Έρχονται πολλές στιγμές που βλέπω ότι πρέπει να αναθεωρήσω. Που νομίζω ότι εγώ φταίω κι αν εγώ το κάνω διαφορετικά, τότε κι η ζωή θα μου τα φέρει ανάλογα. Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό. Ξέρω ότι οριοθετώντας δικές μου συμπεριφορές, οριοθετώ και τις αλληλεπιδράσεις μου. Με λίγα λόγια, ό,τι δίνω παίρνω κι αν δίνω φόβο, παίρνω φόβο. Αν δίνω ανασφάλεια, παίρνω ανασφάλεια.
Εγώ θέλω, όταν δίνω φόβο κι ανασφάλεια, κάποιον να μου κρατήσει το χέρι και να μου πει -κοίτα να δεις τα πράγματα δεν είναι έτσι, αν δώσεις αγάπη θα πάρεις αγάπη, αν δώσεις νοιάξιμο θα πάρεις νοιάξιμο κι αν ανοίξεις τα χέρια σου να αγκαλιάσεις κάποιον θα σε αγκαλιάσει κι αυτός-
Δεν συμβαδίζει ο φόβος και η ανασφάλεια με την αγάπη, το νοιάξιμο και το αγκάλιασμα.
Όταν μοιράζεσαι τις σκέψεις, τις εμπειρίες, τα συναισθήματά σου, το μόνο που χρειάζεται είναι η ειλικρίνεια και η εμπιστοσύνη. Όταν εμπιστεύεσαι κάποιον δεν μπορείς να μην αισθάνεσαι ασφάλεια. Στον επίλογό σου, έδωσες μόνη σου τη λύση!
ReplyDeleteΚαλό βράδυ Στέλλα μου!
Μα εμπιστοσύνη και ασφάλεια πάνε μαζί.
DeleteΗ αγάπη, το νοιάξιμο και το αγκάλιασμα δεν σημαίνει ότι εμπιστεύεσαι. Μπορείς να είσαι δοτικός αλλά συνάμα και επιφυλακτικός έτσι δεν είναι;
Όμως όντως ό,τι δίνεις παίρνεις; Κι αν δώσεις φόβο παίρνεις φόβο; Νομίζω πως ναι.. θεωρητικά τουλάχιστον.
Και όχι από όλους,
Κάποιοι δεν επιρεάζονται από την δική σου ανασφάλεια, χωράνε μέσα τους λίγα περισσότερα, είναι πιο ανεκτικοί
καλό βράδυ Αννίκα μου
Είναι απλά τα πράγματα το μυαλό μεριών από εμάς τα κάνει δύσκολα αλλά τί να κάνεις που λειτουργεί έτσι