σταγόνες

Οι βροχερές μέρες ξορκίζονται με σινεμά - το παιχνίδι της μίμησης - και αγάπη..

το ταξίδι της φωνής μου

Που θα το πω δεν με ενοχλεί.  Το ταξίδι της φωνής μου δεν θέλω.  Που θα ξαναγυρίσει επάνω μου δεν θέλω.  Που τα υγρά των ματιών μου δεν φτάνουν να μαλακώσουν τις λακούβες των αυτιών μου δεν θέλω.  Που οι λέξεις, οι μικρές κι οι ασήμαντες πονάνε,  δυό γράμματα και τόσο οξύ.. πόσο βάθος και πόση υπόσχεση  ζωής - τα όνειρα λέει,  τα όνειρα τα παλιά τα αγαπάμε γιατί είναι μια αίσθηση που την αγγίξαμε -  

αυτή η γωνία

Κοιτοῦσα
ὅπως κοιμότανε, τὸ γόνατό της νὰ γωνιάζει τὸ σεντόνι-
Δὲν ἦταν μόνο ὁ ἔρωτας. Αὐτὴ ἡ γωνία
εἶναι ἡ κορυφογραμμὴ τῆς τρυφερότητας, καὶ τὸ ἄρωμα
τοῦ σεντονιοῦ, τοῦ λευκοῦ καὶ τῆς ἄνοιξης, συμπλήρωναν
ἐκεῖνο τὸ ἀνεξήγητο ποὺ ζήτησα, ἄσκοπα καὶ πάλι, νὰ στὸ ἐξηγήσω.


Γιάννης Ρίτσος

πρόστυχη βροχή

Αγαπώ που τρίβεις
τα ξερόφυλλα
κι αρχίζουν_ τάχα μου
να ζουν μια δεύτερη
ζωή
πιστεύοντας κι αυτά πως
έρωτας είναι μια
πρόστυχη βροχή που
γράφει λέξεις κλέβοντας
άστρα απ’ τ’ ανοιχτά μου
χείλη.



Αγγελίνα Ρωμανού

μεταμόρφωση

Δεν έχω γράψει ποίημα για μήνες.
Έζησα ταπεινά, διάβαζα την εφημερίδα,
στοχαζόμουν το αίνιγμα της εξουσίας
και τους λόγους που κάποιος υποτάσσεται σ’ αυτήν.
Παρατηρούσα τον ήλιο να δύει (πορφυρό, ανήσυχο),
άκουγα τα πουλιά να σωπαίνουν και τη νύχτα να βουβαίνεται.
Έβλεπα τα ηλιοτρόπια να κουνούν ρυθμικά τα κεφάλια τους στο σούρουπο,
λες κι ένας απρόσεκτος δήμιος έτρεχε ανέμελα στους κήπους.
Η γλυκιά σκόνη του Σεπτεμβρίου μαζεύτηκε στο περβάζι
και σαύρες κρύφτηκαν στις σχισμές των τοίχων.
Έκανα μακρινούς περιπάτους λαχταρώντας ένα μόνο:
την αστραπή,
τη μεταμόρφωση,
εσένα.


Adam Zagajewski Ανθολογία ερωτικής ποίησης :
Κρατώ την καρδιά σου (την κρατώ μες στην καρδιά μου),
Συλλογικό έργο, ανθολόγηση-μετάφραση Χάρης Βλαβιανός ,
εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2013

μέρα εκλογών

Τίποτα σημαντικό για να σημειωθεί σε σελίδες αλλά κι η σιωπή δημιουργεί άνοστο συναίσθημα..  αγόρασα ένα μικρό τετραδιάκι χθες,  χωρίς γραμμές και με αυτό το μαύρο λαστιχάκι που περνάει γύρω γύρω σα να θέλει να προφυλάξει τις σκέψεις ή τα σχέδια από το να πηδήσουν έξω και να εξαφανιστούν.  Έχω ήδη σημειώσει πράγματα,  αλλά δεν μου λείπουν οι ιδέες,  η πράξη μου λείπει,  όμως όχι τόσο όσο άλλοτε.
Πάμε και ψηφίζουμε μαζί,  ο ένας περιμένει απ΄έξω τον άλλον,  η δικιά του γειτονιά μοιάζει να έχει μια ιστορία και για αυτό μ΄αρέσει πιο πολύ.
Μεσημεράκι θα φτιάξω το red velvet cake μου,  απογευματάκι με τον καφέ θα έχω ένα μεγάλο κομμάτι ολόδικο μου να απολαύσω.
Δεν ξέρω αν βρίσκεις πράγματα κι ανθρώπους μόνο και μόνο για να τα χάσεις..  όμως το καθετί κλείνει τρύπες κι ανάγκες της τάδε εποχής,  και οι ανάγκες καθημερινά αλλάζουν.  Αλλάζει κι η δική μου νοοτροπία,  αλλά αυτό είναι βίωμα προσωπικό και καθόλου εύκολα δεν περιγράφεται,  όπως και το διάβασμα ενός βιβλίου,  τι είναι αυτό που εμένα μου φάνηκε ιδανικό,  πως με άγγιξε και πως να το περιγράψω που ισοπεδώνω 400+  σελίδες με την πρώτη μου πρόταση.
Πάντως είναι τεράστια ανάγκη να βρίσκεις..  και μόνο αυτό αποτελεί κομμάτι ζωής αν όχι ζωή ολόκληρη..  να ανακαλύπτεις ομορφιές..  τουλάχιστον μέχρι να φτάσεις σε βάθος που ίσως αλλάξεις γνώμη,  θα παραμένουν ομορφιές κι αυτό έχει μια τελειότητα από μόνο του..

αναπόφευκτος κύκλος

Οδηγείσαι πάντα προς την πλευρά που έχεις ρίξει το πρώτο λιθαράκι.
Ο κύκλος αναπόφευκτος.

Το παιχνίδι,  εφ' όσον δεν το παίζεις σωστά,  χαμένο από χέρι..

υποτιμημένο;

Ο χρόνος βουτάει σε χλωριομένο μπλε νερό και φεύγει λίγο πιο ικανοποιημένος.
Τικ τακ είναι τα δευτερόλεπτα που ένα ένα θα σπρώξουν το χειμώνα και θα αφήσουν χώρο να καθήσει η άνοιξη.  Τη νιώθω τις μέρες με ήλιο.  Παραφυλάει.  Η Α. έλεγε πως σε 10 μέρες θα ανθίσουν κι οι αμυγδαλιές.  Δεν έχω να της πω κάτι καινούργιο τελευταία κι επαναλαμβάνομαι και νυστάζω και χασμουριέμαι και δε βλέπω την ώρα να βγω στο δρόμο και να περπατήσω και να νιώσω το κρύο στα μάγουλα μου.  Έχω τσεκάρει όλες τις γωνιές που θα μπορούσαν να μου προσφέρουν μια ενδιαφέρουσα οπτική γωνία.  Είναι μια λωρίδα στις σχέσεις,  στην περίπτωση μας αρκετά φαρδιά,  μέσα σ αυτήν περπατάμε,  κινούμαστε,  πότε προς τα μπροστά,  πότε προς τα πίσω κι άλλες φορές αριστερά κι άλλες δεξιά.
Τις τελευταίες μέρες η λωρίδα αυτή είναι πολύ φωτεινή.  Αυτό μου φέρνει γέλιο και καλή διάθεση και όλα είναι αλυσίδα φαίνεται γιατί ακολουθεί και το δικό σου χαμόγελο και δυό μαζί χαμόγελα είναι πάντα ''πάρα πολύ όμορφη φάση''.
Πόσο ωραίος είσαι όταν το πρόσωπο σου γεμίζει φως.  Όταν το άγχος της επιβίωσης σταματά να δαγκώνει τις σκέψεις και το σώμα σου.  Όταν η ανασφάλεια αποκαμωμένη κάνει το δικό της διάλλειμα.  Σου το είπα μια μέρα και τα μάτια σου έλαμψαν φιλάρεσκα.  Πόσο θα ήθελα να ήταν αμοιβαίο αυτό.  Αμοιβαίο και καθόλου δεδομένο.  Στην περίπτωση μας το δεδομένο ηχεί και λίγο σαν ''υποτιμημένο''.  

μερικά όμορφα

Μ' αρέσει να σκέφτομαι!  Και να σχεδιάζω.
Σκέφτομαι και σχεδιάζω ατέλειωτα και χωρίς όρια.
Όλα αυτά που δεν έκανα εχθές,  που δεν θα κάνω αύριο
και που δεν πρόκειται να τα κάνω ποτέ..

Όμως οι πλάνες σκέψεις είναι κι αυτές ένας τρόπος να αγγίζεις μερικά όμορφα..  δεν είναι;

της παρηγοριάς

Σε μια άλλη εποχή,  τόσα καφέ γύρω τριγύρω θα μπορούσαν να σημαίνουν ευμάρεια,  του τύπου,  εργάζομαι σκληρά και πετάγομαι και 5 λεπτά για ένα καφεδάκι..  στη σημερινή πραγματικότητα παρηγοριά μου κάνει..

συννεφιασμένες μέρες

Τις συννεφιασμένες μέρες κατοικείς μέσα σου.
Σκοτεινιάζεις,  ελαττώνεσαι

σπάνια γίνεσαι ο ήλιος,  Εσύ..

το κροκάδι της ψυχής μου

απόσπασμα από το βιβλίο ''έθιμα ταφής''  της Hanna Kent,
σελ.  280  -  281


Όταν σκέφτομαι πως έχωνα το χέρι μου μέσα στη φούστα μου για να βρω και να πιέσω τις μελανιές που μου είχε αφήσει εκεί - για να νιώσω την αρχή του πόνου τους στο δέρμα μου.  Τα σημάδια που ήταν οι αντίλαλοι των χαδιών του,  η απόδειξη των χεριών του πάνω μου,  του κορμιού του κόντρα στο δικό μου:  τα σημάδια που έκαναν ξανά αληθινή τη θριαμβευτική εκπνοή της αγαλλίασης,  το αγκάλιασμα των σωμάτων μας στο σκοτάδι.  Μέσα στον ατελείωτο κύκλο της δουλειάς,  μέσα στις νύχτες τις μοναχικές,  τα πρωινά ξυπνήματα που δεν τα περίμεναν παρά μόνον αγγαρείες,  τα κρυμμένα αυτά σημάδια μ' έπειθαν πως υπήρχε κάτι περισσότερο - ένα τέλος στην αποπνικτική,  στην ασφυκτική κι αμείλικτη κανονικότητα της ύπαρξης.

Δεν μου άρεσε που ξεθώριαζαν.  Ήταν το μόνο που είχα δικό του να κρατιέμαι, ώσπου να ξανάρθει.  Όλες εκείνες τις εβδομάδες,  όλες εκείνες τις νύχτες,  με κατέτρωγε ο πόθος.  Στο στάβλο,  με το κεφάλι μου στο σκληρό πατημένο χώμα,  ο Νάταν έσπασε το κροκάδι της ψυχής μου.  Τόση δύναμη θέλησης,  να συγκρατήσω και να κρατήσω κρυφό αυτό που ήθελα να φωνάξω στον άνεμο,  να χαράξω στο χώμα,  να γράψω με φωτιά στο χορτάρι.

μονόπλευρα

Κοίτα να δεις τώρα που ό,τι ζητάς,  αργά ή γρήγορα έρχεται,  αλλά σε συσκευασία και σύνθεση διαφορετική από αυτή που είχες σχηματίσει στο φτωχό μυαλό σου.  Είσαι σε θέση να το αναγνωρίσεις και να το αποδεκτείς ή θα μείνεις μακριά του και θα συνεχίσεις να παρακαλάς για τη μονόπλευρη,  κοντόφθαλμη δική σου φαντασίωση;  Είναι μια ακόμη ευκαιρία να αποδείξεις ότι μπορείς να χωρέσεις μέσα σου τις στιγμές που απλόχερα σου προσφέρονται,  αλλά με ένα πρόσωπο που θα πρέπει υπομονετικά σαν μέσα σε μια νέα αρχή να ανιχνεύσεις.  Μαλακά,  απαλά και με τρυφερότητα.

συνάντηση

Όπως πολύ σωστά είπες
τώρα που θα έπρεπε να είμαστε
βαμβάκι,  πούδρα
τώρα έχουμε γεμίσει αγκάθια..

οι κύκλοι μου

Με αφήνει άφωνη αυτό των τελευταίων ημερών,  το πόσο ολοστρόγγυλα κλείνουν οι κύκλοι μου..  αποκαλύπτοντας τις άκρες των νημάτων μου..  ό,τι άφησα πίσω μου με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βρέθηκε και πάλι μπροστά μου και όλα μα όλα έχουν κάποιο λόγο που γίνονται..

ψιθυριστά

''όσο πιο μακριά είναι οι καρδιές
τόσο πιο πολύ φωνάζουν οι άνθρωποι

για αυτό οι ερωτευμένοι μιλούν ψιθυριστά.''

δεν ξέρω ποιός το σκέφτηκε αυτό,  το βρήκα σε ένα σωρό από διάφορες ενδιαφέρουσες μικροφιλοσοφίες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο..  αλλά είναι απόλυτα σωστό..  

''τρυφερότητες''

Αγαπιόμαστε πάρα πολύ μεταξύ μας..  τόσο πολύ που ξεσκίζουμε ο ένας τον άλλον από ανασφάλεια και έκρηξη συναισθημάτων ευθύνης..  την μεγαλοποιούμε αυτή την αγάπη και διαστρεβλώνουμε την πραγματικότητα θέλοντας να τη φέρουμε στα μέτρα των φαντασιώσεων μας.  Αυτό το ''εγώ ξέρω τι είναι καλό για σένα''  κυνηγάει και κατακερματίζει τις προσωπικότητες μας,  διαλύει κάθε ενθουσιασμό και κάθε αυθόρμητη κίνηση.  Από αγάπη,  αποδυναμώνουμε την ενέργεια κλείνοντας της σε συρτάρια με μεγάλες ετικέττες στο πλάι..  Καμωνόμαστε πως δε φταίμε,  πως άλλο ήταν εκείνο κι άλλο είναι αυτό,  κι αύριο μεθαύριο κάτι άλλο πάλι θα 'ναι μα το έγκλημα διαπράτεται από γενιά σε γενιά χωρίς κινδύνους,  χωρίς ρίσκα σε απολύτως νομιμοποιημένα πλαίσια..  μια νέα χρονιά αρχίζει..  ας μείνουμε ανοιχτοί και στις νέες οπτικές..