Δεν ξέρω πόσο δρόμος χρειάζεται για να περάσεις από την τρυφερότητα στην απαξίωση, θα της έλεγα αν συναντιόμασταν με την φίλη μου την Μιράντα. Και ποιές διεργασίες μας οδηγούν εκεί. Σίγουρα μέχρι την τελευταία εικόνα, το γύρισμα της πλάτης, μεσολάβησαν τόσα στραβομουτσουνιάσματα που τα θυμάμαι ένα ένα. Φίλες από τα δεκαοχτώ. Πάντα πίστευα πως η φυσική συστολή της σε συνδιασμό με την γλυκόξινή της έκφραση οφειλόταν στην χαμηλή αυτοεκτίμηση που είχε, στην ντροπαλότητα της, στα παιδικά της χρόνια, την φτώχεια των γονιών της, το χαμηλό οικονομικό τους επίπεδο. Με το πέρασμα τόσων χρόνων, η ντροπαλότητα έφυγε, κι η χαμηλή αυτοεκτίμηση έδωσε τη θέση της σε έναν εγωκεντρικό ναρκισσισμό πράγμα που αδυνατούσα να κατανοήσω. Κι η ξινή της έκφραση παρέμεινε απαξιώνοντας τα πάντα γύρω μου. Κι αν αυτό που ήθελε ήταν να την θυμάμαι, το πέτυχε. Σίγουρα όχι με τρόπο ευνοικό για αυτήν, μια που μετά από τόσα και τόσα που περάσαμε θα ήταν αδύνατον αυτό να συμβεί!
Μα δεν έχει νόημα να υπολογίζεις σε μια τέτοια φιλία όταν γίνεται τοξική. Όταν τα αισθήματα δεν είναι ειλικρινή και αμοιβαία, είναι καιρός για αποχώριση. Για κάποια πράγματα στην πορεία της ζωής μας, υπάρχει αρχή και τέλος. Μπορεί να είναι επώδυνο, αλλά απαραίτητο.
ReplyDeleteΚαλή εβδομάδα Στέλλα μου!
Το σκυλάκι καλά;
Το σκυλάκι Αννίκα είναι σαν να μην έχει τίποτα. Τρίτη Τετάρτη θα έχουμε τα αποτελέσματα της κυτταρολογικής. Για να δούμε..
Deleteκαλή εβδομάδα
φιλιά
υ.γ. εννοείται πως συμφωνώ μαζί σου