αντί

πόση ικανοποίηση πια
όταν αντί να μου πουν ''ευχαριστώ''
μου λένε ''Στέλλα σ' αγαπώ''

Άνοιξη 2

Άνοιξη είναι αυτό που

καθώς περπατάς
πέφτεις επάνω του

και εκστατικά θαυμάζεις

με δέος αντικρύζεις

Άνοιξη είναι η έκρηξη χρώματος στη φύση

άνοιξη

απαλοκίτρινα άνθη
παράθυρο στον κήπο
κάθισε στην πολυθρόνα
καθρεφτίστηκε στο καθαρό τζάμι
με ένα λεπτό χαμόγελο
μοσχομυριστό
το είδωλο της
υποδύθηκε την άνοιξη

με εξοργίζει

Πως γίνεται να αγαπάς πολύ ένα άτομο και να του λες πως δεν το αγαπάς;  Να το πλησιάζεις με τις καλύτερες προθέσεις και να φεύγεις βροντοχτυπώντας πόρτες πίσω σου;  Να σου δίνει τα πάντα αλλά να νοιώθεις άδειος;  Πως γίνεται με ένα άτομο που είναι πολύ κοντά σου και θέλει μια καλή σχέση μαζί σου,  όπως κι εσύ μαζί του να μοιάζει με ανεκπλήρωτο έρωτα;  Αυτό, που νιώθεις να θέλεις να είσαι εκεί, αλλά κάτι από αυτό το άτομο σε κρατάει μακριά.  Κι όταν κάτσεις να σκεφτείς τι ακριβώς σε ενοχλεί έχεις ένα συγκεχυμένο πράγμα στο μυαλό σου.  Πως ξεπερνάς κάτι που δεν μπορείς να ονομάσεις;

Όσο κι αν έχω παιδευτεί κι αν έχω σκεφτεί,  μοναδική λύση βρίσκω την απόσταση,  Όμως στην απόσταση,  δεν διορθώνεται η σχέση γιατί δεν υφίσταται σχέση.  Κι αυτό πονάει πιο πολύ και  πληγώνει και τις δύο πλευρές.

Όσο κι αν θέλω να το αναλύσω καταλήγω στο εξής απλό και συνηθισμένο.  Πρόκειται για μια σχέση άνιση.  Αλλιώς αγαπώ εγώ και με άλλο τρόπο αγαπά,  αν αγαπά αυτή!  Υπάρχει η καλή διάθεση,  αλλά στην πορεία,  καθώς ξεπερνιούνται οι ευγένειες και οι τυπικότητες και μπαίνουμε σε βαθύτερα θέματα είναι φανερός ο διαφορετικός τρόπος σκέψης αλλά και οι διαφορετικές προτεραιότητες.  Επίσης,  θα έλεγα ότι από τη δική μου πλευρά υπάρχει ένα όχι βέβαια απόλυτο αλλά πιο ασυγκράτητο δόσιμο ενώ  όμως διαπιστώνω από αυτή, πως κρατάει πάρα πολλά πράγματα για τον εαυτό της.  Νομίζω πως αυτό είναι που πραγματικά με εξοργίζει.  Θαρρείς και αυτό με βάζει σε μια θέση και σε κάποια σύνορα που δεν θέλω να είμαι.  Με οριοθετεί και με τοποθετεί ακριβώς εκεί που δεν θέλω να βρίσκομαι.

μέρες βροχής

Τις μέρες που είχε ήλιο,  κοιτούσε τον ουρανό και γελούσε. Τις μέρες που ο ήλιος έκαιγε,  έκανε σχέδια που δεν τα έγραφε πουθενά,  μήτε σε τετράδια μήτε σε σκόρπια χαρτιά.  Η πιθανότητα να μπορεί να πετύχει τα πάντα την έκανε να φουσκώνει από χαρά.
 Όταν εμφανιζόταν η βροχή και κράταγε πολύ,  αναδιπλωνόταν μέσα της και τα ακύρωνε,  όλα!  Δεν άντεχε ούτε τα ρούχα της,  ούτε το βάψιμο στο πρόσωπο της,  ούτε τα βραχιόλια στον αριστερό της καρπό.  Τα σχέδια του μυαλού της θαρρείς και ταξίδευαν μακριά,  εξαφανίζονταν κάπου πιό ψηλά από τα σύννεφα.

Μια έτσι,  μια αλλιώς,  ο καιρός περνούσε κι έφευγε.

❤

π
ο
ν
ά
ε
ι

η

κ
α
ρ
δ
ι
ά

μ
ο
υ

η πολυτέλεια των γενεθλίων

Η πολυτέλεια του να πίνεις ζεστό τον καφέ σου
η πολυτέλεια του να έχεις έτοιμο φαγητό
να κοιμηθείς σε ένα καλοστρωμμένο κρεββάτι
η πολυτέλεια του να προστατεύεσαι από τους τοίχους ενός σπιτιού
το να επιστρέφεις και να σε περιμένουν
το να μετράς και να βρίσκεις ακέραιους αριθμούς
το να θυμάσαι με νοσταλγία
η πολυτέλεια του να σου παίρνεις δώρο

η πολυτέλεια του να κλείνεις τα 55,  τόσο πολλά
γενέθλια /αυτά κι αν δεν είναι μεγάλη πολυτέλεια..

τούρτα
κεράκι
φφφφςςςςς!

κόκκινη και άσπρη

φωτογραφία akamatra.com


Πρωτομηνιά, κι όλος ο Μάρτης να της πηγαίνω δυό κλωστές με τα χέρια μου, να μου φτιάξει.
Κάνει κόμπο στις δύο άκρες,  συγκρατεί με το στόμα,  με τα δάχτυλα στρίβει.  Τη μία την κόκκινη.  Μετά,  την αφήνει ελεύθερη να αγκαλιάσει χαλαρά την άλλη,  την άσπρη.  Κι αυτή παθιασμένη,  τυφλή από έρωτα,  να πέφτει πάνω της και να σφίγγεται να τη σκάσει.

Τυλίγει τις αγκαλιασμένες στον καρπό μου και κόβει με το ασημένιο ψαλίδι εκεί που πρέπει.
Τις έχω στο χέρι μου τώρα να μου το στολίζουν,  μη τύχει και βγει ήλιος πολύς και δυνατός και με κάψει.

Όλος ο Μάρτης δυό κλωστές βραχιόλι και μαζί η ανάσα και η γεύση από το σάλιο της καθώς διπλώνει τους κόμπους.  Κοίτα της λέω,  αν μου χαλάσει πάλι σε σένα θα 'ρθω να μου φτιάξεις και γελάει.

για να φτιάξετε το δικό σας μαρτάκι εδώ