Thursday, August 15, 2019

αυγουστιάτικη βροχή







Νομίζω πως ποτέ μα ποτέ,  δεκαπενταύγουστο,  η πυρωμένη άσφαλτος,  οι επικλινείς σκεπές των σπιτιών,  τα διψασμένα σπαρτά,  δεν δέχτηκαν τόσο πολύ νερό. 
Τα αστραπόβροντα  στον μολυβένιο ουρανό,  φόβισαν το σκυλί μας που έψαχνε  να βρει τις ανάσες μας μέσα στη νύχτα.
Αυτό το βράδυ,  έμεινα άυπνη σκεπτόμενη τα πάντα. 
Ένα από αυτά είναι πως θα ήθελα να ζητήσω από τους φίλους μου να μου επισημάνουν τα ελαττώματα μου.
Χτυπήστε αλύπητα,  σαν την βροχή,  έτσι θα τους έλεγα!
Θα μιλούσαν άραγε;

14 comments:

  1. Χρόνια Πολλά Στέλλα μου!
    Με υγεία, με χαμόγελα, με περισσότερη ελπίδα, με καλύτερες μέρες και την ευλογία και προστασία της Παναγίας!
    Φιλιά Πολλά!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Χαμογελώ γιατί περίμενα ένα σχόλιο σαν απάντηση σε όσα γράφω, εχθές το βράδυ, άυπνη μέχρι τις 4.30 τα ξημερώματα, χαμός από βροντοαστραπές, είχα μια ελπίδα πως σήμερα ίσως να ήταν μια δροσερή ίσως και βροχερή μέρα, πάει κι αυτή :-)))

      χρόνια πολλά Αννίκα μου
      την ευχή της παναγίας μας να έχουμε

      φιλιά

      Delete
    2. Νύχτα καλοκαιριάτικη κι η μέρα ξεφορτώνει την κάψα της πάνω στα κεραμίδια, ελπίδα για δροσιά καμία.
      Μόνο η φύση καθαρή θαρρείς πλυμένη απ' τη βροχή και τον ιδρώτα.
      Καλό ξημέρωμα!

      Delete
    3. για μένα Αννίκα μου ήταν το πιο δύσκολο καλοκαίρι.
      Τουλάχιστον είστε στα κεραμύδια που κάπως αποροφούν την κάψα αρα κάπως δροσερό σπίτι, τουλάχιστον περισσότερο από εμάς που έχουμε σκεπη το μπετόν της ταράτσας !

      καλημερούδια :-)))

      Delete
  2. Χρόνια Πολλά ψαροματάκι μου!!!
    Τι ελαττώματα να έχει ένα ψαράκι με μεγάλα, όλο περιέργεια μάτια;
    Για μένα είναι μια πηγή γαλήνης και ηρεμίας. Μπαίνω διαβάζω και βγαίνω πιο ελαφριά.
    Συμπέρασμα: Κανένα ελάττωμά!
    Η καταιγίδα με ηλεκτρίζει και ξυπνάει μέσα μου άγρια ένστικτα χαχα. Σοβαρά τώρα, τρελαίνομαι για καταιγίδες που ωστόσο χαίρομαι σπάνια εδώ που μένω.
    Ο πίνακας...τέλειος!!!
    Χρόνια Πολλά, φιλιά και να περάσεις μια όμορφη μέρα!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Αλήθεια σ ευχαριστώ Μαρία μου τί καλά πλάσματα που είστε όλοι :-)))

      Aχαχα άγρια ένστικτα!!!
      Προσπαθώ να σε φανταστώ..

      Ωραίες είναι, ξέσπασμα, καθάρισμα, εκτόνωση και το κυριότερο δροσιά!

      Ναι, κι εμένα μου άρεσε ο πίνακας, θα ήθελα να ζούσα έστω και για λίγο σε ένα τέτοιο μέρος.

      Φιλιά πολλά

      Delete
  3. "Θα ήθελα να ζητήσω" - "θα τους έλεγα" - "θα μιλούσαν;"
    Χαχα, Στέλλα, σε βρίσκω λίιιιγο φοβισμένη, αφού το ζητάς πλαγίως! ;-)
    Σε κάθε περίπτωση, πώς μπορεί να ξέρει ελαττώματα κάποιος που γνωρίζει τον άλλο μόνο διαδικτυακά; (Άσε που, κάτι που για σένα είναι ελάττωμα, εμένα μπορεί να μη με ενοχλεί, να μη μου δημιουργεί πρόβλημα και να μην το αναγνωρίζω ως τέτοιο.) Το πολύ που μπορεί να σου πει, είναι περιστάσεις αλληλεπίδρασης που τον είχαν ενοχλήσει - χωρίς αυτές να οφείλονται ντε και σώνει σε ελαττώματά σου, μπορεί κάλλιστα να έχουν να κάνουν με ιδιοτροπίες δικές του.
    Χρόνια πολλά και καλά!

    Διονυσία

    ReplyDelete
    Replies
    1. Αχα Διονυσία με έβαλες σε σκέψεις.
      Ώστε πλάγια ερώτηση;

      Αλλά τί καλοί φίλοι που είστε όλοι!!! Μια χαρά με ξέρετε, ίσως περισσότερο από άλλους φίλους μη εικονικούς.

      Ωστόσο, είναι πολύ δύσκολο νομίζω να πεις σε κάποιον κάτι που σε ενοχλεί.
      Γιατί και μόνο λόγω αμηχανίας χάνεται ο αυθορμητισμός κι επικρατεί σιωπή. Δεν είναι έτσι;

      χρόνια πολλά
      φιλάκια γιορτινά

      Delete
    2. Ναι, το καταλαβαίνω αυτό που λες, πως είναι δύσκολο να πεις σε κάποιον κάτι που σε ενοχλεί (σχετικό με αυτόν, εννοούμε). Όμως, αν προσέξεις πώς θα το πεις, αν δώσεις έμφαση στο πώς εσένα σε δυσκολεύει αυτό το κάτι, αν επικεντρωθείς στο δικό σου πρόβλημα εξαιτίας του - αντί να το παρουσιάσεις ως κατηγορία για τον άλλο, αντί να το αντιμετωπίσεις ως πρόσχημα για επίθεση -, γίνεται πολύ πιο απλό. Τις περισσότερες φορές, όμως, γυρεύουμε να εκτονωθούμε, εξ ου και δεν αντιλαμβανόμαστε καν πώς θα ήταν μια εποικοδομητική κουβέντα. (Βοηθητικό θα ήταν να σκεφτόμαστε πρώτα - προτού ξεκινήσουμε μια παρόμοια συνομιλία- το εξής: "Αν ο Τάδε ή η Δείνα ήταν ο καλύτερος φίλος μου / η καλύτερη φίλη μου, με τι τρόπο θα του επικοινωνούσα αυτό που θέλω; Πόσο προσεκτικός και ευγενικός και τρυφερός θα ήμουν;". Ε, και να μιμούμασταν αυτόν τον τρόπο και με τους άλλους. Είναι χρήσιμο, πιστεύω.

      Διονυσία

      Delete
    3. Ωωω πολύ πολύ σωστά!
      Δεν το γνωρίζουμε συνήθως αυτό, θέλει παιδεία.
      Αντιθέτως μαζεύουμε αρνητισμό ανεχόμενοι / συμβιβαζόμενοι μέχρι να μπουκώσουμε και ή να φύγουμε ή όπως λες να εκτονωθούμε μιλώντας.

      Πόσο διαφορετικοί θα είμασταν μεταξύ μας αν γνωρίζαμε τον τρόπο τελικά!

      Delete
  4. Στέλλα μου καλησπέρα σου!
    Χρόνια πολλά κορίτσι μου. Μαντεύω νύχτα δύσκολη ναι; Καταιγίδες Καλοκαιρινές εν μέσω Αυγούστου. Πρέπει να είναι τυλιγμένες σε δέος πραγματικό για τη δύναμή τους. Σε νιώθω απόλυτα μόνη στην νύχτα να αφουγκράζεσαι τη δύναμη αλλά και την έκφραση της φύσης. Μοναδική εμπειρία.
    Κάθε μου σκέψη κοντά σου.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ναι, τελικά είναι δύσκολες οι αυπνίες, κοιμήθηκα στις 4,5 το πρωί.
      Το τί φωτογραφίες βγάζουν οι φωτογράφοι μας τα αστραπόβροντα δε λέγεται.
      Ομορφιά και δέος.
      Το σκυλί μας μας έψαχνε μέσα στο σκοτάδι.

      Φιλιά πολλά

      Delete
  5. Αρκετά δεν χτυπιέσαι μόνη σου, Στέλλα μου και θέλεις να έρθουμε και εμείς να ρίξουμε και άλλα αστραπόβροντα... εδώ είσαι τυχερή που δέχτηκες τις ευλογίες της βροχής που πάντα ξεπλένει σκόνες και κατάλοιπα απροσεξίας ημερών!

    ΑΦιλάκια τρυφερά να σ' ακολουθούν και αυτή την γιορτινή μέρα!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Σ ευχαριστώ Στεφανία μου.

      Πραγματικά, όπως άκουγα τα αστραποβροντα και τη βροχούλα χθες βράδυ πίστεψα πως σήμερα θα ήταν μια βροχερή μέρα αλλά τουλάχιστον είναι δροσερή.
      Αυτό είναι ευλογία!

      Φιλιάαα πάρα πολλά γιορτινά

      Delete

μια μέρα

  χρόνος τότε που σκοτώναμε το συναίσθημα,  κι ενώ η ψυχή έλεγε ναι,  εμείς επιλέξαμε το όχι νοσταλγία ο τρόπος που σήκωνες ψηλά τα μανίκια ...