Συχνά τα τελευταία χρόνια συμβαίνει κάποιο γεγονός ''μοιραίο'' που με κάνει να σκεφτώ πόσο πρόσκαιροι είμαστε, πόσο τη μια στιγμή μπορεί να ανασαίνεις βαθιά και την άλλη να μην υπάρξει ποτέ ξανά η ανάσα σου, εσύ, εγώ, το σπίτι μας, οι φίλοι μας, τα δέντρα, ο ήλιος, η γη. Ανατριχιαστικό μεν, ρεαλιστικό δε. Και δεν υπάρχει κανείς να σου χαιδέψει το κεφαλάκι, να σου κάνει γούτσου γούτσου και να σου πει πως δεν είναι έτσι.
Κι έπειτα μέσα στο μυαλό μου περνάνε όλα σαν μια ταινία, αυτός ο άνθρωπος, η αλληλεπίδραση μεταξύ μας, η ντροπή, το θράσος, η ζήλεια, ο θαυμασμός, η σύγκριση κι όλα αυτά τα ανθρώπινα που μας διακατέχουν ακόμη και σε σχέση με ανθρώπους που πολύ ελάχιστα γνωρίσαμε.
Κι όλο λέω πως από εδώ και πέρα θα το αλλάξω αυτό το μοτίβο αυτό και θα γίνω απαθής, αδιάφορη και εγωιστικά στον κόσμο μου, λες και πριν δεν ήμουν, αλλά τελικά τίποτα δεν αλλάζει.
Παραμένω άνθρωπος, ένας άνθρωπος αδύναμος, που λυπάται τόσο πολύ όταν συναντιέται με τον χαμό ενός άλλου ανθρώπου.
No comments:
Post a Comment