Έχει μια ευελιξία αυτή η εποχή και μια ροπή προς το παιχνίδι, πιτζάμες με αλογάκια και κόκκινα χρώματα, ανθίζει ο αλεξανδρινός και ο κάκτος των χριστουγέννων μου, γέμισε αμέτρητα μικρά σκούρα ροζ ανθάκια κι έχω να χαίρομαι κάθε πρωί που κάνω την βόλτα μου στον κήπο. Πάντα υπάρχουν οι κουβέντες που δεν οδηγούν πουθενά και μετά το το τέλος τους αναρωτιέμαι πιο το όφελος της συμμετοχής μου, αν και τελευταία έχω μάθει και επενδύω πολλές φορές στο παιχνίδι της αδιαφορίας. Είναι μια λύση, απλά να υπάρχεις, να είσαι εκεί χωρίς να παρεμβαίνεις, χωρίς να θέλεις να αλλάξεις την άποψη του άλλου αλλά και χωρίς να δίνεις εξηγήσεις για την δική σου άποψη. Αν θέλει κάποιος να σκέφτεται αδιέξοδα είναι θέμα του δικού του μυαλού και όχι του δικού μου. Μ' αρέσουν οι άνθρωποι που παρ' όλες τις δυσκολίες τους συνεχίζουν και ανθίζουν, αυτούς τους αγαπώ.
υ.γ. έχω περάσει 64 χρόνια ζωής δικαιολογώντας συμπεριφορές που φυσικά καμία δικαιολογία από όσες υπολόγιζα εγώ δεν είχαν. Κι αυτό ήταν δύσκολο, πολύ δύσκολο γιατί αγαπούσα.
Με την αγάπη έχουμε δικαιολογήσει πολλά. Και έχουμε δώσει ανοχή σε άλλα τόσα. Έχει τα καλά και έχει και τα κακά του, Στέλλα μου. Κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή. Σίγουρα μια δεύτερη και τρίτη προσέγγιση σε πράγματα γύρω μας δεν είναι κακή αρκεί να μην γίνεται αυτό αφορμή να βρουν ασυλία, συμπεριφορές εκτρωματικές, που κοστίζουν σε όνειρα και ζωές.
ReplyDeleteΗ εποχή είναι όμορφη, ανθίζουν πολλά έξω αλλά και αυτή η υγρασία μας έχει χαλάσει. Την καλησπέρα μου, κορίτσι μου.
Οι ζωές όλων, οι ιδέες και οι σκέψεις δεν ταυτίζονται Στέλλα μου! Βέβαια και ο ατομικισμός δεν μου πάει, ούτε μου αρέσει. Ευτυχώς έχουμε την ελευθερία της επιλογής για τον χαρακτήρα των ανθρώπων. Στις μέρες μας, με ότι κουβαλάει ο καθένας, είναι δύσκολο να δημιουργήσουμε αληθινές σχέσεις. Να αγαπάς αυτό που πήρες, ακόμα κι αν είναι παρελθόν.
ReplyDeleteΦιλιά Στέλλα μου!