Ὁ ἔρωτας,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
πολὺ οὐσιαστικόν,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
γένους
οὔτε θηλυκοῦ,
οὔτε ἀρσενικοῦ,
γένους ἀνυπεράσπιστου.
Πληθυντικὸς ἀριθμὸς οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες.
Ὁ φόβος,
ὄνομα οὐσιαστικὸν
στὴν ἀρχὴ
ἑνικὸς ἀριθμὸς
καὶ μετὰ πληθυντικὸς
οἱ φόβοι.
Οἱ φόβοι
γιὰ ὅλα ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.
Ἡ μνήμη,
κύριο ὄνομα τῶν θλίψεων,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
μόνον ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
καὶ ἄκλιτη.
Ἡ μνήμη, ἡ μνήμη, ἡ μνήμη.
Ἡ νύχτα,
Ὄνομα οὐσιαστικόν,
Γένους θηλυκοῦ,
Ἑνικὸς ἀριθμός.
Πληθυντικὸς ἀριθμὸς
Οἱ νύχτες.
Οἱ νύχτες ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.
Κική Δημουλά
μας άφησε
22/2/2020
Ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα της.Όταν αναφέρεσαι στον έρωτα όλα γίνονται όμορφα.Αλλάζει η ζωή.
ReplyDeletehttps://www.youtube.com/watch?time_continue=8&v=snHt9KPbhQ0&feature=emb_title
Μα ο έρωτας δεν αλλάζει την ζωή;
DeleteΠώς να μην αλλάξει κι εμένα όταν αναφέρομαι σ' αυτόν, όπως και όλους μας πιστεύω.
καλησπέρα Μάριε
Καλό της ταξίδι. Άφησε πίσω της μια μεγάλη πνευματική κληρονομιά. Δεν είχα τη τιμή να διαβάσω ποιήματά της αλλά ξέρω για την ποιότητά της. Μια μεγάλη απώλεια. Τουλάχιστον πλήρης ημερών αν μπορεί κάποια κοινωνία να παρηγορηθεί έτσι.
ReplyDeleteΚαλησπέρα Στέλλα, όμορφη Κυριακή.
Έκλαψα χθες Γιάννη.
DeleteΓια τον χρόνο που φεύγει,
για τη ζω'η που χάνεται
για εμάς, για όσους μας άφησαν την πνευματική κληρονομιά τους
για την ποιότητα ζωής βρε Γιάννη, για την τέχνη
για τα ιδανικά μας που κάπου στο δρόμο λάκισαν.
Για όσα ονειρευτήκαμε και για όλα όσα χαστούκια φάγαμε
και γενικότερα για όσα θεωρήσαμε δεδομένα και παραδώσαμε
Η απώλεια δυστυχώς είναι πολύ πιο πλατειά από ότι φανταζόμαστε
Είναι μια ολόκληρη εποχή στο τέλος της Γιάννη, ζούμε το τέλος αυτής της εποχής!
Άκου Στέλλα μου:
DeleteΟ Θάνατος, αν έρχεται καθώς πρέπει βιολογικά, είναι φυσική αλυσίδα στη ζωή. Συνεπώς αποδεκτός.
Ο πνευματικός θάνατος, το τέλος μιας εποχής, η δική μας παραίτηση, η προσωπική μας μετάλλαξη σε χειραγωγημένους κρίκους μιας αλυσίδας είναι δική μας επιλογή. Και φυσικά εννοώ πλειοψηφικά.
Βέβαια, ξέρουμε καλά ότι τίποτα στην εξέλιξη της ιστορίας δεν έγινε από τις "σιωπηρές" πλειοψηφίες των "νοικοκυραίων" αλλά τα πάντα προχώρησαν με τα όνειρα φωτισμένων μειοψηφιών που τράβηξαν μπροστά την ιστορία.
Όσο εμείς, υποτασσόμαστε και θεωρούμε τα όσα τεκταίνονται γύρω μας "φυσιολογικά" και όσο πατάμε στο ευτελές άλλοθι "δεν γίνεται τίποτα" τότε κάθε μέρα θα κλαίμε και θα θρηνούμε.
Καθώς αν αυτό το "δεν γίνεται τίποτα", επικρατούσε και σε άλλες εποχές που επικαλέστηκε από κάποιους "σώφρονες" (δεν χρειάζεται να αναφέρω εποχές, θα ξημερώσουμε...), τότε σήμερα θα ζούσαμε σαν σκλάβοι.
Η Απώλεια είναι μεγάλη και επώδυνη. Όμως πρέπει να έχουμε ύψιστο καθήκον την αναπλήρωση και τον πολλαπλασιασμό μέσα στην κοινωνία και την εξέλιξή της.
Την αγάπη μου και το σεβασμό μου.
Ζούμε σε άλλα χρόνια Γιάννη.
DeleteΠαρ' όλα ξεκινήστε εσείς την επανάσταση κι εγώ παρά τα θέματα μου μαζί σας, θα ακολουθήσω.
Πολύ φοβάμαι όμως ότι αυτά που εμείς θεωρούσαμε ''ιδανικά'' έχουν εξαφανιστεί ανεπιστρεπτί.
Είμαστε στην εποχή που γίνονται πράγματα ερήμην μας. Άλλοι κινούν τα νήματα κάθε είδους.
Μεταξύ μας τώρα κάτι ταμπέλες τύπου ''νοικοκυραίοι'' κλπ κλπ πολύ με στεναχωρούν. Διότι όσο βάζουμε ταμπέλες τόσο δείχνουμε ο καθένας τον άλλον με το δάχτυλο αλλά πες μου τί γίνεται στην ουσία;
Στις δύσκολες μέρες θα ρχετε η ποίηση να μας βρει, θα μας χτυπάει φιλικά στον ώμο να μας θυμίσει πως τίποτα δεν χάθηκε. Στις δύσκολες μέρες η ποίηση δεν σιωπά αρκεί να είναι κάποιος παρατηρητικός για να την εντοπίσει.
ReplyDelete«Γυρνάς ζωή κι όπου βρεθείς
καυχιέσαι
ότι δίχως εσένα στιγμή δεν ζούμε.
Αλήθεια είναι.
Μα δεν ομολογείς
πως από φόβο γαντζωθήκαμε οδυνηρά
επάνω σου.
Αποσιωπάς ότι μας έχεις προπωλήσει
σε κείνο τον βρομιάρη σωματέμπορο.
Το χάρο
Πως έχει πάρει μάλιστα καπάρο
αμέσως μόλις γεννηθήκαμε
Έτσι καλωσορίζει η Δημουλά τον θάνατο με «άνω τελεία»
Αιωνία η μνήμη της!
Αννίκα μου καλησπέρα
ReplyDeleteΗ ΠΕΡΙΦΡΑΣΤΙΚΗ ΠΕΤΡΑ
Μίλα.
Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.
Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.
Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,
ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ
μὲ τὴν ἀοριστία.
Πές:
«ἄδικα»,
«δέντρο»,
«γυμνό».
Πές:
«θὰ δοῦμε»,
«ἀστάθμητο»,
«βάρος».
Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται
μιὰ σύντομη, ἄδετη, ζωὴ μὲ τὴ φωνή σου.
Μίλα.
Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς
ἀρχίζει ἡ θάλασσα.
Πὲς κάτι.
Πὲς «κῦμα», ποὺ δὲν στέκεται.
Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει
ἂν τὴν παραφορτώσεις μὲ προθέσεις.
Πὲς «στιγμή»,
ποὺ φωνάζει βοήθεια ὅτι πνίγεται,
μὴν τὴ σῴζεις,
πὲς
«δὲν ἄκουσα».
Μίλα.
Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,
ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:
ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σὲ αἰχμαλωτίσει,
σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη.
Τράβα μία λέξη ἀπ᾿ τὴ νύχτα
στὴν τύχη.
Ὁλόκληρη νύχτα στὴν τύχη.
Μὴ λὲς «ὁλόκληρη»,
πὲς «ἐλάχιστη»,
ποὺ σ᾿ ἀφήνει νὰ φύγεις.
Ἐλάχιστη
αἴσθηση,
λύπη
ὁλόκληρη
δική μου.
Ὁλόκληρη νύχτα.
Μίλα.
Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.
Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.
Πὲς «πέτρα»,
ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.
Ἔτσι, ἴσα ἴσα,
νὰ βάλω ἕναν τίτλο
σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια.