Wednesday, March 20, 2019

ελευθερία





Η Κ.  γράφει ποιήματα.  Γράφει παντού.  Στις φορμάικες των τραπεζιών,  στους ασβεστωμένους τοίχους,  στο γυαλί των παραθύρων,  στα φθαρμένα πατώματα.  Η  Κ.  μένει σε ένα διαμέρισμα ενός δωματίου στο κέντρο της πόλης.  Εκεί όπου μεταξύ Εγνατίας και Ολύμπου,  μπερδεύονται εθνικότητες,  ουσίες και φτώχεια.

Συχνά,  κάθεται πλάι στο παράθυρο.  Από εκεί,  της αρέσει να χαζεύει τα γειτονικά σπίτια.  Ζυγίζει κινήσεις,  ακούει κουβέντες,  μετράει τα απλωμένα ρούχα.  Αν τη ρωτήσεις,  θα σου πει πως τους γνωρίζει καλά έναν έναν.  Μπορεί και να σου πει πως είναι φίλοι της.  Η γριά κυρία του πρώτου,  η γυναίκα με τα τρία αγόρια του δεύτερου,  η μοδίστρα του τρίτου.  Καμμιά φορά τους συναντά στην είσοδο της οικοδομής.  Περνάει δίπλα τους σχεδόν απαρατήρητη.  Ποτέ κανείς δεν της έχει πει ''γειά σου,  τί κάνεις;''  ή ''καλημέρα σας,  πώς είστε;'',  ή έστω μια σκέτη,  τυπική ''καλημέρα''.

Αν ρωτήσεις την Κ.,  θα σου πει πως έχει πολλούς φίλους.  Όπως πχ οι γείτονες που αναφέρθηκαν νωρίτερα,  αλλά και οι άνθρωποι που συναντά στους μεγάλους δρόμους όπου κινείται για να αγοράσει τα απαραίτητα.  Ακόμη περισσότερο,   οι φωνές που κάνουν τον κόπο να της τηλεφωνήσουν για να της πουλήσουν πράγματα.   Ακόμη και όλα εκείνα τα μικροσκοπικά ονόματα,  που γέμιζαν τον βαρύ τηλεφωνικό κατάλογο,  όταν καμμιά φορά τον ξεφύλλιζε,  κι εκείνους όλους φίλους της τους ένιωθε.

Η Κ., γράφει ποιήματα.  Γράφει για τις ζωές που έχει στο μυαλό της.  Γράφει σε φέιγ βολάν που μαζεύει από τους δρόμους κι έπειτα τα επιστρέφει εκεί όπου τα βρήκε.
Πάνω από το κομοδίνο της,  υπάρχει πάντα αναμμένο ένα κόκκινο φωτάκι.  Δίπλα του,  η εικόνα μιας πανέμορφης παναγίας,  κληρονομιά από την μάνα της.  Κοιμάται νωρίς γιατί την νυστάζει το σκοτάδι.   Ξυπνάει από το χάραμα.

Η Κ.,  δεν έχει δεσμούς,  δεν έχει άντρα,  γκόμενο,  δεν έχει κάνει παιδιά.  Μια δουλειά είχε που της άρεσε.  Εκεί ήταν που  είχε δώσει ψυχή και σώμα.  Ώσπου μια μέρα,  της ανακοίνωσαν την απόλυση της.  Έμεινε μετέωρη!  Πού να πάει;  Τί μπορούσε πια να έχει ενδιαφέρον;

Τα νομίσματα στο πορτοφόλι της καθημερινά λιγοστεύουν.  Μαζί μ'  αυτά και η οποιαδήποτε αίσθηση ελευθερίας που ποτέ είχε. 
Αν έχεις δουλειά,  μπορείς να κάνεις όνειρα.  Ακόμη και να τα πραγματοποιήσεις.  Αυτό είναι ελευθερία!

14 comments:

  1. Η κ Κ γράφει ποιήματα! Γράφει για τις ζωές που έχει στο μυαλό της. Γι αυτό αισθάνεται ότι έχει τόσους φίλους...
    Αλλά ναι αν χάσεις τη δουλειά σου χάνεις την ελευθερία σου και την αξιοπρέπειά σου μάλιστα
    Ωραίες σκέψεις και τρόπος γραφής!
    Καλημέρα Στέλλα μου

    ReplyDelete
    Replies
    1. Χμμμ πιθανόν να έχεις δίκιο Άννα μου, για αυτό η Κ. (Καίτη, Καιτούλα) να αισθάνεται πως έχει τόσους φίλους. Μπορεί όμως και να μην αντέχει στην ιδέα πως δεν έχει κανέναν!

      Ναι, αν χάσεις τη δουλειά σου, χάνεσαι, και δεν έχει συμβεί σε λίγους αυτό!
      Απάντηση σε όσους θεωρούν πως ελευθερία είναι να φεύγεις από εκεί που είσαι.
      Λες και πάντα μας δεσμεύουν οι άλλοι και ντε και καλά φεύγοντας θα αλλάξουν όλα. Και μάλιστα προς το καλύτερο. Μπρρρ :)

      Καλησπέρα Άννα Φλο μου

      Delete
  2. Η ελευθερία, είναι εκεί που μπορείς να αναπνέεις. Και δυστυχώς, όταν χάνεις τη δουλειά σου ή δεν βρίσκεις, πνίγεσαι. Για όλα εκείνα που σε αγχώνουν και σε δεσμεύουν.
    Και σε έναν κόσμο, με χίλια προβλήματα, πόσοι λίγοι πια γράφουν ποίηση...
    Πόσο όμορφη η γραφή σου!
    Καλή συνέχεια στη μέρα σου Στέλλα :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ωωω γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που γράφουν ποίηση Μαρίνα μου, πάρα πολλούς!!!

      Τα προβλήματα μυριάδες, πραγματικά, καμμιά φορά άλυτα, καμμιά φορά διαχειρήσιμα.
      Λέω πάντως, σκεπτόμενη την μητέρα που έπεσε από το μπαλκόνι αφού έριξε πρώτα το 4χρονο αγοράκι της, πως πολλά προβλήματα λειτουργούν υπόκωφα, εδώ δεν τα αντιλαμβάνονται οι οικείοι, πως να τα αντιληφθούμε εμείς που είμαστε μακριά. Είναι πολλοί οι άνθρωποι που κρύβονται επιμελώς πίσω από ένα ψεύτικο προφίλ. Και δεν μιλάω για το facebook αλλά για την πραγματικότητα και την καθημερινότητα!

      Delete
  3. Μετά μου λες "υπερβάλω" σαν τονίζω τη γραφή σου έτσι ; Μπράβο!
    Η Ανώνυμη κ. Κ λοιπόν. Μια γυναίκα της διπλανής πόρτας. Μια γυναίκα της απλής ζωής του μόχθους και των βασάνων. Η κ. Κ, που όμως είναι ποιήτρια. Που προσεγγίζει τις ζωές των άλλων όχι για φτηνή κριτική αλλά για παρατήρηση. Ποιήτρια. Λένε οι περισπούδαστοι του συστήματος ότι μια απλή εργαζόμενη/νος είναι αδύνατον να είναι ποιητές. Τι πλάνη!
    Έρχονται τα λόγια σου, η ζωή, να την ανατρέψουν. Λογοτέχνες και ποιητές είναι αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι του μόχθου.
    Μια ακόμα φορά με συγκίνησες Στέλλα μου, μία ακόμα από τις πολλοστές.
    Καλησπέρα.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Γειά σου Γιάννη
      Η Κ. δεν είναι ανώνυμη, όπως είπα και σε άλλο σχόλιο, το όνομα της είναι Καίτη, όμως πρόκειται για ένα πρόσωπο φανταστικό. ή αν θέλεις πρόκειται για χιλιάδες γνώριμα πρόσωπα μαζί :)

      Μ άρεσε πάρα πολύ αυτό που είπες, πως προσεγγίζει τις ζωές των άλλων προς εξερεύνηση, σ αυτό η Κ. μου θυμίζει τον εαυτό μου.

      Φιλιά Γιάννη μου, καλό απόγευμα

      Delete
  4. Εσυγκινήθηκα
    την ελυπήθηκα πολλά την Κ..ένοιωθα ή μάλλον μπορεί να είναι και έτσι , ότι μιλάς για υπαρκτό πρόσωπο
    πόσες και πόσοι Κ υπάρχουν σε τούτο το κόσμο έτσι μόνοι τους κανένας δε τους μιλά δε τους λέει ένα γεια
    δεν είναι ελευθερία , αλλά μοναξιά που ένοιωσα εγώ
    ελυπήθηκα την , να κάθεται η καημένη μόνη της εκεί , να μην ενοχλεί κανέναν και μέσα στο μυαλό της η καημένη τα βλέπει όλα θετικά , δεν έχει παράπονο που κανέναν , που δεν την πλησιάζει κανένας

    ReplyDelete
    Replies
    1. Για να σε ησυχάσω, Δελφινάκι, η Κ. είναι πρόσωπο της φαντασίας μου, και περ όλο που γεννήθηκε μόλις λίγες ώρες πριν ομολογώ πως κι εγώ δέθηκα μαζί της και με επιρέασε η ζωή της.
      Αλήθεια όσο περίεργο κι αν φαίνεται.
      Η Κ. είχε μοναξιά, την οποία υπερνικούσε με την δύναμη της εργασίας. Έχασε όμως τη δουλειά της όπως τόσοι και τόσοι και τώρα δεν της έχει μείνει καμμία απόλαυση, παρά μόνο η χαρά των ποιημάτων και η οπτική επαφή, στο φωταγωγό που βλέπει το μικρό διαμέρισμα της, με τα γειτονικά διαμερίσματα.
      Είναι τόσο αέρινη, τόσο χαμηλών τόνων, τόσο ήρεμη και ήσυχη που περνάει απαρατήρητη.

      :)))
      Παραμένει όμως ένα φανταστικό πρόσωπο :)

      καλό βράδυ δελφινάκι μου

      Delete
  5. και τους θεωρεί και φίλους /φίλες της

    ReplyDelete
    Replies
    1. Η ελευθερία, έχει να κάνει με την εργασία και με την απολαβή ενός μισθού.
      Ένας άνθρωπος που χάνει την δουλειά του, που χάνει το χρηματικό του απόθεμα, δεν είναι ελεύθερο

      Τους θεωρεί φίλους ναι!
      Δεν αντέχει το αντίθετο.

      Όμως αν το καλοδούμε δεν είναι και εχθροί της, και ίσως τελικά κάποια μέρα να αποφασίσει να κάνει αυτή την πρώτη κίνηση και τότε που ξέρεις, μπορεί να μην περνάει πια απαρατήρητη.

      :)))

      Delete
  6. Έχει μια ωραία τρέλα αυτό το κειμενάκι, Στέλλα. Και πολύ γρήγορα ο κόσμος της Κ. εισβάλλει μέσα μας.
    Όμορφη αίσθηση σου δίνει και η επιμονή (της) στους ανθρώπους.

    Το πως κερδίζεις την αυτονομία και την ελευθερία σου μέσω της δουλειάς σου ισχύει, νομίζω. Αλλά κοίτα τι παιχνίδια μας κάνει η γλώσσα. Αν έχεις δουλειά (δουλειά, δουλεία..), έχεις ελευθερία! Κι όμως κι όμως!

    Φιλιά πολλά (και στην κυρία Καίτη)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλησπέρα!
      Τρέλα είναι η φωτογραφία πάνω από το κείμενο Διονύση.
      Με ενθουσίασε από το πρωί που την βρήκα.
      Και τώρα που τη βλέπω σε μεγέθυνση, τις απλώστρες τους τις έχουν κρεμασμένες έξω από τα μπαλκόνια :)

      Όταν έχεις δουλειά και λεφτά η αλήθεια είναι πως δεν έχεις ποτέ χρόνο να κάνεις τα όσα θέλεις.
      Αλλά το να μην έχεις δουλειά είναι πολύ σκληρό.

      Ωραίο το λογοπαίγνιο, αληθινότατο!!!

      Θα της τα δώσω, και θα την βάλω να κοιμηθεί ήρεμα το βράδυ, ελπίζοντας πως θα καταφέρω ήρεμα να κοιμηθώ κι εγώ.
      Φιλιά!!!

      Delete
  7. Πόσο σημαντικά τα λόγια σου!
    Η πένα σου πάντα με εκπλήσσει ευχάριστα, μια ελαφράδα με τόσο βάθος και σε τόσο σοβαρά ζητήματα, μοναξιά και ανεργία μαζί!!!

    ReplyDelete
    Replies
    1. γειά σου Μαριέλα μου

      Καλημέρα!!!

      Delete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...