βελούδινη απαλότητα

 

Αυτή την εβδομάδα γιόρταζαν και τα δυό μου,  πιο αγαπημένα μου πλάσματα στη γη.  Έχω μια απέραντη χαρά όταν τα νιώθω να είναι καλά.  Λυπάμαι βαθιά όταν τα βλέπω να συννεφιάζουν και μάλιστα για πράγματα που ταλαιπωρούν το μυαλουδάκι τους και που εγώ δεν τα ξέρω.   Ή κάνω ότι δεν τα ξέρω.  Γιατί έχω και μια διακριτικότητα ως μαμά και μια ευγένεια.  Υποψιάζομαι,  αλλά δεν μιλάω!

Αυτό που δεν ήθελα ποτέ,  που το συχαινόμουν,   θα ήταν να ήμουν χειριστική απέναντι σ αυτά τα δυό μου πλάσματα κι αυτό μέχρι εδώ το κατάφερα.

Παλιότερα,  σαν σήμερα γιορτάζαμε όλοι μαζί,  τώρα ο ένας είναι εδώ,  ο άλλος εκεί κι εμείς μόνοι σαν το λεμόνι,  χορεύουμε σε ένα νέο κύκλο αγάπης πλέον λίγο διαφορετικής θα έλεγα.  Αφαιρώντας όλα τα αγκαθόχορτα γύρω μας κρατήσαμε το αμοιβαίο νοιάξιμο,  διότι κάτι εξαιρετικό πρέπει να σου μείνει για το τέλος.  

Κι αυτό,  ας έχει την βελούδινη απαλότητα  ενός πανέμορφου τριαντάφυλλου.