Wednesday, October 02, 2019

ένας ποιητής





Κόλησα εδώ και 3 μήνες στο προφίλ του,  στις καθημερινές πολλές αναρτήσεις του,  γοητευμένη με τα όσα έγραφε για Αυτήν.  Με εξέπληξε ο τρόπος,  που εξέφραζε το μεγάλο έρωτα του γιατί μεγάλη,  τεράστια έδειχνε να είναι η απώλεια του.  Αναρωτήθηκα αν ήταν έρωτας πραγματικός,  ή αν ήταν ενοχές επειδή Αυτή χάθηκε χωρίς την αγάπη του.  Λόγια γραμμένα, πληγωμένα, κλάμμα βουβό.
Ποιήματα,  στιχάκια που θα τα ζήλευε κάθε άνθρωπος ζωντανός.  ένα τέτοιο συναίσθημα ποιός δεν θέλει να το πάρει;  Ποιός δεν θέλει να ζήσει με έναν αληθινό ποιητή,  ποιός δεν θέλει να ζήσει έναν αληθινό,  μεγάλο έρωτα,  ποιός δεν θέλει ο κάθε στίχος ενός ποιήματος να αφορά αυτόν τον ίδιον;
Χωρίς να τον γνωρίζω αυτόν τον άνθρωπο,  δεν ήξερα ποιόν να πρωτολυπηθώ,  Αυτήν,  την οποία δεν γνώριζα,  που έφυγε και τον άφησε μόνο μετά από 30+ χρόνια ή αυτόν που πάλευε να βρει άκρη μετά την απώλεια!

Και χθες,  χάριν της  επετείου του γάμου τους στις 3 του Οκτώβρη,  αναρτεί μια φωτογραφία της!
Και αναγνωρίζω στο πρόσωπό της,  μια κοπέλλα που είχα γνωρίσει πριν χρόνια.  Μια πολύ συμπαθητική γυναίκα,  συνομήλικη  μου,  ήρεμη,  όμορφη,  με μεγάλη εσωτερική δύναμη.
Υπήρξε συμμαθήτρια μου σε κάποια μαθήματα ζωγραφικής!
Υπήρξε και συνεργάτης στη δουλειά μου.
Ήταν μια κοπέλλα που πολύ θα ήθελα να ήταν φίλη μου,  μεταξωτή,  καλλιεργημένη,  με αγάπη για την τέχνη.

Εκπλήσσομαι με την σύμπτωση,  εκπλήσσομαι που ένιωσα τόση συμπόνοια για έναν άνθρωπο που θρηνούσε Αυτήν που τελικά κι εγώ γνώριζα,  χωρίς να έχω ιδέα για όλο αυτό.

Κάπως περίεργα ένιωσα / νιώθω,  πέρα από μια απέραντη λύπη,  είναι η αλήθεια!

18 comments:

  1. Είναι σπάνιο στις μέρες μας να υπάρχει τόση αγάπη μετά από 30 χρόνια γάμου.Πιστεύω στην αγάπη και πραγματικά έχω κολλήσει με όσα έγραψες.Διάβασα πολλές φορές την άναρτησή σου μέχρι να μπορέσω να γράψω κάτι.Είναι πολύ συγκινητική αυτή η έκφραση του για την γυναίκα που έχασε.
    Θα σου στείλω 1 μουσικό θέμα και ένα τραγούδι που πιστεύω ότι ταιριάζουν πολύ με όλα αυτά.
    https://www.youtube.com/watch?v=kpSOC7KvDwI
    https://www.youtube.com/watch?v=LUMV7SQt5wc

    ReplyDelete
    Replies
    1. Πιστεύω πως όταν υπάρξει η αγάπη, δεν χάνεται ποτέ όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ο έρωτας μπορεί να χαθεί, η αγάπη όμως υπάρχει και εκφράζεται με χίλιους δυό τρόπους. Πόσο μάλλον μετά από την απώλεια και μάλιστα μέσα από έναν καλλιτέχνη, έναν ποιητή.
      Έχω συγκλονιστεί απίστευτα κι εγώ, πολύ περισσότερο τώρα που κατάλαβα πως ήταν γνωστή μου η γυναίκα.
      Ξέρεις, νομίζω πως οι άνθρωποι που έχουν αληθινά αγαπηθεί, έχουν μια γλυκιά ηρεμία στην συμπεριφορά τους, και μια εσωτερική αυτάρκεια και δύναμη.
      Τα τραγούδια σου πάρα πολύ ωραία, και το πρώτο αλλά το δεύτερο, το όνομα μου, είναι το κάτι άλλο!
      Μου ήρθε στο νου ένα σχετικά πρόσφατο τραγούδι ή του Αζναβούρ ή του Κοέν, που μιλάει στην άρρωστη γυναίκα του αν θυμάμαι καλά.
      Ψάχνοντας βρήκα αυτό
      https://www.youtube.com/watch?v=nxaZMreym88
      Είναι το she του Αζναβουρ.

      Delete
    2. Το τραγούδι σου είναι πολύ ωραίο.Είναι του Charles Aznavour σωστά.Αυτό που έγραψες ότι οι άνθρωποι που εχουν αληθινά αγαπηθεί έχουν μια ηρεμία στην συμπεριφορά τους και μια εσωτερική αυτάρκεια και δύναμη είναι πολύ σωστό.
      Μερικές φορές μας κάνει εντύπωση όταν ακούμε ή διαβάζουμε για αγάπη μετά από τόσα χρόνια.Κάπου είχα διαβάσει ότι παλαιότερα είχαν ρωτήσει μια γιαγιά πώς είναι τόσα χρόνια με τον αντρα της (50 χρόνια γάμου.)
      Εκείνη απάντησε ότι όταν είχαν προβλήματα με τον άντρα της όταν ήταν νέοι με τον διάλογο "διορθώναμε" την κατάσταση.Τώρα για ασήμαντους λόγους την πετάτε την αγάπη και τον γάμο σας στους δικηγόρους...
      Και ένα άλλο τραγούδι του πολύ αγαπημένο - https://www.youtube.com/watch?v=YnGZapmRI0c

      Delete
    3. Μη το λες, δεν υπάρχει συνταγή!
      'Η αγαπιέσαι μέσα από τον άλλον είτε όχι.
      Αν αγαπάς κι όλας, όλα τα λεφτά.

      Πολλές φορές καλύτερα να ξέρεις να φεύγεις!
      Δεν σημαίνει ότι αν παραμείνουν δυό άνθρωποι σε μια σχέση είναι και καλή.

      Για μένα το όλο θέμα είναι να υπάρχει μια σχέση σωστή, να θέλουν κυρίως δύο άνθρωποι το ίδιο πράγμα. Να μην κοιτάζει ο ένας εδώ κι ο άλλος εκεί. Να υπάρχουν κοινά και όχι τεράστιες διαφορές. Επίσης να ξέρεις τί θέλεις, να είσαι εκεί για τον άλλον αλλά και για τον εαυτό σου, να δίνεσαι. Αλλά κι ο άλλος να σου δίνεται. Όλο να είναι αμοιβαίο. Να βγαίνει πηγαία.

      Delete
  2. Το τέλος ενός έρωτα –αλήθεια είναι- μοιάζει με φαρμακωμένο μήλο. Ίσως και να γλυτώσεις απ’το φαρμάκι του, όμως πάντα θα θυμάσαι την πικρίλα εκείνης της δαγκωματιάς που ύπουλα θα κατατρώει την ψυχή σου.
    Έτσι αφήνει ο έρωτας το αποτύπωμά του. Και ή θα σε κάνει ποιητή ή θα κρατά φυλακισμένο το μυαλό σου στο κελί μιας αδιέξοδης αγάπης.
    Κι αυτό το κενό που αναβλύζει απ’ τα μάτια σου δεν θα στερέψει ποτέ, απλά με τον καιρό, σαν την κλεψύδρα θα γεμίζει την ψυχή σου.
    Κι αυτό που λες μεγάλη αλήθεια είναι σε τέτοιες περιπτώσεις δεν ξέρεις πώς να μοιράσεις τη συμπόνοια. Κι οι δυο αλυσοδεμένοι στου χρόνου την αιωνιότητα.
    Στέλλα πολλά φιλιά!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Νομίζω Αννίκα μου πως είναι δύσκολο να διαχειριστείς την απώλεια, το θάνατο, την αρρώστεια, πόσο μάλλον αν είναι του ανθρώπου που ζεις μαζί του μια ζωή.
      Από την άλλη ο κάθε καλλιτέχνης εκφράζει τον εσωτερικό του κόσμο με τον δικό του τρόπο.
      Έτσι λειτουργούν οι καλλιτέχνες!

      Με όλα όσα πολύ ωραία ξεδιπλώνεις δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω.

      Καλό απόγευμα Αννικα μου
      φιλάκια κι από μένα

      Delete
  3. Ουπς! Τι έχουμε εδώ;
    Η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη;
    Λυπάμαι πάντως...
    Είναι κρίμα να χάνονται οι αγάπες.
    Είτε είναι μεγάλες είτε μικρότερες.
    Θα συμπονούσα και τους δύο, γιατί κι αυτός που επιλέγει να φύγει κι αυτός κάποια απώλεια την υφίσταται.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ναι Αρτίστα μου με τη διαφορά εδώ ότι η γνωστή μου, απεβίωσε τον Μάιο που μας πέρασε κι ο ποιητής μας είναι απαρηγόρητος.
      έμαθα μόλις χθες ποιά ήταν η γυναίκα του!

      Κρίμα να χάνονται οι αγάπες ωστόσο, είναι αληθινό αυτό.
      Ειδικά έτσι

      Delete
    2. Ωωωωω! Τι λες τώρα;
      Δεν το κατάλαβα. Αυτό για τον θάνατο. Δεν το κατάλαβα καθόλου ότι ηταν τέτοια περίπτωση.
      Λυπάμαι πολύ Φις Άι...

      Delete
    3. Ναι Αρτίστα μου,
      του συμπαραστεκόμουν χωρίς να ξέρω ποιά ήταν η γυναίκα του.
      Όταν έβαλε τη φωτογραφία την αναγνώρισα.

      Σοκ!

      Delete
  4. Αν είναι δυνατόν!
    Στέλλα αυτό δεν είναι ένα απλό τυχαίο βίωμα που ένιωσες! Είναι κάτι συγκλονιστικό. Σε διπλή κατεύθυνση. Αφενός αυτό καθ' εαυτό ένα πηγαίο συναίσθημα αγάπης, ομολογίας του, έκφρασής του. Μια απώλεια καθοριστική που υμνείται με τρόπο συγκλονιστικό.
    Αφετέρου η διαπίστωση της γνωριμίας σου με την γυναίκα αυτή. Κάτι σαν σοκ αυτή η είδηση. Διπλό μάλιστα, όπως το περιγράφω.
    Πρέπει να ένιωσες πολύ δυνατά συναισθήματα καλή μου φίλη και δικαίως για αυτό.
    Δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να πω.
    Καλησπέρα και όμορφο το βράδυ σου.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Τί να πεις κι εσύ Γιάννη μου τί να πω κι εγώ, τί να πεις σε τέτοιες στιγμές.
      Τα φιλιά μου

      Delete
  5. Ωωω… μα πόσο συγκλονιστικό!
    Στην αρχή νόμιζα ότι σου φαινόταν γνώριμη μέσα από τις δικές του αναρτήσεις.. Την γνώρισες έτσι μέσα από τα δικά του μάτια..
    Μα να είναι τελικά όντως, γνωστή σου!
    ..
    Δυο μονοπάτια που χώρισαν νωρίς, μα να που ξανασυναντήθηκαν με τρόπο απρόσμενο αργότερα πολύ..
    Κι εκείνης η ζωή μοιάζει να ήταν μεγάλη και πλούσια όσο ζούσε με τον δικό της Ποιητή, γιατί έτσι είναι οι μεγάλοι έρωτες...
    ...

    Θα ακουμπήσω μια γλυκιά Καληνύχτα, τιμής ένεκεν..

    ReplyDelete
    Replies
    1. Εκείνη ελπίζω και το πιστεύω ότι αγαπήθηκε όσο ζούσε..

      ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω!

      καλό απόγευμα

      Delete
  6. Και υστερα λεμε πως οι συγραφεις γραφουν ιστοριες...τις ιστοριες Στελλα μου τις γραφει η ζωή και εμεις μενουμε απλα θεατες....πραγματι αναπαντεχη και συγκλονιστικη ιτορια...!!!
    Η αγαπη η αληθινη δεν τελειωνει....
    Δεν υπαρχουν λογια..!!!!
    Καλο μηνα να εχεις Στελλα μου..

    ReplyDelete
    Replies
    1. Όπως τα λες Ρούλα μου, η ζωή γράφει κι εμείς θεατές

      καλό μήνα
      τα φιλιά μου

      Delete
  7. Aπίστευτο!!!
    Αλήθεια, θα μπορούσες, αυτό,να το μοιραστείς μαζί του;
    Και πώς θα αντιδρούσε εκείνος άραγε;

    ReplyDelete
    Replies
    1. Φυσικά και του το είπα.
      Τί να πει ο πικραμένος,
      τί να του πούμε κι εμείς!
      Πιστεύω πως κάπως με το χρόνο θα καταλαγιάσει η θλίψη του.
      Πόσο λυπήθηκα όμως, διπλά!

      Delete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...