Είμαι από τους ανθρώπους που συνεχώς μαθαίνω, έτσι κι από εσένα πιστεύω πως έχω πάρα πολλά να μάθω. Ίσως και τα καλύτερα. Ίσως και τα διαφορετικά. Χωθήκαμε ολόκληροι σ αυτό το έτος 2025, μας τύλιξε, πότε άγρια, πότε τρυφερά. Δεν θα σου πω ψέματα, άλλωστε το ψέμα δεν το αγαπώ, τα συναισθήματα είναι ανάμικτα. Πάντα υπάρχει η χαρά μαζί με μια υποψία λύπης, αγωνίας, λαχτάρας αλλά φόβου. Είμαι καλά με όλα αυτά να ξέρεις. Είναι ανθρώπινα όλα τα συναισθήματα για αυτό και αποδεκτά. Την γκρίνια δεν την αποδέχομαι. Ούτε τη μιζέρια. Ακούς ένα κάτι σαν ανέκδοτο, χαλάρωσε, ας το να περάσει μέσα σου, γέλα. Μην προσπαθείς να διυλίσεις τον κώνωπα. Σε τρώει χωρίς να πάρεις είδηση. Και τρώει και τους άλλους που τυχαίνει να είναι δίπλα σου. Αγάπη. Την αγαπώ την αγάπη, όπως κι αν ακούγεται αυτό. Μπορεί πολλές φορές να με πολεμάω αλλά τις μικρές σκοτεινές στιγμές μου με αγαπώ. Με φροντίζω; Η αλήθεια είναι πως όχι όσο θα ήθελα, όχι όσο θα έπρεπε. Αλλά πες μου πού υπάρχει το ιδανικό; Προσπαθώ, μου αρκεί αυτό! Το μόνο που δεν θέλω και δεν μπορώ είναι να γίνω σαν αυτούς τους μανιασμένους που η οργή κι ο θυμός έχουν σβήσει κάθε ίχνος ποιότητας στον χαρακτήρα τους και τη συμπεριφορά τους. Για αυτό προσπαθώ. Για να κρατήσω τα στοιχεία μου ατόφια, πολύτιμα, ακριβά, σε ένα κόσμο που εγώ ποτέ δεν θα σου πω ότι είναι σκάρτος. Είναι παραμυθένιος ο κόσμος μας και το χρώμα του παραμυθιού το επιλέγουμε εμείς. Για μένα, αυτή η φάση, περίοδος, διάστημα, είναι και θα είναι ΜΠΛΕ. Ένα αισιόδοξο, ονειρικό, απαλό ΜΠΛΕ.
Η εικονα της ζωής μας άλλοτε είναι λαμπερή και ξεκάθαρη κι άλλοτε θολή σαν παλιοκαιρισμένη φωτογραφία. Η πρόκληση της ζωής είναι να δημιουργήσουμε το δικό μας δρόμο στην αναζήτηση όχι του ωραίου, αλλά του αληθινού. Όταν θα έχεις βρει το νόημα της ζωής, μπορείς να της δώσεις ότι χρώμα θέλεις.
ReplyDeleteΦιλιά!
Καλή βδομάδα Στέλλα μου!
Έτσι ακριβώς είναι Αννίκα μου, η ζωή έχει ποικίλες προκλήσεις κι ο καθένας μας καλείται να επιλέξει και να τις διαχειριστεί. Χωρίς νόημα και χωρίς χρώμα γίνεται;
DeleteΚαλή εβδομάδα
καλό ξημέρωμα :)
φιιιλιάαα*
Τι όμορφο, τρυφερό και βαθιά ανθρώπινο αυτό το κείμενο… Σαν να στέλνει κάποιος ένα γράμμα στον εαυτό του και σε όλους εμάς, την ίδια στιγμή. Υπάρχει μια αίσθηση συμφιλίωσης, μια ειλικρίνεια χωρίς εξάρσεις, χωρίς κραυγές — μόνο καθαρή, ήσυχη δύναμη. Και το ΜΠΛΕ στο φινάλε… μια αγκαλιά χρώμα που δεν πονάει, δεν φωνάζει, δεν φοβάται. Απλώς… είναι. Και σε στηρίζει.
ReplyDeleteΚική Κωνσταντίνου "blog εκφράσου"