Σε έναν απολογισμό, κάτω από τους ήχους της βροχής και υπό το πρίσμα των εσωτερικών χρωμάτων και λουλουδιών, εντοπίζω τα σημεία όπου αν δεν συνέβαινε τούτο στρίβοντας στην τάδε οδό εκείνο το απόγευμα, και συνέβαινε το άλλο κλπ κλπ
Ναι, όλα θα ήσαν διαφορετικά, μα είναι το διαφορετικό πιο διαθέσιμο, πιο βολικό;
Δεν θα είχε κι εκείνο τα δικά του δύσβατα μονοπατάκια;
Την δικιά του ατέλειωτη κουραστική σκάλα;
Υπάρχει δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα, υπάρχει επιλογή που να σε κάνει να μη γυρνάς πίσω;
Και οι άνθρωποι με τους οποίους μοιραζόμαστε τη ζωή μας πόσο έχουν συμβάλει στα εκάστοτε βήματα μας;
Οι ''αδυναμίες'' πχ του συντρόφου μας, η λογική του, η φιλοσοφία του, οι κινήσεις του στην κοινή ζωή μας, κατά πόσο έχουν αφήσει ανεπιρέαστο τον δικό μας δρόμο; Σε πόσα κομμάτια της ζωής μας απλώνεται το σκοτάδι και σε πόσα το φως; Όπου σκοτάδι και φως θα έβαζα άνετα την αλήθεια και το ψέμα.
Εν τέλει πόσες από τις επιλογές μας είναι ακέραια, καθαρά ''θέλω'', ''χρειάζομαι'', ''διεκδικώ'';;;
Χμ Στέλλα τελικά η βροχή αποτελεί μια υπέροχη πηγή έμπνευσης.
ReplyDeleteΑκολουθώ τα "αν" του λογισμού σου. Ξέρεις... αν μπεις σε αυτό το μονοπάτι, αν αρχίσεις να ακολουθείς όλα τα "αν" τότε ανοίγεις μια δύσβατη πόρτα στον παραλογισμό και στην σύγχυση. Με τα "αν" δεν γράφεται ιστορία Στέλλα μου. Και καλά θα κάνουμε να μην τα βάζουμε στο μυαλό μας.
Δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα δεν υπάρχει στη ζωή μας. Και σε έναν κόσμο διαδραστικό, σε έναν κόσμο στον οποίον συνυπάρχουμε με άλλους ανθρώπους, είναι απόλυτα λογικό να επηρεαστούμε άμεσα. Η προσωπική συνείδηση μέσα στο καμίνι της ζωής, δημιουργεί την συλλογική συνείδηση. Εκεί οφείλουμε να ισορροπήσουμε, να διατηρήσουμε το "εγώ" και τα "θέλω" μας αρμονικά.
Φυσικά ο/η σύντροφός μας θα ασκήσει επάνω μας καταλυτική επιρροή. Εκ των πραγμάτων δεδομένο αυτό Στέλλα.
Απλά να προσπαθήσουμε να μην μας πνίξει.
Όσο για το φως και το σκοτάδι της ζωής μας, αυτό θα το έχουμε πανταχού παρόν. Μια διαλεκτική σύγκρουση στην πορεία μας.
Την καλησπέρα μου αγαπητή μου φίλη.
Κι όμως Γιάννη μου εγώ πιστεύω πως θέλουμε δεν θέλουμε, όχι δεν πνιγόμαστε, ωστόσο σε μεγάλο βαθμό συμβιβαζόμαστε. Κάτω από το πρίσμα του συμβιβασμού μικρού ή μεγάλου πόσο είμαστε ο εαυτός μας; Εννοώ πόση καθαρή κι ατόφια Στέλλα παραμένει, όταν έχουμε αυτό κι εκείνο και το άλλο;
ReplyDeleteΕντάξει θα μου πεις πως είμαστε οι άνθρωποι που πέρασαν από τη ζωή μας, που υπάρχουν στη ζωή μας κι εμείς μαζί. Χμμμ καμμιά φορά δεν μας αγανακτεί αυτό;
Από την άλλη μόνος ούτε ο διάολος!
Ω ναι! τα αν δεν τελειώνουν ποτέ, έχουν τόσο μεγάλες δυνατότητες!
Ούτε οι απολογισμοί πιστεύω.
Ούτε τα αρνητικά ούτε τα θετικά.
Καλησπέρα Γιάννη μου
πόσο μου αρέσουν τα σχόλια σου!!!
Ναι Στέλλα,
Deleteοι διαρκείς συμβιβασμοί μας αλλοτριώνουν. Εκεί θα πρέπει να προσέξουμε μην γίνουμε κάτι άλλο εκτός από εμάς. Εκτός αν αυτοί μας βοηθήσουν να γίνουμε καλύτεροι.
Μεγάλη και ατελείωτη αυτή η κουβέντα αγαπητή φίλη.
Καλή συνέχεια να έχεις.
Χμμμ ποιό είναι το κάτι άλλο εκτός από μας;
DeleteΜέσα πχ σε μια οικογένεια δεν γίνονται συμβιβασμοί από όλους;
Και ποιο είναι το καλύτερο, δλδ γιατί να γίνουμε καλύτεροι, δεν είμαστε ;)
Καλημέρα Γιάννη
Στέλλα καλώς σε βρίσκω!
ReplyDeleteΞέρεις, αρκετό καιρό τώρα διασταυρώνονται (στη μπλογκογειτονιά) τα βλέμματά μας και δεν είχαμε την ευκαιρία μιας τετ-α-τετ συζήτησης. Σήμερα -παρόλο που το θέμα μου φάνηκε λίγο μπερδεμένο- πέρασα να πω την άποψή μου, αν μου επιτρέπεις.
Η συμπεριφορά του διεκδικώ απαιτεί αμοιβαίο σεβασμό στις ιδέες και απόψεις του άλλου χωρίς όμως να ποδοπατώ ή να παραβιάζω τα όρια.
Τα θέλω καθορίζονται από τις φιλοδοξίες, τις προσωπικές ανάγκες ή από μια σειρά ρόλους που προσδιορίζουν την προσωπικότητα εκάστου. Τι γίνεται όμως με τα πρέπει; Ιδανικό θα ήταν να υπάρχει ισορροπία μεταξύ τους. Έλα μου ντε που μπλέκει το συναίσθημα και όλα τα θέλω πάνε περίπατο.
Η παιδεία, ο χαρακτήρας οι αρχές και οι αξίες νομίζω καθορίζουν τη συνείδηση. Κάποιες φορές η αναγκαιότητα προσπαθεί να ισορροπήσει δυνάμεις που αντιμάχονται, γιατί κάποια αναγκαία δεν μπορείς ή δεν θέλεις να τα αναιρέσεις κι έτσι συμβιβάζεσαι.
Άρα σωστά, σε τέτοια φάση πόσο είσαι ο εαυτός σου και που πήγε η συνείδηση, οι προτεραιότητες και τα θέλω σου;
Όταν χάσεις την εσωτερική αρμονία τότε σίγουρα έχεις χάσει τον έλεγχο των συναισθημάτων και η αυτογνωσία και η αυτοπεποίθηση από μόνη της δεν φτάνει.
Τώρα αν όλα αυτά ανήκουν στη σφαίρα των "αν" είναι πιο εύκολα αντιμετωπίσιμα.
Ένα θέμα που χρήζει ανάλυση όταν δεν σκοντάφτει στα "πρέπει τα θέλω" και στα "δε βαριέσαι καλά είμαστε, που να τρέχουμε τώρα"
Σ΄ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία.
Καλό ξημέρωμα!
Αννίκα, καλώς ήρθες!!!
DeleteΠολύ χάρηκα με την παρουσία σου στο blog μου.
Τοποθετείς πάρα πολύ τα κομμάτια του θέματος, θα έλεγα πως το σχόλιο σου συμπληρώνει υπέροχα τις δικές μου σκέψεις.
Πιστεύω πως μια συμβίωση λέγεται συμ-βίωση ακριβώς επειδή καταπίνει εγωισμούς και φέρνει στην επιφάνεια συμ-βιβασμούς.
Ένα παράδειγμα οι άνθρωποι που αλλάζουν τόπο εξ αιτίας του άλλου τους μισού.
Αμέσως αμέσως να ένας μεγάλος συμβιβασμός.
Νομίζω όλοι έχουμε διαλέξει δρόμους, και στις αναδρομές και τους απολογισμούς μας αρκετές φορές γυρνάμε εκεί στη διασταύρωση και αναρωτιόμαστε, αν τότε συνέβαινε το άλλο και όχι αυτό;
Θεωρώ πάντως ότι όσες είναι οι αποφάσεις μας άλλες τόσες θα μπορούσαν να ήταν οι αντίθετες τους, δεν έχει τελειωμό.
Ωστόσο στα δύσκολα, πάντα εξυμνούμε το άγνωστο μια που δεν γνωρίζουμε ούτε τις δυσκολίες του ούτε την εξέλιξη του.
Σ ευχαριστώ για το πέρασμα
καλή συνέχεια
:-)))
Νομίζω ότι στα ερωτήματα μας, πάντα τις απαντήσεις τις έχουμε εμείς.
ReplyDeleteΚι είναι διαφορετικές για τον καθένα.
Δεν υπάρχει μια στάνταρ απάντηση. Γιατί δεν υπάρχει μια στάνταρ συμπεριφορά ή τρόπος σκέψης.
Όλα αρχίζουν και καταλήγουν στις επιλογές και τη νοοτροπία μας.
Σου έχω πει πόσο μου αρέσουν τα posts σου; Αν όχι στο λέω!
Καλημέρα Στελλίτσα :)
Tο ερώτημα είναι Μαρίνα, αν το ότι έχουμε τις απαντήσεις βοηθάει στην καθημερινότητα. Θα έλεγα πως οι απαντήσεις δημιουργούν περαιτέρω ερωτήσεις και πάει λέγοντας :-)))
DeleteΤουλάχιστον όμως, μπορεί να μη βρίσκουμε την ησυχία μας αλλά βρίσκουμε θέματα να έχουμε να λέμε! Ε δεν είναι κι άσχημα!
Και ναι έχεις δίκιο, ούτε μια και μοναδική είναι η απάντηση ούτε η συμπεριφορά.
Τα πάντα οι επιλογές μας.
Καμμιά φορά βέβαια αυτές οι επιλογές μας φιλτράρονται.
Γίνονται εν μέρει επιλογές μας.
Μ αρέσει που σ αρέσουν τα ποστ μου. Τουλάχιστον δεν είμαι μόνη μου στην τρέλλα :-)))
Φιλιά πολλά γλυκό κορίτσι
Να δω τι θα σας κάνω εσάς, τον κύριο Λι κι εσένα λέω, με τα ερωτήματά σας!
ReplyDeleteΠολλά και σημαντικά και σήμερα. Στην αρχή θυμήθηκα τη συνήθεια/τάση των παιδιών που έδιναν πανελλαδικές. Τους έκανα (και) έκθεση. Η συνήθης απορία: "Κι αν πέσουμε σε αυστηρό βαθμολογητή;" Κανένας δεν αναρωτιόταν μήπως πέσει σε επιεική βαθμολογητή. Όταν ο βαθμός ήταν καλός "σκίσαμε". Όταν ήταν κατώτερος του αναμενομένου "πώς διορθώνουν την έκθεση, ρε παιδάκι μου;" Θα μου πεις τι σχέση έχει αυτό μ' αυτά που γράφεις. Νομίζω έχει. Με την αίσθηση μιας συγκεκριμένης επιλογής και με την υποθετική άλλη. Έχουμε μια ετοιμότητα να εξυψώνουμε αυτό που δεν έχουμε..
Αλλά, Στέλλα, πρωί, νωρίς ακόμα, η μέρα φωνάζει, τα θέλω και τα πρέπει μπερδεμένα μέσα, τα υπόλοιπα θα τα αφήσω για άλλη φορά. Βλέπω, άλλωστε, έχεις πολλά κι ενδιαφέροντα να απαντάς σήμερα.
Πολλά πολλά φιλιά.
Να μας κλείσεις ένα τραπέζι για κρασάκι, μεζεδάκια και τέτοια.
DeleteΝα είμαστε τετ α τετ και να λέμε.
Αλλά.. Χμμ σιγά μη τα λέγαμε από κοντά. Μάλλον για το απλήρωτο ρεύμα θα μιλούσαμε ή για το φαγητό το αυριανό- άλλα λόγια βρε παιδιά! Το ότι κρυβόμαστε πίσω από την οθόνη μας κάνει να μιλάμε :-)))
Διονύση μου ωστόσο έπιασες την ουσία (όπως πάντα)
Αυτό που δεν έχουμε, μα κάτι πρέπει να εξιδανικεύσουμε, κι αυτό είναι απόρροια μιας σκληρής καθημερινότητας όχι;
Ή μήπως και την πιο ιδανική καθημερινότητα να είχαμε πάλι για τα σταυροδρόμια μας θα αναρωτιόμασταν όταν θα κάναμε απολογισμό;
Φιλάκια κύριε Λι
χαίρομαι κι ευχαριστώ για την παρέα σου :-)))
Θεωρώ ότι ποτέ κανείς δεν μπορεί να κάνει αυτό που πραγματικά θέλει.
ReplyDeleteΉμασταν παιδιά, κάναμε ότι έλεγαν οι γονείς, έχουμε οικογένεια με παιδιά, κάνουμε συμβιβασμούς και υποχωρήσεις. Κι όχι μόνο εμείς, αλλά όλα τα μέλη της οικογένειας.
Η μόνη περίπτωση να κάνει κάποιος ότι θέλει, είναι να μείνει μόνος και να κάνει αυτό που έλεγε η γιαγιά μου "Μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πηδά"!
Αλλά ποιος θέλει να είναι τελείως μόνος;
Πάντως, όχι εγώ!
Τι ωραίο αυτό το βάζο με τα λουλούδια!
Aρτιστούλα μου καλησπέρα
DeleteΠόσο συμφωνώ με όσα γράφεις στο σχόλιο σου.
Και μάλιστα λέω πως και μόνος να είσαι πάλι θα συμβιβάζεσαι πχ στη δουλειά σου. Με τα αδέρφια σου. Με τα ανήψια σου. Όχι;
Μπορεί να έχουμε και το ανικανοποίητο τελικά!
Κι εγώ πάντα μου της δέσμευσης ήμουν :)))
Tα φιλιά μου
Καλή συνέχεια
(πολύ μ αρέσει που έρχεσαι εδώ :-)
Μα είναι που μου αρέσει πολύ εδώ και γι αυτό έρχομαι!
DeleteΚίσιζ δίαρ!