θα περάσει κι αυτό

 

Μ'αρέσει η άνοιξη και σήμερα ήταν πραγματικά μια όμορφη μέρα,  παρόλο το αεράκι ζεστή τόσο ώστε έβγαλα το πανωφόρι μου και το κρατούσα στο χέρι.  Ό,τι χειρότερο,  πήγα να πάρω τα αποτελέσματα κάποιων εξετάσεων από το διαγνωστικό,  ό,τι καλύτερο ήταν όλα μια χαρά.  Κι αυτά που ήταν λιγάκι τσιμπημένα δεν έχω σκοπό να τα πάρω στα σοβαρά.  

Μ'αρέσει η άνοιξη πάρα πολύ και κυρίως καταευχαριστιέμαι τα λουλούδια στα δέντρα,  κουτσουπιές αλλά και οι αγαπημένες μου γλυσίνες έχουν γεμίσει από μωβ άνθη.  Όταν περνάω από κάτω τους και κοιτάζω επάνω αυτή τη μωβ βροχή νιώθω σα να ζω σε πίνακα του Μονέ.  Αλήθεια!

Τρελαίνομαι για την άνοιξη αλλά μισώ το πάσχα.  Ειδικά τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχει τίποτα μα τίποτα,  ούτε ένας λόγος για να δείξω συμπάθεια σ' αυτή τη γιορτή.  Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να γιορτάζει κάποιος τον θάνατο και μετά να χαίρεται για μια ανάσταση.  Ανοίγοντας μάλιστα μια λακούβα για να σουβλίσει το αρνί.  Ένα ζώο το οποίο λίγο πριν κινούνταν,  έτρωγε και κοιμόταν.  Το μισώ όλο αυτό το πανηγυράκι με τις λαμπάδες,  τα κουνέλια,  τα κοτόπουλα,  τα πούπουλα και τα αβγά.  

Θα περάσει κι αυτό όμως,  μ'αυτή τη σκέψη ζω και παρηγοριέμαι.