ιστορίες του νοσοκομείου

 

Ξυπνάει ένα πρωινό και είναι ράκος.  Έρχεται ασθενοφόρο.  Επείγοντα,  εξετάσεις,  χαμηλοί ηλεκτρολύτες,  οριακά πρέπει να νοσηλευτεί,  λέω να νοσηλευτεί.  2ος όροφος,  δωμάτιο 216.  Γιατροί οι περισσότεροι νεαροί,  νοσοκόμες.  Οροί,  καθετήρες.  Εξετάσεις,  ενημέρωση,  επισκέψεις,  3 κρεββάτια σε ένα δωμάτιο που έβλεπε τον ήλιο να δύει κάθε απόγευμα.  Αριστερά μια κυρία στα 76 εμφανώς καταπονημένη και κατατονική,  δεν άνοιξε μια εβδομάδα τα μάτια της,  δεν είπε κουβέντα.  Δέρμα που έλαμπε σαν μικρού παιδιού,  σαν μικρό παιδί αντιδρούσε μόνο στον πόνο που της προκαλούσε η εισαγωγή του φαρμάκου στην πεταλούδα που ήταν περασμένη στο χέρι της.  Με άνοια και πάρα πολλά προβλήματα μη ιάσιμα.

Δεξιά,  μια γυναίκα στην ηλικία μου.  Χάιδευε την κοιλιά της κι άφηνε ελεύθερα τα πόδια της να ξεχωρίζουν από το πάμπερς.  Βογγούσε νόμιζα από τον πόνο αλλά ήταν σαν να ήταν ο τρόπος της για να επικοινωνήσει προς τα έξω αυτό που νιώθει.  Με όγκο στο στήθος και φάρμακα που πήρε για να αντιμετωπιστεί.  Έχει μικρίνει ο όγκος μου είπε με χαρά,  όμως τα φάρμακα με πείραξαν στο στομάχι.  Από το Θεαγένειο στο Ιπποκράτειο.  Φεύγοντας της έδωσα το χέρι μου,  της είπα σου το δίνω επειδή σου αρέσουν τα χαιδέματα με τα χέρια,  στο καλό,  στο καλό φώναξε κι έκλαψε.  

Πήρα τη μαμά μου σήμερα,  κι ήταν όλα καλά και πόσο ωραία είναι να σε έχουν κοιτάξει στο νοσοκομείο και να σου δίνουν εξητήριο.  Σαν μια μικρή διαμονή,  για μια βδομάδα, σε κάποιο άλλο μέρος έξω από το σπίτι σου.  Ευχάριστη εν τέλει όταν όλα τα νέα είναι ευχάριστα.  Και μετά ταξί.  Και γέλια μέσα στο ταξί που μας έκανε το γύρο του νοσοκομείου,  κι η μαμά χαχαχα εγώ μόνη μου θα πήγαινα πιο γρήγορα στο σπίτι,  η μαμά και το μπαστουνάκι της που είναι μαύρο σαν πουλί που της δίνει για λίγα λεπτά τα φτερά του.