σαραντα..λιγο πριν..λιγο μετα..

Είναι εκει γυρω στα μισα της ζωης σου.και μια πατημασια πιο περα..που κανεις μια ετσι και κοιτας..οχι μπροστα..αλλα πισω..γυρνωντας με δυναμη το λαιμο,και ματια τεραστια να δουν την αληθεια..με ψυχη ετοιμη να κρινει,να κατακρινει,να σωσει και να αποριψει επιλογες,πραξεις και γεγονοτα..
Και είναι εκει γυρω στα μισα της ζωης σου κι ισως πολύ παραπερα..που νοιωθεις εκεινο τον γνωστο κομπο να σου καιει το λαιμο..κι η καψα ν ανεβαινει στα ματια..κι από τα ματια στο νου..κι από εκει οι σκεψεις..λαβα..πυρακτωμενη σιδερια..να τρεχουν να προλαβουν τις μερες που ερχονται..να σωθουν τουλαχιστον αυτές..ναναι ο χρονος που μενει εστω μοναχα αυτος..ναναι..σπουδαια επιλογη..
Και επειτα καταλαβαινεις πως αυτή είναι η στιγμη που χανεσαι..ισοπεδωνεσαι..εχεις αφησει μακρια το εγω,δε θυμασαι πια τι αγαπας,τι μισεις και τι αποριπτεις.
Είναι η στιγμη που τα ματια σου..σε ανυποπτο χρονο..υγραινονται χωρις να σε υπακουουν..συννεφιαζουν διχως τις δικες σου εντολες..
Η στιγμη που απελπισμενα θελεις να αναπληρωσεις το κενο..κι είναι τοσο αβεβαιες και ακομψες οι κινησεις σου..τοσο βεβιασμενα τα βηματα σου..που σιγα σιγα μενουν λιγοι ανθρωποι διπλα σου..τοσο λιγοι..κι αυτό περισσοτερο γιατι δεν θελεις να δεχτεις πως εισαι μονη..
Κι αποφασιζεις να πας σε ειδικο..ψυχολογο την ονομαζεις και μεσα σου βαθια..φιλη τη βλεπεις μια επι πληρωμη φιλη..καθεσαι και το ρολοι απεναντι μετραει τικ-τακ..τικ-τακ τα δευτερολεπτα..κι οι ερωτησεις βγαινουν βροχη..κι οι απαντησεις αλλοτε να απορουν κι αλλοτε να διαβεβαιωνουν..και το ρολοι τικ-τακ να μετραει τα δευτερολεπτα που ουσιαστικα περιεχουν τα ανικανοποιητα θελω σου,τις λανθασμενες επιλογες σου..ολα αυτά που ξεχασες να αναλογιζεσαι για σενα και μονο για σενα..ολα αυτά που χαθηκαν μεσα στη ευρυτερη εννοια του “εμεις”..
Τα δευτερολεπτα περνουν βιαστικα το ρολοι απεναντι σου δειχνει πως ο χρονος εχει ληξει για αυτή τη φορα..σηκωνεσαι μισοζαλισμενος,μισοαπορρημενος..λες θα βρω χρονο να σκεφτω για όλα αυτά που ειπωθηκαν..ανοιγεις το πορτοφολι σου..πληρωνεις..φευγεις..
Αλλα συντομα ξαναγυρνας και ξαναφευγεις πολλες φορες πληρωνοντας αδρα το αντιτιμο της αναπληρωσης του κενου..του κενου που παιρνει σχημα με το χρονο..
Πληρωνεις για να αναπληρωσεις την αγαπη των γονιων σου που δεν ειχες..τον σεβασμο του δασκαλου που δεν ειχες..για την ερωτικη σχεση που δεν εχεις..τους φιλους που δεν εχεις..την αγαπη και την επιβεβαιωση που δεν εχεις..
Και οσο πιο πολλες φορες ανοιγεις το πορτοφολι σου..τοσο περισσοτερο συνειδητοποιεις τις ελλειψεις σου..σχηματοποιεις τα θελω σου..αποφασιζεις τις επιλογες σου..κι ερχεσαι αντιμετωπος με την πραγματικοτητα..πως πληρωνεις για να δεις δυο ματια να σε κοιτουν,να ζητουν να ανοιξεις την καρδια σου,δυο χειλη να σου μιλησουν με συμπονια..καποιος να δειξει το ενδιαφερον του για σενα..
Πληρωνεις για να ακουσεις καποιον να σου λεει ‘ζησε’γιατι αν το κανεις μονος θα τυλιχτεις στις τυψεις,ισως και να ξανακρυφτεις στη σκια του πρεπει και δεν πρεπει..μια τοσο απολυτη λεξη που δε θαπρεπε καν να υπαρχει..
Και παραδεχεσαι πως σε ολη σου τη ζωη πισω από αυτή τη σκια των ‘πρεπει’κρυβοσουν..ειτε γιατι ετσι σου εμαθαν ειτε γιατι εκει μεσα διατηρουσες την εμβρυακη σου ασφαλεια..κι ακομη όταν σπανια εβγαινες από τη ευθεια..τοτε παλι..αντι να πεις ‘τωρα περναω καλα’ ελεγες απλοικα..’δεν πρεπει’..
Κι επειτα..επειτα ερχεται από μονο του κουρασμενο αλλα και γεματο διαθεση..ενα άλλο στριψιμο του λαιμου..κι ένα ‘κλικ’καταλυτης στις ιδιες σου τις σκεψεις..
Κι επειτα..κουραζεσαι να αμοιβεις αδρα τον συνομιλητη σου..ειναι και που εχουν γινει οι απαραιτητες διεργασιες μεσα σου..μενεις παλι μονος..αλλα πλεον γνωριζεις το για τι και το πώς..ξεχωριζεις την αρνηση απο την καταφαση και τις συνεπειες τους..γνωριζεις τον εαυτο σου και ξερεις πως η συνεχεια θα εχει να κανει πρωτα μ εσενα..και για να εισαι εσυ καλα πρεπει να θρεφεσαι..με τα δικα σου θελω κι όχι των αλλων..με το δικο σου εγω..κι όχι χαμενος στη συμβατικοτητα του εμεις..
Κι αρχιζεις να περνας καλα..οπως εσυ οριζεις πλεον..