Tuesday, April 07, 2020

αυτή η εποχή (μέρα 26η)




Χθες,  μετά από παρακολούθηση 4 ολόκληρων επεισοδίων σειράς στο Netflix,  κατανόησα όλους αυτούς που έβλεπα στο παρελθόν να πορώνονται.  Πόσο δίκιο είχαν!  Μα είναι τόσο ωραίες οι ταινίες τους,  τόσο καλογυρισμένες και σέβονται τον θεατή,  με άριστα το 10 θα έβαζα 10'.

Αυτή η εποχή,  δεν ήταν ποτέ η εποχή μου.  Δεν αγαπώ ούτε την υγρασία ούτε την ψύχρα.  Θέλω τα άκρα,  είτε καλοκαίρι με ντάλα τον ήλιο,  τα λιγοστά ρούχα,  τα πέδιλα,  τις ιδρωμένες βόλτες και αυτό το ουφ δεν αντέχω άλλο τέτοια ζέστη ή αυτός ο καύσωνας έχει κάνει το μυαλό μου μπεσαμέλ,  είτε χειμώνα κρύο,  να φοράω χοντρά μπουφάν,  κασκόλ και γάντια ή αν είμαι σπίτι να κολάω στο ζεματιστό καλοριφέρ.  Επίσης αγαπώ τα χριστούγεννα και όχι το πάσχα.  Από παιδί αυτό!  Τα χριστούγεννα είχαν να κάνουν με την ζεστασιά του σπιτιού και τα ωραία οικογενειακά τραπέζια που τραβούσαν στο μάκρος του δεκαπενθήμερου,  το πάσχα είχε να κάνει με επίσκεψη στο χωριό.  με αρνί στον σούβλα και με τσουρέκια παραδοσιακά που ποτέ δεν μου άρεσαν.  Τα χριστούγεννα είχαν χαρά,  το πάσχα είχε μια θλίψη,  κι ας μεγάλωναν οι μέρες,  κι ας άνθιζε ο τόπος.

Μετά το 2016,  μετά δλδ που έχασα τον πατέρα μου,  έπαψα να πηγαίνω στην εκκλησία ακόμη και το βράδυ της ανάστασης.  Η δε μεγάλη εβδομάδα έγινε μια ακόμη πιο πικρή,  στιφή και μελαγχολική περίοδος.
Αντιλαμβάνεσαι πως καθόλου δε με ενδιαφέρει κι ούτε θα μου λείψει μετά την φετινή αναγκαία ρύθμιση.

Μ'  αρέσει που είμαστε εδώ παρέα όλοι μαζί,  είναι ένα ιδιαίτερο και μαγευτικό είδος επικοινωνίας,  ειδικά αυτές τις μέρες πολύ πολύ αναγκαίο.  Μπορεί να μην βλέπουμε ο ένας τα μάτια του άλλου,  την χαλαρή ή την έντονη διάθεση,  την αμεσότητα ή την ανασφάλεια αλλά έχει αυτή η επικοινωνία τα πολλά και τόσο ελκυστικά θετικά της στοιχεία.  Κάνουμε χάδια μεταξύ μας αυτό είναι αλήθεια μα τα χρειαζόμαστε.  Και πολλές σφιχτές σφιχτές αγκαλιές κάνουμε κι ας μπορούμε μόνο να τις φανταστούμε.  Έτσι κι αλλιώς πέρα από τα στενά άτομα που αποτελούν την οικογένεια μου,  εσάς έχω :)

Η ώρα του παιδιού,  και της χαράς,  είναι η ώρα μέσα στη μέρα που φτιάχνω  το ψωμάκι μου,  και να που για άλλη μια φορά περιμένω τα ζυμαράκια μου να φουσκώσουν.  Ένα με κοινό αλεύρι κι ένα με ολικής.
Μα πες μου πώς γίνεται το αλεύρι ολικής να μου μυρίζει σοκολάτα; 

16 comments:

  1. Απο όταν ήμουν παιδί είχα πάντα προβλήματα την άνοιξη.Με το αλλεργικό άσθμα που απ'οτι μου είχαν πεί οι γονείς μου το έχω από 3 ετών.
    Η άνοιξη αρέσει σε πολύ κόσμο γιατί αλλάζει ο καιρός αρχίζει να άνοδος της θερμοκρασίας αλλά έχει και βροχές και αρκετή υγρασία.
    Το καλοκαίρι με καύσωνα δεν αντέχω με τίποτα.Μόνο τον χειμώνα αγαπώ, με το πολύ κρύο και τις γιορτές των Χριστουγέννων.
    Πιστεύω ότι αυτό το αναγκαστικό κλείσιμο στο σπίτι έχει και τα καλά του.
    Βρισκόμαστε περισσότερες μέρες και ώρες με την γυναίκα μου.Είχαμε φτάσει να τρέχουμε καθημερινά.
    Τώρα έχουμε αναγκαστικά άλλους ρυθμούς.

    Επειδή είμαι της αγκαλιάς και επειδή πάντα την αναζητούσα (οι γονείς μου δεν το είχαν αυτό) μπορώ να πω ότι τώρα την έχω βρεί στην γυναίκα μου.(Η μητέρα μου φέτος δεν θα είναι μαζί μας..)
    Με συγγενείς δεν έχουμε πολλά πάρε δώσε.Ευτυχώς.
    Μπορεί να μην γνωριζόμαστε από κοντά,έχουμε όμως εκφράσει τις απόψεις μας στο blog σου που πάντα μας φιλοξενεί με αγάπη.
    Στέλνω μια αγκαλιά μαζί με 3 τραγούδια.
    https://www.youtube.com/watch?v=F2uWNTDNfEU
    https://www.youtube.com/watch?v=0jdQk7CNB0s
    https://www.youtube.com/watch?v=XdD3Qy5U2t0



    ReplyDelete
    Replies
    1. Ούτε η δική μου μητέρα, αλλά ούτε κι ο πατέρας μου ήταν της αγκαλιάς αλλά ούτε του χαδιού. Όμως εκ των υστέρων και πέρα από τα στερεότυπα νομίζω είχαν τον τρόπο τους, η μαμά μου τον έχει ακόμη, να μας δείχνουν πως μας αγαπούν.
      Το λέω γιατί καμμιά φορά έχουμε και με το δίκιο μας κάποια στάνταρ στο μυαλό μας κι αν οι άλλοι είναι διαφορετικοί δεν μας καλύπτουν. Όμως πρέπει να τα κοιτάμε λίγο πιο σφαιρικά τα πράγματα, το νοιάξιμο εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους.
      Θα μου πεις άλλο το νοιάξιμο κι άλλο η αγκαλιά και δεν θα έχεις άδικο.
      Όμως στο τέλος ο απολογισμός τί λέει; Δεν νομίζω να νιώθεις άδειος(?). Εννοώ πάντα από την αγκαλιά της μαμάς γιατί της συζύγου είναι άλλη ιστορία :) Νομίζω το ένα δεν αντικαθιστά το άλλο.

      Αλλεργικό άσθμα!!!
      Σε παιδεύει;
      Ανήκεις στα άτομα υψηλού κινδύνου αυτόν τον καιρό;
      Αν και ποιός δεν είναι σε κίνδυνο; Κάθε άνθρωπος και σε κάθε ηλικία!

      Τα τραγούδια σου υπέροχα
      Σου στέλνουμε αυτό μαζί με ένα φίλο που αγαπάει κι αυτός πολύ τη μουσική
      https://www.youtube.com/watch?v=oIy5tZh1_34

      Αγκαλιά φυσικά, σφιχτή και με διάρκεια :)

      Delete
    2. Μου αρέσει πολύ ο Bocelli.Και αυτό το τραγούδι είναι πολύ ωραίο γιατί είναι με τον γιό του.
      Με παιδεύει το άσθμα 47 χρόνια.Κάθε άνοιξη.Η γύρη της ελιάς περισσότερο.

      Delete
    3. Πρέπει να είναι δύσκολο!
      Πήγα πριν δυο χρόνια κι έκανα εξέταση για το άσθμα, δεν έχω όπως ούτως επίσημες αλλεργίες, έχω όμως μια ευαισθησία σε διάφορα, όπως πχ στη σοκολάτα, στο κακάο κλπ
      Έχω καταλάβει ότι μπορώ να πάθω πλάκα αν καταναλώσω μεγάλη ποσότητα, να τώρα θυμήθηκα την σοκολάτα με τα καραμελωμένα αμύγδαλα, με τίποτα!
      Και η σκόνη με έχει ενοχλήσει κατά καιρούς.
      Πέρσι ήταν που είχα πάθει μεγάλη πλάκα με την σιλικόνη; Πρόπερσι νομίζω. Ο βήχας είναι που με τρομάζει πιο πολύ!

      Φαντάζομαι πόσο δύσκολο θα είναι το άσθμα, να προσέχεις :)

      Delete
  2. Επειδή ξέρω ότι σου αρέσουν τα δελφίνια : https://www.msn.com/el-gr/news/national/δελφίνια-έκαναν-την-εμφάνισή-τους-στον-θερμαϊκό/ar-BB12gc0W?ocid=spartanntp

    ReplyDelete
    Replies
    1. ωω σ ευχαριστώ, αν κατεβαίναμε σήμερα θα τα βλέπαμε, τα λατρεύω, κάνω σα μικρό παιδί όταν τα βλέπω το θεωρώ μεγάλη τύχη :)

      Delete
  3. Ναι, αξίζει αυτή η επικοινωνία Στέλλα μου. Ανοίγουμε τις καρδιές και τις στιγμές μας που μοιραζόμαστε όλοι μαζί. Καθένας με τις δικές του επισημάνσεις και "θέλω". Εγώ έκανα τις πρωινές μου σπιτικές δουλειές, πήγα τον Άρη μια μικρή γύρα μαζί με τις δουλειές και τώρα εδώ. Για να ακολουθήσει η απογευματινή αντίστοιχα έξοδος. Προσπαθώ να κρατήσω τη φόρμα μου, με τη γυμναστική μου σπίτι.
    Οι σειρές είναι καλές αλλά ρε γμτ σε κολλάνε στον ...καναπέ και δεν το μπορώ. Εγώ το έχω ρίξει στον κινηματογράφο.
    Όσο για τις εποχές εκεί τα γούστα είναι προσωπικά.
    Στέλνω φιλιά Στέλλα, να είσαι καλά.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Και πολύ καλά κάνεις Γιάννη μου, όταν βγούμε από όλο αυτό θα είσαι fit!
      Με την γυμναστική δεν το έχω καθόλου μα καθόλου αλλά το περπάτημα μου μπορεί να είναι και τρίωρο. Τώρα μόνο μισάωρα μέσα στο σπίτι.
      Ναι οι σειρές σε καθηλώνουν, οι ταινίες σε καθηλώνουν, τα βιβλία σε καθηλώνουν.. δεν είναι για πολλές ώρες! Θέλουμε το μυαλό μας πιο ελεύθερο :)

      Φιλιά πολλά

      Delete
  4. Χαμογελάω Στέλλα διαβάζοντάς σε γιατί σκέφτομαι ότι πιό yin-yang περίπτωση δεν γίνεται! λατρεύω βλέπεις την άνοιξη και το φθινόπωρο, ακόμη και τον χειμώνα αγαπώ, δεν αντέχω όμως με τίποτα τον ανελέητο καλοκαιρινό ήλιο, τη ζέστη απ' την οποία δεν μπορείς να γλιτώσεις με τίποτα... η δροσιά του κλιματιστικού μου φαίνεται τόσο επίπλαστη, μισώ αυτήν την "ανάγκη" να εσω-κλειστείς, να κλείσεις παράθυρα και να απο-κλείσεις τον φυσικο αέρα για να μπορέσεις ν' αντέξεις... Με μια δόση υπερβολής θα έλεγα πως είναιχειρότερος εγκλεισμός κι απ' αυτόν της καραντίνας:)
    Οι σειρές, ναι, είναι πλέον ο νέος κινηματογράφος, όλο και περισσότεροι "κινηματογραφικοί" στρέφονται στις σειρές, σκηνοθέτες, καλοί ηθοποιοί, μέχρι κι οι εναλλακτικοί αδελφοί Κοέν έκαναν μια εκπληκτική σειρά-αν κι εκεί νομίζω ότι την έφεραν λιγάκι στο νετφλίκιο κι έκαναν το δικό τους! Αλλά κάποιες φορές νιώθω παγιδευμένη πλέον-βλέπω σειρές εδώ και τουλάχιστον 8-9 χρόνια και νομίζω ότι ειδικά οι Αμερικάνοι πλέον το παραξεχειλώνουν: 7-8 ακόμη και 10 σαιζόν, τι να πουν πιά! Προτιμώ τους Άγγλους που κάνουν Mini series και σε επίπεδο 10 φορές πιό πάνω... Σε περιόδους ΠΚ έβλεπα σειρές τις καθημερινές - το καλό με την σειράείναι ότι αν είσαι πτώμα απ' την κούραση μια ώρα που είναιτο επεισόδιο συνήθως την βγάζεις άνετα - και ταινίες τα σ/κ. Τώρα πιά ΚΑΙ ταινίες ΚΑΙ σειρές και πάλι καταλήγω ότι δεν αντέχω τον αμερικάνικο (παρά μόνο τον ανεξάρτητο αμερικάνικο) κινηματογράφο αλλά τον ευρωπαϊκό. Χώρες όπως η Πολωνία, η Ρουμανία, η Ρωσσία, φυσικά και η Αγγλία, βγάζουν διαμάντια κάθε χρόνο. Και οι Κορεάτες συνήθως, αρκεί να έχεις δίπλα σου σφουγγαρίστρα για τα αίματα:) Τώρα για τις γιορτές, τι να πω, άσε που σ' έχω πάρει μονότερμα... η θλίψη, όπως κι η χαρά είναι μέσα μας, παλιά, όταν ζούσα μακριά απ' την Αθήνα, τη βραδιά της ανάστασης πήγαινα νωρίς κι έφευγα πολύ αργά, ήθελα τον χρόνο μου με τον θεό μου-αυτό ήταν το Πάσχα, ούτε η μαγειρίτσα ούτε οι σούβλες-κάπως έτσι καιτα χριστούγεννα, όχι στην εκκλησία, αλλά σίγουρα μακριά απ' τις επιδρομές στα ντελικατέσσεν και τα φορτωμένα τραπέζια. Δεν τις συνδύαζα με τους γονείς μου, μ' αυτούς έχω συνδέσει τόπους, κι οι τόποι δεν είναι πιά οι ίδιοι αφότου αυτοί έφυγαν-με στιγμές, που δεν περνάει στιγμή να μην τις αναπολήσω. Αλλά είναι τόσο όμορφη η θλίψη που δεν με τρομάζει καθόλου. Σ' αφήνω να ζυμώσεις με ησυχία, μπορώ θαρρώ να το μυρίσω κιόλας.... ακούω το Confutatis Maledictis από το Requiem του Mozart, κι αυτό, για όποιον με ξέρει, είναι σημάδι χαράς κι αισιοδοξίας. Να προσέχεις και να δημιουργείς ομορφιές!!
    Κάλλη

    ReplyDelete
    Replies
    1. Κάλλη, τί ωραίο όνομα!
      Αντιλαμβάνομαι τα όσα μου γράφεις, περιγραφές συναισθήματα όλα.
      Και ναι έχει μια ηρεμία η θλίψη δεν είναι τελικά τόσο απορριπτέα και αντιπαθητική.
      Όπως και ο τωρινός εγκλεισμός έχει μια θλίψη όπου συνεπάγεται και η ηρεμία παρ' όλη την γενικότερη αγωνία.
      Αυτό με τους τόπους και τους ανθρώπους που συνδιάζαμε μ΄ αυτούς, το χωριό ήταν πάντα συνιφασμένο με το ότι θα βλέπαμε την γιαγιά μου, την μαμά της μαμάς, του πατέρα μου ήταν μακριά, στην Κρήτη.
      Έπρεπε να το καταλάβω από τότε που μας άφησε η γιαγιά πλήρης ημερών, είχε αλλάξει κάθε συναίσθημα, είχαν αλλάξει τα πάντα από την καρέκλα που ήταν άδεια, από την σόμπα που δεν υπήρχε κανείς να ανάψει κι από όλη αυτή την ζωτική ενέργεια που δίνουν στο περιβάλλον οι άνθρωποι. Όταν έφυγε ο πατέρας σταματήσαμε και να πηγαίνουμε, δλδ από το 2014, βάλε και δυό χρόνια που ήταν άρρωστος. Κανείς μας δεν θέλει να ξαναπάει λες και όχι μόνο κάτι άλλαξε αλλά και στοίχειωσε :)
      Όμως αλλάζουμε οι άνθρωποι, μεγαλώνουν τα παιδιά, αλλάζουν οι προτεραιότητες.

      Όμορφο αυτό που λες, ''ήθελα να μείνω με τον θεό μου''.
      Στις εκκλησίες όποτε έμπαινα μικρή, είτε στο χωριό είτε στην πόλη, έβλεπα πολύ περισσότερο ανθρώπους να θέλουν να δείξουν το καινούργιο τους ταγέρ ή τα καινούργια τους παπούτσια παρά ότι θα μπορούσα να βρω τον θεό μου. Αυτό δεν άλλαξε ποτέ για κάποιο λόγο.

      Από ταινίες αγαπώ πολύ αυτές του Γαλλικού κινηματογράφου και τί ωραία σύμπτωση που η σειρά που είδαμε εχθές ''ο Μάντης'' ήταν Γαλλική. Άλλη ποιότητα ο ευρωπαικός κινηματογράφος, άλλη ο αμερικάνικος χωρίς να σημαίνει ότι στερείται καλές ταινίες.

      Netflix πρωτοείδα πέρσι με το ''μυστικό της Γκρέης'' σειρά των 6, βασισμένη σε βιβλίο της Άτγουντ. Κάπου μέσα σε όλο το έργο δείχνει κατασκευή patchwork όπως το έφτιαχναν παλιά και είναι απόλαυση αυτό το κομμάτι για κάποιον που του αρέσει φυσικά. Είσαι πολύ πιο πολλά χρόνια εξοικειωμένη με την τεχνολογία :)

      Ρέκβιεμ και αισιοδοξία αυτή κι αν δεν είναι αντίθεση!
      Το ακούμε και μας αρέσει :)

      Delete
  5. https://notosmedia.gr/bill-gates-θα-χρησιμοποιηθεί-μικροτσίπ-για-τ/

    ReplyDelete
    Replies
    1. Εντάξει λίγο σύνορα φαντασίας μου θυμίζει :)
      Βέβαια ποτέ δεν ξέρεις!

      Δύσκολα τα πράγματα Μάριε για όλη τη γη, και θέλει πολύ υπομονή από μέρους μας, τουλάχιστον έχουμε ο ένας τον άλλον.

      Καλό βράδυ σου εύχομαι

      Delete
  6. Πάντως σκεφτόμουν ότι θα ήταν ιδιαίτερα τρυφερό και τελετουργικό να ακούγονται τα τροπάρια απο τις εκκλησίες τα βράδια, με τα μεγάφωνα. Ιδιαίτερα τα τροπάρια της Μεγάλης Παρασκευής είναι έργο Τέχνης εξαίσιο... ε? ;)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Σέβομαι την επιθυμία σου Βολτίτσα μου, αν και νομίζω ότι το μεγάφωνο θα μείωνε το ας πούμε ατμοσφαιρικό του όλου πακέτου. Προτιμώ ο καθένας που το θέλει να ανοίξει την τηλεόραση του ή το ραδιόφωνο του άλλωστε η πίστη είναι προσωπική υπόθεση.
      Προσωπικά δεν ξέρω αν και αυτό ακόμη θα το κάνω. Θα το δείξει η στιγμή!

      Δεν τα γνωρίζω τα τροπάρια της Μ.Παρασκευής :)

      Delete
  7. Κι εγώ αγαπώ τα Χριστούγεννα, το ξέρετε πια. Είναι άλλο πράγμα παιδί μου! Είναι μια "εποχή", γεμάτη μαγεία, γκλίτερ (που το βρίσκεις και δυο μήνες μετά κάπου στο σπίτι αχαχα), όνειρα, παιχνιδίσματα!
    Περιττό, να σου πω ότι περιμένω πως και πως να έρθουν.
    Ματς μουτς Στελλίτσα μου!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Μαρίνα μου τί εποχή!!!
      3 μήνες πριν χαιρόμαστε σα μικρά παιδιά :-)))

      Τί Μ. Εβδομάδες και κόκκινα αβγά, δεν παίρνουμε είδηση εμείς από αυτά.

      :)

      μ' αρέσει που είσαι στα κέφια σου
      μαζί τα περιμένουμε

      φιλιάαα

      Delete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...