Μερικοί άνθρωποι, μοιάζουν με μελωμένες φέτες ζυμωτού ψωμιού, αφού έχουν βουτηχτεί στο αυγό και αφού έχουν ροδοψηθεί στο τηγάνι. Άλλοι πάλι όχι! Επιμένουν να κολυμπούν στο ''εγώ'' τους που μοιάζει πελώριο. Μηδέν ενσυναίσθηση. Βάζουν τα δικά τους ''μπορώ'' που έρχονται σε αντίθεση με τα δικά σου όρια. Δεν θέλεις να τους κάνεις το χατήρι, παρ' όλα αυτά κάθε φορά που θα σε χρειαστούν βρίσκεσαι εκεί. Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσεις να το κάνεις. Να πάψεις να μαζεύεις τα ψίχουλα που ρίχνει ο καθένας από δω κι από κει! Γιατί στο τέλος μένεις στην ψυχή σου με ένα ανυπόφορο κενό.
Ετσι είναι οι ψυχές των ανθρώπων Στέλλα μου! Δεν μπορούμε να τις προβλέψουμε, ώστε να πάρουμε μέτρα εκ των προτέρων. Ιδεώδης κόσμος δεν υπάρχει! Όλα υπηρετούν το αίσθημα της περιήγησης με άστοχες κουβέντες, τύπου ¨λόγος να γίνεται¨ Όλοι (και βάζω και τον εαυτό μου μέσα) τελούμε υπό την σκέπη μεταπτώσεων, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Κρίνοντας από τις τακτικές (σχεδόν καθημερινές) αναρτήσεις και λόγω απουσίας κάποιων ημερών, ελπίζω να είστε καλά!
ReplyDeleteΦιλιά, Καλό μεσημέρι!
Συμφωνώ μαζί σου Αννίκα!
DeleteΕίμαστε όλοι πολύ καλά.
Δεν νιώθω πια ότι έχω κάτι να πω με αναρτήσεις.
Φιλάκια πολλά
Πάρε το χρόνο σου! Όλοι χρειαζόμαστε ένα διάλλειμα. Θα τα βρεις τα πατήματά σου, είμαι σίγουρη, δεν σε φοβάμαι!
DeleteΦιλιά κι από μένα!