Αυτή τη φορά ήταν μια επιστολή κι ένας άδειος λογαριασμός στην τράπεζα που πυροδότησαν την ανάμνηση και τα κίτρινα φύλλα μιας περήφανης μπιλόμπα που με ταξίδεψαν γύρω στα δέκα χρόνια πίσω, είχα θυμώσει πολύ τότε, να ξέρεις, για σένα, αυτό που ήσουν και για αυτό που δεν ήσουν, είχα πάντα μια εικόνα πενήντα από αυτό και πενήντα από το άλλο, προσπάθησα να δω το δικό σου δίκιο, έτσι κι αλλιώς πώς να ζυγίσεις έναν άνθρωπο με το κιλό, πού να κατατάξεις την ανάγκη για αγάπη και πως να μετρήσεις το δόσιμο. Ήσουν πάντα εκεί, λίγο χαρούμενος, σκοτεινιασμένος πολύ κι ας ήταν στον νότο που γεννήθηκες ένα ατέλειωτο καλοκαίρι. Πιστεύω, πως αν είχες έναν λόγο να αγαπάς τα χριστούγεννα, ήταν η χαρά που έβλεπες στα πρόσωπα μας.
No comments:
Post a Comment