πύργοι στην άμμο

Έχω πάθει πλάκα με το δυστοπικό ''Handmaid's Tale''.  'Εχω συγκλονιστεί.  Το δε συναίσθημα που μου δημιουργεί είναι από την μια θλίψη,  φόβος,  πίεση κι από την άλλη η επιθυμία να το φτάσω στο τέλος,  πράγμα αδύνατον να συμβεί σύντομα γιατί από ότι έμαθα,  εκτός από τους δύο κύκλους,  υπάρχει και ένας τρίτος με άγνωστη για μένα διάρκεια,  αλλά και μόνο που θα το διακόψω και θα περιμένω,  μου δημιουργεί συναίσθημα αγωνίας αλλά ίσως και ένα ξενέρωμα.
Βλέπω δύο με τρία επεισόδια τη μέρα,  με αποτέλεσμα να μην έχω κοιμηθεί καλά τις δύο τελευταίες νύχτες.  Ο ύπνος είναι απών και το κεφάλι μου γεμίζει από σκέψεις μαύρες,  κακές και άσχημες.  Ευτυχώς η θάλασσα,  το δροσερό αεράκι,  το κολύμπι ισορρόπησαν κάπως το μέσα μου.  Αν δεν ήταν και αυτές οι τεράστιες μωβ μέδουσες που σε ανύποπτο χρόνο,  βλέπουμε να πλέουν μπροστά μας θα μπορούσα να πως ήταν παράδεισος.
Μ'  αρέσει,  που σ αυτή την ακρογιαλιά,  σ'  αυτό το beach bar με τις μεγάλες φραντζωτές ομπρέλλες,  παίζουν πολλά παιδάκια,  ακούγονται παιδικές φωνές,  και με πλησιάζουν παιδικά χεράκια για να μαζέψουν τα παιχνίδια που ξέφυγαν από τον δρόμο τους.  Δεν μου αρέσουν οι μεγάλοι,  γιατί οι φωνές τους ακούγονται δυνατότερα από τις τσιρίδες των μικρών,  δεν μου αρέσουν οι λαμογίστικες φάτσες που κλείνουν δουλειές και ραντεβού στο κινητό τους,  ενώπιον όλων λουομένων και μη και δεν μ'  αρέσουν οι μυρωδιές από βαριά τσιγάρα που φέρνει ο αέρας στα μούτρα μου.
Μου αρέσουν τα ευγενικά αγόρια και κορίτσια που είναι σερβιτόροι,  τα χρώματα από τα διάφορα φουσκωτά,  το καλύτερο,  ήταν ένα διάφανο κόκκινο καρπούζι.  Μου αρέσουν όταν οι άνθρωποι αγαπιούνται και αγγίζονται κάτω από τις ψαθωτές ομπρέλλες,  μου αρέσουν τα σύννεφα που δημιουργούνται κάθε φορά σαν γκρίζα μπομπαράκια έτοιμα να  σκάσουν ψυχάλες,  που όμως τελικά φεύγοντας τις παίρνουν μαζί τους.  Μου αρέσει,  που υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που καταλαβαίνει τι λέω και οι συμβουλές του πιάνουν τόπο.  Μου αρέσει που βάζω από κάτω τα πρεσβιωπικά κι από πάνω τα γυαλιά ηλίου και διαβάζω ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο με κατακόκκινο εξώφυλλο.  Μου αρέσει που και άλλοι άνθρωποι στη θάλασσα διαβάζουν,  είναι λίγο σαν να ερχόμαστε μια ιδέα πιο κοντά.  Μου αρέσει να αποκρυπτογραφώ τους τίτλους αυτών των βιβλίων,  για την ακρίβεια αν δεν το καταφέρω,  πεθαίνω.
Μου άρεσε η όμορφη Ρωσίδα κυρία,  με το κατακόκκινο μανικιούρ,  που μπήκε στη θάλασσα με τα γυαλάκια της και στην επιστροφή,  περιέγραφε στον σύντροφο της το μέγεθος μιας μέδουσας που προφανώς συνάντησε στα βαθιά,  και έδειχνε με τα χέρια 50 x 50 χωρίς υπερβολή.
Μου άρεσαν τα δύο μικρά που ήρθαν τρέχοντας στους γονείς για να δηλώσουν με λαχτάρα πως είδαν πολλές μέδουσες αλλά και έναν ξιφία.
Εγώ,  ευτυχώς είδα μια και μοναδική περίπου τρία μέτρα μακριά μου για καλή μου τύχη προς το τέλος και αφού είχα καταευχαριστηθεί το μπάνιο μου.
Δεν μου αρέσει,  τώρα,  καθώς είμαι κουρασμένη και φαγωμένη,  πρέπει να ξεπλύνω τα αλάτια από το σώμα μου και τα μαλλιά μου.  Και μετά να ντυθώ και να τα στεγνώσω.  Θα ήμουν ευγνώμων αν κάποιος άλλος το έκανε αυτό για μένα!

Μιά Κυριακή,  δυό μέρες πριν την μεγάλη γιορτή του καλοκαιριού,  το δεκαπενταύγουστο.