φεγγάρια και πανσέληνα φιλιά

ΑΛΛΑ ΤΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΡΕ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ, ΑΝ ΔΕΝ ΣΕ ΠΑΕΙ ΤΟ ΦΙΛΙ ΣΤΟΝ ΑΓΕΡΑΣΤΟ ΕΥΑΤΟ ΣΟΥ
 Έλα να δώσουμε φιλιά, στα χείλη στα μάτια στο στήθος στους αστραγάλους.
Κυρίως εκεί.
Εκεί που κάθεται ο χρόνος και μας κρατάει στα πόδια μας.
 Έλα να δώσουμε κι άλλα φιλιά.
 Κορίτσια, αγόρια, άντρες και γυναίκες, όλων των ηλικιών κολυμπούν μέσα τους.
Εκεί δεν υπάρχει ηλικία, εκεί κανείς δεν θα σε ρωτήσει πόσων χρονών είσαι, το μόνο που θα σου πει είναι σου χαρίζω τον ουρανό με τα άστρα.
 Όπως κάνουν τα παιδιά της πιάτσας που δεν υπολογίζουν τα λόγια όταν σου τάζουν τον Κρόνο με τα δαχτυλίδια του και το πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι.
 Αλλά τι να το κάνεις το φεγγάρι ρε μάτια μου αν δεν σε πάει το φιλί στον αγέραστο εαυτόν σου.
Να σε χωρέσει η αναπνοή του άλλου, να σε καταπιεί, να δεις το Πουέρτο Ρίκο την Ικαρία τη Τζαμάικα τη Σικελία κι όλα τα νησιά στα σπλάχνα του.
Ζόρικο πράγμα το φιλί, αλλά σε κάνει κόκκινο κατακόκκινο κρύσταλλο.
Ρε συ, μην τρίζεις τα δόντια σου, να μου δαγκώνεις μόνο τα χείλη, μπορείς;

ΑΧ, ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ-ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ, Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΓΙΝΕΣΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΛΕΣ:
 αυτές που καταπίνουμε και χάνονται στην τρύπα του στήθους χωρίς χώματα υψώματα πυροβολισμούς πιτσιλιές πηχτές είναι που σε τσακίζουν κι ας τους βγάζεις την γλώσσα [πάλι καλά που δεν τελείωσαν τα φιλιά] πάντα κερδίζουν τα φιλιά τα πάρε δώσε και το «πάντα» γράφε το χωρίς ή με φώτα θορύβους με ότι βρεις εξ’ επαφής


δυο ποιήματα της Ελένη Νανοπούλου για φεγγάρια και πανσέληνα φιλιά