Αγάπη μου, μετά τη χθεσινή καταιγίδα βροχής και τη σημερινή καταιγίδα λέξεων έχω θυμό, θυμό, θυμό, είσαι ξεροκέφαλος, δεν καταλαβαίνεις, κόβεις και ράβεις με τον δικό σου τρόπο κι εγώ μένω μετέωρη να εξηγώ, να εξηγώ, να εξηγώ και να σκέφτομαι ποιό είναι τελικά το νόημα να χρησιμοποιούμε τις πλάτες μας σαν σάκους του μποξ, να κοίτα τα όμορφα που έρχονται, τον ήλιο που λάμπει στον ουρανό και τα βάζα μας που είναι γεμάτα με λουλούδια, χρώματα, μόνο χρώματα θα έπρεπε να καθοδηγούν τις συμπεριφορές μας, μα εμείς πολλές φορές γινόμαστε τόσο ασπρόμαυροι, όμως αγάπη μου, αυτό είναι τόσο ανθρωπένιο, τόσο, τόσο, τόσο!
No comments:
Post a Comment