1η Δεκέμβρη

 

Παλεύω να φτιάξω το σκηνικό μου,  να παίξω στη δική μου καθημερινότητα,  αυτού του Δεκέμβρη της χρονιάς με τα δύο 20ρια.  

Τα τελευταία χρόνια,  οποιαδήποτε προσωπική μου ''αλλαγή'',  είτε εξωτερική είτε εσωτερική την απέδιδα στην ηλικία,  την ωριμότητα,  το πέρασμα του χρόνου.  Όμως η αλήθεια είναι πως αυτή η εξήγηση απλά ήταν η πιο προφανής και η πιο βολική.

Λείπει το μικρό παιδί μέσα μου και πολλές φορές σκέφτομαι πως όχι μόνο πρέπει να το κανακέψω αλλά και να το ξαναβρώ.  Να ανακαλύψω τη γωνιά που είναι κρυμμένο,  να ρωτήσω τους λόγους,  να κουβεντιάσω μαζί του τους φόβους που το κρατούν περιορισμένο εκεί όπου βρίσκεται. 

Να του φερθώ με την τρυφερότητα που του αξίζει.  Όμως πρώτα από όλα πρέπει να το βρω και να του πω πως ίσως κάποτε να το παραμέλησα,  ίσως να το μάλωσα ή να το πίεσα,  ίσως και να το έδιωξα αλλά αυτό δεν ήταν παρά ένα λάθος μου.  Το λάθος ενός ανθρώπου που στη βιασύνη του να ισορροπήσει τις εσωτερικές του συνθήκες συμπεριφέρθηκε βίαια στον ίδιο του τον εαυτό.

*Σημερινή πρωινή εικόνα: 

Καταστηματάρχης παιχνιδιών,  ανοίγει την πόρτα του σκοτεινού μαγαζιού του για να μπουν μέσα μια γυναίκα κι ένα μικρό αγόρι.  Κοιτάζει αριστερά και δεξιά με προσοχή,  ελέγχοντας με τον φόβο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του!  Κλείνει την πόρτα πίσω τους.

Θεσσαλονίκη,  1/12/2020

Ενός μηνός lockdown!!!

 

**καλό μήνα