υποτιμημένο;

Ο χρόνος βουτάει σε χλωριομένο μπλε νερό και φεύγει λίγο πιο ικανοποιημένος.
Τικ τακ είναι τα δευτερόλεπτα που ένα ένα θα σπρώξουν το χειμώνα και θα αφήσουν χώρο να καθήσει η άνοιξη.  Τη νιώθω τις μέρες με ήλιο.  Παραφυλάει.  Η Α. έλεγε πως σε 10 μέρες θα ανθίσουν κι οι αμυγδαλιές.  Δεν έχω να της πω κάτι καινούργιο τελευταία κι επαναλαμβάνομαι και νυστάζω και χασμουριέμαι και δε βλέπω την ώρα να βγω στο δρόμο και να περπατήσω και να νιώσω το κρύο στα μάγουλα μου.  Έχω τσεκάρει όλες τις γωνιές που θα μπορούσαν να μου προσφέρουν μια ενδιαφέρουσα οπτική γωνία.  Είναι μια λωρίδα στις σχέσεις,  στην περίπτωση μας αρκετά φαρδιά,  μέσα σ αυτήν περπατάμε,  κινούμαστε,  πότε προς τα μπροστά,  πότε προς τα πίσω κι άλλες φορές αριστερά κι άλλες δεξιά.
Τις τελευταίες μέρες η λωρίδα αυτή είναι πολύ φωτεινή.  Αυτό μου φέρνει γέλιο και καλή διάθεση και όλα είναι αλυσίδα φαίνεται γιατί ακολουθεί και το δικό σου χαμόγελο και δυό μαζί χαμόγελα είναι πάντα ''πάρα πολύ όμορφη φάση''.
Πόσο ωραίος είσαι όταν το πρόσωπο σου γεμίζει φως.  Όταν το άγχος της επιβίωσης σταματά να δαγκώνει τις σκέψεις και το σώμα σου.  Όταν η ανασφάλεια αποκαμωμένη κάνει το δικό της διάλλειμα.  Σου το είπα μια μέρα και τα μάτια σου έλαμψαν φιλάρεσκα.  Πόσο θα ήθελα να ήταν αμοιβαίο αυτό.  Αμοιβαίο και καθόλου δεδομένο.  Στην περίπτωση μας το δεδομένο ηχεί και λίγο σαν ''υποτιμημένο''.