με ένα φλυτζάνι τσάι

Κάπου θα ΄σαι και δεν μπορεί να μη με διαβάζεις,  και θα γελάς μ' αυτό που θα σου πω,  και θα μου πεις σου τα 'λεγα εγώ,  αλλά είναι αλήθεια,  αν βάλεις επί τούτου στο μυαλο,  στόχο δλδ να περάσεις καλά,  δεν θα το απολαύσεις,  θα επιστρέψεις με κενά που δεν κατάφεραν να γεμίσουν,  κάπως έτσι νιώθω το φετεινό μου καλοκαίρι,  σα να το χρησιμοποίησα κάπως και σαν αυτό να με εκδικήθηκε!

Ωστόσο,  υποκλίνομαι ακόμη και στην εκπνοή του.

υ.γ.  μια μέρα  με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση,  θα σου γράψω για την κυρά Τζενούλα,  το Τζενάκι με τα στρογγυλά σα μαύρες χάντρες μάτια,  και θα σου μιλάω ασταμάτητα,  μια για τα περπατήματα μου και μια για τις γνωριμίες μου.  Ίσως σου πω και άλλα που θα σε στεναχωρήσουν!  Ωστόσο,  για να δώσω ένα δικαίωμα ύπαρξης στη φωτογραφία,  θα σου πω πως ένα φλυτζάνι τσάι,  ευχαρίστως θα το έπινα,  την μια και καλή φίλη πρέπει να ανακαλύψω,  αυτήν που θα αντέξει να μ'ακούσει..

είσαι η σκέψη μου

Αυτό το καυτό,  μακρύ καλοκαίρι και κάθε στιγμή του που ζορίζομαι και έχω ανάγκη μια βαθιά ανάσα,  λίγο από αφή,  ένα λιμάνι,  είσαι η σκέψη μου.  Το όνομα σου βγαίνει βαθιά μέσα από το θώρακα μου,  και σαν ένας ψιθυριστός αλλά βίαιος αναστεναγμός εκσπερματώνει στην κοιλότητα του στόματος μου.
Σε παρόντα χρόνο είσαι η ζέστη που με τυλίγει χωρίς ντροπή,  στο εγγύς μέλλον μια δυνατή βροχή,  ένα δέντρο που ρίχνει τα φύλλα του,  παχύ στρώμα στο έδαφος από χιόνι.
Είσαι το λινό φόρεμα που φοράω κατάσαρκα,  το δαντελένιο εσώρουχο,  η δερμάτινη λεπτή ζώνη που σφίγγει ηθελημένα τη μέση μου.
Το σπιτικό πρωινό σε κάποιο ορεινό χωριό του Πηλίου. η δροσιά της θάλασσας είσαι,  το τρεχαλητό της μέρας και το πάθος της νύχτας.
Το λεπτό,  κοκκάλινο δαχτυλίδι που κατακόκκινο στολίζει το δεξί μου δάχτυλο.

Είσαι η χρωματιστή κλωστή που περνάω στη βελόνα μου και η μικρή συλλογή από γυάλινες χάντρες που στερεώνω στο λαιμό μου.  Ένα φυλαχτό φτιαγμένο από ύφασμα και παραγεμισμένο με όσα χρειάζομαι να με προστατέψουν.

Μια πέτρα που συναντώ στα περπατήματα μου,  μια όμορφη ιδέα στις σελίδες ενός ξένου περιοδικού,  το στρόγγυλο μου,  τα τετράγωνα μου!

Το χρυσό σκουλαρίκι στο λωβό του αφτιού μου,  κι όλοι οι γύρω ήχοι που στριμώχνονται τρυφερά στη μικρή τρυπίτσα του.

Τα πάντα μου είσαι..  τα πάντα μέσα μου,  έξω μου..  όσα έχουν έρθει και όλα όσα θα 'ρθούνε!

όπου φυσάει ο άνεμος

Καονικά το καλοκαίρι δεν έχει κεντρικό άξονα,  δλδ όσο κι αν θες δεν μπορείς να ορίσεις τη μέση του,  λίγο ξεφεύγει η ζέστη από εδώ,  λίγο ξεφεύγει η αγάπη μου για αυτό απ΄εκεί,  βάλε θαλασσινό νερό,  ένα δελφίνι και μερικούς γλάρους και το έχεις,  ακόμη κι ν ο Αύγουστος φτάνει στο τέλος του,  ο Σεπτέμβρης θα έρθει με σηκωμένα τα μανίκια,  κι όλη  διαδικασία μοιάζει με το διάβασμα αγαπημένου βιβλίου,  που δεν θες να τελειώsει επειδή σ αρέσει η ιστορία από τη μα αλλά θες να τελειώσει για να περάσεις στο επόμενο απ την άλλη.

Έχουμε και λέμε λοιπόν,  καλοκαιρινές δραστηριότητες:

τόποι :  όπου εχει θάλασσα
βιβλίο :  οι διορθώσεις (όλα όσα διάβασα τον τελευταίο καιρό ήταν πολύ ωραία)
κατασκευές :  ένα σκελετό ψαριού από σύρμα,  ύφασμα και κερωμένη κλωστή (θα σου το δείξω σε κάποια μελλοντική ανάρτηση εκτός κι αν είμαστεφίλοι στο f/b οπότε το έχεις δει ήδη.
διάθεση : καλοκαιρινή,  φωτεινή
δουλειά :  από βδομάδα
blog :  ορίστε;
φαγητό :  ό,τι γίνεται όσο πιο γρήγορα
περπάτημα :  στην άμμο,  στο πλακόστρωτο της παραλίας
ποτό : fix μαύρη,  royale

δεν μου αρέσει :  να μου χαλούν τη διάθεση,  το παραμύθι μου,  πως να το πω
μου αρέσει :  η καλή παρέα αλλά κυρίως το ''εμείς χώρια δεν κάνουμε και μαζί δεν μπορούμε''

προβληματσμοί :  πάρα πολλοί αλλά όλοι αδιέξοδοι
μ αρέσουν :  τα αδιέξοδα γιατί δεν χρειάζονται περαιτέρω δουλειά

Αυτά κι εδώ θα είμαστε να τα λέμε

Oh ! Mon Amour - Christophe