα όμορφα και χρωματιστά και τρυφερά,  να τα βγάλεις από το όνειρο και να τα κάνεις προσκέφαλο,  πετσέτα,  πάπλωμα,  μεσημεριανό φαγητό..  βόλτα..

παρελθόν

Όλο και μας δίνεται η ευκαιρία να κάνουμε διαδρομές στο παρελθόν,  είτε αυτό είναι σκοτεινό και δυσάρεστο οπότε μας καταθλίβει,  είτε έχει τη λάμψη και τη φωτεινότητα, μιας χριστουγεννιάτικης μέρας και μας προκαλεί ευεξία και χαρά.
Καμμιά φορά αυτή η διαδρομή τόσο πολύ μοιάζει με το απαλό σήκωμα της κουρτίνας ενός παραθύρου,  σαν πίσω της να υπάρχει ένα στημένο θεατρικό σκηνικό κι άλλες πάλι φορές με σωστή βουτιά στο κενό της δύναμης του χρόνου αλλά και των καταστάσεων που τόσο ανεξέλεγκτα κύλησαν μέσα από τα χέρια μας.

το κομμάτι της εμπιστοσύνης

Λέω πως το χαμόγελο και η διάπλατα ανοιχτή διάθεση χρειάζονται υποστήριξη από ένα κομμάτι πολύ πολύ σημαντικό,  που το λέμε ''εμπιστοσύνη''.

Εμπιστοσύνη στα πάντα,  στη ζωή,  σ' αυτούς που έχεις δίπλα σου, στον έρωτα,  την αγάπη..  στον εαυτό σου..

Χωρίς αυτήν τίποτα δε γίνεται..

μετράω λάθος;

Παρατηρώντας τα γεγονότα πιο προσεκτικά,  το μόνο που αλλάζει είμαι εγώ απέναντι σ΄αυτά.  Οι άλλοι όλοι είναι ολόιδιοι μόνο που τώρα φαντάζουν πιο διάφανοι,  πιό χαζοί και πιο ασυγχώρητοι.  Και το νερό που έχω βάλει στο κρασί μου μοιάζει πολύ.  Που την βρήκα τόση επιμονή κι υπομονή;  Νομίζω προετοιμάζομαι για να τα χάσω και τα δύο.  Προετοιμάζομαι άραγε;  Κι αν φύγει το ένα κι έρθει το άλλο;  Αν μια κατάσταση αντικαταστήσει μια άλλη πιο μπορεί να είναι το θετικό κατά βάση;  Τρία θετικά - πέντε αρνητικά;  Μισά - μισά;  Γιατί να γίνουν όλα αυτά αν τα θετικά δεν βγαίνουν περισσότερα;  Μήπως πάλι τα μετράω λάθος;  Τουλάχιστον θα πάρω πίσω τις νύχτες μου;  Θα ξαναβρώ τον ύπνο μου;  Και θα σταματήσουν τα δωμάτια να μου μυρίζουν σκόνη και μούχλα;

μωβ μέρα

Μια μωβ μέρα,  ανεβαίνεις στον 6ο όροφο ενός bar και κοιτάζεις την πόλη ανάποδα.  Κτίρια φαντάσματα,  στολισμένες στέγες,  μοναχικές.  Σπασμένα τζάμια,  σκοτεινιασμένα παράθυρα.  Ψιλοβρέχει.  Αγοράζεις κεριά για να ρυθμήσεις το φως.  Έχεις ξεχάσει να παίζεις παιχνίδια.  Το σημειώνεις στον κατάλογο με τα απαραίτητα..  

παραμύθια

Όχι πολύ παλιότερα,  αυτή η εποχή έμοιαζε με σελίδες παραμυθιών που ζωντάνευαν.
Φέτος ήθελα και δεν ήθελα να στολίσω δέντρο.  Όχι πως δεν θα μου έλειπε κάτι αν δεν το έκανα.
Το έκανα..  ευτυχώς..
Χωρίς καμμιά τρελλή διάθεση για χριστουγεννιάτικο mood.
Φταίει που μεγαλώνω..
Όχι που δεν έχω συναντήσει μεγάλους να αγαπούν τα παραμύθια,  αλλά να..  ίσως λίγο να βαριούνται πια να τα ξεφυλλίσουν..  ξέρω γω;

άνευ

Στην προκειμένη περίπτωση,  θα ήταν και χαρά και τιμή,  αλλά και τα δύο σε κρατούν μέσα σε πλαίσια νομίζω..  άλλα υλικά χρειάζονται για να απογειωθεί το συναίσθημα..

πέπερμιντ

Είναι σαν αυτή την αίσθηση της καραμέλλας και τη γλύκα που αφήνει καθώς σιγολειώνει στο στόμα κι ακόμη ακόμη αυτό το ό,τι τελειώνει και ή θα πρέπει να βάλεις στο στόμα σου κι άλλη,  ή θα πρέπει να αφήσεις τη γεύση σιγά σιγά να εξατμιστεί.  ώστε να είναι έτοιμο να δεχτεί την επόμενη..

νότα

Όσο κι αν ακούγεται περίεργο,  είσαι μια μικρή,  μελωδική νότα στο τραγούδι της ζωής μου..

αν

Αν κάποια πράγματα μπορούσαν να γίνουν λίγο πιο εύκολα πραγματικότητα ίσως να μη σκάβαμε τόσο βαθιά κάτω από τα πόδια μας,  και ίσως η απεξάρτηση να ήταν δουλειά άψε σβήσε και η λέξη ''κόλημα''  να έλειπε από το λεξιλόγιο μας αντίθετα οι λέξεις αξιοπρέπεια,  ευελιξία να ήταν γραμμένες με bold στην επιφάνεια του μυαλού μας..  και αντί να ανοίγουμε λαγούμια σαν βρώμικα τρωκτικά να σχηματίζαμε σταθερές δρασκελιές μακριά από το τώρα όπου ίσως να μας περίμενε μια κατά μια έννοια ευτυχία.

ΘέλωΝαΓράψωΚιΆλλαΘέλωΝαΓράψωΠολλάΑλλάΤαΚρύβωΝαΖυμώνονταιΜέσαΜουΑφού..

Πέμπτη βράδυ

Είναι κάποιες βραδιές τόσο μα τόσο μελαγχολικές και λυπημένες!

Αν με ρωτήσεις τι θα ήθελα δεν θα ήξερα να σου απαντήσω..  ίσως σε κάποια κομβικά σημεία της ζωής μου να έπαιρνα άλλες αποφάσεις..  δεν χρεώνω σε κανέναν τίποτα,  αλλωστε ο καθενας μας ειναι υπευθυνος για τη ζωη του ετσι δεν ειναι;

Πολλές φορές,  υπάρχουν στιγμές που το μυαλό μου γυρνάει και ξαναγυρνάει στα ίδια και τα ίδια..  ένα κομμάτι μου,  αναζητά  όμορφες,  γλυκές στιγμές..

Ένα άλλο το όνειρο.

Ξέρεις,  είναι δώρο να μπορείς να ονειρευτείς..

_

Θυμάμαι,  χρόνια πριν να ξεχειλίζει από παντού η αμηχανία..  

_

Έρχονται χριστούγεννα..

Δεν έχω διάθεση φέτος,  κανένα από τα τελευταία χρόνια δεν έχω διάθεση,   μου λείπει εκείνη η παιδιάστικη αίσθηση που είχα,  που έμοιαζε ο Δεκέμβρης σαν παραμύθι..

Το δέντρο μου χρειάζεται φωτάκια και μετά να του κρεμάσω τα στολίδια..

Και να συμμαζέψω χρειάζεται,  και να φτιάξω μερικά κοσμηματάκια και μετά γλυκά και φαγητά,  και πάλι γλυκά και φαγητά.

_.

Κάπως έτσι περνάει ο καιρός,  και φεύγουν οι μέρες και οι μήνες και τα χρόνια..  και μένουμε δυστυχείς για όλα όσα ''ναι''  υπογράψαμε..  όχι πάντα βέβαια..  υπάρχουν και στιγμές ευτυχισμένες..  και δεν θα πω απόψε πως μπορεί να είναι κάποιας ανάγκης κατασκεύασμα..

 

only one wish

Αν ήταν να κάνω μια ευχή,  αν είχα μια και μοναδική ευκαιρία να γίνει μια επιθυμία μου πραγματικότητα,  με κάθε ειλικρίνεια,  δεν ξέρω ποιά θα ήταν..  ποιός θα ήταν αυτός ο άξονας δλδ που θα όριζε την ζωή μου όπως θα ήθελα..  και τι θέλω;  ίσως αυτό θα έπρεπε να το αποφασίσω εδώ και χρόνια,  όμως αφήνω να με τραβάει το ένα σκοινί,  να με δένει το άλλο,  με λίγα λόγια με παίρνει και με σηκώνει ο άνεμος τόσο ελαφριά και τόσο ευκολομετακίνητη..  κι ίσως να φταίει η αδυναμία εστίασης,  αλλά πάλι για να εστιάσεις δεν πρέπει κάτι τις να σου τραβήξει την προσοχή;  κάτι πολύ ενδιαφέρον ας πούμε;  κάτι που να σε κάνει να δεις πεταλούδες;  ή δέντρα;  νάνους ίσως;  ακόμη ακόμη και τα ξωτικά του άι βασίλη..  τι δύσκολα που είναι τα απογεύματα χωρίς στόχο ε;

αστέρια

Είμαι λίγο στον κόσμο μου και δε θέλω τίποτα να μου χαλάσει τον Δεκέμβρη μου..  οι σοβαρές αποφάσεις μπορούν να περιμένουν και ένα και δύο χρόνια..

Μπορεί όμως να παρθούν και σε λίγους μήνες,  ποιός μπορεί να ξέρει;;;

ανταλλαγές

Να σκεφτώ κάτι όμορφο..

Πήρα ένα πακέτο.
Μου έστειλαν ένα κουτί γεμάτο παιχνίδια.
Μου τηλεφώνησαν από το ταχυδρομείο και μου είπαν ''έχεις δώρο''..

Το άνοιξα..  πολύ σιγά..
Απαλά!

Πλημύρισε ο χώρος χαρά..

fake

Σιγουρεύτηκα ότι πρόκειται για την απόλυτα fake σχέση.  Με βούλα και υπογραφή.  Και μάλιστα καλοπληρωμένη.  Και νόμιμη.  Και ντόμπρα..  μου δίνεις αυτό..  σου δίνω το άλλο και τέλος..

Την είδα.  Περπατούσε στο πεζοδρόμιο απέναντι μου,  λίγο πιο κάτω από το γραφείο της.  Τρόμαξα να τη γνωρίσω σε χρόνο ανύποπτο.  Μια πολύ λεπτή,  μικροσκοπική και μαύρη φιγούρα.  Μου έκανε σκεπτική.  Ίσως αρνητική.  Μπορεί και σκοτεινή.  Σίγουρα θα είχε τα δικά της,  έχει κάθε δικαίωμα να έχει και να σκέφτεται τα δικά της.

Έφερα κατά νου την άλλη,  την δικιά μας προσωπική στιγμή.

σε ένα παράλληλο σύμπαν

Κάποια στιγμή,  θα σκέφτομαι θέλω να κάνω αυτό και μετά το άλλο και θα τα κάνω,  θα εκμεταλεύομαι τα πρωινά αλλά και αργά τα βράδια,  θα κοιμάμαι λίγο και θα διαβάζω πολύ,  θα έχω διάθεση,  ενέργεια,  δημιουργικότητα..