photo Ioakeim Theodor
Άνοιξε την πάνινη θήκη και έβγαλε τον καπνό. Είχε όλο το χρόνο διαθέσιμο για να στρίψει και να καπνίσει ένα τσιγάρο. Λίγο πριν, έμπασε σε ένα ταξί όρκους, σπασμούς, ξενύχτια, πόθους, και συναντήσεις! Μαζί τους, έδιωξε κι Εκείνη.
Είπε αντίο σε μια δεκάδα παθιασμένα χρόνια, δίνοντας οδηγίες στον οδηγό, περιοχή, οδό και αριθμό.
Απρίλη μήνα στο μπαλκόνι και ζεσταινόταν με το φανελάκι. Έκαιγε ολόκληρος, το δέρμα του βρωμούσε ιδρώτα και πρόσφατη, οικειοθελή εγκατάλειψη. Αυτοχειρία! Ούρλιαζε πόνο. Ζάρωσε, καμπούριασε, μαζεύτηκε δυό κάτια.
Στο διπλανό διαμέρισμα με ανοιχτό το παράθυρο δυό φωνές έγδερναν η μία την άλλη.
Η δύση του ήλιου αντανακλούσε στα τζάμια ένα φως γεμάτο απόσταση και μυστήριο. Σε λίγο θα έπεφτε το σκοτάδι.
''[Σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι μου κρατούσες το χέρι "ό,τι ζούμε" μου λες "δεν μου φτάνει"]''
εδώ
Μια κατάσταση γνώριμη γράφεις σήμερα.Πρίν 15 χρόνια μια παρόμοια κατάσταση έζησα και εγώ.
ReplyDeleteΌταν προσπαθείς να σώσεις μια μακροχρόνια σχέση πρέπει να το θέλουν και οι δύο.Εαν προσπαθεί μόνο ο ένας δεν γίνεται τίποτα.
Οσο και αν έχουν τελειώσει όλα το κενό που αισθάνεσαι μετά το "τέλος" και ο πόνος είναι κάτι που δεν περιγράφεται.
Το τραγούδι αγαπημένο από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου.Σου στέλνω μια εκτέλεση από την Mina.
https://www.youtube.com/watch?v=LE_1wLXrLgo
καλημέρα Μάριε!
ReplyDeleteΕδώ ο άνθρωπος μας, έζησε μαζί της την ''τελευταία φορά'', την έβαλε σε ένα ταξί και την έδιωξε, παρ όλο τον πόνο που του προξενούσε αυτός ο χωρισμός :-)
Νομίζω πως πολύ πιο δύσκολο είναι να αποφασίσει ο καθένας μας το ''χωρίζω'', από την είδηση του χωρισμού, από μια απόφαση που έχει πάρει ο άλλος.
Γενικότερα, πιστεύω πως κάποιες φορές είναι και για τους δύο πολύ δύσκολο. Άλλες φορές βέβαια είναι ανακούφιση.
Μου άρεσε πολύ η φωτογραφία που την βρήκα στο facebook.
Αυτό από μένα, με αφορμή την διαφήμιση της μπύρας που κυκλοφορεί τελευταία, άνετα πια μπορείς να κάνεις copy ή να μπεις στο link
Να ξέρεις πως για κανέναν άλλον δεν θα το έκανα αυτό το χατήρι :-)))
Eπίσης δεν υπόσχομαι πως δεν θα το ξανακλειδώσω :-)
https://www.youtube.com/watch?v=ll3M53FM9rE
Ευχαριστώ πολύ.Ενα άλλο τραγούδι που άκουγα τότε.Blues.... https://www.youtube.com/watch?v=YQqnAiIQTQQ
ReplyDeleteAlbert Collins.
Εμένεις όμως σε εκείνη την εποχή. Σε έχει σημαδέψει νομίζω. Ίσως να είναι και που αλλάζεις μετά σαν άνθρωπος. Κάποτε, κάπου είχα διαβάσει πως με το ίδιο πρόσωπο δεν έχεις την δυνατότητα να αλλάξεις ενώ βλέπεις τα λάθη σου. Με τον επόμενο άνθρωπο κάνεις πρακτική :-)))
DeleteΌτι εχω αλλάξει σίγουρα.Με βοήθησε πρώτα η ψυχολογία σε συνδυασμό και με το πόσο "δουλεύει" κάποιος με τον εαυτό του και πόσο θέλει να βρεί λύσεις στα προβλήματα του.
DeleteΑλλά και η αγάπη,το ενδιαφέρον,η πίστη που πήρα μετά από το τίποτα που δεν είχα πάρει μέχρι τότε.
Αισθάνομαι μερικές φορές πολύ τυχερός που μπόρεσα αν και σχετικά μεγάλος να βρώ αυτό που έψαχνα τόσα χρόνια.
Η σύζυγος μου είναι για μένα τα πάντα.Την ΛατρευΩ!!!
Και επειδή λατρεύω και την μουσική αλλά και τουε Pink Floyd σου στέλνω αυτό https://www.youtube.com/watch?v=P7YMI39sObY
Μάριε πιστεύω ότι οι σχέσεις έχουν να κάνουν με το τι θα σου τύχει, είχε καλό τυχερό δεν λένε; Είναι όμως και επιλογές! Τι ζητάς, που τοποθετείς τον εαυτό σου και πόσες φορές είσαι διαθέσιμος να γυρίσεις ανάποδα το δέρμα σου.
DeleteΧημεία οπωσδήποτε και κοινά θέλω. Φαντάζομαι πως αυτά βρήκες στην γυναίκα σου, έστω και μετά από χρόνια, δεν έχει σημασία.
Μ αρέσει που το λες έτσι πως της ΛατρεΎεις, στο έχω πει κι άλλη φορά. Νομίζω πως φαίνεται πως είσαι ευαίσθητο άτομο, πως πέρασες δύσκολα στο παρελθόν αλλά τώρα περνάς ΥπΈροχα.
Μ αρέσει που το μεταφέρεις εδώ όλο αυτό που νιώθεις.
Έχουμε ανάγκη από ανθρώπους που να είναι θετικοί και να περνούν καλά.
Ειδικά όταν γύρω μας ακούμε διάφορα, από παράλληλες σχέσεις μέχρι χωρισμούς, κακίες κλπ
Στο περιβάλλον μου ελάχιστα ζευγάρια έχουν παραμείνει μαζί, κι από αυτούς οι μισοί είναι με δυό και τρεις παράλληλες σχέσεις.
Κάποτε άκουγα πολύ αυτό (δεν θυμάμαι να σου το έχω πει)
Nα που ήρθε η ευκαιρία να το ξανακούσω
Το λάτρευα
https://www.youtube.com/watch?v=ikBg4BDgsso
Η αλήθεια είναι πως τώρα πια δεν αντέχω τόσο μελαγχολική μουσική.
Μου αρέσουν διαφορετικά πράγματα (ευτυχώς) :-)))
Δέος σήμερα! σκηνή βουτηγμένη στο κίτρινο της μελαγχολίας και στο αδιέξοδο της απόγνωσης.
ReplyDeleteΑχ και έχεις αυτό το τραγούδι που, χωρίς φυσικά να το ξέρεις, από που άλλωστε, για μένα είναι άπειρα πράγματα παραπάνω από ένα τραγούδι. Και μέσα στους στίχους και τις μουσικές κρύβει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, κοίτα να δεις τώρα κάτι συμπτώσεις, την ίδια απόγνωση με τη γραφή σου.
Ναι, ένα νυχτερινό βράδυ, σε ένα δρόμο, με τις σκηνές του δρόμου να εναλάσσονται με ριπαία ταχύτητα και τον θάνατο να παραμονεύει σαρκαστικός.
Καλησπέρα Στέλλα μου.
Γιάννη νομίζω πως έγραψες ένα υπέροχο κείμενο σε σχόλιο σήμερα και πως συμπληρώνει πάρα πολύ ωραία την δική μου παράγραφο.
DeleteΠραγματικά όμως, αυτό που ποτέ δεν μας φτάνει αυτό που ζούμε, ώρες ώρες (τις προσγειωμένες ώρες) με ξεπερνάει.
Τις υπόλοιπες αφήνομαι :-)))
*Κάποια πράγματα στη ζωή μας, που ίσως θα θεωρήσαμε δεδομένα και άνευ αξίας ήταν μεγάλο δώρο. Ή τουλάχιστον στη δική μου ζωή! Νιώθω ευγνωμοσύνη :-)
Όμορφο.
ReplyDeleteΦιλάκια ...
Καλημέρα κι ας την αντιπαλεύει η διάθεση του κειμένου, της φωτογραφίας, του τραγουδιού.
ReplyDeleteΣτέκομαι σ' αυτά μόνο τώρα. Σ' αυτά που παράγονται απ' αυτή τη διάθεση. Ένα τρυφερό, συναισθηματικό κείμενο, μια φωτογραφία που έχει τόσο συναίσθημα (η σκιά; το φως;) και στο καταπληκτικό τραγούδι του Battisti που τόσο πετυχημένα μετέφερε η Νικολακοπούλου και τρυφερά τραγούδησε ο Παπακωνσταντίνου.
Ακόμα και τη θλίψη ντύνει η ομορφιά - κι είναι παραμυθία αυτό.
Το φως τα κάνει όλα!!!
DeleteΑυτό δημιουργεί τις σκιές, αυτό δίνει τον όγκο στα αντικείμενα, αυτό ανάλογα με την έντση του δημιουργεί και διαφορετική ατμόσφαιρα Διονύση.
Σε συνδιασμό πάντα με την πραγματικότητα, τη φαντασία και τα συναισθήματα. Σε οποιαδήποτε σφαίρα κι αν ανήκουν αυτά, έχουν τον πρώτο ρόλο στη ζωή μας.
Όλα έχουν μια θλίψη αν θέλουμε να απομονώσουμε αυτήν!
Σκέψου ας πούμε μια ιστορία χαράς για τη συγκεκριμένη φωτογραφία.
''Είχε ψηλά την ένταση της μουσικής, γιατί αυτό τον ευχαριστούσε.
Πριν λίγο, μίλησε μαζί της στο τηλέφωνο, έδωσαν ραντεβού στις 8, εδώ στο δικό του διαμέρισμα. Την περίμενε, ωστόσο πρόλαβε να κάνει κάποιες δουλειές.
Ένιωθε μια πληρότητα τέτοιες στιγμές, ένιωθε πως την αγαπούσε και το ότι σε λίγες ώρες θα την είχε στην αγκαλιά του, του δημιουργούσε ένα όμορφο συναίσθημα, σαν ας πούμε αυτή η αναμονή να ξέπλενε τα προβλήματα της καθημερινότητας του, σαν να τον άφηνε πιο ανοιχτό και πιο καθαρό.
Βγήκε στο μπαλκόνι να κάνει ένα τσιγάρο. Ήταν απόγευμα και ο ήλιος έβαφε την ατμόσφαιρα με τις χρυσαφένιες ώχρες της δύσης του. Ξετύλιξε την πάνινη θήκη και έβγαλε τον καπνό.
Τα γειτονικά παράθυρα ήταν ανοιχτά, κυριαρχούσε μια επιθυμητή ησυχία, που την ενοχλούσε ευχάριστα μόνο το Raise My Rent του David Gilmour, από το laptop του.
Τέλειωσε το τσιγάρο του, ξεφυσώντας την τελευταία τουλίπα καπνού προς τον ουρανό και σηκώθηκε να βάλει φαγητό στον ''Σουπιό''.
Σε λίγο θα έμπαινε για μπάνιο..''