άνοιξη

το σύμπαν σήμερα έστειλε τον ήλιο να παίξει τα παιχνίδια του..

πότε φύλλα..

Αυτές,  η καλή και η ανάποδη καθορίζουν τις μέρες μας  /  ασυμφωνία και αγάπη  /  ήλιος και βροχή  /  χαρά και χαρμολύπη  / πόνος και ευτυχία  /  ηρεμία και πίεση  /  μίσος και έρωτας  /  παιχνίδι και ύπνος  /  άλλες φορές η σκιά ενός εφιάλτη κι άλλες το φως μιας επιθυμητής εικόνας..
Όσο κι αν μου λες πως υπαίτια είμαι εγώ,  αόρατα νήματα καθορίζουν και δεν καθορίζονται..  το καινούργιο είναι πάντα καταλύτης..  το παλιό σιγουράντζα..  το πρόγραμμα όταν μπορεί να ακολουθηθεί δίχως ξένες μεσολαβήσεις..  ζωή..

αλλαγή ώρας  /  άνοιξη  /  σκέψεις..  σκέψεις..  σκέψεις..

μια παρακμή σαν τυφώνας έχει σαρώσει τα πάντα νομίζω..  καμμιά φορά ντρέπομαι..  καμμιά φορά παίζω σε κάποια υποθετική σκηνή το ρόλο του αόρατου..  

''ερωτοτροπίες''

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ έκανε μπαμ ότι ήταν ζευγάρι,  εκείνος κοντά στα πενήντα κι εκείνη κάποια χρόνια μικρότερη,  δεν θα είχε πατήσει ακόμη τα σαράντα.  Το πιο ευχάριστο σ' αυτούς ήταν να βλέπεις πόσο καλά περνούσαν μαζί.  Σε μια ώρα που σχεδόν κανείς δεν έχει όρεξη για τίποτα,  πόσο μάλλον για χαρούλες και γέλια,  μιλούσαν ασταμάτητα και διασκέδαζαν και κέντριζαν ο ένας τονάλλο,  θαρρείς και είχαν μόλις ανταμώσει,  ή καλύτερα γνωριστεί,  και όχι σαν να είχαν φύγει μαζί από το σπίτι,  να είχαν αφήσει τα παιδιά στο σχολείο,  να είχαν καλλωπιστεί ταυτόχρονα - ίσως στο ίδιο μπάνιο -,  να είχαν ξυπνήσει στο ίδιο κρεβάτι και το πρώτο πράγμα που είχε δει ο καθένας να ήταν η δεδομένη μορφή του συζύγου,  απαράλλαχτα μέρα τη μέρα για αρκετά χρόνια,  γιατί τα παιδιά,  που τους είχαν συνοδέψει μια δυό φορές,  πρέπει να ήταν γύρω στα οκτώ το κορίτσι και γύρω στα τέσσερα το αγόρι,  το οποίο έμοιαζε καταπληκτικά στον πατέρα του.


από το μυθιστόρημα  ''ερωτοτροπίες'
του Χαβιέρ Μαρίας

ανεπιφύλακτα

Είναι τόσο πολύπλευρος ο δρόμος του μυαλού,  τόσο..  που ούτε που μπορείς να  φανταστείς σε ποιές όχθες θα σε βγάλει..

Εξαιρετικά βοηθητικό ταξίδι όπως και να έχει..
Συνιστάται ανεπιφύλακτα!

και ύστερα, μπήκε η Άνοιξη

Γυρίζω σελίδες και καταπίνω λέξεις και μετά σου τις ψυθιρίζω απαλά και συνοπτικά για να μην σε κουράζουν τα περιττά και να χαρείς την ουσία σαν παιδί που ακούει τον κόσμο πρώτη του φορά.  Αν είμασταν για μήνες σε ένα ήσυχο νησί,  θα σκαρφιζόμουν ιστορίες μόνο για να σου μιλάω και μόνο για να μ'ακούς.  Θα ανακαλύπταμε πέτρινα τείχη,  και πόρτες γεμάτες χρώματα και φτωχικούς γέρικους ανθρώπους σε σπίτια σαν γλυπτά.  Θα πίναμε καφέδες με πολύ γάλα κι ακόμη περισσότερη ζάχαρη σε ξύλινες καρέκλες με ψάθινα καβάλα σε χωμάτινες αυλές.  Θα χαιδεύαμε σιδερένιες καγκελόπορτες στολισμένες με λουλουδένιες ροζέτες.  Θα αράζαμε σε φαρδιά υγρά σκαλοπάτια σμιλεμένα από το χρόνο.  Και μετά,  21 του Μάρτη ένα χαμόγελο στο στόμα σου θα φώναζε την Άνοιξη.  Κι  άνοιξη θα σου έλεγε Χρόνια σου Πολλά..  

μουτρωμένη

Έχουν γυρίσει ανάποδα τα ''μου αρέσει - δεν μου αρέσει''  μου και με επιστρέφουν 12.457.878.754.446 χρόνια πριν.  Έχω ξεχάσει να φτιάχνω γλυκά.  Προσπαθώ και είναι σαν κάθε φορά να ξεκινώ από την αρχή.  Ψιλοβαριέμαι κι όλας για να το μετανιώσω το επόμενο λεπτό,  αφού όμως έχει τελειώσει κι έχει φύγει η ποθητή διαδικασία.  Με σκοτώνει τόση συννεφιά.  Κάθε μέρα νιώθω λιγότερη,  μέχρι σήμερα που χαμογέλασε λίγο ο ήλιος αλλά εγώ του είμαι μουτρωμένη.  Δεν μου αρκεί αυτό το τόσο λίγο του,  θέλω το πολύ του και με παρηγορεί που ξέρω ότι βρίσκεται πολύ κοντά.  Σε ένα άλλο σύμπαν,  το νερό δεν θα κρύωνε τόσο εύκολα και γρήγορα στο φλυτζάνι του καφέ.  Σιχαμερή πραγματικότητα.  Αγόρασα ένα βιβλίο και μου αρέσει.  Στις πρώτες του σελίδες μοιάζει να περιγράφει εμάς.  Ο άνδρας θα μπορούσε να είσαι εσύ,  και η γυναίκα άνετα θα ήμουν εγώ,  όπως και το ''όλο'' τους θα μπορούσε να είναι εμείς.  Αλλά και η αφηγήτρια,  και αυτή πάλι θα μπορούσα να είμαι εγώ.  Ωραία μέχρι εδώ αλλά περιμένω να δω και το δρόμο που θα ακολουθήσουν οι ήρωες.  Δεν αρκούν οι περιγραφές,  οι ιστορίες έχουν ανάγκη από ενδιαφέρουσα πλοκή.  Από μικρή άκουγα λέξεις που ποτέ δεν τις είδα γραμμένες σε χαρτί.  Από αυτές που λίγο πολύ ο καθένας τους δίνει την προσωπική του σημασία.  Σόλοικο είναι και όχι σόνικο.  Για κάτι που μπορεί να είναι άπρεπο.  Είναι υποκειμενικά τα άπρεπα πράγματα.  Μ' αρέσει η λέξη ''υποκειμενικός''-  όπως και η λέξη ''διαφορετικότητα'' -

με συναρπάζει

η ιδέα της άνοιξης,  φως,  αναγέννηση,  το καινούργιο,  το χρωματιστό,  το λουλουδιασμένο,  η αλμύρα,  η θάλασσα και το ιδρωμένο καλοκαίρι που βρίσκονται στο δρόμο..

η ιδέα του έρωτα,  της αγάπης,  της συνύπαρξης,  του δοσίματος,  της αλληλουποστήριξης,  του κοινού  δρόμου,  της αποδοχής

η γειτονιά μου / ξένη ομορφιά

Αν κάποιο πρωινό πήγαινα στο φούρνο της γειτονιάς μου και είχα τη διάθεση να κάνω ένα γενναίο κύκλο γύρω από ένα ικανό αριθμό τετραγώνων για να επιστρέψω στο σπίτι μου το έβλεπα..
Ήταν και παραμένει ένα πολύ κοινό διαμέρισμα στον πρώτο όροφο μιας πολυκατοικίας με είσοδο στη λεωφόρο.  Λίγο σκοτεινό,  μια που δεν το βλέπει ο ήλιος έτσι ώστε αν σηκώσεις λίγο το κεφάλι καθώς προχωράς εύκολα ξεχωρίζεις το φως που δίνουν αρκετά επιτραπέζια φωτιστικά στο εσωτερικό του.  Αυτό επίσης που προσέχεις με τη μια ματιά είναι ότι οι τοίχοι είναι εξ ολοκλήρου σχεδόν καλυμμένοι.  Με κάδρα κυρίως και συλλογές.   Το μυαλό μου πήγαινε σε νοσταλγίες και αναμνήσεις παρελθόντων χρόνων και σε ιδιοκτήτες με πολύ μεράκι.
Τελευταία τους έχασα.  Όχι, ανθρώπινη παρουσία έτσι κι αλλιώς δεν είχα δει ποτέ,  μόνο την υποψιαζόμουν.  Όμως ιδιοκτήτες υπήρχαν,  τους ένιωθα και κατά ένα μυστήριο τρόπο τους γνώριζα κι όλας.  Τον τελευταίο καιρό όμως αντιλαμβάνομαι μόνο την απουσία.  Το διαμέρισμα παραμένει ανίλεο,  ιδιαίτερα τους παγωμένους μήνες του χειμώνα αλλά το ηλεκτρικό φως από τα πορτατίφ είναι στο off.  Τα ξύλινα καλοφτιαγμένα παντζούρια πάντα ανοιχτά στην ίδια θέση και μια χρωματιστή πλαστική θήκη για μανταλάκια που δείχνει πως έχει καιρό να την αγγίξει κανείς.
Σαν να πάγωσε ο χρόνος κι εγώ σα να έχασα εκείνη τη χαρά που είχαν τα μάτια μου κάθε που έφταναν σ εκείνη τη γειτονιά.  Μαζί έχασαν κι εκείνη την καλοδιάθετη κουτσομπολίστικη χροιά κι εκείνη την ελαφριά σαν αφρός ζήλεια για την ξένη ομορφιά..