ένας ποιητής

Κόλησα εδώ και 3 μήνες στο προφίλ του,  στις καθημερινές πολλές αναρτήσεις του,  γοητευμένη με τα όσα έγραφε για Αυτήν.  Με εξέπληξε ο τρόπος,  που εξέφραζε το μεγάλο έρωτα του γιατί μεγάλη,  τεράστια έδειχνε να είναι η απώλεια του.  Αναρωτήθηκα αν ήταν έρωτας πραγματικός,  ή αν ήταν ενοχές επειδή Αυτή χάθηκε χωρίς την αγάπη του.  Λόγια γραμμένα, πληγωμένα, κλάμμα βουβό.
Ποιήματα,  στιχάκια που θα τα ζήλευε κάθε άνθρωπος ζωντανός.  ένα τέτοιο συναίσθημα ποιός δεν θέλει να το πάρει;  Ποιός δεν θέλει να ζήσει με έναν αληθινό ποιητή,  ποιός δεν θέλει να ζήσει έναν αληθινό,  μεγάλο έρωτα,  ποιός δεν θέλει ο κάθε στίχος ενός ποιήματος να αφορά αυτόν τον ίδιον;
Χωρίς να τον γνωρίζω αυτόν τον άνθρωπο,  δεν ήξερα ποιόν να πρωτολυπηθώ,  Αυτήν,  την οποία δεν γνώριζα,  που έφυγε και τον άφησε μόνο μετά από 30+ χρόνια ή αυτόν που πάλευε να βρει άκρη μετά την απώλεια!

Και χθες,  χάριν της  επετείου του γάμου τους στις 3 του Οκτώβρη,  αναρτεί μια φωτογραφία της!
Και αναγνωρίζω στο πρόσωπό της,  μια κοπέλλα που είχα γνωρίσει πριν χρόνια.  Μια πολύ συμπαθητική γυναίκα,  συνομήλικη  μου,  ήρεμη,  όμορφη,  με μεγάλη εσωτερική δύναμη.
Υπήρξε συμμαθήτρια μου σε κάποια μαθήματα ζωγραφικής!
Υπήρξε και συνεργάτης στη δουλειά μου.
Ήταν μια κοπέλλα που πολύ θα ήθελα να ήταν φίλη μου,  μεταξωτή,  καλλιεργημένη,  με αγάπη για την τέχνη.

Εκπλήσσομαι με την σύμπτωση,  εκπλήσσομαι που ένιωσα τόση συμπόνοια για έναν άνθρωπο που θρηνούσε Αυτήν που τελικά κι εγώ γνώριζα,  χωρίς να έχω ιδέα για όλο αυτό.

Κάπως περίεργα ένιωσα / νιώθω,  πέρα από μια απέραντη λύπη,  είναι η αλήθεια!