σσσςςςςςςςς.......

..σ ακουμπαω με τα ακροδαχτυλα μη σε πονεσω.. πολυτιμο μεταλο στα χερια μου..μην αφησω λακουβες λαχταρας στο δερμα σου.. σε πινω μικρες γουλιες μη τελειωσω τη γευση σου ..σ ακουω να μιλας και σιωπω μην στερεψουν οι λεξεις σου..

Ορκιζομαι σε θεους και δαιμονες, να μη σου χρεωσω τα δυο ζευγαρια μεταξωτα φτερα που εχουν φυτρωσει στα ποδια μου..τις εμπνευσμενες μερες μου..την ισορροπια της καθημερινοτητας μου..τα ονειρα μου που “χτυπουν κοκκινο”....την αλλαγη του γκρι σε χρωματα πολλα..την αυτοδεσμευση μου..
Τον ενθουσιασμο μου ,τη χαρα μου,το χαμογελο που εχει σκαλωσει στις ακρες των χειλιων μου..το διαπλατο γελιο μου..
Να μην οριοθετησω..ακριβως..το ότι ζω..γιατι θελω να ειμαστε αερας και συννεφα..κι ονειρα μαζι..νερο που κυλαει κρυσταλινο από την πηγη και καταληγει σε αστειρευτα ποταμια και θαλασσες..
Σου στελνω καθημερινα σμιλεμενες τις σιωπες μου..κι εσυ στα χερια σου τις αναπλαθεις σε ονειρα ζωης..

Κι εγω κανω δηθεν ένα μαγικο..κι επειτα ειμαστε τοσο καταπληκτικα αυλοι και ρευστοι που χωραμε παντου..στις χαραμαδες της βαριας ξυλινης πορτας μιας εκκλησιας..αναμεσα στα φυλλα των δεντρων..στο γυαλιστερο πλακοστρωτο μιας βρεγμενης πλατειας..στο παραμυθενιο μπλε του ουρανου..στο πορτοκαλι φωτισμα ενός σηματοδοτη..

Οπου κανενας ανθρωπος η θεος μπορει να λαχταρισει αυτό που λαχταρω..ζηλεψει τα χρωματα και μου τα παρει μακρια..ζηλεψει τις λεξεις και κλεψει τους φθογγους…

Γιατι εχουν πολύ ζηλεια στα ματια τους οι αγγελοι..