Ώσπου μια μέρα, σταμάτησες να είσαι ο χαρακτήρας που νόμιζαν πως ήξεραν. Σταμάτησες να είσαι δεδομένος. Σταμάτησες να τους δίνεις την απόλαυση του ότι κάποιος σε νοιάζεται, κάποιος ρωτάει για σένα. Κάποιος που σου δείχνει τη χαρά του όταν θα έρθεις ή κάποιος που θα σου πει -πού είστε εσείς, άντε πάμε για ένα καφεδάκι-. Και; Κανένα κοσμογονικό γεγονός δεν συνέβη, κανείς δεν σε ρώτησε -γιατί- κανείς δεν σου είπε -έλα να το συζητήσουμε- κανείς δεν τηλεφώνησε να μάθει νέα σου. Έδωσες λοιπόν στον εαυτό σου το δικαίωμα να μείνεις μόνος, να ανασυγκροτηθείς, να αδειάσεις από συναισθήματα. Και δημιούργησες χώρο για νέα πράγματα, νέους ανθρώπους, νέα συναισθήματα. Με μια εμπειρία πίσω σου αυτή τη φορά. Με διαφορετικές επιλογές και διαφορετικές προσμονές. Με ένα φως γύρω σου και μια ευγένεια που φωνάζει -δεν μπορείς παρά να μου φερθείς καλά-
**κάτι έχει αλλάξει και δεν μπορώ να απαντήσω στα σχόλια σας, ελπίζω να διορθωθεί
Για κάποιο λόγο πιστεύω πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν σχεδόν ποτέ.
ReplyDeleteΕυκαιρίες σταματούμε να δίνουμε όταν κάποια πράγματα έχουν κατά πολύ παραγίνει κι αποφασίζουμε να αλλάξουμε τους γύρω μας ανθρώπους..
Έτσι απλά, και τις περισσότερες φορές δίχως πολλές πολλές τυμπανοκρουσίες…
Η ζωή συνεχίζεται, και είναι πολύ μα πάρα πολύ μικρή…
Έτσι ακριβώς! Είναι απολύτως συνειδητό όλο αυτό, όμως δε σημαίνει πως συμβαίνει δίχως να αφήνει πίκρα, σκέψεις κλπ
DeleteΗ ζωή είναι μικρή, είναι γεγονός αλλά έχουμε και τις ευαισθησίες μας, μακάρι να είχαμε ένα κουμπί ολότελης λησμονιάς αλλά αυτό είναι αδύνατον. Η ζωή που μένει είναι μικρή αλλά και τα κομμάτια που ζήσαμε, όπως τα ζήσαμε μεγάλα. Δε γίνεται να μη τα τιμούμε με τη νοσταλγία, με τη μνήμη, με χαρά ή με πίκρα.
Μα Στέλλα μου, οι αποσκευές της ζωής μας είναι γεμάτες με πίκρες, με στενοχώριες, μ’ αγάπες κι έρωτες που τέλειωσαν, με όνειρα κι ελπίδες που θα μας βγάλουν στο αύριο.
DeleteΤίποτε δεν τελειώνει δίχως να έχει πονέσει, είτε όταν τελειώνει είτε μέχρι να τελειώσει και τα δύο όμως αφήνουν μια μνήμη πληγωμένη. Όλα αυτά που κουβαλάμε είναι το σχολείο μας, αυτά μας διαμορφώνουν και αυτά μας οδηγούν στον επόμενο σταθμό μας, μας κρατούν εκεί μέχρι να βγούμε σ’ ένα λιμάνι καινούργιο μόνοι μας ή με κάποιο συνταξιδευτή…
Ζωή λέγεται…
Ζωή λέγεται!!! Καλή Κυριακή Γιάννη μου
Deleteδεν μπορώ να καταλάβω γιατί σχολιάζω ως ανώνυμη
ReplyDeleteΣτέλλα