Το πιο δύσκολο είναι να πετάξεις από τη ζωή σου συγγενείς εξ αίματος, μάνα, αδέρφια..
ακούγεται σκληρό ε; κι αν πρέπει;
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
παραμονή
Την ζωή την ακολουθούμε, δεν μας ακολουθεί! Πιστεύω όμως βαθιά, πως όταν κάνουμε μια ευχή μέσα από την καρδιά μας, θα πραγματοποιηθεί....
Για να "πρέπει" να τους "πετάξεις" από τη ζωή σου, δε θα είναι τόσο δύσκολο, φαντάζομαι.
ReplyDeleteδυσκολο love γιατι αυτο το πρεπει δεν το λες απολυτα, αν εισαι χαρακτηρας ναι μεν αλλα.. αν σκεφτεσαι περαν του φυσιολογικου και ενα σωρο αλλα ''αν''
ReplyDeleteκαλημερα σου
Πιστεύω, πως τη μεγαλύτερη υποχρέωση την έχει κανείς απέναντι στον εαυτό του, ο ίδιος είναι ο φύλακας και υπεύθυνος της ευεξίας του. Αν, λοιπόν, θεωρεί πως η ζωή του θα είναι καλύτερη από τη στιγμή που θα απομακρύνει ορισμένα άτομα - όποια κι αν είναι αυτά - από κοντά του, τότε αυτό πρέπει να κάνει. Από μακριά κι αγαπημένοι, που λένε. Αν, πάλι, φρονεί πως θα είναι προς το συμφέρον του να τους αποκλείσει εντελώς, προφανώς θα έχει σοβαρούς λόγους. Όσο πιο κοντινή η σχέση, τόσο σοβαρότερος ο λόγος θα είναι. Δεν παίρνει κανείς τέτοιες αποφάσεις ελαφρά τη καρδία. Και θα το υποστήριζα κι αυτό, εννοείται.
ReplyDeleteΥπάρχουν, όμως, και οι άνθρωποι που, προκειμένου να μη στεναχωρήσουν τους άλλους, ειδικά τους πολύ οικείους τους (γιατί, πολύ απλά, δε μπορούν να διαχειριστούν τη στεναχώρια ή την οργή ή την επίκριση με τις οποίες θα βρεθούν αντιμέτωποι και θα νιώθουν για πάντα ενοχές μετά - είναι θέμα ανάληψης ευθύνης, ωριμότητας), υπομένουν ψυχοφθόρες καταστάσεις μέχρι να φθαρούν εντελώς οι ίδιοι. Αυτό, για εμένα, δεν είναι καλοσύνη, είναι έλλειψη ικανότητας.
Κρίνω, δηλαδή, πως ο εστιασμός στο συγκεκριμένο θέμα είναι λάθος: αντί να σκεφτόμαστε "τι εικόνα θα έχουν οι άλλοι για μένα;" (αυτό είναι που ουσιαστικά δημιουργεί τα παράσιτα στη λογική και θολώνει τη σκέψη μας, κατά την άποψή μου), πιο συνετό θα ήταν να αναρωτιόμαστε: "Πώς μπορώ να φτιάξω τη σχέση, ώστε να μη χρειαστεί να πετάξω τον Τάδε ή τον Δείνα από τη ζωή μου;". Αν σε αυτό δεν καταφέρναμε να βρούμε λύση, τότε η μόνη ερώτηση θα ήταν: "πώς να καταφέρω να αντέξω τον τρόπο που (υποθέτω πως) θα σκέφτονται και θα αισθάνονται μετά οι άλλοι για μένα; πώς θα καταφέρω να ζήσω με την απόφαση που θα έχω πάρει;". Τα υπόλοιπα, νομίζω, είναι φιλολογικά.
Μπορεί να φαίνεται κυνικό αυτό, αν όμως έχεις εμπειρία σε σχέσεις τραυματικές, αντιλαμβάνεσαι πως αυτή είναι η πιο στέρεη και ξεκάθαρη αντιμετώπιση της πραγματικότητας και ο καλύτερος τρόπος για τη συνέχιση της ζωής σου. Αν αυτό που σε ενδιαφέρει είναι να ζήσεις τη ζωή σου, that is, και όχι να αναλώνεσαι σε γκρίνιες (αν και πολλά άτομα απολαμβάνουν τη δυστυχία και αναζητούν τρόπους να τη διαιωνίζουν, γιατί δεν ξέρουν άλλο τρόπο να "είναι". Και αποδεικνύονται ιδιαίτερα επινοητικοί στο να "μπουρδουκλώνονται" από αντιρρήσεις για εσωτερική κατανάλωση - "ναι μεν, αλλά" - και να καθηλώνονται στο ίδιο σημείο, χωρίς να μπορούν να πάρουν μια απόφαση. Σε αυτές τις περιπτώσεις η κατάσταση είναι τραβάτε-με-κι-ας-κλαίω. Και ο χρόνος κυλάει...).
Καλημέρα κι από μένα.
οπως ακριβως τα λες με τον δικο σου τροπο που κρυβει γνωση, και μ αρεσει πολυ, καποια σχολια σου θα μπορουσα να τα μαζεψω και να φτιαξω ενα συμβουλευτικο λευκωμα
Deleteσ ευχαριστω πολυ για την τροφη για σκεψεις ;)