γηρατειά

Θα σας βάλω κατ'  ευθείαν στα βαθιά,  γιατί το θέμα αυτό δεν μου βγαίνει με άλλο τρόπο να το παρουσιάσω.  Πρώτα όμως θα γεμίσω ένα φλυτζάνι με ζεστό εσπρέσσο να σιγοπίνω κι ας είναι μία η ώρα μετά τα μεσάνυχτα.

Περίπτωση α)

Συναντώ γνωστό μου ζευγάρι στην παραλία.  Είναι ο Α. και η Α.  Σύμπτωση,  και των δύο τα ονόματα αρχίζουν με το ίδιο γράμμα.
Ο Α. είναι φίλος από τα παλιά,  την Α.  την γνώρισα μέσω αυτού.
Δεν θα πω για τις ζωές τους,  και πώς ενώθηκαν οι δρόμοι τους,  καθότι και οι δύο χωρισμένοι και με παιδιά,  δεν μας αφορά.  Ξέρουμε όμως πως είναι ζευγάρι την τελευταία δεκαετία,  θέλω να πιστεύω πολύ αγαπημένο.  Ζούνε μαζί.
Ηλικιακά είναι κοντά σε μένα,  αυτή την δύσκολη για πολλούς λόγους ηλικία,  γιατί είσαι φορτωμένος με πολλά συμβάντα του παρελθόντος και με πολλές υποχρεώσεις του παρόντος,  συν τις καθημερινές οικονομικές δυσκολίες με την έννοια πως δεν τρέχουν από τις τσέπες μας τα λεφτά.  Και που ίσως αν έτρεχαν,  πολλά θέματα μας να ήταν λυμένα!  Θα ήταν άραγε;

Μέσα στις υποχρεώσεις λοιπόν αυτού του ζευγαριού προέκυψε εδώ και πάνω από χρόνο άλλη μία,  τα γηρατειά και η ανημπόρια της 90χρονης μητέρας της κοπέλλας.  Την μαμά την κράτησαν στο σπίτι τους,  και μαζί με αυτήν το τάισμα της,  το άλλαγμα της αλλά και την υποχρέωση να την σηκώνουν δεν ξέρω πόσες φορές καθημερινά από το κρεββάτι της.

Τους συνάντησα προχθές στην παραλία κι η κούραση και των δύο,  δεν ήταν απλά ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους,  την απέπνεαν τα σώματα τους.  Έχουν αδυνατήσει και οι δύο σε βαθμό επικίνδυνο.
Όσο για την ψυχολογική τους κούραση δεν υπάρχουν λόγια μπορείτε να την φανταστείτε.

Περίπτωση β)

Ο Σ!
Μιά δεκαετία πάνω από μένα,  θα έλεγα μόνο με υποχρεώσεις κάθε είδους!
Ο Σ. ζει σε ένα χωριό 90χλμ από την Θεσσαλονίκη.
Όταν η 86χρονη τότε μητέρα του πριν δύο χρόνια άρχισε να χρειάζεται βοήθεια και να μην μπορεί να εξυπηρετηθεί μόνη της,  στο σπίτι της το οποίο βρίσκεται εδώ στη Θεσσαλονίκη,  την τακτοποίησε με τον γνωστό τρόπο προσλαμβάνοντας μια γυναίκα.
Δυό χρόνια μετά,  ερχόμενος ελάχιστες φορές να την δει,  χωρίς να την έχει πάρει ποτέ στο σπίτι του,  την έβαλε σε ένα ας το πούμε δημόσιο γηροκομείο.
Τα τελευταία νέα που άκουσα πριν φύγει από τη ζωή η μητέρα του ήταν πως κλαίγοντας παραπονιόταν που την πήγε σε εκείνο το περιβάλλον ο γιός της.


Κοίτα να δεις τώρα που εμένα και οι δύο περιπτώσεις με στεναχωρούν.  Στην μία περίπτωση έχουμε υπερευαίσθητους ανθρώπους και στην άλλη την πλήρη αναισθησία.
Το θέμα είναι ότι όλοι είτε έχουμε έρθει είτε θα έρθουμε αντιμέτωποι με αυτό το σκληρό θέμα.
Ποιό είναι άραγε το σωστό;